Berichten

Zomerherinnering van Anne van Midden

zomerherinnering anne - oh marie1
Als je in 1986 bent geboren en wordt gevraagd om een jaren ’80 zomerherinnering te schrijven wordt dat toch wel een beetje ingewikkeld. Dus werd het voor Oh Marie’s Anne een vroege jaren ’90 herinnering. Nou vooruit, maar alleen omdat er een zitkuil, gifgroen badpak en retro vouwwagen bij betrokken zijn. Wij zijn de moeilijkste niet (schreef zij zelf). Over het algemeen is de wereld voor kinderen klein en redelijk onschuldig. Voor Anne was de wereld groot, het zwembad te klein en waren boze buurmannen haar te slim af. Gelukkig is het allemaal goed gekomen met het meisje in het groen.

De wereld in een verzopen zitkuil
Tekst en foto’s – Anne van Midden

Met een lijst aan gave landen waar ik als kind mijn zomers heb doorgebracht is het moeilijk één favoriet te kiezen. Mijn ouders waren (goddank) met geen brandende fakkels en hooivorken op een ‘all-in’ camping of resort te krijgen. En dus werd het wildkamperen in Noorwegen en Zweden, wandelen in de Franse bergen, rondtrekken op Corsica, schelpjes zoeken in Cornwall, de ruïnes van King Arthur bezoeken en dammen bouwen in kleine riviertjes in Wales. Stuk voor stuk goede herinneringen, onvergetelijke avonturen en prachtige foto’s om naar terug te kijken.*

Toch is zijn mijn ultieme jaren ’90 zomerherinneringen gebonden aan de minst exotische plekken. De steeg. Het grasveld om de hoek. De straat. Onze achtertuin. Thuis.

Samen met mijn broer en zusje beleefde ik de grootste avonturen in deze kleine wereld. Mijn zusje was ‘de Duitsers’ terwijl mijn broer en ik ondergedoken zaten tussen de campingspullen op zolder (zij wist van niets). We speelden in onze twijfelachtige boomhut (2 planken en een Ajax poster) in het gemeenteplantsoen. We renden de hele buurt door, op vlucht voor de boze buurman. Klinkt nogal creepy, maar na eindeloos belletje lellen snap ik het achteraf gezien wel. Hij was overigens een stuk slimmer dan we dachten en wachtte ons aan het eind van de steeg op. Wij kwamen net trots om de hoek, blij dat we hem afgeschud hadden.. Springt hij opeens achter de heg vandaan: “Nu heb ik jullie!” Oeps.

Gelukkig voor de buurman speelden we ook vaak genoeg braaf in de tuin. Knikkeren, springtouwen, rolschaatsen (al ging dat mij niet al te best af), stoepkrijten en lieveheersbeestjes zoeken tussen de bamboebladeren. Als het echt goed warm was kwam het zwembadje naar buiten. Voor mijn gevoel duurde het úúúúúren voordat de tuinslang eindelijk een respectabel laagje water had geproduceerd. Ondertussen liepen mijn ouders heen en weer met emmers warm water, om het ijskoude te compenseren. Om de wachttijd door te komen haalden wij vast al het plastic speelgoed naar buiten, trok ik mijn gifgroene gesmokte badpak (stylist in de dop) aan en probeerden we elkaar met het koude water nat te spetteren.

Behalve de lange wachttijd zaten er nog wel meer nadelen aan dit, verder natuurlijk idyllische, tafereel:

  • Het plastic oranje zwembadje was zelfs voor ons kleine guppen niet bepaald groot, als broer- en zuslief er niet in zaten kon ik er net languit in liggen. Maar de luxe momenten dat je iets voor jezelf had in een gezin met 3 kinderen waren helaas zeldzaam.
  • Het water was vrij vlug afgekoeld en al snel zaten we met bibberende beentjes te spelen. Gewoon volhouden, want anders halen ze het badje weer weg. Omdat we niet elke dag úúúúúren wilde wachten tot het badje ‘vol’ was (en omdat het je reinste waterverspilling is) bleef het water staan voor de volgende dag. Probeer na een gemiddelde Nederlandse zomernacht maar eens met een stalen gezicht te gaan zitten en te zeggen “nee hoor, het is niet koud, dit kan prima”. Brrrr.
  • Die 70s zitkuil in de tuin was een briljant ontwerp van mijn moeder, want: bankjes en speelruimte in één. Maar de grote tegels waren nou niet echt een goede landingsbaan voor een sprong in het zwembadje. En alhoewel we geen duik namen (zo dom waren we ook weer niet) hebben we er behoorlijk wat schaafwonden aan overgehouden.
  • Als één van ons het zat was of gewoon zin had om de anderen te pesten, was het veel te makkelijk om simpelweg de rand naar beneden te houden. Er zat nauwelijks lucht in het badje, dus je kon hem gewoon platleggen. Voilà! Boze broer/zus en een verzopen zitkuil. (Waarom mijn ouders er nooit opgekomen zijn om van de zitkuil zelf een zwembad te maken is mij een raadsel..)
  • Je kon er niet in zwemmen. Punt.

Allemaal first world problems natuurlijk. Toch was dat mijn idee van een ultieme zomerdag, met mijn broer en zusje in dat kleine oranje badje, in de zitkuil, in de achtertuin. In onze kleine wereld.

zomerherinnering anne - oh marie

…oké, dus misschien doken we wel in het zwembadje en riepen we die schaafwonden over onszelf af. Maar in my defense, die blonde jongen op de foto rechts was Karel-Jan, mijn ‘vriendje’. Gevalletje indruk maken dus. Verder een hoog retro gehalte door onze oranje-bruine vouwwagen op de foto links.

* En hierbij nog wat foto’s van onze ‘grote wereld’ zomervakanties, als warm water ter compensatie voor het koude badje:

zomerherinnering anne - oh mariezomerherinnering anne - oh marie
zomerherinnering anne - oh marie2
Alle zomerherinneringen lezen?
Back to the Breakfast Club door Jonas van der Zeeuw
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen door Iris Vank
Herinnering met een Zeer Onverwacht Einde door Marloes de Vries
Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider! door Jasper Smit
Spaanse Pablo’s en een harpoenincident door The Holy Kauw Company
Een gruwelijk vakantieverhaal over een bitchy oma door Anna Denise Floor

Zomerherinnering van The Holy Kauw Company (a.k.a. Mireille&Arno)

Zomerherinnering - Mireille en Arno van Elst - Oh Marie!
Mireille en Arno zijn niet alleen geliefden, maar vormen ook samen The Holy Kauw Company. Ver vóór ze heerlijke (en prachtige) foodconcepten bedachten, brachten ze hun jaren ’80 zomers los van elkaar door op Spaans grondgebied. Mireille maakte de disco’s op Ibiza onveilig en Arno de Middellandse Zee. Dit laatste moet trouwens erg letterlijk genomen worden, zoals je in deze nieuwe editie van de zomerherinneringenreeks lezen kan.

Spaanse Pablo’s en een harpoenincident
Tekst en foto’s – Mireille van Elst

Ah, de zoete zomerherinneringen van de jaren ’80. Onze heerlijke zomervakanties waren in de jaren ’80 minstens 6 weken lang en het enige wat we deden was onbekommerd plezier maken. Het is lang geleden en we moesten diep graven maar uiteindelijk kwam de ene na de andere herinnering bovendrijven.

Omdat we in leeftijd een paar jaar schelen hebben we de tachtiger jaren beide in een totaal andere dimensie beleefd. Terwijl Arno nog verwoed aan zijn kubus zat te draaien en op zijn verjaardag olijk de klas rondging met de welbekende jaren ’80 uitdeel-egel, luisterde ik aan één stuk door zwijmelend naar de zelf opgenomen Prince cassettebandjes op mijn Sony walkman en werd ik voor het eerst dronken van de gifgroene en chemische Pisang Ambon met jus.

Arno bracht zijn vakanties door in het vakantiehuis van zijn ouders in het Spaanse El Campello en ik ging met mijn ouders mee op familiebezoek op Ibiza.

De zomers in het toen nog niet met jetset toeristen overspoelde Ibiza waren fantastisch. We aten met grote families heerlijke paella aan lange tafels, zwommen ’s nachts in zee met de vriendjes van mijn neefje en nichtje en ik ging samen met mijn zusje naar de plaatselijke disco om ons te vergapen aan de knappe Spaanse Pablo’s.

Mijn oom had op Ibiza een restaurant aan een mooi strand waar mijn vader ’s avonds af en toe de beschonken restaurantgasten naar huis taxiede. Mijn vader werd met zijn donkere haar en dito jaren ’80 snor altijd aangezien voor Spanjaard. Zo ook door de Nederlandse gasten die hij op een avond naar huis bracht. Ze bespraken onbeschaamd en openlijk de sappige details van hun seksleven daar op de achterbank van de auto in de veronderstelling dat de Spaanse chauffeur geen flauw idee had waar ze het over hadden. De arme mensen vielen nog net niet flauw toen mijn vader ze bij het afscheid, in hun bloedeigen taal, vriendelijk bedankte en nog een fijne avond wenste.

Arno ging in diezelfde zomer een paar honderd kilometer verderop snorkelen in zee met een vriendje en had stiekem de harpoen van zijn vader mee gesmokkeld. Zijn vriendje wilde het levensgevaarlijke ding ook wel eens proberen. Arno waarschuwde hem nog dat hij heel voorzichtig moest zijn. Het vriendje had zijn waarschuwing waarschijnlijk verkeerd begrepen want hij kwam een halve minuut later boven water met de harpoen dwars door zijn vinger geschoten. Het arme jong zat 10 minuten later in zijn zwembroekje met zijn flippers nog aan en de duikbril nog op zijn hoofd bij de dokter met door zijn wijsvinger een enorme pijl van de harpoen. De gereedschapskist van de dokter moest er aan te pas komen om het ongemak te verwijderen. Een hilarisch tafereel aldus Arno.

Zo zijn wij ieder geheel op eigen wijze, zorgeloos en met veel plezier de jaren ’80 zomers doorgekomen. Allebei met een schat aan nostalgische herinneringen die door het schrijven van deze blogpost weer even allemaal voorbij kwamen.

Alle zomerherinneringen lezen?
Back to the Breakfast Club door Jonas van der Zeeuw
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen door Iris Vank
Herinnering met een Zeer Onverwacht Einde door Marloes de Vries
Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider! door Jasper Smit

Zomerherinnering van Jasper Smit

Zomerherinnering - Jasper Smit - Oh Marie!
Als je op de vraag of iemand een zomerherinnering wil schrijven als antwoord krijgt: “Mijn anekdote gaat waarschijnlijk over die keer dat ik 10 was en bijna een paraglider heb vermoord in Oostenrijk!”, dan weet je dat er iets episch zit aan te komen. (Let vooral ook op het uitroepteken aan het einde van die zin. Die doet het ‘m wat ons betreft.)

Wij leerden Jasper kennen tijdens de shoot ‘Mannen en hun favoriete trui‘ voor ons winterissue in 2013 en wisten direct dat er een schat aan pracht-anekdotes in zijn bovenkamer opgeslagen moest liggen. (Lees hier maar eens het verhaal achter zijn favoriete trui.) Jasper deelt zijn meest epische zomerherinnering met de pakkende titel:

Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider!
– Tekst en foto Jasper Smit

In een medium-fotogeniek dal in Oostenrijk was bedroevend weinig te doen in 1988. Mijn grote zus en ik steggelden over wie er beter was: Gloria Estefan of Madonna (Gloria Estefan natuurlijk!) en zaten elkaar een beetje te slaan op het balkon. Mijn moeder vond het tijd voor een uitstapje.

De kabelbaan deed er lang over (‘ik hou op als jij ophoudt!’) en bovenop de berg had je uitzicht over het hele dal. Inderdaad: medium-fotogeniek. Mij was een ijsje beloofd maar er waren alleen waterijsjes en die tellen niet.

Op een heel klein, heel steil grasveldje waren paragliders. Gaaf! Telkens kroop een stoere man-in-tuigje naar de rand van de afgrond en ging op zijn rug liggen. Achter hem werd zijn parachute met grote zorg uitgespreid. Een leidinggevende snor blies op een fluitje, de paraglider gaf een flinke ruk aan de lijnen, de parachute kwam van de grond, hij nam nog een paar zweefstappen en zweefde dan sierlijk het dal in.

Je kon zó zien dat vooral het zorgvuldig uitspreiden van de parachute belangrijk was. Dus daar waren ze steeds heel lang mee bezig.
En ik was tien.
Beetje saai.
Ik schopte tegen een steentje.
Het steentje rolde tegen een groter steentje…
Het grotere steentje rolde tegen een kleine kei…
De kleine kei rolde tegen een grotere kei…
En die grotere kei rolde kalmpjes op een secuur uitgespreide parachute.

De leidinggevende snor blies op zijn fluitje, de paraglider gaf een professionele ruk aan de lijnen, de parachute sleepte een stukje scheef over het gras. De stoere man probeerde een zweefstap, de parachute maakte het geluid van een beginnend zeilbootje dat overstag gaat, en met een korte kreet verdween de paraglider over de rand van de afgrond.

“Zullen we even een foto maken?”, vroeg mijn moeder. “Als je zo peinzend voor je uit kijkt, ben je precies je vader!” Klik.

M’n zus giechelde “Kijk, die man is over de rand geflikkerd, nu ligt hij in die dode struik!” Mijn moeder had altijd een plantenboekje bij zich: “Dat heet een duindoorn. De dode takken hebben gemene stekels.”

De leidinggevende snor keek onderzoekend onze kant op. Ik vond het tijd om terug naar het dal te gaan, en ik hoefde zelfs geen roomijsje die ze toch bleken te hebben.

Uit de kamer van m’n zus stal ik weer eens haar Madonna-bandje (ik had alleen dat stomme bandje van Gloria Estefan) en stopte het in m’n verjaardagswalkman. Ik kan nu nog steeds niet normaal luisteren naar La Isla Bonita.

Alle zomerherinneringen lezen?
Back to the Breakfast Club door Jonas van der Zeeuw
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen door Iris Vank
Herinnering met een Zeer Onverwacht Einde door Marloes de Vries
Spaanse Pablo’s en een harpoenincident door The Holy Kauw Company (a.k.a. Mireille&Arno)

Zomerherinnering van Marloes de Vries

zomerherinnering marloes de vries - oh marie

Zomerherinnering van Iris Vank

Zomerherinnering - Iris Vank - Oh Marie!
De meesterinvlechters van Curaçao wisten wel raad met Iris’ blonde bakra haren. Het resultaat zie je op deze grappige en aandoenlijke foto’s van mini-Vankje op Curaçao waar het gezin Vank eens in de zoveel jaar de Nederlandse winters ontvluchtte om op vriendenbezoek te gaan. Deze zomerherinnering speelt zich dan ook niet af tijdens een Nederlandse zomer. Maar dat zij Iris, gezien deze geweldige anekdote en dito foto’s, direct vergeven natuurlijk.

Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen
– Tekst en foto’s Iris Vank

Als ik even in mijn geheugen graaf, heb ik behoorlijk wat mooie zomerherinneringen. Vanaf mijn vijfde trad ik bijvoorbeeld elke zomer op in het jeugdcircus in ons dorp (net als Anki van Zilverblauw trouwens, zij was (onder andere) befaamd spreekstalmeester en kondigde mij aan voordat ik in de trapeze hing of over het koord liep) en daar zijn heel wat compromitterende foto’s van te vinden. In die circustent was het warm (hoe hoger hoe heter he? Arme ik in die nok) maar om nou te zeggen dat het in het Oh Marie-thema Club Tropicana past? Mwoah.

Mijn portie Club Tropicana viel niet eens in de zomer, het was technisch gezien hartje winter, maar dit vergeven jullie me vast na het zien van de foto’s. Mijn ouders spaarden namelijk heel erg hard om af en toe op bezoek te gaan bij vrienden op Curaçao. ’s Zomers bleven we thuis, maar eens in de pak ’m beet vier jaar namen ze ons mee naar een tropisch paradijs aan de andere kant van de wereld. Wat een feest, met zoveel leuke en lieve mensen. Het voelde als een warm bad, bij die grote Antilliaanse familie met feestjes, etentjes, Papiaments overal om je heen (‘dushiiiii!’) en picknicks op het strand.

Denk kokosnoten, diepblauwe zee, opblaasboten, Ben-Bits met een beetje zand, zwemkleding in alle (neon)kleuren van de regenboog en een mini-Vank op haar hurken in de branding op zoek naar de mooiste schelpjes en stukjes koraal. Ik was vroeger al een verzamelaar en kon uren met gebogen rug mooie dingen zoeken, totdat ik bijna niet meer rechtop kon staan. Dan dook ik even met duikbril en al het water in, om al snel weer gehurkt een stukje verderop verder te gaan met zoeken. Mijn haren werden blonder en mijn schoudertjes roder. Op Curaçao heb je natuurlijk meesterinvlechters bij de vleet, die graag eens zo’n blond kopje onder handen namen. Want als je kunst kan maken van kroeshaar, lukt het zeker met dat slappe zachte haar van mij. En het was ook nog eens carnaval, net nadat mijn haren ingevlochten waren. Ik kon er dus aan de zijlijn van de meest fantastische optochten (glitter! Veren! Zongebruinde lijven in ieniemini-bikini’s! Meer glitter!) al dansend en draaiend de blits mee maken. Om het zo lang mogelijk mooi te houden, sliep ik wekenlang met mijn hoofd gewikkeld in bandana’s. Tevergeefs natuurlijk, want op een gegeven moment was het echt geen porum meer, overdag. Ik heb ze wel nog steeds ergens, die kraaltjes. Voor mij waren dat ingevlochten haar en die rammelkralen Club Tropicana in volle glorie.

En die foto van mij terwijl ik aan die gieter aan het likken ben, is heel niet genomen op Curaçao, maar in voormalig Joegoslavië. Ik vind hem alleen te leuk om niet te laten zien. En wat een stoot was mijn moeder hè, dertig jaar geleden?

Zomerherinnering - Iris Vank - Oh Marie!
Zomerherinnering - Iris Vank - Oh Marie!
Alle zomerherinneringen lezen?
Back to the Breakfast Club door Jonas van der Zeeuw
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Herinnering met een Zeer Onverwacht Einde door Marloes de Vries
Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider! door Jasper Smit
Spaanse Pablo’s en een harpoenincident door The Holy Kauw Company (a.k.a. Mireille&Arno)