Berichten

Lelijke vlijt is verleden tijd

We hebben veel te danken aan onze handwerkende voorouders. Jawel. Veel van wat er op onze Pinterestborden staat, is geënt op wat er in de vorige eeuw in elkaar geknipt, gelijmd, geborduurd, gemacrameed of gefantaseerd werd.

Vroegâh, toen de lucht nog schoon was en de sex nog vies, werden handwerkboeken veelal voor 50% uitgevoerd in zwart-wit. Je kan me een zeurpiet noemen, maar om de verschillende effecten van een wandkleed in verschillende kleuren in een interieursetting in zwart-wit af te drukken vind ik vooral aandoenlijk en niet leerzaam.

Ach, “je wist niet beter” zou mijn moeder zeggen.

‘Grenzeloos’ is ook een woord dat in me opkomt als ik door vintage handwerkboeken blader. Een dekenkist in boerenschilderkunst kan een grappig accent in je woonkamer zijn. Maar in het handwerkboek uit 1977 over voormelde schilderkunst hulde men hele (woon)kamers in hetzelfde woeste bloemdessin. Best een visuele uitdaging lijkt me, om in zo’n kamer te verblijven. Zéker als je je bedenkt dat de oogheelkunde toen nog niet zo ver ontwikkeld was als nu. Kom maar door met die Donald Duck oog-afplakpleisters.

Achter al die mooie, aandoenlijke, knullige, kneuterige en idiote handvaardigheidsideeën zit een verhaal. Niet het ware verhaal, maar het verhaal dat ik erbij verzin. Daarom vandaag het slechtste uit onze persoonlijke wandkleden-, weef- en andere tribe-y handvaardigheidsboekencollectie.

Lelijke vlijt is verleden tijd - Oh Marie!

Vrije tijd blije tijd – Noëlle Lavaivre
Grote schrijvers dragen hun boek op aan hun geliefden. Knutselboekenschrijvers in 1973 aan “het gereedschap, dat vorm geeft aan onze dromen.” Dit is op zichzelf al zo grappig, dat uw recensent er lui van zou worden. Want wat moet je nog, als de schrijver van een boek het grappenwerk zelf heeft geregeld?

‘Vrije tijd blije tijd’ leert ons gezonde kettingen van sperziebonen, erwten en ‘mooie verse radijzen’ te maken (om met Hans Teeuwen te spreken: ik geef zelf de voorkeur aan radijzen waar Jan en alleman al van geknaagd heeft). Daarbij: als ik mijn ketting wil opeten, koop ik wel een snoepketting bij Jamin. Op de daaropvolgende sugarrush kan ik dan meteen 10 blogposts typen. In de jaren ’70 waren ze duidelijk nog niet op de hoogte van het concept win-win situatie.

Wandkleden maken – Henriette Beukers
Stel je voor: het is de zomer van 1973. Henriette Beukers zit met mijnheer Beukers aan het avondeten. Henriette heeft bami gemaakt, wat nog een hele toer is in de jaren ’70. Mie nestjes werden namelijk niet voor 1980 geïntroduceerd in Nederland. Mijnheer Beukers is in een slechte bui en knort dat de bami niet lekker smaakt. Om een lang verhaal kort te maken: in de daaropvolgende ruzie eindigt er een bord bami tegen de keukenmuur. “Hmmm”, denkt Henriette, terwijl ze naar de bruine puinhoop kijkt. “Dit is interessant. Die vormen, dat kleurenspel…..ik ben geïnspireerd voor een nieuw wandkleed voor mijn boek.”

Want zo ziet dit wandkleed eruit, lieve lezers. Als een bord bami dat tegen de muur is gekwakt. Ik mag hopen dat mijnheer en mevrouw Beukers na dit fiasco aan goedmaaksex hebben gedaan. Is deze bamivlek van een wandkleed toch nog ergens goed voor geweest.

Wil je weten of het huwelijk-Beukers heeft stand gehouden? Lees dan gauw verder…!

Lelijke vlijt is verleden tijd - Oh Marie!

Handwerken zonder grenzen – Henriette Beukers
Want wat een ontzettend leuk toeval is dit: dit boek kwam niet alleen onder de bezielende leiding van Henriette Beukers tot stand, de fotografie, tekeningen en vormgeving komen voor rekening van niemand minder dan Henk Beukers. Aangezien het boek in 1978 verscheen, mogen we ervan uitgaan dat het huwelijk van de heer en mevrouw Beukers het bami-incident heeft overleefd. Ach, wat hou ik toch van een gelukkig einde. (Tenzij Henk Henriettes tweede huwelijk was. We zullen het nooit weten. Tenzij de erven Beukers deze blogpost tegenkomen, natuurlijk.)

‘Handwerken zonder grenzen’ heet dit boek. En blijkbaar gaat die grenzeloosheid ook op voor esthetiek. Tenzij je het altijd al geambieerd hebt om, vers van de zonnebank, te trouwen in een gebreide witte Holly Hobby jurk met detective hoed. Dan is niet alleen je gevoel voor humor grenzeloos, maar dan is dit boek ook zeker iets voor jou!

Lelijke vlijt is verleden tijd - Oh Marie!
Lelijke vlijt is verleden tijd - Oh Marie!
Weef met plezier – Tonny Schutten
Heb je de hele dag bloedig zitten weven, vreten de muizen ’s nachts je weefwerk aan. En lopen ze ook nog het halve bos naar binnen. Moet je én opnieuw beginnen én stofzuigen. Ben je driedubbel de sigaar, want die stofzuigers uit de jaren ’70 hadden heus niet de zuigkracht die die dingen nu hebben.

En, nu we onszelf toch dit soort levensvragen aan het stellen zijn: wat doet die doodenge geweefde kabouter op de cover van het boek? En is het wel een kabouter? Of is het een doodshoofd? Een Rorschach vlek is er niets bij!

Lelijke vlijt is verleden tijd - Oh Marie!
Zelf bezig met wol

En ik maar denken dat ik tuinkabouters eng vond. Daarin vergiste ik me deerlijk. Weet je namelijk wat pas écht eng is? Een kind in mini-medicijnmannen-kostuum. Nee, dríe kinderen in medicijnmannenkostuum. Met plastic laboratorium hoesjes om hun voeten voor extra heftig schrikeffect. Is je kind klaar met zijn medicijnmannen-masker? Dan heb ik nog wel zeven kleuren schijt waar hij misschien wat mee kan.

Zelf aan de slag? Alle werkbeschrijvingen zijn op te vragen bij Oh Marie! (Maar vraag je wel af waar je in hemelsnaam mee bezig bent, mocht je het serieus overwegen. Alhoewel…voor we het weten is het weer Halloween!)

Witter dan dit wordt het niet

Witter dan dit wordt het niet - Oh Marie!
Bij het uitmesten van mijn kasten (wat ik echt regelmatig moet doen om aan het principe ‘iets erin, iets eruit’ te voldoen) bleek ik in het bezit te zijn van een verrassend grote collectie wit vintage keramiek. Prachtig keramiek met mooie patroontjes erop. Ik besloot ze eens te fotograferen. Al voelde ik me wel een beetje onhandig, met al dat wit. Want alleen maar wit, dat is gewoon niet haalbaar in mijn boek.

Precies om die reden heb ik ook bewondering voor de monochrome bloggers, die hun interieur in zwart-wit uitvoeren. Ik zou dan toch altijd denken: “Ach, die kleur groen…die kan er heus bij. En een geel accent, daar is ook niks mis mee. O en dát is een goede kleur blauw zeg. Die mag er ook bij”. Waarmee ik vervolgens alsnog zou eindigen in een interieur zoals ik dat nu heb. Respect dus, voor hen die zich strikt aan één kleurenpalet houden.

Een paar weken geleden gaf ik een workshop styling bij Immer Urlaub. Tijdens die workshop kwam ook mijn eigen stijl ter sprake. Eén van de deelnemers merkte daarbij op dat mijn foto’s met de jaren steeds leger geworden leken te zijn. Ik kon dat direct beamen. Het zal vast iets te maken hebben met een behoefte aan rust. In mijn huis en in mijn hoofd. Vandaar ook die regel uit de eerste alinea waar ik mezelf aan probeer te houden. Al die zooi is maar ballast. En blijkbaar heb ik dat gevoel ook in mijn foto’s doorgevoerd.

De ruis is dus overboord gemikt, maar de kleuren zullen altijd blijven. Klink ik nu erg als een wasmiddel reclame? Ja hè? (“Kleuren inspireren me énorrm. Wat een práchtig gewaad. Nieuw? Nee, Robijn intensief.”) Maar vandaar dus toch groene en gele accenten in deze foto’s. Witter dan dit wordt het niet.

Als we dat in de rewind zouden bekijken, dan verliep het maken van deze foto’s ongeveer als volgt: “Ach, die kleur groen…die kan er heus bij. En o, geel, daar is ook niks mis mee…”.

Witter dan dit wordt het niet - Oh Marie!

De Pippi Langkous eenhoorn

De Pippi Langkous eenhoorn - Oh Marie!
Met iedere centimeter waarmee ik deze ets uit het schap in de kringloop trok, werd ie mooier. Dat ging ongeveer zo: “Hé, het is een ets. O, met een mooi landschapje erop. Ach, met een Pippi Langkous paard…néé, hij heeft een hoorn. Het is een eenhoorn! Een Pippi Langkous eenhoorn!” Dat is wat ik dus vond: een ets met een Pippi Langkous eenhoorn erop. Zulke goede kringloopvondsten (en daarmee ook goed blogmateriaal) zijn zeldzaam geworden.

Van deze ets zijn er 40 gemaakt, dit is de 6e in de serie. Lief detail: ik dacht dat hij € 11,50 moest kosten. Dat moest € 1,50 zijn. De dame achter de kassa was geschokt: iemand van het personeel had de ets veel te laag geprijsd. “Maar,” zei ze, “dan heeft u geluk.” Ondanks mijn aandringen om er 10 euro voor te geven (ik had ‘m immers voor € 11,50 ook meegenomen!), wilde ze het afronden naar 5 euro. Er heeft vast iemand strafwerk gekregen bij die kringloop.

Ik heb een beetje een zwak voor etsen. Al rond mijn 18e kreeg ik een prachtige ets van mijn ouders voor het behalen van mijn diploma. Misschien een belegen cadeau voor een 18-jarige, maar ik koos het zelf. De bewerkelijkheid van de ets-techniek en de enorme hoeveelheid details die de meeste etsen bevatten hebben me altijd gefascineerd. Als er alleen een landschap op deze ets had gestaan, had ik ‘m waarschijnlijk ook meegenomen.

Maar, even terug naar die vintage stipjes-eenhoorn. (En vintage is hij, want hij werd in 1977 gemaakt!) Hij is gemaakt door Ank Spronk, helaas overleden in 2010. Haar dochter heet Jet, wat ik weer een ontzettend grappig toeval vind. Ank Spronk haalde haar inspiratie uit haar reizen naar Rusland en is vooral bekend om de etsen die ze maakte van katten. Haar werk kenmerkt zich door een sprookjesachtige sfeer en dat kan ik volledig beamen (hallooooo…een eenhoorn! Sprookjesachtiger wordt het niet!).

Jammer voor Tolstoj, Dostojevski en alle andere Russische grootheden, maar deze Russische eenhoorn van 5 euro komt toch echt met stip op 1 in míjn galerij der Russische groten.

De Pippi Langkous eenhoorn - Oh Marie!De prachtige diamantslinger is gemaakt door Ruth Hengeveld. Het vaasje links is van Polkaros en de roze vaas rechts is van Sagaform.

Kringloop therapie

Kringloop therapie - Oh Marie!
Het bezoeken van kringlopen (of ‘het zoeken tussen oude meuk’ – reken ik ook goed) is therapeutisch voor mij. Want ook al verliep de aanloop naar de lancering van deze splinternieuwe website verrassend soepel, in de staart van het traject deed zich toch nog een stresspiek voor waardoor ik ineens ernstig toe was aan Iets Therapeutisch.

Zo ging ik op zaterdagmiddag half 5 nog even terra cotta potten scoren voor de launch (die de volgende dag plaatsvond) en-kon-ze-nergens-vinden. Tijdens deze steeds panischer wordende zoektocht heb ik geleerd dat er nog verrassend veel winkels sluiten om 17.00u op zaterdag. En dat er zoiets bestaat als een ‘potterie-seizoen’. En dat in maart dat potterie-seizoen nog niet geopend is. Wat filosofisch een hele interessante gedachte is, want terra cotta potten staan toch juist buiten en blijkbaar dicteren onze bouwmarkten dus dat wij niets te zoeken hebben in onze tuinen totdat zij hoogstpersoonlijk het potterie-seizoen geopend hebben. Tja…

For the record: het is uiteindelijk gelukt, met die bloempotten. En om mijn hartslag weer naar beneden te krijgen, dook ik ook nog even een kringloop in. Waar de twee bakjes en het prachtvaasje geduldig op mij stonden te wachten.

Wat fijn, om weer terug in het blogritme te zijn, hier op mijn splinternieuwe website. Ik ben echt trots op ons harde werk en gloei nog na van ons mooie lanceerfeestje van zondag (waarover vrijdag meer). Het leek wel een verjaardag, zoveel cadeaus kregen we van al onze blogvrienden. Het hangpotje kreeg ik van Suus, ik gaf ‘m een &Suus tintje met het zwart-witte touw. Het Figgjo bloempotje kreeg ik van Jane.

Mijn hartslag is weer normaal en zo ook mijn werkdagen. Bovendien ben ik een triviaal potterie-feitje rijker. Mijn geluk kan niet completer zijn.
Kringloop therapie - Oh Marie!

Some like it hot

Some like it hot - Planet Fur
De rechaud. Je kent hem vast nog wel van Chinees Indisch Restaurant ‘De Chinese Muur’ (of ‘De Lange Muur’, want het is altijd een variatie op die ene toeristische trekpleister).

De rechaud (of in de volksmond, het theelicht) houdt je eten warm. Of je thee. Ik denk dat Molly er ook wel op zou willen liggen (dan wordt het een ‘rechat’, harhar), ware het niet dat haar vachtje niet brandveilig is. Daarbij: ze is dan wel plat, maar niet gek.

Grappig hoe bepaalde voorwerpen een tijd uit de gratie zijn, maar ook weer een comeback maken. Zo ook het rechaud. Ik zie hem op allerlei aanrechten terugkeren, en niet alleen bij blogvrienden (die vaak voorop lopen qua interieurtrends). Deze rechaud in prachtige zalmkleur deed mijn hart ineens een huppeltje maken bij de kringloop. Ookal is het een onding, qua maat en vorm, ineens leek zo’n ding dat mijn theewater de hele dag warm gaat houden super handig. Niet dat ik ooit zoveel thee in mijn eentje ga drinken, maar die gedachte kreeg ik pas toen ik alweer thuis was. Het rechaud doet het bovendien goed onder het theepotje dat van mijn Lief’s oma is geweest. Een goede reden om de aanschaf alsnog te rechtvaardigen.

Alles wat fout&oud was wordt weer salonfähig. Al duurt het 30 jaar, het komt terug. Zo vernam ik uit betrouwbare bron (mijn kapper) dat de Vanilla Ice/mariniers blockhead weer terug gaat keren in het modebeeld. Wat ik toch een vrij schokkende revival vind. Voor nu.

Want wie weet maakt mijn hart over vijf jaar wel een huppeltje als mijn Lief met zijn versgeknipte blockhead terugkeert van een kappersbezoek.

Some like it hot - Planet Fur
About the rechaud I thrifted a while ago and some thoughts on trends and how everything seems to become hot&happening again after decades. (According to my hairdresser, even Vanilla Ice’s blockhead will get hot again. A pretty shocking revival if you ask me!)