Berichten

Plant gang

/3 Reacties/in , /door

Plant gang - Urban Jungle Bloggers - Oh Marie!
Iedere keer als ik de Urban Jungle Bloggers nieuwsbrief ontvang, neem ik me voor om mee te doen en iedere keer komt er weer iets tussendoor.

Terwijl ik toch echt – en ik heb ze geteld – 20 planten in huis heb staan. Ik kan mezelf met recht een Urban Jungle eigenaar noemen. Blogger nog niet dus, want dat doe ik er niet veel over.

Dat is eigenlijk best gek. Want ik hou heel erg van groen. Van mijn tuin. Van tuinieren. Van het moment dat de natuur weer wakker wordt na de winter. En van het feit dat er van al mijn kamerplanten ooit maar twee gesneuveld zijn. (Dikke tip: planten onder luchtroosters krijgen bijna gegarandeerd ziektes – planten houden niet van tocht).

Plant gang - Urban Jungle Bloggers - Oh Marie!
Ik praat niet met die planten, ik knuffel ze niet, maar ik selecteer ze wel op een bepaalde mate van onderhoudsvriendelijkheid en zorg dat ze op een lichte plek staan. Ik moet de eerste kamerplant nog tegenkomen die het fijn vindt om in een donker hoekje te staan. Daar krijg je alleen maar ondankbare planten van (luister even dit fragment van de Mannen van de Radio – want zo ontzettend kan het uit de hand lopen, mensen!).

Op de foto’s een fractie van mijn plant gang. Uiteraard allemaal in gekringloopte bloempotjes. En vooruit, er staan ook wat boterbloemen uit de tuin en lelies van de bloemist bij. Want áls ik dan blog over groen in huis, dan doe ik het goed ook!

Plant gang - Urban Jungle Bloggers - Oh Marie!
Wil je zelf Urban Jungle Blogger worden (en dan hopelijk een betere dan ik)? Dat kan hier!

De doorzichtige fotolijst op de gele plank is van Moebe en kocht ik bij Strand West.

Een kerstvondst in hartje mei

/2 Reacties/in , /door

Södahl bordje - Oh Marie!
Misschien kan je deze post maar beter overslaan, want het gaat over iets kerst-gerelateerds. En na die post over Sinterklaas, gaat dat je misschien wel gewoon keihard een brug te ver.

Ach, aan de andere kant: de plastic Vrolijke Vormenkever (of, onder ouders: ‘herriemakende terrorkever’) van onze dochter blijkt ook gewoon Sinterklaasliedjes in zijn repertoire te hebben. En met DJ Jet aan de knoppen, hoor je die op een dag wel een keer of tien voorbij komen. Wij hebben onszelf plechtig beloofd (of eigenlijk zou je beter kunnen spreken van ‘cadeau gedaan’) dat het bij deze ene guilty pleasure op het gebied van plastic babyspeelgoed met knoppen en geluidjes blijft. (Zo’n ding doe je echt alleen je grootste vijand cadeau. Wij kregen hem van de buren. Ik heb nog steeds goeie hoop dat het geen verpakte boodschap was.)

Södahl bordje - Oh Marie!

Maar..waar had ik het over? Oh ja! Kerst. Vroeger hadden we bij ons thuis kerstplacemats van Södahl, uit Denemarken. Daarop stond op hele lieve, naïeve wijze het kerstverhaal afgebeeld. Prachtig vond ik ze. Nog steeds trouwens. Die placemats zijn voor mij het ultieme gevoel van gezelligheid en thuis zijn. Precies het gevoel dat bij kerst hoort (en, toch ook wel bij de rest van het jaar, anders zou het een beetje triest zijn).

Vind ik me daar toch, hartje mei, bij de slechtste kringloop ooit (je weet dat je in een slechte kringloop bent, als je dochter een vaas uit een rek trekt, het kapot valt, je het wil vergoeden en ze bij de kassa zeggen: “Nee man, wég met die troep!”. Prachtig) een bordje vindt met hét Södahl kersttafereel erop. Voor 50 cent.

Hij hangt al in de woonkamer. Omdat hij me herinnert aan een heleboel fijne dingen. Hij wordt vanzelf weer actueel, trouwens. En nu hoef ik die Södahl placemats van mijn ouders niet te verdonkeremanen. Blijft het met kerst thuis ook nog gezellig.

Bomen knuffelen

/3 Reacties/in , /door

Bomen knuffelen - Oh Marie!
Je hebt Dick Bruna bomen (twee streepjes met een bolletje erop), de ‘happy little trees’ van Bob Ross, de spookbomen van Tove Jansson, archetypische bomen (denk aan het bord met dennenboompje en picknickset dat aangeeft waar je mag picknicken – wat altijd de plekken zijn waar je dat níet wil), Fangorn Forest bomen (die heten Enten), Flapjesbomen (zo noem ik de Gingko, omdat zijn blad lijkt op de eendenvoetjes) en ga zo nog maar even door.

Bomen knuffelen - Oh Marie!In Denemarken vond ik een paar jaar geleden de boom die in de hal hangt. Die geschilderde anti-depressiva boom waarvan familie dacht dat ik hem voor de lijst kocht. De bomen die in het landschapje rechts staan doen me denken aan de grillige bomen die vaak langs de kust van Frankrijk staan. Als ik naar dat schilderijtje kijk, overvalt me altijd een gevoel van zomer en vrijheid (vakantie was nog nooit zo goedkoop in huize Fur). En dan heb je daar de bloedig in elkaar geborduurde bomen die ik recent aan mijn bomencollectie toevoegde. Het feit dat ik voor die bomen viel is een beetje de schuld van Anne, mijn Oh Marie! wederhelft. Hij slaat de brug tussen haar natuurpalet en mijn neiging tot colour blocking. Waar je mee omgaat, word je immers mee besmet. Alhoewel ik ‘besmet’ zou willen vervangen met ‘geënthousiasmeerd’. Bekt minder lekker, maar klinkt een stuk positiever.

Anti-depressivabomen, bruggenbouwbomen, zomerherinneringsbomen…er bestaan nog meer fantastische boomsoorten dan je denkt. Zeker in mijn belevingswereld.

Een zwaaiende madelief en een mishandelde olifant

/2 Reacties/in , /door

Mishandelde olifant - Oh Marie!De Verzamelaarsbeurs in Utrecht is een favoriet uitje van mij. Vijf Jaarbeurshallen gevuld met meuk, ik stel me zo voor dat, áls er een hemel bestaat, de mijne er zo uitziet. Ik hoef er niet eens persé iets te kopen, alleen het zien van al die zooi is geweldig.

Verzamelaars zijn leuke en soms ook een beetje aandoenlijke mensen. Zo exposeerde er tijdens deze laatste editie een man met zijn verzameling sprinklerkoppen. Jawel, van die dingen die alles natspuiten als er brand uitbreekt. Echt, geef die vent een originaliteitsprijs, want zoiets verzin je gewoon niet. De man bij wie ik de vaas hieronder kocht, vertelde dat hij 250 m2 aan opslag had gehuurd om al zijn fat lava potten kwijt te kunnen. Hij gaf direct toe dat hij zo kon meedoen aan het programma ‘Help, mijn man heeft een hobby’. Toch leuk. (Alhoewel…misschien minder als je ermee getrouwd bent.) Er was ook nog iets met poppen en poppenwagens, maar daar ben ik ver van weg gebleven. Het moest wel gezellig blijven.

Al die rare, leuke, gepassioneerde, vreemde (…en soms ook een beetje smoezelige) mensen maken me, kortom, blij. Zelf vond ik een grote versie van de beroemde Dresdner Bank olifantenspaarpot en dus (een beetje tegen mijn principes) die fat lava vaas. Die vaas mocht mee omdat het lijkt alsof die madelief erop zwaait (ik ben gevoelig voor zoveel vriendelijkheid) en omdat hij me doet denken aan een Royal Copenhagen vaas (die op hun beurt weer veel te duur zijn om er voor de leuk bij te kopen).

De olifant is een beetje een sneuerik. Zijn vorige eigenaar had zijn bloedig bij elkaar gespaarde geld blijkbaar zo wanhopig hard nodig dat hij de olifant met een schroevendraaier opengewrikt heeft. Tja, weet jij veel: misschien had ie geld nodig om zijn ontvoerde knuffelbeer vrij te kopen. Dat hij daar zijn designklassieker bijna voor vermoordde, deed er op dat moment niet toe natuurlijk. En dat hij het slotje eronder ook gewoon uit had kunnen boren, kwam tijdens die blinde paniek natuurlijk ook niet in hem op.

Zo staan die zwaaiende madelief en sneue olifant gezellig te wezen bij ons thuis. Nu ik zo over nadenk, schuilt er in mij ook zo’n rare, gepassioneerde, vreemde verzamelaar. Al hoop ik dat, als ik een verdachte interesse begin te ontwikkelen voor grote opslagruimten, mijn Lief niet RTL 4 belt, maar al mijn verzamelde meuk op de Verzamelaarsbeurs verpatst.

Straatmadelief Iverkl

Witter dan dit wordt het niet

/7 Reacties/in , /door

Witter dan dit wordt het niet - Oh Marie!
Bij het uitmesten van mijn kasten (wat ik echt regelmatig moet doen om aan het principe ‘iets erin, iets eruit’ te voldoen) bleek ik in het bezit te zijn van een verrassend grote collectie wit vintage keramiek. Prachtig keramiek met mooie patroontjes erop. Ik besloot ze eens te fotograferen. Al voelde ik me wel een beetje onhandig, met al dat wit. Want alleen maar wit, dat is gewoon niet haalbaar in mijn boek.

Precies om die reden heb ik ook bewondering voor de monochrome bloggers, die hun interieur in zwart-wit uitvoeren. Ik zou dan toch altijd denken: “Ach, die kleur groen…die kan er heus bij. En een geel accent, daar is ook niks mis mee. O en dát is een goede kleur blauw zeg. Die mag er ook bij”. Waarmee ik vervolgens alsnog zou eindigen in een interieur zoals ik dat nu heb. Respect dus, voor hen die zich strikt aan één kleurenpalet houden.

Een paar weken geleden gaf ik een workshop styling bij Immer Urlaub. Tijdens die workshop kwam ook mijn eigen stijl ter sprake. Eén van de deelnemers merkte daarbij op dat mijn foto’s met de jaren steeds leger geworden leken te zijn. Ik kon dat direct beamen. Het zal vast iets te maken hebben met een behoefte aan rust. In mijn huis en in mijn hoofd. Vandaar ook die regel uit de eerste alinea waar ik mezelf aan probeer te houden. Al die zooi is maar ballast. En blijkbaar heb ik dat gevoel ook in mijn foto’s doorgevoerd.

De ruis is dus overboord gemikt, maar de kleuren zullen altijd blijven. Klink ik nu erg als een wasmiddel reclame? Ja hè? (“Kleuren inspireren me énorrm. Wat een práchtig gewaad. Nieuw? Nee, Robijn intensief.”) Maar vandaar dus toch groene en gele accenten in deze foto’s. Witter dan dit wordt het niet.

Als we dat in de rewind zouden bekijken, dan verliep het maken van deze foto’s ongeveer als volgt: “Ach, die kleur groen…die kan er heus bij. En o, geel, daar is ook niks mis mee…”.

Witter dan dit wordt het niet - Oh Marie!