Berichten

Een hart van steen

/6 Reacties/in , , , /door

Vintage Moomin - Oh Marie!
Het kopen van knuffels is wel zo’n beetje de laatste haven van het kringloopbezoek. Met andere woorden: de enige knuffel die ik van de kringloop meenam was een Nijntje knuffel die ik kocht toen ik zwanger was en totaal verweekte hersens had. Om me bij thuiskomst te realiseren dat ik tweedehands knuffels echt heel goor vind. Waarschijnlijk omdat ik weet waar ik die dingen zelf allemaal mee naartoe gesleepte toen ik klein was. Zelfs oude, zelfgebreide knuffels komen er niet in. Hoe aandoenlijk ik ze ook vind. Ik heb een hart van steen wat kringloopknuffels betreft.

Vintage Moomin - Oh Marie!
Ik ben dus, zoals je aan de foto’s ziet, Zeer Diep Gezonken. Ik heb namelijk, zonder zwangerschapsexcuus dit keer, een knuffel bij de kringloop gekocht. Maar het was dan ook een roze Moomin knuffel. In nog zeer respectabele staat. Hij heeft wel op 60 graden in een was meegedraaid (living on the edge) en kwam warempel weer helemaal fris en fruitig uit. Het feit dat er in een Nederlandse kringloop in effing Lutjebroek een Finse Moomin is beland, was voor mijn genoeg reden om mijn hart van steen voor even te negeren.

Against all my principles of buying second hand plush dolls, I recently took this vintage Moomin doll home. I’m a bit grossed out by second hand plush animals since I still (very lively) remember where I dragged mine to when I was little. The fact that a Swedish (pink!) Moomin in mint condition ended up in a Dutch thriftstore, made me set aside all my reservations, though. I did wash it (about 600 times, haha), it’s now in our little girl’s room along with other second hand treasures.

Vintage Moomin - Oh Marie!
Achter die Nijntje knuffel uit de inleiding zit trouwens nog best een lief verhaal. Het was er namelijk een uit de serie ‘Nijntje in de sneeuw’. Ik herinner me dat nog omdat mijn Lief mij dat, nadat ik hem over mijn zeer afwijkende kringloopkoopactie had verteld, met een heel blij hoofd kwam vertellen. Had hij even op internet opgezocht. Die knuffel heeft nooit het pand verlaten, omdat ik dat zo snoezig vond. Hij is wél een keer of 600 in de wasmachine gegaan.

Toen Jet geboren werd, vertelde onze kraamverzorgster dat baby’s erg van contrast houden. Nijntje, en dan vooral ook haar gezichtje, voldoet perfect aan die eis. Het allereerste wat Jet zag toen ze in haar bedje lag, was Nijntje in de sneeuw. Ze was en is er gek op, ‘Nijntje’ was haar allereerste woordje. Nijntje in de sneeuw gaat overal mee naartoe.

Ze heeft mijn stenen hart dus duidelijk niet geërfd. Zoals het nu uitziet, wel mijn liefde voor tweedehands. Al dan niet onbewust, natuurlijk.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bedankt, kerstpakketten uit 1994!

/1 Reactie/in , , /door

Marmeren schaal - Oh Marie!
In retrospectief ben ik toch dankbaar voor die kerstpakketten uit de jaren ’90. Niet om de blikjes ganzenlever die erin zaten (bah en bovenal: 100% dierenleed), of om de taaie bladerdeegkuipjes die er al-tijd inzaten, maar om de niet-eetbare en totaal nutteloze items die er ook altijd bij werden gestopt (denk: een kaasplank met bijbehorende mesjes, kaarsenstandaards van marmer of een rugzak zonder ruimte voor je waardigheid, etc.). Ieder jaar was het uitpakken van het kerstpakket voor mij als kind zowel een feestje als een deceptie, omdat er 1. alleen maar dingen in zaten die ik toch niet lustte en 2. de items die erin zaten alleen leuk waren voor grote mensen, terwijl ik ieder keer weer hoopte dat er misschien een verdwaalde Troetelberenknuffel in zo’n doos was beland.

Toch ben ik, en met mij dus waarschijnlijk een heleboel andere mensen, blij met die stomme kerstpakketten. Omdat onze ouders inmiddels massaal die kerstpakketcadeaus naar de kringloop brengen. Dat leverde mij niet alleen deze driehoekige kaasplank op, maar ook de marmeren plaat op deze foto’s. Ik vond hem in een kringloop in Steenwijk (for crying out loud) met een gigantische bouwmaterialenafdeling (omdat kringlopen marmeren items vaak niet echt in een categorie plaatsen, loont het altijd de moeite om bij die afdeling te kijken, je vindt er sowieso vaak de meest fantastische en exotische dingen). Volgens mij is 80% van het marmer dat nu bij de kringloop ligt ooit uit een kerstpakket gekomen. Want is marmer ooit een trend geweest, in de jaren ’90? Dan heb ik die briefing in ieder geval gemist.

Marmeren schaal - Oh Marie!
De plaat had twee lelijke handvatten die ik verving met houten handvatten van de bouwmarkt en die ik verfde in een kleur wijnrood waarvan ik nooit had gedacht dat ik die ooit ging toepassen in mijn huis. (Het is de kleur 85% appel van Flexa, mocht je het willen weten.) Net als de inhoud van kerstpakketten uit de jaren ’90 heb ik ook altijd een hartgrondige hekel aan de kleur wijnrood gehad.

En zo brak er de dag aan dat mijn twee grootste aartsvijanden alsnog mijn huis en hart binnendrongen: een marmeren plaat met wijnrode handvatten. Wie weet waar dit gaat eindigen. Als deze trend doorzet, dan sta ik binnenkort vast een pallet donkerbruine badkamertegels bij de kringloop af te rekenen.

I found this marble plate with the handles at the hardware department at a thriftshop. I replaced the handles with wooden ones and painted them in a wine red color I never liked when I was little (like I never liked marble when I was little). Now that I dragged my biggest interior arch enemies home, I’m a bit curious were this new love for things I once hated will end!

Bewaren

Franse kringloopmijmeringen en een sprookjestheepot

/7 Reacties/in , , , /door

Vintage styling - Oh Marie!
Een paar weken geleden alweer ging ik op vakantie naar Frankrijk. Het was lang geleden dat ik in Frankrijk was. Zó lang geleden dat ik er nog nooit een kringloop bezocht had. Wel brocantes trouwens, maar daar was de verhouding meuk-rijp-voor-het-grofvuil slash laten-we-er-de-goudprijs-voor-vragen voor mijn smaak iets te scheef, dus zat Frankrijk niet echt voorin mijn kaartenbakje qua kringloopavonturen.

Maar toen kende ik Emmaüs nog niet. Nou ja wel, maar niet als kringloopervaring in Frankrijk.

De winkels van Emmaüs in Frankrijk zijn niet zo alomtegenwoordig zoals de kringlopen in Scandinavië (waar er soms wel vier in één piepklein plaatsje gevestigd zijn), maar in zekere zin was dat wel rustig. Ik word namelijk ontzettend onrustig van de gedachte aan binnen handbereik zijnde meuk, wat betekent dat mijn reisgezelschap regelmatig meegesleurd wordt naar een nieuw obscuur adres op één of andere tochtig, verlaten bedrijventerrein in Knötelö of Nederoverheembeemsterbommerskonten. In het geval van onze vakantieweek in Frankrijk zat er één Emmaüs in de regio en wel op een uur rijafstand. Daarna laat je het wel uit je hoofd om te zeuren om meer. Gelukkig hoefde dat ook niet, want de buit was goed.

Vintage styling - Oh Marie!
Het is alleen al geweldig om een kringloop in het buitenland te bezoeken om te zien wat er in dat land in een gemiddeld interieur te vinden is. Zo ben ik altijd ontsteld van de hoeveelheid rotan die je in Nederland kan krijgen, in Scandinavië is er altijd glas in overvloed te vinden en in Frankrijk hebben ze iets met opgezette vissenhoofden, christelijke afbeeldingen en meubels die al zo lang op een erf hebben staan te verpieteren dat je je afvraagt waarom iemand nog de moeite heeft genomen om ze naar de kringloop te brengen. Daarbij staat het vervolgens bij Emmaüs ook niet per definitie droog opgeslagen, dus de degeneratie kan aldaar rustig verder zijn gang gaan. Als je trouwens een jaren ’50 keukenkast zoekt, zo’n glimmend, gefineerd gevaarte, dan zit je verrassend genoeg in Frankrijk ook goed. Je verwacht het niet, zou Bert Visscher zeggen.

Maar, even terug naar mijn vondsten. Of eigenlijk: De Vondst. Deze zachtroze theepot die zo uit een sprookje had kunnen komen waggelen (ik stel me zo voor dat, als theepotten zouden kunnen bewegen, ze zouden waggelen). De glazuurlaag aan de binnenkant is zó craquelé dat de theeaanslag door de ongeglazuurde buitenkant heen is gekomen. Er moeten liters thee met deze pot zijn geschonken.

Principes over het niet-meenemen van tweedehands dat wel erg vergaan is vergat ik direct toen ik deze theepot zag staan. Want zo gaat dat, bij liefde op het eerst gezicht. Om die reden woon ik nu ook in een jaren ’80 huis van witte baksteen, hebben we een kat met een platgedrukt snoetje en ben ik nu dus de eigenaar van een sprookjestheepot.

Liefde maakt blind, vergeetachtig en daarom ook gelukkig. Dubbel gelukkig, want mijn reisgenoten waren na één kringloopbezoek voor de rest van de vakantie gevrijwaard van nieuwe kringloopbezoeken.

(Ga je zelf binnenkort naar Frankrijk? Download hier een pdf met de adressen van alle Emmaüs vestigingen in Frankrijk of zoek op ‘communautes emmaus’ op Google. Garantie tot aan de voordeur, maar vooralsnog lijkt de lijst behoorlijk up-to-date te zijn!)

Een nieuw leven voor een jaren ’80 prullenbak

/4 Reacties/in , /door

Vintage styling V verkl
Het schatgraven in kringlopen is met de jaren lastiger geworden. Of eigenlijk: de dagen dat je over vintage goudmijnen struikelde zijn voorgoed voorbij. Ik kwam recent zelfs op de website van een kringloop waarop expliciet werd vermeld “…dat het personeel soms weleens een waardevol stuk over het hoofd ziet en het per ongeluk vriendelijk prijst. De winst is voor u!”. Mij bekroop bij deze tekst toch het gevoel van een soort Paaseieren-verstop-actie. Alsof er af en toe iets waardevols wordt verstopt, om die arme kringloopbezoeker nog de illusie te geven dat hij een échte schat vinden kan.

Niet dat ik cynisch ben geworden hoor. Zeker niet. Ik ben zelfs alleen maar fanatieker geworden in mijn schatgraaftochten. Omdat struikelen over schatten niets aan is. Zo ga ik ook helemaal op slot in winkels waar (dure) vintage wordt aangeboden. Omdat het dan al door iemand gevonden is, begrijp je? Doe mij maar een grote hal met meuk, bij voorkeur een met een naam waar ik ook nog flauwe grappen mee maken kan. Zo bezocht ik recent een kringloop die De Sneuper heet. Daar kan ik uren plezier om hebben. Ach, ieder zijn (flauwe) pleziertjes.

Vintage styling I verkl 2
Ik postte afgelopen maandag al een foto van mijn meest recente kringloopvondsten op Instagram. Eén van die vondsten betrof een (ik denk) jaren ’80 of ’90 prullenbak. Nu is één van mijn kringloopregels dat hetgeen ik koop er een beetje fris uit moet zien en prullenbakken horen daar over het algemeen niet bij. Dit exemplaar was echter best netjes en nog prima schoon te maken.

Niet dat dat laatste heel erg nodig was, want inmiddels fungeert hij als bloempot. Ik zette er een Medinilla in, met de toepasselijke naam ‘Flamingo’. De flamingo’s erboven komen ook uit een kringloop, net als de andere lijsten die je op deze foto ziet. Ze vonden uiteindelijk een plek op mijn werkkamer waar ik me – heel cliché maar daarom zo waar – graag omring met dingen waar ik graag naar kijk.

De kick van het vinden van iets goeds is, kortom, eigenlijk alleen maar groter geworden. Het dwingt me creatief te zijn en laat dat nu zijn wat ik het liefste doe. Net zoals het horen van andermans verhalen over kringloopschatten, dus als jij nog een goede anekdote hebt, deel hem dan met me. Ik verheug me erop!

Een nieuw leven voor een vintage prullenbak - Oh Marie!
En dan hebben jullie ook nog de winnaars van de luchtbedden give-away van ons tegoed! Bedankt voor jullie geweldige reacties, het was een feest om ze te lezen! Hier komen de winnaars:

Pegasus – Jennifer Bloem
Krokodil – Toborono
Tompouce – Marilou
Luchtbed met 18 bekerhouders – Anne-Sophie Labis
Golfmatras – Mireille

Mailen jullie ons even op info[at]ohmarie.nl voor jullie adresgegevens?

Een vaas om in te bijten

/1 Reactie/in , /door

Candy - Oh Marie!Kijk, op papier past een goudkleurige vaas natuurlijk alleen maar in het interieur van Nel Veerkamp. Mijn interieur is dan wel niet doorgerookt (over de doden niets dan goeds, maar dat Nel de één met de ander aanstak is geen geheim) en Laven of andere kitscherige poppen zijn Persona Non Grata hier, maar een gouden vaas is ook voor mij onweerstaanbaar.

Ik vond hem tijdens een vrij vruchteloze kringloopsessie. Want ja, die heb ik ook natuurlijk. Ik vind niet iedere week een Pippi Langkous eenhoorn of een geelgeverfde vintage kast, ook al zal dat soms zo lijken. Ik vond wel deze vaas, dus ik spreek mezelf weer eens enorm tegen. Beter deze alinea maar helemaal te negeren.

Deze vaas is een interessant ding, als je erover nadenkt. Hij is in West-Germany gemaakt, dus hij is voor 1989 vervaardigd. Laten we aannemen dat dat ergens in de jaren ’80 is gebeurd. Een decennium dat, in retrospectief, op interieurgebied niet echt bekend staat om zijn verfijndheid. Die vaas was toen dus eigenlijk hysterischer dan hij nu is. Want ik zie voor me dat hij in de jaren ’80 ergens op een wit-getegelde vensterbank tussen de kitscherige hondjes, plastic bloemen en meubelen van kersenhoutfineer stond.

Candy - Oh Marie!
Candy - Oh Marie!
Dan staat hij zo, anno 2015, helemaal zo gek niet in mijn huis. Ik vind het net een zuurtje, met zijn zwierige vormen. De gouden kleur is het cellofaan eromheen. Dat ik er lekker omheen laat zitten. Maar goed dat ik niet echt een zoetekauw ben, dan was het ding zijn leven niet zeker geweest.

Candy - Oh Marie!