Berichten

Poly (methyl methacrylate)

Double exposure - Planet Fur
Deze analoge foto maakte ik tijdens een van onze vaste en meest geliefde boswandelingen. Omdat het de laatste foto op het rolletje was, ontstond deze prachtige dubble-exposure, van Jet en ‘ons’ bos. Ik vind de diepte die de bomen geven zo gaaf, ik blijf er nieuwe details in ontdekken.

Digitale foto’s lijden wat mij betreft aan een milde vorm van waarde devaluatie. Niet omdat ze niet mooi zijn of iets dergelijks. Integendeel. Het resultaat dat uit je camera komt is in wezen hetzelfde gebleven. Maar omdat foto’s digitaal zijn en we er nu 10 per onderwerp maken in plaats van 1 of 2, zoals vroeger, eindig je met zo’n enorm digitaal archief dat je eigenlijk niet meer kan kiezen welke foto je zou willen uitlichten op een plek aan de muur. Naast het feit dat er bijna dagelijks tientallen foto’s aan dat archief toegevoegd worden.

Op de een of andere manier heb ik die keuzestress niet bij analoge foto’s. Door hun ambachtelijkheid en traagheid (je moet immers letterlijk en figuurlijk maar afwachten hoe ze eruit komen te zien), lijken analoge foto’s unieker te zijn. En neig ik er eerder naar om analoge foto’s af te drukken en neer te zetten dan digitale. Zoals ik bijvoorbeeld met polaroids deed die ik in Berlijn en van de lentebloesem maakte. Om mijn polaroids te ‘exposeren’ gebruik ik een perspex magneetlijst van Muji. Deze nieuwe analoge favoriet liet ik op plexiglas drukken bij Webprint. Toen ik de print uitpakte, kreeg ik een kleine hartverzakking door de groenzweem die er overheen lag. Dat bleek gelukkig de beschermfolie te zijn. Wat wel weer een fantastische anekdote bij het avondeten opleverde, dat dan weer wel. (Je zult begrijpen: mijn Lief is inmiddels niet meer zo onder de indruk van mijn hartverzakkingen. Hopen dat ik er nooit écht een krijg, want dan hoef ik niet op zijn hulp te rekenen.) Recent schreef ik al kort waarom ik perspex zo fijn vind. Het is namelijk opsmukloos, waardoor het altijd mooi mixt met de rest van zijn omgeving. De kleuren en diepte van de foto zijn behouden gebleven, zelfs op deze grootte. Waar ik hoogglans in foto’s niet zo mooi vind, vind ik die glans in dit geval niet vervelend. Analoog en digitaal zijn in dit geval, letterlijk, samengesmolten tot een prachtresultaat.

I shot this analogue photo on one of our favourite walks through the woods. I exposed the film twice by accident, with this beautiful photo of ‘our’ forest and our daughter as a result. I love how the trees create a kind of depth in this image and I keep discovering other beautiful new details when looking at it. Since I love this ‘accidental photo’ so much, I decided to order an acrylic photo mounting of it at Webprint. They also sent parcels outside The Netherlands. Or google for this particular printing technique, ‘cause the results are overall stunning. I really love how the analogue and digital came together in this product! 

Double exposure - Planet Fur

Unphotographable

unphotographable - Planet Fur
Ik kocht dit perspex rek bij de verkoop van een winkelinventaris. Het was een hele toer om het ding thuis te krijgen, maar ik ben er nog steeds ontzettend blij mee. Het perspex is zo mooi bescheiden, waardoor je er redelijk veel meuk in zetten kan zonder meteen een epileptische aanval te krijgen als je de kamer in komt lopen. Waarschijnlijk is die hang naar niet-volgepropte ruimtes een bijwerking van mijn chaotische brein waarin gedachten constant over elkaar heen buitelen. Daar past geen visuele herrie meer bij. Zeker niet op de plek waar ik mijn blogposts typ.

Mijn rek en ik zijn dus dikke matties. Helaas heb ik al honderden (nouou, dat is misschien wat overdreven, maar het zijn er wel veel!) pogingen gedaan het ding vast te leggen, maar is hij niet-fotografeerbaar. Of, hij is het wel, maar ik ben nooit tevreden met het eindresultaat. Iedere foto oogt een beetje viezig, waarschijnlijk omdat het licht dat door het perspex valt breekt en schaduwen in alle kleuren van de regenboog veroorzaakt. Maar laat ik je niet vermoeien met mijn fotografische beslommeringen. Grappig genoeg zong Frank Sinatra reeds lang geleden al een lied over dit dilemma in het liedje ‘My funny Valentine’:

‘Your looks are laughable
Unphotographable
Yet you’re my favourite work of art’

Dat die man zo’n vooruiziende blik had. Wie had dat gedacht.

This translucent shelf makes me so happy. The best part of its transparent appearance is that you can display quite a lot of action figures (in my case) in it without making the room look stuffed. Me and my chaotic brain love it when things aren’t too visually challenging, at least not in the room where I write my blogposts. On the other hand: my workroom is also the place where I keep the items that inspire me. Bit of a contradiction there, yes. That why I say Yay for perspex.

There is one problem with this wall rack though: as it turns out, it is pretty unphotographable. The perspex casts these shadows over its contents and whereas this doesn’t bother me when I look at it, it turns out pretty ugly on pictures. Believe me, I’ve tried to photograph it a dozen times with all kinds of lighting circumstances..it just won’t work. The funny thing is, Frank Sinatra sang about this dilemma a long time ago in this song called ‘My funny Valentine’:

Your looks are laughable
Unphotographable
Yet you’re my favourite work of art’

Who would have thought that the man was such a visionary, eh?