My Love’s green criminal record
Misschien is het vreemd om te juichen als je ontdekt dat de planten in je vensterbank op het randje van de dood zweven, ondanks alle liefde en Pokon die je ze gaf. Of denk je: maar als je die planten zo lilluk vond, waarom verving je ze dan niet gewoon? Natuurlijk heb je daar een punt, maar het punt is, ik kan nu eenmaal geen levende wezens afdanken, of ze nu een vacht hebben, of blaadjes. Toen mijn lief bijvoorbeeld, lichtjaren geleden, uit zijn studentenkamer trok, had hij de euvele moed om een vetplant die zich dapper aan zijn miserabele, te droge leventje vastklampte, in de vuilbak te gooien. Hij overleefde die actie ternauwernood (en dan heb ik het niet over de plant). De plant werd uit de vuilnisbak gered en verplaatst naar mijn ouders’ huis, waar hij nog steeds staat en vertroeteld wordt. (Of ie nog naar die mishandelde planten praatgroep gaat, zou ik eens na moeten vragen.) Als ik mijn Lief betrap op het alleen maar kijken naar het groen in de tuin herinner ik hem daarbij nog maar eens aan het feit dat voornoemd voorval hem aan zijn hoogsteigen Groene Strafblad hielp. Net als mijn moeder overigens (de appel valt niet ver van de boom). Hoe dan ook, ik heb mijn nu wel punt gemaakt hè?
Maar dus. De planten gingen dood en ik kon ze met een gerust hart vervangen. De potten komen van de kringloop, de planten genieten bescherming tegen iedere groene vinger crimineel zo lang als ze blijven leven. En ach, nu we het toch over natuur en groen hebben, heb je de nieuwe Oh Marie! al gelezen?
Maybe it is strange to cheer when you discover that the plants in your window-sill are irretrievably lost and on the verge of dying inspite of all the love and fertilizer you gave them. You might think: why didn’t you just replace them if you disliked them so much? You are absolutely right about that my friend, but the thing is, I can not throw away or kill anything with fur or leaves. I’m one of those suckers who gets misty eyes from the whole concept of nature, remember? For example, when my Love moved out of his dormitory lightyears ago, he dared to throw away a succulent that was courageously hanging on to its miserable neglected, dry life. He barely made it out alive that action (my Love that is). Shocked as we were about this brutal action, me and my mother rescued the succulent from the dumpster and moved it to my parent’s house, where its alive and spoiled rotten to this day. (Not sure if it still going to that neglected plants discussion group though.) If I catch my poor Love just looking at the plants in our garden, I remember him about his criminal green record. As does my mother (I am a chip off the old block). Am I making my point here?
So. The plants were dying and I could finally replace the original flower pots with new ones. These pots are all thrifted (of course) and the plants in them will surely be protected against any green thumb criminal for as long as they’ll last. And speaking of green and nature, did you already check out the latest issue of Oh Marie!?
