Berichten

Een duizend-en-een-nacht-sprookje

Fotografie - Amanda Drost - Oh Marie!
Zodra je in Marokko uit het vliegtuig stapt, stap je regelrecht de wereld van duizend-en-een-nacht in. Het land ruikt naar sinaasappelen, kaneel, koriander. De lucht is warm en droog, de mensen kleurrijk tegen een achtergrond van aardetinten. In het verkeer heerst chaos. Bakkies, mini-taxi’s, ezeltjes, fietsers en personenauto’s wedijveren om een plek op de weg. Langs de weg praten oude mannen bij terwijl ze koffie drinken van dienblaadjes van armeluiszilver. De thee wordt van hoog opgeschonken, met bakken suiker erin. In de souks spreekt men een mengelmoes van talen uit alle windstreken: Arabisch, Frans, Engels én Nederlands. En dan vooral het woord ‘gratis’. Afdingen is een subtiel spel, waar beide partijen plezier aan beleven. Weglopen en weer terugkeren, tot de prijs naar wens is. Voor even vergeet je je Nederlandse afgepastheid. Loslaten en plezier hebben. Dat is alles wat moet.

Amanda’s hart werd ook gestolen door Marokko. Ze legde Marrakech analoog vast en maakte er haar favoriete foto van dit moment.
– Foto’s en tekst Amanda Drost. (Bekijk meer van Amanda’s werk op haar website, Facebook of Instagramaccount.)

Marrakech, de stad van Arabische schoonheden, paleizen, kleine straatjes, heerlijke geuren en gekleurde huisjes. Na jaren dromen over deze bestemming was het een aantal maanden geleden eindelijk zover.

We lopen onze riad binnen, terwijl de vogels ons verwelkomen met hun prachtige gezang. De riad is een oase van rust in de drukke stad. Tijd om deze unieke plek te ontdekken met al onze zintuigen. We verdwalen al snel in de kleine drukke straatjes en kijken onze ogen uit. Op de hectische marktjes wordt druk gehandeld, overal ruiken we de geur van vers fruit. Achter elk hoekje schuilt weer een nieuw paradijs. We wandelen door de mooiste botanische tuinen en wanen ons werkelijk in een andere wereld. We lunchen op een prachtig dakterras en laten ons masseren in een authentieke hammam. Deze stad bruist van de cultuur, waar eeuwenoude tradities worden afgewisseld met nieuwe. De medina is een unieke plek, vol verrassingen. Heerlijk eten en bijzondere ontmoetingen en dat op slechts een paar uur vliegen van Nederland.

Ondanks dat je niet direct ziet dat deze foto is genomen in Marrakesh, zegt hij voor alles voor mij. Het is een metafoor voor omhoog kijken en dromen, de tijd even stilzetten, voor eenvoudig leven, genieten van de kleine dingen. Samen zijn. De wind door je haren voelen met de zon op je gezicht.

Leef.

Marrakesh je hebt me betoverd.

Fotografie - Amanda Drost - Oh Marie!
Fotografie - Amanda Drost - Oh Marie!
Fotografie - Amanda Drost - Oh Marie!
Fotografie - Amanda Drost - Oh Marie!
Fotografie - Amanda Drost - Oh Marie!
Fotografie - Amanda Drost - Oh Marie!
Fotografie - Amanda Drost - Oh Marie!
Fotografie - Amanda Drost - Oh Marie!
In haar foto’s maakt Amanda veelvuldig gebruik van kaderingen. Marrakech is, met haar bogen en doorkijkjes, bij uitstek een plek om dit te doen. Je kan dit echter ook toepassen in de interieurfotografie. We vertellen meer over kadering in onze volgende blogpost ‘fotografie voor dummies’.

Wil je alle dummyposts teruglezen? Dat kan!
Fotograferen met tegenlicht
Double exposure maken in Photoshop

Of blader de magazines zelf nog eens door!

Over analoog fotograferen

000021verkl
Een tijdje geleden maakte Hanke foto’s van ons gezin. (Vind ik nog steeds een beetje gek klinken: ‘gezin’. Alsof je dat pas écht bent als je met meer dan vier personen bent. Net zoals dat moment dat je je vriend je man gaan noemen nadat je getrouwd bent. Dat.) Hanke maakte de foto’s van ons in een park waar ik veel kwam in mijn jeugd en het was heel bijzonder om daar weer te zijn met ons kindje erbij. (En dat Hanke de foto’s maakte, nadat ze me het jaar ervoor fotografeerde toen ik nog zwanger was.) Ik droomde de nacht erop ineens weer over al die keren dat ik op die plek was. Blijkbaar ging voor even dat deurtje naar al die jeugdherinneringen weer open. Ik vind het op een gekke manier geruststellend om te weten dat al die plekken en mensen die niet meer in je leven zijn, nog altijd ergens veilige opgeborgen zitten in je geheugen.

Omdat Hanke helemaal analoog fotografeert, leek me dat een goede reden om zelf ook weer wat analoge foto’s te delen hier. Ik experimenteerde wat met binnenfotografie (weliswaar op een stralende dag), omdat ik altijd een beetje bang ben dat die foto’s te donker worden. Ze blijken prima belicht te zijn.

Film is not dead - Oh Marie!
Film is not dead - Oh Marie!
Analoog fotograferen is ontzettend leerzaam. Omdat het, in tegenstelling tot digitale fotografie waar je foutjes nog weg kan poetsen en zelfs het licht nog aan kan passen, geen foolproof fotografie methode is. Het licht en de compositie moeten meteen goed zijn omdat ik te puristisch ben om mijn analoge foto’s digitaal na te bewerken. Ik wil op mijn analoge foto’s zoveel mogelijk zien – zonder hulpmiddelen – wat er in de body van de camera tot stand is gekomen. Dat voelt het meest ambachtelijk. Het voelt (voor mij hè, want dat is echt heel persoonlijk!) als het verschil tussen een zelfgebakken appeltaart of een die je bij de supermarkt koopt. Ik kan me trouwens natuurlijk alleen de luxe van zulke uitspraken veroorloven omdat ik voor mijn dagelijkse werk gewoon een digitale camera tot mijn beschikking heb! (En zal je zien dat ik vannacht droom over de appeltaarten die mijn oma vroeger bakte. Dat zou wel gaaf zijn.)

Film is not dead - Oh Marie!
Film is not dead - Oh Marie!
Als je meer over (analoge) fotografie wil lezen, bekijk dan onze fotografie pagina’s eens hier. We schrijven graag en vaak over fotografie en delen regelmatig tips en trucs op allerlei fotografie gebied. Je kan er trouwens ook nog steeds de oude Oh Marie! magazines op naslaan, die je nog steeds allemaal hier terug kan lezen!

Onbevangen en bedwelmd door wijn, liefde en hitte

Analoge fotografie - Zoete Wildernis
Zomerhitte. We klagen er over, maar we genieten er ook van. Want zijn de mooiste herinneringen niet die van zomervakanties aan het strand, van oververhitte feestjes, waterpistoolgevechten in de achtertuin met je vrienden van vroeger? De dagen lijken uit meer uren te bestaan, al was het maar omdat je ’s nachts wakker ligt terwijl de warmte tegen je aanplakt. Het geeft niet, want het leven is traag en het lijkt bijna alsof we die zomermaanden collectief vrij hebben van het leven zelf.

Volgens Loes van Zoete Wildernis hebben analoge foto’s een ziel. Dat onderschrijven wij bij Oh Marie! met heel ons hart. Loes vertelt over de herinnering aan een warme, typisch Nederlandse zomeravond, waar ze de analoge foto hierboven maakte. Over hitte, liefde en onbevangenheid. Hoe ze gewoon daar wás. Zonder verleden of toekomst.
– Foto’s en tekst Zoete Wildernis. (Bekijk meer van Loes’ werk op Instagram.)

“Het was een klamme zomeravond en ik bakte in mijn kleine keukentje een aspergetaart en als toetje rabarber-aardbeicrumble. Terwijl hij al bij de voordeur op me wachtte pakte ik nog snel de koude witte wijn uit de koelkast en een paar glazen uit het keukenkastje.

Met bungelende blote benen zat ik bij hem achter op de fiets. Aan mijn hand een tas met het avondeten en stevig onder mijn arm geklemd zat een picknickkleed. In het park was al een tijd lang niet gemaaid, het gras stond zo hoog dat het kriebelde in onze knieholtes. Het was al laat en de zon ging bijna onder, een stuk verderop zaten een paar jongens gitaar te spelen. Treinen zoefden op de achtergrond voorbij en op de voorgrond zoemden bijen en soms een vlieg. We lachten en snoepten van het eten. De wijn smaakte ons goed en ik kreeg er rode wangen van en hij de hik. Het was zo’n avond waarop we een jointje rookte. Of eigenlijk maar een halve want in meer hadden we geen zin. Ik fotografeerde de bloemen, ons eten en hem. Omdat ik nooit wilde vergeten hoe ik me toen voelde. Onbevangen en bedwelmd door wijn, liefde en de hitte.

Met bungelende blote benen zat ik bij hem achter op de fiets. Terug naar huis met een tollend hoofd en een vol hart. Voldaan van het eten en van de avond. Met vieze borden en een volgeschoten camerarolletje in mijn tas. Ik vind analoge foto’s mooi omdat ze de werkelijkheid veel beter weergeven dan digitale foto’s. Ze laten zien hoe het moment is zonder dat je de kleuren verandert of de foto’s meteen kan zien. Ze zijn het extra paar ogen dat het beeld niet vluchtig doorgeeft aan je hersens maar dat het beeld voorgoed vastlegt op film.

Ik bungel mijn blote benen die avond over de bedrand omdat het te warm is om onder het dekbed te slapen. Ondanks dat de hitte me benauwt kruip ik nog dichter tegen hem aan. Benieuwd of het morgen weer zo warm is, benieuwd of de analoge foto’s die ik die avond schoot daadwerkelijk een weerspiegeling zullen zijn van hoe ik me voel.”

Analoge fotografie - Zoete Wildernis
Analoge fotografie - Zoete Wildernis
Analoge fotografie - Zoete Wildernis
Analoge fotografie - Zoete Wildernis
Analoge fotografie - Zoete Wildernis
Loes heeft het licht op haar foto’s op prachtige wijze weten te vangen. Op onder andere de laatste foto heeft ze met tegenlicht gefotografeerd. Zowel in de analoge fotografie als de digitale kan tegenlicht een harde tante zijn. Als je er echter mee leert spelen, kan je er geweldige effecten mee bereiken. Meer daarover in de volgende post fotografie voor dummies!

Een beetje pathetisch

Analoge foto's Canon Tlb - Oh Marie!
Eigenlijk ben ik nooit 100% tevreden over mijn foto’s. En ja, ik weet hoe pathetisch dat klinkt. Het verschilt ook wel per keer, hoor. De ene keer slaat mijn tevredenheid meer uit richting de P van prima dan de andere keer. ‘Prima’ ook gewoon. Zo Nederlands om dat te zeggen. Dat klinkt net zo erg als ‘Ach, we mogen niet klagen’. Maar dat terzijde.

Met mijn analoge foto’s is het een heel ander verhaal. Ze lijken altijd goed te lukken, zelfs als ze vier-dubbel belicht zijn, zoals de foto hieronder. Het zijn foto’s van de lucht, van water, van een verkeersspiegel en een kade in Leiden.

Analoge foto's Canon Tlb - Oh Marie!
De foto’s hieronder maakte ik toen ik onderweg was naar Groningen. De wereld was gehuld in een dun laagje aangevroren mist, ik reed op de snelweg en er kwam maar geen parkeerplaats om dit prachtige natuurverschijnsel vast te leggen.

Uiteindelijk stond ik foto’s te maken op een of ander ‘Brummitreff’ tussen Bob de Trucker en Co. Kedengedeng. Huhuuuu. Met de vlam in de pijp..etc. Maar mijn foto’s had ik.

Analoge foto's Canon Tlb - Oh Marie!
Analoge foto's Canon Tlb - Oh Marie!
De onderwerpen van mijn analoge foto’s blinken uit in alledaagsheid. Een kat achter een raam. Een mistig landschap. Een wolkenlucht. Een deur in een goede kleur. De analoge sfeer tilt ze boven die alledaagsheid uit. Film is not dead, is het nieuwe analoge credo op internet. Ik sluit me daar met heel mijn hart bij aan. Voor mij leeft film nu meer dan ooit.

Analoge foto's Canon Tlb - Oh Marie!Analoge foto's Canon Tlb - Oh Marie!
Foto’s ontwikkeld en gescand door Color Utrecht.

Morbide fascinatie en een beetje lente

Morbide fascinatie en een beetje lente - Oh Marie!
We waren in de tuin aan het werk, toen mijn Lief een puntgaaf vogelschedeltje tussen de planten vond. “Hier,” zei hij, “hier kunnen jij en je morbide fascinatie vast iets mee.”

Ik weet niet of het morbide is, die fascinatie die ik heb voor dit soort dingen. Ik vind het gewoon niet eng, zo’n schedeltje. Oké, ik zou niet snel mijn huis vol zetten met schedels of dat soort dingen, maar ik verlies eerder mijn eetlust als ik een clown zie (of een pop, ieuw), dan van zoiets als een schedeltje. Het is namelijk zó bijzonder, als je er goed naar kijkt. Het is weliswaar een flinterdun en delicaat bouwseltje, maar nog puntgaaf. Het complete zenuwcentrum van de vogel was ondergebracht in dit omhulsel. Dat is toch bijzonder? Ik blijf me daarover verwonderen.

Morbide fascinatie en een beetje lente - Oh Marie!
Over fragiel en toch heel sterk gesproken: ik was bang dat er geen knop aan onze Prunus zou blijven zitten, tijdens de voorjaarsstorm van vorige week. De knoppen gingen echter pas open na de storm, alsof de boom rustig heeft gewacht tot de harde wind ging liggen.

Ik maakte op een trapje met mijn Fuji Instax foto’s tussen de enorme trossen met bloemen. Gelukkig heb ik daarbij zelf niet hoeven ervaren hoe fragiel of sterk mijn skelet was, daar op dat wankele trapje. Wat overigens ook een wonder mag heten, want ik zou het goed doen als crash test dummy. (Die ik doodeng vind trouwens, die dummies. Dan toch echt veel liever een vogelschedel op mijn eettafel!)

Het enige wat ik eigenlijk écht getest heb met deze actie, waren mijn Lief’s zenuwen. Die bleken niet fragiel maar vooral van hard staal te zijn gemaakt.

Morbide fascinatie en een beetje lente - Oh Marie!