Berichten

The house of the rising sun

/3 Reacties/in /door

The house of the rising sun - Oh Marie!
Vond ik daar op de vrijmarkt nóg een weefraam! Een hele oude, van de Hema. Zal je altijd zien!

Dit is mijn tweede weefwerkje. Wat ik zo fijn vind aan deze handwerktechniek? Dat je kan ’tekenen’ met je materiaal. Je maakt wat in je hoofd zit. Hoekjes, lijntjes, rondjes. Daar hou ik van. Geen ingewikkelde zomen, geen stofpatronen om rekening mee te houden, je hoeft niets achterstevoren, binnenstebuiten vast te zetten, of ruzie te maken met een naaimachine. De weeftechniek is rechttoe, rechtaan. En je eerste probeersels zien er meteen behoorlijk goed uit. Dit kleine weefraam kan ik daarbij op schoot houden, zodat ik ook Jetje nog een beetje in de gaten kan houden die momenteel het liefst als een soort mini-commando door de kamer tijgert.

Nog een dikke tip: gebruik voor het weven draad dat niet te elastisch is, zoals acryl of katoen. Dit voorkomt ‘inweven’: waarbij de randen van het weefwerk naar boven toe steeds schever toelopen. Bij Zeeman verkopen ze acryl in alle kleuren van de regenboog, voor fijne prijzen. Prettig materiaal om mee te beginnen en je bent niet meteen handenvol geld kwijt aan je nieuwe hobby.

Fijne zondag (voor wat er nog van over is, dan ;))!

De jaren ’70 man die hield hiervan

/6 Reacties/in , /door

Het stereotype man hield hiervan - Oh Marie!
Het stereotype man hield hiervan - Oh Marie!
Na het bespreken van alle stigma’s op de vrouwelijke variant van de jaren ’70 verjaardagskaart, is het nu de beurt aan de mannelijke variant.

Eens kijken. Hoe keek men (of, kaartenmakers) in de jaren ’70 tegen de man aan?

Nou, hij hield van bloemen. Dat vind ik sympathiek. Verder luisterde hij graag naar de radio, onder het genot van een glas whisky en een sigaret. Dat soort sluikreclame voor verslavende middelen was nog helemaal oké in de jaren ’70. De stereotype jaren ’70 man houdt van fotografie (of, in het algemeen: gadgets – dat zal nooit veranderen). En, ook een goede zaak, lichaamsverzorging staat hoog bij hem in het vaandel. Want ik tel wel twee verzorgingsproducten op deze kaart. En dat in een tijd dat lichaamshaar, waar dan ook, nog weelderig groeien mocht. Saillant detail: de kaarten werden denk ik door Revlon gesponsord. Want zowel de toiletartikelen op de mannen- als vrouwenkaart zijn van Revlon.

Wat die strik daar in het midden doet? Geen idee. Het is wel een erg frivool detail in deze setting. Alhoewel de bloemen dat eigenlijk ook zijn. De strik moet denk ik suggereren dat er net flink door de jarige is uitgepakt. Tadaaa, hier je verjaardagscadeau, stereotype jaren ’70 man!

Fast forward naar 2015. Wat is er veranderd? De analoge camera is terug van weggeweest. Elektronica is kleiner en esthetisch verantwoorder geworden en kan meer data herbergen. De sigaretten heb ik moeten vervangen door een stuk zeep. Vond ik wel een frisse tegenhanger. Noem dat maar dichterlijke vrijheid. Whisky is weer hip, vandaar dat ik het zowaar aantrof in onze voorraadkast. Mijn whisky-kenner merkte trouwens op dat VAT 69 ‘bocht’ is. Wat te denken geeft wat die fles op deze kaart doet. Is het stiekem een uitnodiging voor een ranzig slempfeest? Wie zal het zeggen!

Ik dank de hemel dat de aanrechten tegenwoordig wit, grijs of van natuursteen zijn. Ik krijg bijkans hoofdpijn als ik te lang naar dat wilde 70-er jaren tegelmozaïek kijk. Het zat er trouwens toch dik in dat je toentertijd vaak hoofdpijn had aangezien een feestje niet geslaagd was als de woonkamer niet blauw stond van de sigarettenrook.

Lekker overzichtelijk hoor, die jaren ’70. Maar voor een tijdperk dat een vrijgevochten imago heeft, lijken de rollen toch nog wel erg duidelijk verdeeld op deze kaarten. Binnenkort tijd voor de kindervariant van deze serie..want die is er ook!

Het stereotype man hield hiervan - Oh Marie!

Hartelijk gefeliciteerd. Hier heb je een stigmatiserende jaren ’70 kaart.

/11 Reacties/in , /door

Hartelijk gefeliciteerd - Oh Marie!
Hartelijk gefeliciteerd - Oh Marie!
Toen ik klein was, verbaasde ik me vaak over de verjaardagskaarten die mijn ouders ontvingen. Er stonden vaak stillevens op met – volgens de stigmatiserende norm dan – typische mannen- of vrouwenitems. Mijn vader kreeg dan iets met een motorfiets (terwijl hij helemaal geen motor reed) of een fles whisky en mijn moeder iets met een strooien zonnehoed op een bed van bloemen.

Ik vond dat zoiets stoms. Nu nog steeds trouwens. Alsof je, als je de 40 passeert, alleen nog maar serieuze verjaardagskaarten mag krijgen. Terwijl ik een kaart van Monster’s Inc. nog net zo leuk vind als toen ik (gesteld dat de film toen had bestaan) 8 was. Het leek me op die leeftijd vreselijk om zulke stomme kaarten te moeten ontvangen. Tja, over zulke wereldproblemen maakte je je druk, toen je klein was. Gelukkig is er veel veranderd sinds die tijd. Of ik heb gewoon vrienden en familie met een goede smaak. Kan ook.

Jaren geleden vond ik een hele verzameling van die stigmatiserende kaarten bij de kringloop. Ik kwam ze weer tegen toen ik aan deze blogpost zat te werken en verbaasde weer hoe ontzettend stupide die kaarten zijn. Een toilettas? Roll-on liquid make-up? Chocolade? Een grote zonnebril? Echt? Is dat in essentie wat een vrouw is? En daar moet ze aan herinnert worden middels deze kaart voor haar verjaardag? Of zou het een soort verkapte boodschap zijn? In de sfeer van: “Hé, je bent nu 30/40/50..ga eens heel gauw die hangende oogleden en donkere wallen maskeren met roll-on liquid make-up! En zet anders die zonnebril op je kanus! O, enneh…Merci dat jij er bent hè. Hartelijk gefeliciteerd.”

Of niet, natuurlijk. Want over het algemeen heb je het goed voor met degene die je een verjaardagskaart stuurt.

Het leek me grappig om de kaart een update te geven. Want even helemaal los van het stigmatiserende karakter ervan, is het interessant om te zien hoeveel oude stijlelementen in de setting onze huidige tijd nog steeds bestaan, maar dan wel in een nieuwe jas. De stof van de toilettas lijkt retro. Het behang lijkt Toile de Jouy te zijn. Het model zonnebril was in de jaren ’70 ook mode. En die ketting kocht ik echt in het afgelopen decennium, al lijkt hij zo uit de jaren ’60 te komen. Gelukkig zijn de verpakkingsontwerpen het niveau wit-satijnen-gehandschoende-hand-met-gouden-strik-houdt-stuk-chocolade-omhoog ontstegen.

Misschien dat ik nog eens zo’n kaart na ga bouwen, ik heb nog een hele stapel liggen. Zijn ze tenminste nog ergens goed voor. Of ik stuur ze naar iemand met een enorm gevoel voor humor. Dat kan natuurlijk ook nog.

Hartelijk gefeliciteerd - Oh Marie!

Witter dan dit wordt het niet

/7 Reacties/in , /door

Witter dan dit wordt het niet - Oh Marie!
Bij het uitmesten van mijn kasten (wat ik echt regelmatig moet doen om aan het principe ‘iets erin, iets eruit’ te voldoen) bleek ik in het bezit te zijn van een verrassend grote collectie wit vintage keramiek. Prachtig keramiek met mooie patroontjes erop. Ik besloot ze eens te fotograferen. Al voelde ik me wel een beetje onhandig, met al dat wit. Want alleen maar wit, dat is gewoon niet haalbaar in mijn boek.

Precies om die reden heb ik ook bewondering voor de monochrome bloggers, die hun interieur in zwart-wit uitvoeren. Ik zou dan toch altijd denken: “Ach, die kleur groen…die kan er heus bij. En een geel accent, daar is ook niks mis mee. O en dát is een goede kleur blauw zeg. Die mag er ook bij”. Waarmee ik vervolgens alsnog zou eindigen in een interieur zoals ik dat nu heb. Respect dus, voor hen die zich strikt aan één kleurenpalet houden.

Een paar weken geleden gaf ik een workshop styling bij Immer Urlaub. Tijdens die workshop kwam ook mijn eigen stijl ter sprake. Eén van de deelnemers merkte daarbij op dat mijn foto’s met de jaren steeds leger geworden leken te zijn. Ik kon dat direct beamen. Het zal vast iets te maken hebben met een behoefte aan rust. In mijn huis en in mijn hoofd. Vandaar ook die regel uit de eerste alinea waar ik mezelf aan probeer te houden. Al die zooi is maar ballast. En blijkbaar heb ik dat gevoel ook in mijn foto’s doorgevoerd.

De ruis is dus overboord gemikt, maar de kleuren zullen altijd blijven. Klink ik nu erg als een wasmiddel reclame? Ja hè? (“Kleuren inspireren me énorrm. Wat een práchtig gewaad. Nieuw? Nee, Robijn intensief.”) Maar vandaar dus toch groene en gele accenten in deze foto’s. Witter dan dit wordt het niet.

Als we dat in de rewind zouden bekijken, dan verliep het maken van deze foto’s ongeveer als volgt: “Ach, die kleur groen…die kan er heus bij. En o, geel, daar is ook niks mis mee…”.

Witter dan dit wordt het niet - Oh Marie!

De Pippi Langkous eenhoorn

/8 Reacties/in , /door

De Pippi Langkous eenhoorn - Oh Marie!
Met iedere centimeter waarmee ik deze ets uit het schap in de kringloop trok, werd ie mooier. Dat ging ongeveer zo: “Hé, het is een ets. O, met een mooi landschapje erop. Ach, met een Pippi Langkous paard…néé, hij heeft een hoorn. Het is een eenhoorn! Een Pippi Langkous eenhoorn!” Dat is wat ik dus vond: een ets met een Pippi Langkous eenhoorn erop. Zulke goede kringloopvondsten (en daarmee ook goed blogmateriaal) zijn zeldzaam geworden.

Van deze ets zijn er 40 gemaakt, dit is de 6e in de serie. Lief detail: ik dacht dat hij € 11,50 moest kosten. Dat moest € 1,50 zijn. De dame achter de kassa was geschokt: iemand van het personeel had de ets veel te laag geprijsd. “Maar,” zei ze, “dan heeft u geluk.” Ondanks mijn aandringen om er 10 euro voor te geven (ik had ‘m immers voor € 11,50 ook meegenomen!), wilde ze het afronden naar 5 euro. Er heeft vast iemand strafwerk gekregen bij die kringloop.

Ik heb een beetje een zwak voor etsen. Al rond mijn 18e kreeg ik een prachtige ets van mijn ouders voor het behalen van mijn diploma. Misschien een belegen cadeau voor een 18-jarige, maar ik koos het zelf. De bewerkelijkheid van de ets-techniek en de enorme hoeveelheid details die de meeste etsen bevatten hebben me altijd gefascineerd. Als er alleen een landschap op deze ets had gestaan, had ik ‘m waarschijnlijk ook meegenomen.

Maar, even terug naar die vintage stipjes-eenhoorn. (En vintage is hij, want hij werd in 1977 gemaakt!) Hij is gemaakt door Ank Spronk, helaas overleden in 2010. Haar dochter heet Jet, wat ik weer een ontzettend grappig toeval vind. Ank Spronk haalde haar inspiratie uit haar reizen naar Rusland en is vooral bekend om de etsen die ze maakte van katten. Haar werk kenmerkt zich door een sprookjesachtige sfeer en dat kan ik volledig beamen (hallooooo…een eenhoorn! Sprookjesachtiger wordt het niet!).

Jammer voor Tolstoj, Dostojevski en alle andere Russische grootheden, maar deze Russische eenhoorn van 5 euro komt toch echt met stip op 1 in míjn galerij der Russische groten.

De Pippi Langkous eenhoorn - Oh Marie!De prachtige diamantslinger is gemaakt door Ruth Hengeveld. Het vaasje links is van Polkaros en de roze vaas rechts is van Sagaform.