Berichten

Bomen knuffelen

Bomen knuffelen - Oh Marie!
Je hebt Dick Bruna bomen (twee streepjes met een bolletje erop), de ‘happy little trees’ van Bob Ross, de spookbomen van Tove Jansson, archetypische bomen (denk aan het bord met dennenboompje en picknickset dat aangeeft waar je mag picknicken – wat altijd de plekken zijn waar je dat níet wil), Fangorn Forest bomen (die heten Enten), Flapjesbomen (zo noem ik de Gingko, omdat zijn blad lijkt op de eendenvoetjes) en ga zo nog maar even door.

Bomen knuffelen - Oh Marie!In Denemarken vond ik een paar jaar geleden de boom die in de hal hangt. Die geschilderde anti-depressiva boom waarvan familie dacht dat ik hem voor de lijst kocht. De bomen die in het landschapje rechts staan doen me denken aan de grillige bomen die vaak langs de kust van Frankrijk staan. Als ik naar dat schilderijtje kijk, overvalt me altijd een gevoel van zomer en vrijheid (vakantie was nog nooit zo goedkoop in huize Fur). En dan heb je daar de bloedig in elkaar geborduurde bomen die ik recent aan mijn bomencollectie toevoegde. Het feit dat ik voor die bomen viel is een beetje de schuld van Anne, mijn Oh Marie! wederhelft. Hij slaat de brug tussen haar natuurpalet en mijn neiging tot colour blocking. Waar je mee omgaat, word je immers mee besmet. Alhoewel ik ‘besmet’ zou willen vervangen met ‘geënthousiasmeerd’. Bekt minder lekker, maar klinkt een stuk positiever.

Anti-depressivabomen, bruggenbouwbomen, zomerherinneringsbomen…er bestaan nog meer fantastische boomsoorten dan je denkt. Zeker in mijn belevingswereld.

Kringloop therapie

Kringloop therapie - Oh Marie!
Het bezoeken van kringlopen (of ‘het zoeken tussen oude meuk’ – reken ik ook goed) is therapeutisch voor mij. Want ook al verliep de aanloop naar de lancering van deze splinternieuwe website verrassend soepel, in de staart van het traject deed zich toch nog een stresspiek voor waardoor ik ineens ernstig toe was aan Iets Therapeutisch.

Zo ging ik op zaterdagmiddag half 5 nog even terra cotta potten scoren voor de launch (die de volgende dag plaatsvond) en-kon-ze-nergens-vinden. Tijdens deze steeds panischer wordende zoektocht heb ik geleerd dat er nog verrassend veel winkels sluiten om 17.00u op zaterdag. En dat er zoiets bestaat als een ‘potterie-seizoen’. En dat in maart dat potterie-seizoen nog niet geopend is. Wat filosofisch een hele interessante gedachte is, want terra cotta potten staan toch juist buiten en blijkbaar dicteren onze bouwmarkten dus dat wij niets te zoeken hebben in onze tuinen totdat zij hoogstpersoonlijk het potterie-seizoen geopend hebben. Tja…

For the record: het is uiteindelijk gelukt, met die bloempotten. En om mijn hartslag weer naar beneden te krijgen, dook ik ook nog even een kringloop in. Waar de twee bakjes en het prachtvaasje geduldig op mij stonden te wachten.

Wat fijn, om weer terug in het blogritme te zijn, hier op mijn splinternieuwe website. Ik ben echt trots op ons harde werk en gloei nog na van ons mooie lanceerfeestje van zondag (waarover vrijdag meer). Het leek wel een verjaardag, zoveel cadeaus kregen we van al onze blogvrienden. Het hangpotje kreeg ik van Suus, ik gaf ‘m een &Suus tintje met het zwart-witte touw. Het Figgjo bloempotje kreeg ik van Jane.

Mijn hartslag is weer normaal en zo ook mijn werkdagen. Bovendien ben ik een triviaal potterie-feitje rijker. Mijn geluk kan niet completer zijn.
Kringloop therapie - Oh Marie!

Some like it hot

Some like it hot - Planet Fur
De rechaud. Je kent hem vast nog wel van Chinees Indisch Restaurant ‘De Chinese Muur’ (of ‘De Lange Muur’, want het is altijd een variatie op die ene toeristische trekpleister).

De rechaud (of in de volksmond, het theelicht) houdt je eten warm. Of je thee. Ik denk dat Molly er ook wel op zou willen liggen (dan wordt het een ‘rechat’, harhar), ware het niet dat haar vachtje niet brandveilig is. Daarbij: ze is dan wel plat, maar niet gek.

Grappig hoe bepaalde voorwerpen een tijd uit de gratie zijn, maar ook weer een comeback maken. Zo ook het rechaud. Ik zie hem op allerlei aanrechten terugkeren, en niet alleen bij blogvrienden (die vaak voorop lopen qua interieurtrends). Deze rechaud in prachtige zalmkleur deed mijn hart ineens een huppeltje maken bij de kringloop. Ookal is het een onding, qua maat en vorm, ineens leek zo’n ding dat mijn theewater de hele dag warm gaat houden super handig. Niet dat ik ooit zoveel thee in mijn eentje ga drinken, maar die gedachte kreeg ik pas toen ik alweer thuis was. Het rechaud doet het bovendien goed onder het theepotje dat van mijn Lief’s oma is geweest. Een goede reden om de aanschaf alsnog te rechtvaardigen.

Alles wat fout&oud was wordt weer salonfähig. Al duurt het 30 jaar, het komt terug. Zo vernam ik uit betrouwbare bron (mijn kapper) dat de Vanilla Ice/mariniers blockhead weer terug gaat keren in het modebeeld. Wat ik toch een vrij schokkende revival vind. Voor nu.

Want wie weet maakt mijn hart over vijf jaar wel een huppeltje als mijn Lief met zijn versgeknipte blockhead terugkeert van een kappersbezoek.

Some like it hot - Planet Fur
About the rechaud I thrifted a while ago and some thoughts on trends and how everything seems to become hot&happening again after decades. (According to my hairdresser, even Vanilla Ice’s blockhead will get hot again. A pretty shocking revival if you ask me!)

Mottige oude doos

Mottige oude doos - Planet Fur
Met ‘mottig’ doe ik het houten kistje hier op de foto eigenlijk vreselijk tekort. Hij is helemaal met de hand gemaakt, met zwaluwstaartverbindingen en aantekeningen van de maker op de onderkant en al. Degene die de kist maakte, was echter niet te zuinig op zijn werk. Het hout is uitgebeten (misschien lag hij wel in de regen, naast die olifantenstof), de scharnieren wiebelig en het slotje incompleet. Toch kan ik spullen die door iemand zelf zijn gemaakt nooit laten staan. (Tenzij het dit soort miskleunen zijn – maar die spaart Diana dan weer. Tragikomische vondsten noem ik dat. Fantastisch.)

Mijn hart smelt een beetje van zulk huisvlijt. De verbindingen van dit kistje bijvoorbeeld lijken verraderlijk eenvoudig in elkaar te zitten, maar als je ze zelf moet maken, is dat hele andere koek. Krijg al die klote-geultjes maar eens passend. Een Ikea kast zit sneller in elkaar (wat meteen het succes van Ikea verklaart). Het ligt in dezelfde lijn als borduurwerken die bij de kringloop liggen: een beetje sneu, al dat handwerk dat in de pré-vuilnisbak is beland. Het vraagt er gewoon om om gered te worden.

Als patroonheilige van tweedehands huisvlijt nam ik de mottige doos dus mee. Maar hoe fotografeer je zo’n ding in al zijn mottigheid?

Door hem te omringen met zoveel moois, dat hij zelf ook een beetje gaat shinen. Natuurlijk krijgt hij een make-over en heeft hij straks al die opsmuk niet meer nodig. Iets met een lelijk eendje en een mooie zwaan enzo. Nu alleen nog even tijd vinden om hem ook echt die make-over te geven. Man, wat gaat er toch veel tijd zitten in huisvlijt. Wordt vervolgd!

Wil je meer leren over de basisprincipes van het fotograferen? Er zijn nog een paar plekjes vrij bij de cursus fotografie die ik geef bij Immer Urlaub. Je kan je hier inschrijven.

I thrifted this scruffy wooden box a while ago. It was pretty hard to style and photograph it in a beautiful way, because of its scruffyness. I’m planning to give it a make-over, I just need to find time to give it that make-over though. To be continued!

Vintage cushion cover love

Kussens I verkl
Misschien heb ik hier ooit de indruk gewekt dat ik heel handig ben met de naaimachine, maar niets is minder waar. Als naaimachine hoef je niet al te ambitieus te zijn als je bij mij woont. Af en toe moet je wat rechte steken zetten (heftiger dan rechte steken wordt het niet) waarna je weer lekker verder kan dutten onder je plastic hoes op zolder.

Alhoewel ik het soms weleens jammer vind dat ik niet meer kan halen uit de vintage stoffen die ik vind, is er de andere kant niets wat meer voldoening geeft dan het maken van een kussenhoes. Het zit extreem snel in elkaar (over het algemeen zonder al te veel vloeken en tieren) en het resultaat ziet er semi-professioneel uit. Een klassieke win-win situatie, mensen.

De olifantenstof linksboven lag onderin een kar met textiel die net uitgepakt werd in een kringloop die ik bezocht. Toen ik de man die ernaast stond vroeg of het te koop was, gaf hij het beste antwoord ooit gedaan door een kringloopmedewerker: “Ah, die kan je beter niet kopen, die heeft in de regen gelegen.” Als hij had gezegd: “Die kan je beter niet kopen, want daar heeft mijn hond net overheen lopen kakken”, had ik een dergelijke waarschuwing kunnen begrijpen. Maar aangezien ik daarvoor net door diezelfde regen was gelopen en daar niet extreem veel viezer (haha) van was geworden, leek me dat ik met de aanschaf ervan weinig risico zou nemen. En daarbij: zelfs hondenpoep zou je in theorie nog met een wasmachine uit je vintage stof kunnen wassen.

About thrifted fabrics I turned into cushion covers (because I’m not handy enough to make anything else on my sewing machine).

Kussens II verkl