Berichten

Zomerherinnering van Jonas van der Zeeuw

Zomercolumn Jonas van der Zeeuw - Oh Marie!
We kunnen hier uitgebreid een boom op gaan zetten over de zomers van onze jeugd. Over zomerliefdes. Vakanties in Frankrijk. Ruzie met je ouders omdat je niet mee wil naar dat pittoreske kerkje. Vieze Franse campings. Ranzige snelwegtoiletten. Lekke luchtbedden. Maar ook ellenlange dagen langs het strand. Stripboeken lezen. Lummelen. Cassettebandjes luisteren…

Maar dat doen we niet.

We laten het onze favoriete bloggers, schrijvers en Oh Marie! fans doen. De komende weken lees je iedere vrijdag op Oh Marie! over hun mooiste, grappigste, liefste of aandoenlijkste jaren ’80 en ’90 (zomer)herinneringen. We zijn niet alleen heel erg trots dat zij deze persoonlijke herinneringen met ons willen delen, maar óók dat ze en masse hun analoge fotoarchieven in zijn gedoken (of hun familie aan het scannen hebben gezet) voor de bijbehorende foto’s!

Jonas bijt vandaag het spits af en reist als een echte Michael J. Fox terug in de tijd naar zijn jeugd in de jaren ’80.

Back to the Breakfast Club
– Tekst en foto’s Jonas van der Zeeuw

De jaren ’80. De basis die voor een hele generatie blijft plakken als betonkleurige Ben Bits kauwgom onder een schoen met klittenband. In die tijd kon je nog gewoon met al je vriendjes op de Atari 2600 spelen bij de pedofiel uit de buurt, zonder dat de bakstenen en glasscherven je om de oren vlogen. Zolang je gewoon niet alleen ging, was er niets aan de hand. Dat wist je als kind.

Voor mij was het een verwarrende tijd. Ik worstelde vooral met ‘wie of wat’ ik imago-gewijs was en/of wilde zijn. Die blonde aangespoelde krullenbol op een onbewoond eiland samen met Brooke Shields? Een tijdreizende Michael J. Fox? Of tóch die stoere gast uit The Breakfast Club. Hoe vaak had ik mijzelf al, zoals deze laatste, in gedachte over de bovenzijde van de plafondtegels in de musicalruimte op school richting de nooduitgang zien kruipen. Een podium was namelijk wel het laatste waar ik gelukkig werd.

Als krullebol op een eiland met Brooke Shields zat er ook niet in. Ik had weliswaar een plakboek vol foto’s van Brooke (vanaf plakboek nummer twee mocht ik ‘Brooke’ zeggen), maar werd verliefd op Wendy Keijzer. Wendy was het eerste in mijn leven dat lekkerder rook dan Play-Doh klei. Ik rook Wendy al ver voordat ze met haar tennisracket voorbij kwam fietsen terwijl ik buiten speelde. Totaal onbereikbaar was ze. Wendy speelde tennis op hoog niveau. Ik speelde met een wandelende tak en pikte He-Man poppetjes van buurjongetje Vincent, door ze tijdens het spelen stiekem te begraven in zijn voortuin. Wanneer het regende staarde ik naar buiten, terwijl ik luisterde naar Jermaine Jackson & Pia Zadora’s When the rain begins to fall. Hopende een glimp van Wendy op haar fiets vangen, me nooit realiserende dat er op natte gravel niet gespeeld werd. Wendy had me ooit langer dan 10 seconden aangekeken en ik was verliefd tot op het bot. Later bleek dat er een stuk rijstwafel zat geplakt waar ik meer dan 25 jaar later symbolisch mijn, soort van, baard heb laten groeien.

Op het schoolplein was ik een brave dromer die altijd exact wist op welk moment ik moest beginnen met rennen om nog net op tijd het tuinhek thuis te halen, zodat ik nét niet in elkaar geslagen werd. Een route die ik dagenlang kon finetunen tot ik na een reeks incasseringen besloot dat Goliath uit de buurt maar eens kopje onder in de zandbak moest. Even liep, herstel rende, herstel sprintte ik op wolken. Maar die stoere gast uit The Breakfast Club zat er door de beperkte houdbaarheid van dit kortlopende euforisch moment toch echt niet in helaas.

Uiteindelijk koos ik door het leven te gaan als Michael J. Foxende tijdreiziger. En mijn god, wat is dat goed gelukt zeg. Ik ben blijkbaar eind jaren tachtig in een DeLorean DMC-12 gestapt en ben met een alles doorklievende snelheid naar de zomer van 2015 gescheurd.

Mijn Mooierooie (Wendy eat your heart out) stapt in en in de achteruitkijkspiegel kijk ik in de ogen van ons oogverblindend en oorverdovend mooie vogeltje, die luistert naar de naam Raaf. Wat is de tijd voorbij gevlogen. Hij kijkt me trots aan en even voel ik mij als die stoere gast uit The Breakfast Club. En terwijl ik wil uitstappen, zingt mijn zoon: “Don’t You, Forget About Me…”.

Alle zomerherinneringen lezen?
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen door Iris Vank
Herinnering met een Zeer Onverwacht Einde door Marloes de Vries
Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider! door Jasper Smit
Spaanse Pablo’s en een harpoenincident door The Holy Kauw Company (a.k.a. Mireille&Arno)