Berichten

…and nothing else matters

/2 Reacties/in , , , /door


Lichtjaren geleden solliciteerde ik op een stageplek (doe je dat, solliciteren op een stageplek? Ach, boeiend). Ik weet zelfs nog de naam van de man met ik het sollicitatiegesprek had. Zijn voornaam was namelijk Cor en dat vond ik een oneindig ouderwetse naam voor zo’n jonge vent. Hoe dan ook, het gesprek verliep goed en ik hoopte dan ook vurig dat de stageplek voor mij was. Dagenlang hoorde ik niks, ook niet op de dag dat hij me zou bellen om me al dan niet mee te delen dat ik de plek niet zou krijgen.


In die tijd was ik nog niet zo assertief dat ik dan zelf ging bellen. Ik mocht dan wel secretaresse willen worden, bellen vond ik doodeng. Maar na al dat wachten werd ik best een beetje boos. Waarom liet die man niks van zich horen? Toen ik hem dus uiteindelijk wel zelf belde, kwam hij met de slapste smoes in de geschiedenis van het universum: “Ja sorry, in gedachten heb ik je al tien keer gebeld. Helaas hebben we nu geen plek voor een stagiaire.” Gee, thanks! For nothing! Bij de bank, waar ik later een hele leuke stageplek kreeg, noemden we zulke situaties altijd leermomenten. Als er dan niks zinnigs uit een situatie kwam, had je er allicht iets van geleerd. Ik was in dit geval in een klap van mijn bel-angst af.


Waarom deze ellenlange introductie? Omdat ik in gedachten al tien keer een blogpost geschreven heb. Aan goede voornemens ontbrak het namelijk niet, die laatste weken van mijn zwangerschap. Ze uitvoeren bleek een te grote opgaaf, zo blijkt wel uit de radiostilte hier. Die weken waren dan ook druk. Met 36 weken moest het hele huis nog omgegooid worden, mijn nieuwe werkruimte ingericht, waarna Jet naar mijn oude werkkamer verhuisde en het aller- allerlaatst de babykamer klaargemaakt kon worden. Ja, iets met prioriteiten…maar aangezien we in mijn familie aan olifantendrachten doen, leek het me onwaarschijnlijk dat ik met 36 weken zou gaan bevallen. En dat klopte gelukkig ook. (En was het wel gebeurd, dan was ik genadeloos afgestraft voor mijn naïviteit. Nog een leermoment.)


Het doet er allemaal niet meer toe, zodra je dan eindelijk je kindje na al dat wachten vasthoudt. Op 29 januari werd ze geboren, ons mooie meisje en lieve zusje Cato. Het gaat goed, met haar en met ons. Jet refereert constant naar ‘hem’ in plaats van ‘haar’ (erg komisch) en vertelt iedereen die het wel en niet horen wil over haar zus.


Tijdens mijn allereerste uitstapje dat verder reikte dan de perceelsgrenzen van ons huis (zo erg was het op het laatst, gelukkig heb ik goed ontwikkelde kluizenaarsgenen) ging ik natuurlijk naar de kringloop. Ik vond er de Zweedse kast die perfect past op Cato’s kamer. Voor de rest alvast een foto van Jet’s nieuwe kamer. Er volgt nog meer. Maar echt. Maar nu eerst weer even terug naar de bel die Cato heet. Want voor ik het weet is ze op haar brommer weg voor ik goedemorgen zeg.

(En dan nog even dit: ‘mijn’ WOWN! crew lanceerde gisteren – na maanden keihard werken – hun volledige WOWN! collectie, die zij in samenwerking met Kwantum ontwikkelden. Wat een werk en wat een prachtig resultaat! Lees op wown.nl alles over de officiële lancering en over de collecties van Anki, Suzanne en Souraya die vanaf 19 maart in de winkels liggen!)

Zus, Driehoek en andere schatten

/8 Reacties/in , , , /door


Afgelopen week was een bijzondere week. We hoorden niet alleen dat alles goed met is met het kindje dat we in het nieuwe jaar verwachten, maar ook dat Jet een zusje krijgt. Het is een gek idee, dat we nu ineens weten uit wat voor samenstelling ons gezin zal bestaan, straks. Ik heb zelf een broer, mijn Lief heeft er zelfs twee. Het voelt bekend, broers. Ik ben benieuwd hoe het straks zal zijn, om de moeder van zussen te zijn. Als alles goed blijft gaan natuurlijk, want als ik met de jaren iets heb geleerd, dan is het wel hoe breekbaar en daarom hoe wonderbaarlijk dat nieuwe leven is. 


De afgelopen 20 weken waren heftig en ook weer niet. Als je dit blog al een (hele) tijd volgt (een pluim dat je het tot hier hebt volgehouden, haha), dan weet je dat mijn vorige zwangerschap geenszins soepel verliep. Ik voelde me negen maanden lang op alle fronten diep ellendig. Ik heb deze keer ook dagen gehad dat ik me niet kon voorstellen dat ik me ooit niet misselijk en moe heb gevoeld. Maar daar bleef het bij. Het voelt lichter en anders. Ik voel ook hoe niet-vanzelfsprekend het is om opnieuw zwanger te zijn en hoe blij ik in feite dus mag zijn met die zwangerschapskwalen. (Niet dat ik van graniet ben hoor, want dat is allemaal gemakkelijker opgeschreven dan dat je het ook werkelijk steeds zo voelt als je er middenin zit. Niets menselijks is ons vreemd.)

Enfin.

Er waren meer dingen (alhoewel naar verhouding iets onbelangrijker dan een gezonde baby) die me blij maakten deze week. Ik vond niet veel bij de kringloop (zeker niet na mijn recente kringloop-meesleep-openbaring), maar wat ik vond is echt – om het in emoticons uit te drukken – diamant en een sundae. Een zwart-wit gespetterd bakje. Een kandelaartje van blauw email en tijdens een kringlooptrip met mijn broer een pastelgeel dienblad, dat op zijn beurt weer perfect past bij de analoge hertjesfoto die ik van Anki kreeg. (Hij staat ook in haar boek Shoot! Mijn favoriet sinds de eerste keer dat ik hem zag.)


Het boek hierboven is geïllustreerd door Jon Klassen en geschreven door Mac Barnett. Ik vond de synopsis (“Dit boek gaat over Driehoek. Dit boek gaat ook over Vierkant, de vriend van Driehoek. En het gaat ook nog over een gemeen grapje dat Driehoek met Vierkant uithaalt”) op de achterkant zo hilarisch dat ik hem kocht. Je kan niet vroeg genoeg beginnen met het bijbrengen van een goed gevoel voor humor. Alleen hoop ik wel dat de gemene grapjes over en weer straks tot een minimum beperkt zullen blijven, natuurlijk.

Last week was good. We had a 20-week anatomy ultrasound of the baby we are expecting in 2018 and we learned that the baby looks healthy and that our little girl gets a little sister. Since me and my Love only have brothers, it’s weird and also very exciting to become the parents of sisters. (Let’s see if we still think that’s exciting in about ten years, shall we? ;-))

Other (less life shattering) things that made me happy this week are my recent thriftfinds. A black-and-white bowl, a blue enamel candleholder and a pastel yellow tray I thrifted on a little thrifting trip with my brother. It fits the analog deer photo my friend Anki made perfectly. The book is called Triangle and is illustrated by Jon Klassen. It’s about Triangle who is going to play a sneaky trick on his friend, Square. If that synopsis doesn’t just crack you up…well, what will?

Een bilaterale…plantenbak

/2 Reacties/in , , , /door


Lang, lang…heel lang geleden volgde ik een secretaresseopleiding bij Schoevers. Niemand die me nog gelooft, mijzelf incluis. Maar, waargebeurd. Er is zelfs beeld (en misschien ook wel geluid) van. 

Op Schoevers moest ik een vak volgen dat post- en archiefbeheer heette. Toen ik dit vak op mijn rooster zag staan, besloot ik direct dat ik het een onzinnig vak vond. Want wat valt er te leren aan post- en archiefbeheer? (Als je zo’n chaotisch brein hebt als ik, best veel…maar helaas maakte ik alsnog een potje van mijn archieven. Ik denk dat er nog steeds secretaresses rondlopen die mij vervloeken als ze iets moeten opzoeken in een ooit door mij aangelegd archief. Toen er ontslagen moesten vallen, was het niet heel gek dat de keuze op mij viel, zullen we maar zeggen.)


Maar goed, ik kan na ruim 12 jaar doorgebracht te hebben op secretariaten (of slangenkuilen, zoals ik ze placht te noemen) drie conclusies trekken. Eén: ieder bedrijf hanteert een andere afhandeling van post, dus die ene methode die ik op Schoevers leerde kon ik direct weer vergeten. Twee: de digitale revolutie volgde daar zo snel op, dat er amper nog post te beheren viel. (Tenzij de directeur van snail mail zijn hobby maakte, maar die trend volgde helaas pas ver na mijn ontslag – dat had ik wel mee willen maken.) Drie: van archiefbeheer is door mijn niet-archiverende brein, niets gearchiveerd. Vandaar ook die (gerede) angst dat er nog eens een meute woedende secretaresses met brandende fakkels en pikhouwelen bij me op de stoep zal staan.

Thrifted an old filing cabinet that reminded me of my The Office years (literally – I wasn’t a very happy secretary and when I got bored I tended to misbehave to cheer things up a bit. It’s no wonder I got fired when the company needed to let people go due to the crisis). I turned it into a planter for my huge ass Monstera (which I first kept in a vintage laundry basket) and spruced it up with (removable) wall stickers from Made of Sundays. 


Eén (vrij nutteloos) aspect van voornoemd vak is echter om raadselachtige reden wél blijven hangen. Het is de term ‘bilateraal ophangsysteem’. Een bilateraal ophangsysteem is zo’n systeem met van die kartonnen hangmappen die met van die aan weerszijden bevestigde haakjes in een archiefkast gehangen kunnen worden. Bij een te zware belasting hebben die haakjes de neiging om om te buigen met als gevolg dat het hele dossier naar beneden komt zetten. Als rechtgeaarde secretaresse was ik te lui om regelmatig een nieuwe hangmap aan te maken, wat resulteerde in een dagelijks potje Djenga met mijn archieven waarbij ik probeerde zoveel mogelijk papier in een map te proppen zonder dat het zou vallen. Dat was ook direct het meest sensationele wat ik meemaakte op een gemiddelde dag. (Naast het feit dat de tijd terug leek te lopen in plaats van vooruit…maar niemand die dat van me aan wil nemen.)


Dit is allemaal lang geleden. Dat moet tenminste de verklaring zijn waarom ik in eerste instantie dacht dat dit metalen kastje een poppenbedje was. Nou ja, ik werd ook op het verkeerde been gezet, want de kringloop had er poppen en beren ingezet. Maar dit is dus een echt ouderwets bilateraal ophangsysteem, mensen. Ik besloot het geval mee te slepen naar mijn hol, omdat ik er wel iets in zag. Een poppenbedje. Of een plantenbak. Een boekenkastje. Mogelijkheden te over.

Mijn monsterachtig grote Monstera (hier nog in een vintage wasmand op vtwonen.nl) bleek perfect in mijn archiefkastje te passen. Het werd dus een plantenbak. Op het kastje plakte ik muurstickers van Made of Sundays.

Kijk, ik ben nooit geschikt geweest voor een leven op kantoor. Zelfs na al die jaren zet ik nog steeds liever planten in een kantoorkast dan dat ik het voor dossiers gebruik. Gesteld dat ik een schoolvoorbeeld van een administratie zou hebben om erin te hangen natuurlijk.

Ik ga ermee trouwen, denk ik

/37 Reacties/in , /door


Aangezien op veel (teveel) plekken het homohuwelijk niet eens erkend is, zal trouwen met je bank er voorlopig wel helemaal niet in zitten. Jammer voor mij, want het zou de ultieme liefdesverklaring zijn aan onze nieuwe Bras, ontworpen door Khodi Feiz voor Artifort. Maanden geleden bezocht ik met Anki, Suus, Theo-Bert en Désiree de fabriek en stoffeerderij van Artifort en na (eigenlijk relatief kort) wachten mochten wij begin mei onze nieuwe, geweldig mooie bank in huis verwelkomen. Klinkt dit alsof ik het over een nieuw gezinslid heb? Nou, als je zou weten hoe blij deze nieuwe bank mij maakt, dan zou dat zomaar kunnen.


Ruim 13 jaar zaten we op de ribkoord bank die we voor ons vorige huis kochten. Ondanks dat hij de ruimte van een kleine vrachtwagen in de woonkamer innam, waren we er tevreden mee. Toen Artifort ons echter de gelegenheid bood om een meubel uit hun collectie te kiezen, besloten we dat het tijd werd om afscheid te nemen van ons camelkleurige vrachtautootje. Tot groot verdriet van Molly, voor wie die bank in feite haar hele leefomgeving behelsde. Ze wordt oud en die bank bood niet alleen een prachtig uitzicht over de woonkamer en tuin, hij bood ook veiligheid voor de bruuske uitingen van affectie van Jet. Na aflevering van de Bras heeft ze dan ook een dag demonstratief op zolder gezeten. (Gelukkig is ze, zoals het een kat betaamt, super opportunistisch. Zoals je ziet is ze intens tevreden met de Bras footstool.)


Ik koos een wijnrode Artifort Selecte stof (kleurnummer 680) en last-minute voor een roze (RAL 3015) onderstel voor de Bras. Daarna heb ik me wekenlang zorgen gemaakt of dat wijnrood met roze niet vreselijk hysterisch ging worden, maar het werkt wonderwel heel goed samen. Het geeft de bank zsa-zsa-zu, voor zover hij dat nodig zou hebben, overigens.

Het is niet alleen maar Hosanna! voor mij trouwens, want alle Artifort bloggers mogen een Artifort Lilla 2.0 kruk weggeven aan één van hun volgers. Ik geef een donkergroene (kleurnummer 980) Lilla weg (zie foto hierboven), met een mooie, blank lederen greep. Wil je meedoen? Reageer dan hieronder! Ik ben heel benieuwd waarom je hem graag zou willen winnen, dus deel dat zeker met me! Op woensdag 7 juni aanstaande kies ik een winnaar. Succes!

Update 07-06-2017: De winnaar van de Lilla 2.0 kruk is Annette! Gefeliciteerd!

About our new couch designed by Khodi Feiz for Artifort…and how happy this baby makes me!

Gaatjes

/1 Reactie/in , /door


Ik schreef – een leven geleden, zo voelt het – een blogpost over kringloopsprookjes. (Je leest hem hier.) Het ging over de lectuurbak van Giotto Stoppino voor Kartell die ik bij een kringloop vond voor de niet zo kringloopachtige prijs van 20 euro. (Anders was het écht een sprookje geweest.) Het mocht de pret allemaal niet drukken, ik was er blij mee.

Recent zag ik eenzelfde exemplaar bij een kringloop staan in het zwart. In minder goede conditie, maar met een betere prijs: ze wilden er daar 5 euro voor hebben. De grap is, omdat ik de kick van het vinden al had gehad, heb ik dat exemplaar laten staan. Terwijl dat in feite een écht kringloopsprookje was. Naar aanleiding van die blogpost uit 2013 vertelde een vriendin me trouwens droogjes dat zij een tafeltje dat ze op een rommelmarkt voor 5 euro kocht, later in een museum had zien staan. Dat was pas écht een goed verhaal.

Years ago I thrifted a Giotto Stoppino Kartell magazine holder. It wasn’t all unicorns and rainbows, I paid 20 euros for it. Still a bargain, but not exactly a thrift-y price either. I was very happy with it and that’s the thing that counts. After three years, I felt it was time to replace the Kartell holder. That’s how interior bloggers roll, you know. Their interior don’t stay the same for a week. If you look at it that way, the Kartell magazine holder outstayed its welcome a long time ago.


Ik heb jarenlang plezier gehad van mijn vintage lectuurbak, maar het was tijd voor iets nieuws. Als je over interieurs schrijft, dan is dat nu eenmaal zo. Die Kartell lectuurbak heeft het naar interieurblogbegrippen eigenlijk nog lang uitgehouden bij ons thuis.

Voor de vintage Kartell (die ook nog steeds nieuw te koop is) kwam de Analog lectuurbak van Normann Copenhagen in de plaats. De naam Analog is dubbelzinnig, want al bewaar je er tijdschriften in (er gaat toch echt niks boven papier – is het raar om dat als voormalig uitgever van een digitaal magazine te zeggen?), de Analog is qua ontwerp geïnspireerd op negentiger jaren computerapparatuur, waarbij de huls van gaatjes ervoor zorgde dat de machine niet oververhit raakte. Ik hou van dit soort weetjes en dat Simon Legald, de ontwerper, dit ‘grapje’ in zijn product verwerkte. Hij is lekker breed (de lectuurbak, niet Simon), dus Jet kan er ook boekjes in zetten. Wat de kans op een glijpartij over een Nijntje boekje ook weer verkleint. Ben ik de enige voor wie uitentreuren getest kinderspeelgoed alsnog een gevaar voor de gezondheid vormt?

I replaced the vintage magazine holder with this red ‘Analog’ designed by Simon Legald for Normann Copenhagen. Its shape is perfect to hold magazines and books so our daughter can stash her ever growing collection of Miffy books in it as well. This gives this new magazine holder an unexpected extra advantage: this might prevent me from slipping yet another time over a book she left lying around. Or am I the only one whose child’s toys pose a direct danger to her health? Nevermind. I think I already know the answer.


Ik op mijn beurt ben gek op die gaatjesstructuur, maar dat komt misschien omdat ik al meer dan de helft van mijn leven met een computernerd samen ben. Helaas worden computerkasten niet meer zoals vroeger gemaakt, wat eigenlijk doodzonde is. Maar het is in ieder geval leuk dat de grote merken die gaatjes geadopteerd hebben en dat ik er niet meer voor naar de kringloop hoef. Of er één of andere vintage computerkast voor moet ontmantelen. Dat heeft Simon al voor me gedaan.

Deze blogpost kwam tot stand in samenwerking met MisterDesign.

This blogpost is a collaboration with MisterDesign.