favoriete foto Archieven

Berichten

“Analoge fotografie voelt echter.” – Raisa Zwart’s mooiste foto

14 maart 2016/1 Reactie/in Fotografie, Memphis Group, Oh Marie! /door Marlous

Het duurde even voor deze blogpost online stond. De oorzaak van deze vertraging zie je hieronder. Een ezeltje met een krans op zijn bolletje. De foto is zo zacht dat ik hem bijna zou aaien. Bijna hè, want ik ben me al pijnlijk bewust van mijn reactie op alles met een vacht. Het aaien van mijn beeldscherm zou mij een acuut enkeltje sanatorium opleveren en daar heb ik toch wat minder trek in. Tenzij ik daar ezeltjes moet aaien op therapeutische basis, natuurlijk.

Wat is dat toch met analoge foto’s? Wat maakt ze zo aaibaar? Bijna letterlijk zacht? Het lijkt wel alsof de wereld, bekeken door de lens van een analoge camera, er vriendelijker op wordt. Een soort droomplek. En waarom voel ik dat minder als ik naar de foto’s in mijn plakboeken kijk, die toch ook echt voor een groot deel nog analoog zijn? Komt dat dan toch door het feit dat we anders analoog fotograferen in dit digitale tijdperk? Anders kijken, anders vastleggen? Zou dat het zijn? En hoe belangrijk is dat allemaal eigenlijk, zolang we maar onze eigen droomwereld kunnen blijven scheppen?

Raisa Zwart, ook een vastlegger van analoge aaibaarheid, nam ooit het grote risico een grote reis volledig analoog vast te leggen. Ze kwam verliefd terug. We vroegen haar naar haar favoriete analoge foto van dit moment. Dat is verrassend genoeg niet het ezeltje, maar we zijn wel erg blij dat hij meekwam voor deze blogpost! ;-)

Tekst en foto’s – Raisa Zwart

De foto van de hut tussen de palmbomen, mijn favoriete foto van dit moment, maakte ik in december 2014, in Bocas del Toro, Panama. Het was de tweede reis die ik analoog fotografeerde en ik was op slag verliefd. Enkele maanden ervoor had ik mijn eerste fotorolletje volgeschoten op Mallorca en ik besloot voor onze reis door Costa Rica, Panama en New York alleen mijn Pentax k1000 en een zak vol rolletjes mee te nemen. Als ik er zo op terugkijk was dat best een spannend slash ambitieus plan, maar ik was vastbesloten om onze reis helemaal analoog vast te leggen.

Eenmaal thuis heb ik direct de rolletjes naar het Carmencita Film Lab gestuurd en na anderhalve week ontving ik het resultaat. Ik had nergens spijt van, de foto’s waren alles waar ik op gehoopt had. Sindsdien heb ik een Nikon F90x gekocht en een Pentax 645N. Ik ben professioneel meer en meer analoog gaan fotograferen, ik vind het heerlijk…en het resultaat zo mooi!

Deze foto is een van mijn favoriete analoge foto’s omdat de foto me echt terug neemt naar het moment (en omdat ik stiekem weleens hoop dat ik er ooit terugkom en dan mag verblijven in zo’n mooi huisje aan het strand). Dat is trouwens wat me het meeste aanspreekt aan analoge foto’s: ik weet niet hoe en waarom, maar het voelt ‘echter’. Analoge foto’s raken me meer en houden mijn herinneringen aan het moment levendig. Daarnaast zijn de kleuren, scherpte en sfeer van analoge foto’s perfect. Of juist niet, maar dat is nu ook het leuke: dat is ook helemaal niet erg.

www.zwartfotografie.nl
Instagram: @raisazwart

Mooi vreemd: de favoriete analoge foto van Pim van Boesschoten

11 november 2015/2 Reacties/in Fotografie, Oh Marie!, The Addams Family /door Marlous

Pim van Boesschoten vraagt zich hardop af wat hij als (analoog) fotograaf nog toe te voegen heeft aan de fotografie anno 2015. Je hoeft immers geen proeve van bekwaamheid af te leggen om jezelf fotograaf te noemen. In feite kan iedereen die een camera vast kan houden, zich zo noemen.

Wat maakt je een fotograaf? En wat maakt je een goede fotograaf? Wanneer ‘mag’ je dat over je zelf zeggen? Ik ken een heleboel goede fotografen die nog steeds worstelen met het antwoord. Die in mijn ogen het vakantiekiekje allang en ver overstijgen. Die foto’s maken met de x-factor. Maar misschien zelf nog niet toe zijn aan die titel. Omdat er altijd fotografen zijn die nóg mooiere foto’s maken. Maar zijn die er niet altijd? En worstelen die niet met dezelfde vraag? Ik vind het boeiend om over zulke dingen na te denken. Het maakt het ook zo leuk en interessant om iedere keer weer een nieuwe fotograaf aan het woord te laten over zijn of haar favoriete foto.

Eén ding staat vandaag in ieder geval als een paal boven water: Pim’s foto’s hebben de x-factor. (Neem bijvoorbeeld maar eens de foto hieronder (‘Oerd’) die hij op een veerboot nam en kijk eens naar die prachtige reflectie bovenin beeld.) Wat mij betreft kan Pim zich met een gerust hart fotograaf noemen. Als hij daar zelf ook aan toe is, natuurlijk.

Tekst en foto’s – Pim van Boesschoten

Dit is mijn meest favoriete foto. Waarom? Het is, denk ik, voornamelijk door de spanning die het oproept. Bevreemdend, dromerig. Waar zou ze aan denken? Ze kijkt zo serieus, zo in zichzelf gekeerd en totaal niet bewust van haar omgeving (of van het feit dat ik daar een foto van nam). Dit is een foto waarop je je eigen gedachtegang kan projecteren en waarmee je een soort verhaaltje kan maken en dat spreekt me erin aan. Dat snijvlak tussen mooi beeld en eigenlijk ook een beetje vreemd zoek ik in mijn foto’s graag een beetje op.

Ik vraag me de laatste tijd steeds vaker af wat ik nu precies zoek in fotografie. Deels is dat onzekerheid – iedereen noemt zich tegenwoordig fotograaf en ik vraag me af wat ik daar nog aan toe te voegen heb – maar deels dwing ik mezelf ook om verder te komen in fotografie door een duidelijk doel te hebben van wat ik maak en wil maken. Zo heb ik er lang over gedaan om de juiste techniek te vinden, maar nu ik in middenformaat film *) schiet heb ik eindelijk het gevoel dat wat ik op een bepaald moment zie, ook daadwerkelijk terugkomt in de foto.

Het zijn nu voornamelijk familie en kinderen die ik op de foto zet. Voornamelijk omdat ik die in mijn directe omgeving heb (ik heb twee dochters) en deels omdat kinderen ook zo heerlijk eerlijk zijn. Ze kijken nog met hele pure emotie in de lens en zijn lastig te sturen, wat ook meteen een onwijze uitdaging is bij een familie shoot!

*) Een analoge middenformaat film (of het fotorolletje) heeft een groter oppervlak dan kleinbeeld film. Hierdoor is de resolutie van de film hoger, waardoor er meer informatie in een foto opgeslagen kan worden. Je kan dit grofweg vergelijken met de sensor in een fullframe digitale camera. Omdat de sensor waarop de informatie van de foto opgeslagen wordt groter is en er dus ook meer informatie in de foto opgeslagen kan worden, wordt de foto levendiger en gedetailleerder. Net als bij een middenformaat film.

Een duizend-en-een-nacht-sprookje

22 juni 2015/0 Reacties/in Club Tropicana, Fotografie, Oh Marie! /door Marlous

Zodra je in Marokko uit het vliegtuig stapt, stap je regelrecht de wereld van duizend-en-een-nacht in. Het land ruikt naar sinaasappelen, kaneel, koriander. De lucht is warm en droog, de mensen kleurrijk tegen een achtergrond van aardetinten. In het verkeer heerst chaos. Bakkies, mini-taxi’s, ezeltjes, fietsers en personenauto’s wedijveren om een plek op de weg. Langs de weg praten oude mannen bij terwijl ze koffie drinken van dienblaadjes van armeluiszilver. De thee wordt van hoog opgeschonken, met bakken suiker erin. In de souks spreekt men een mengelmoes van talen uit alle windstreken: Arabisch, Frans, Engels én Nederlands. En dan vooral het woord ‘gratis’. Afdingen is een subtiel spel, waar beide partijen plezier aan beleven. Weglopen en weer terugkeren, tot de prijs naar wens is. Voor even vergeet je je Nederlandse afgepastheid. Loslaten en plezier hebben. Dat is alles wat moet.

Amanda’s hart werd ook gestolen door Marokko. Ze legde Marrakech analoog vast en maakte er haar favoriete foto van dit moment.
– Foto’s en tekst Amanda Drost. (Bekijk meer van Amanda’s werk op haar website, Facebook of Instagramaccount.)

Marrakech, de stad van Arabische schoonheden, paleizen, kleine straatjes, heerlijke geuren en gekleurde huisjes. Na jaren dromen over deze bestemming was het een aantal maanden geleden eindelijk zover.

We lopen onze riad binnen, terwijl de vogels ons verwelkomen met hun prachtige gezang. De riad is een oase van rust in de drukke stad. Tijd om deze unieke plek te ontdekken met al onze zintuigen. We verdwalen al snel in de kleine drukke straatjes en kijken onze ogen uit. Op de hectische marktjes wordt druk gehandeld, overal ruiken we de geur van vers fruit. Achter elk hoekje schuilt weer een nieuw paradijs. We wandelen door de mooiste botanische tuinen en wanen ons werkelijk in een andere wereld. We lunchen op een prachtig dakterras en laten ons masseren in een authentieke hammam. Deze stad bruist van de cultuur, waar eeuwenoude tradities worden afgewisseld met nieuwe. De medina is een unieke plek, vol verrassingen. Heerlijk eten en bijzondere ontmoetingen en dat op slechts een paar uur vliegen van Nederland.

Ondanks dat je niet direct ziet dat deze foto is genomen in Marrakesh, zegt hij voor alles voor mij. Het is een metafoor voor omhoog kijken en dromen, de tijd even stilzetten, voor eenvoudig leven, genieten van de kleine dingen. Samen zijn. De wind door je haren voelen met de zon op je gezicht.

Leef.

Marrakesh je hebt me betoverd.

In haar foto’s maakt Amanda veelvuldig gebruik van kaderingen. Marrakech is, met haar bogen en doorkijkjes, bij uitstek een plek om dit te doen. Je kan dit echter ook toepassen in de interieurfotografie. We vertellen meer over kadering in onze volgende blogpost ‘fotografie voor dummies’.

Wil je alle dummyposts teruglezen? Dat kan!
Fotograferen met tegenlicht
Double exposure maken in Photoshop

Of blader de magazines zelf nog eens door!

Onbevangen en bedwelmd door wijn, liefde en hitte

1 mei 2015/2 Reacties/in De Kleine Prins, Fotografie, Oh Marie! /door Marlous

Zomerhitte. We klagen er over, maar we genieten er ook van. Want zijn de mooiste herinneringen niet die van zomervakanties aan het strand, van oververhitte feestjes, waterpistoolgevechten in de achtertuin met je vrienden van vroeger? De dagen lijken uit meer uren te bestaan, al was het maar omdat je ’s nachts wakker ligt terwijl de warmte tegen je aanplakt. Het geeft niet, want het leven is traag en het lijkt bijna alsof we die zomermaanden collectief vrij hebben van het leven zelf.

Volgens Loes van Zoete Wildernis hebben analoge foto’s een ziel. Dat onderschrijven wij bij Oh Marie! met heel ons hart. Loes vertelt over de herinnering aan een warme, typisch Nederlandse zomeravond, waar ze de analoge foto hierboven maakte. Over hitte, liefde en onbevangenheid. Hoe ze gewoon daar wás. Zonder verleden of toekomst.
– Foto’s en tekst Zoete Wildernis. (Bekijk meer van Loes’ werk op Instagram.)

“Het was een klamme zomeravond en ik bakte in mijn kleine keukentje een aspergetaart en als toetje rabarber-aardbeicrumble. Terwijl hij al bij de voordeur op me wachtte pakte ik nog snel de koude witte wijn uit de koelkast en een paar glazen uit het keukenkastje.

Met bungelende blote benen zat ik bij hem achter op de fiets. Aan mijn hand een tas met het avondeten en stevig onder mijn arm geklemd zat een picknickkleed. In het park was al een tijd lang niet gemaaid, het gras stond zo hoog dat het kriebelde in onze knieholtes. Het was al laat en de zon ging bijna onder, een stuk verderop zaten een paar jongens gitaar te spelen. Treinen zoefden op de achtergrond voorbij en op de voorgrond zoemden bijen en soms een vlieg. We lachten en snoepten van het eten. De wijn smaakte ons goed en ik kreeg er rode wangen van en hij de hik. Het was zo’n avond waarop we een jointje rookte. Of eigenlijk maar een halve want in meer hadden we geen zin. Ik fotografeerde de bloemen, ons eten en hem. Omdat ik nooit wilde vergeten hoe ik me toen voelde. Onbevangen en bedwelmd door wijn, liefde en de hitte.

Met bungelende blote benen zat ik bij hem achter op de fiets. Terug naar huis met een tollend hoofd en een vol hart. Voldaan van het eten en van de avond. Met vieze borden en een volgeschoten camerarolletje in mijn tas. Ik vind analoge foto’s mooi omdat ze de werkelijkheid veel beter weergeven dan digitale foto’s. Ze laten zien hoe het moment is zonder dat je de kleuren verandert of de foto’s meteen kan zien. Ze zijn het extra paar ogen dat het beeld niet vluchtig doorgeeft aan je hersens maar dat het beeld voorgoed vastlegt op film.

Ik bungel mijn blote benen die avond over de bedrand omdat het te warm is om onder het dekbed te slapen. Ondanks dat de hitte me benauwt kruip ik nog dichter tegen hem aan. Benieuwd of het morgen weer zo warm is, benieuwd of de analoge foto’s die ik die avond schoot daadwerkelijk een weerspiegeling zullen zijn van hoe ik me voel.”

Loes heeft het licht op haar foto’s op prachtige wijze weten te vangen. Op onder andere de laatste foto heeft ze met tegenlicht gefotografeerd. Zowel in de analoge fotografie als de digitale kan tegenlicht een harde tante zijn. Als je er echter mee leert spelen, kan je er geweldige effecten mee bereiken. Meer daarover in de volgende post fotografie voor dummies!