Analoge zomerfoto’s van Zweden en Denemarken
We hadden eigenlijk een andere post op de planning staan vandaag, maar soms loopt een dag net even anders dan je in gedachten had. Geen Club Tropicana dus, alhoewel deze post wel gaat over de analoge foto’s die ik tijdens mijn recente zomervakantie maakte. Het leek me een verdedigbaar alternatief. *Denk knipoog hier*
Analoge fotografie is voor mij nog steeds een les in geduld. Ik betrapte mezelf tijdens mijn vakantie zelfs op de gedachte “dat ik nu eens even lekker mijn analoge foto’s ging bekijken”. Euh, hoe dan precies? In mijn over-enthousiasme heb ik al een keer of drie te vroeg bij het fotolab gestaan, om weer onverrichterzake terug naar huis te keren. “Mevrouw, uw foto’s zijn woensdag na twaalven gebracht, dan zijn ze pas vrijdagmiddag klaar, niet vrijdagochtend.” Ik heb bijna afgeleerd om na het maken van een foto een blik op de body van mijn analoge camera te werpen, wat logisch is bij een digitale camera en onnozel bij een analoge. Ik hoop altijd maar dat niemand dat ziet.
Je hebt verrassend veel aanspraak als je met een oude camera om je nek over straat loopt. Bij een kringloop wilde een medewerker mijn Canon een keer afrekenen (want dat ding is zo oud, die moest daar wel vandaag komen – vraag me overigens niet waarom ik met die camera in de kringloop liep!) en ontelbaar veel mannen in de leeftijd van mijn eigen vader spreken me aan over het toestel. Ze halen herinneringen op over hun eigen analoge camera’s of zijn bijzonder verbaasd over het feit dat iemand anno 2015 weer analoog fotografeert. (“En waar laat je dat dan ontwikkelen tegenwoordig?”) Het levert leuke gesprekken en af en toe hilarische ontmoetingen met Vreemde Vogels op. (Zoals die keer dat een heel vreemd mannetje mij en Martine aansprak in – ook weer – een kringloop. Maar dat is een verhaal apart).
Ik schoot in Denemarken en Zweden drie fotorolletjes vol. Eén daarvan is nét niet helemaal vol, ik kan er nog vier foto’s op maken. Ik wil zo’n rolletje niet zomaar volschieten met onzinnige foto’s (wat een gekke uitspraak is, want al mijn analoge foto’s gaan over hele dagelijkse dingen), dus ik heb nog een soort toetje liggen dat ik binnenkort alsnog kan laten ontwikkelen. Laat het nu het geval zijn dat ik gek ben op toetjes.
Ik ben iedere keer weer verrast door de onwaarschijnlijk mooie foto’s die uit dit 40-jarige toestel van mijn vader komen. Ik hoef er niks aan te doen, ze komen zo uit het ontwikkelproces rollen. Om eerlijk te zijn kan ik soms niet geloven dat ik de foto’s zelf maakte. En ja, ik weet hoe pathetisch dat op z’n beurt weer klinkt. Ik laat mijn foto’s trouwens ontwikkelen en scannen bij Color Utrecht. Ik fotografeer op rolletjes van Agfa met een ISO van 400.
Alle foto’s terugzien die ik met mijn Canon Tlb maakte? Ik zette ze voor je op een rijtje:
Post 1 (experimenten met analoge binnenfotografie)
Post 2 (met een vierdubbele exposure)
Post 3 (foto’s die ik in Amerika met mijn Holga maakte)
Post 4 (hoe geweldig een ‘slippende film’ uit kan pakken)
Post 5 (een mistig toverbos dat me bijna ontglipte door een gebroken film)
