Berichten

“De volgende keer huren we een gecertificeerde winterschilder in.”

Blue Monday diorama - Omstebeurt voor Oh Marie!
Menig kind bouwde tafereeltjes. Met Transformers, Barbies, Play Mobil, Lego of My Little Ponies. Hoe heerlijk was het gevoel heer en meester te zijn van je zelfgebouwde mini-maatschappij. Om Barbie met een Teenage Ninja Turtle te laten trouwen. Om Lego poppetjes te laten werken in een manege met My Little Pony-paardjes. Gewoon omdat het kón.

Nu je opgegroeid bent, is de kerststal waarschijnlijk het enige tafereel dat je nog bouwt. Ben je in het echt met een Ninja Turtle getrouwd. En blijken er niet eens Transformers in The Sims te zitten.

Voor ieder thema van Oh Marie! bouwt Martine van Omstebeurt een waarachtig prachtig diorama voor ons. Om je aan te vergapen. Of om je weer even dat kind van toen te voelen, die zo graag taferelen bouwde. Weet je nog hoe het voelde, dat álles mogelijk leek? Dat de wereld nog een magische plek was? Misschien wel een goede gedachte, zo op de maandagmorgen. Want waarom zou je dat gevoel moeten kwijtraken als je volwassen wordt?

Je zíet dat konijn gewoon denken:
“De volgende keer huren we een gecertificeerde winterschilder in.”

Bekijk hier de vorige edities van Martine’s diorama’s:
Tribe
De Kleine Prins
Club Tropicana
Natural History

En van toen we nog een bladerbaar magazine waren:
Circus
Winter Harvest
Alice in Wonderland

Waar het hart van vol is, stroomt de mond van over: tegeltjeswijsheden

Mijn oma Marie – inderdaad, degene naar wie dit blog vernoemd is – had voor veel situaties wel een gezegde of uitdrukking paraat. Sommige officieel, sommige – zo bleek toen ik ze begon te gebruiken buiten familiaire kring – door haar zelf verzonnen en sommige zeer obscuur en vooral bekend in de regio ten zuiden van Rotterdam, waar ze opgroeide.

Mijn oma is helaas alweer veel te lang geleden overleden, haar uitdrukkingen zijn echter nog steeds springlevend. Ik gebruik ze veelvuldig, dapper meewarige blikken trotserend als ik er weer een blijk te gebruiken die niet in het officiële spreekwoordenboek opgenomen is. (Die ik er soms verontwaardigd op nasla, ervan overtuigd zijnd dat deze uitdrukking toch echt móet bestaan.)

Ik kan uren praten over gezegden, uitdrukkingen en tegeltjeswijsheden. Vraag maar eens aan Anne (die daarbij direct zal vertellen dat mijn hele taalgebruik rechtstreeks uit 1950 lijkt te komen). Ik weet niet precies waarom ik ze zo graag gebruik. Het heeft zeker iets te maken met mijn oma, met de herinnering aan haar en met de intimiteit van een familie, als ware het een codetaal. Het geeft een letterlijk gevoel van thuiskomen als je, zodra je je familiekring in stapt, elkaar direct begrijpt als je het hebt over ‘klanten die niet weglopen’. (Geen zorgen, die ga ik uitleggen.)

Ik verzamelde mijn vijf favoriete tegeltjeswijsheden van dit moment. Ze werden in Delfts blauw, want dat hoort bij tegeltjeswijsheden, voorzien van een hedendaagse omlijsting door Joëlle van Bits& Bobs.

Tegeltjeswijsheden - Oh Marie!
Het lijkt hier wel een Poolse landdag
Oorsprong/betekenis: Het gaat hier zeer verward en rumoerig toe. De landdagen van het koninkrijk Polen waren berucht door hun twistende vergaderingen.

De Polen mogen dan aan de oorsprong van dit spreekwoord staan, honderden jaren later kan men er in het bedrijfsleven nog steeds wat van.

Stel je eens voor dat je op een vrij groot kantoor werkt. Er wordt op een dag een vergadering belegd door iemand van de facilitaire dienst om de mogelijkheid te bespreken van het aanschaffen van een ander soort, duurder, toiletpapier. Jawel. Toiletpapier.

Jij wordt uitgenodigd, de facilitair manager, de huisbaas en de schoonmaker. Je zou denken dat je dan de belangrijkste personen aan tafel hebt zitten. Maar de facilitair manager nodigde de directeur ook uit aan te schuiven bij het gesprek en die nam de financieel directeur mee, want die gaat over de budgetten. De financieel directeur vindt het huidige wc-papier prima (en de prijs ook) en nam een collega mee om dat te onderschrijven. Die collega kent weer iemand uit de schoonmaakploeg, die er ook maar bij aanschuift (want iedereen wil immers zijn plasje over het onderwerp doen – sorry voor de woordgrap) en zo ontstaat er niet alleen een sneeuwbaleffect van aanschuivende collega’s met een mening, maar zal de discussie over het wc-papier er ook een worden alsof het om wereldvrede gaat. Iedereen praat door elkaar, er worden schuine poep- en plasgrappen rondgestrooid (wat de directeur weer niet kan waarderen, dit is een respectabel bedrijf, hij nam het ooit over van zijn vader, wat is dit voor niveau) terwijl de notulist om orde roept omdat er anders geen fatsoenlijk verslag gemaakt kan worden van deze drukkende kwestie (waarop ze heel hard lacht om haar eigen woordgrap – deze notulist is geheel naar schrijver dezes gemodelleerd).

Zie daar, een Poolse landdag.

Tegeltjeswijsheden - Oh Marie!
Het is nog geen avond, zei de kraaienvanger
Oorsprong/officieel: het is nog geen avond, had de kraaienvanger gezegd, toen had hij er al één.

Mijn opa en oma woonden in een huis van 100 jaar oud. Het was vrij klein en het had allerlei spannende trapjes, hoekjes en kastjes en was geheel gebouwd volgens de isolatieregel- en wetgeving uit 1900. Juist, die er toen nog niet was.

Hoe tochtig of gehorig het huis ook was, ik was er gek op.

Als ik bij mijn opa en oma logeerde dan sliep ik op ‘het zoldertje’, de kamer die letterlijk onder het dak en de schoorsteen lag. In de lente werd ik daar standaard wakker van de kraaien die in de schoorsteen nestelden. De schoorsteen fungeerde als klankkast, waardoor het leek alsof die vogels ofwel gigantisch waren, ofwel in je hoofd aan het nestelen waren in plaats van in de schoorsteen.

Tegenwoordig voorkom je dat vogels in je schoorsteen nestelen met een kraaienvanger: een metalen rekje dat je over de schoorsteen heen zet. Vroeger had je een kraaienvanger van vlees en bloed die de kraaien voor je weg ving. Van welke plek dan ook. Uit de schoorsteen, maar meer voor de hand liggend: van je zorgvuldig ingezaaide land. Over het lot van de kraaien is niks bekend, maar in mijn dimensie liet de kraaienvanger ze weer los in het bos of op een mooi weitje met veel kraaienvriendjes. Uiteraard.

Wat het gezegde betekent? Dat je de moed erin moet houden. Zolang het nog geen avond is, kunnen er nog kraaien gevangen worden. Of, vanuit het perspectief van de kraaien gezien: kun je nog vrij rondvliegen. Er is kortom, zolang het nog geen avond is, hoop.

Tegeltjeswijsheden - Oh Marie!

Het is voor klanten die niet weglopen
Oorsprong: onofficieel

Mijn oma was een vrouw met humor. En ze was, zoals veel vrouwen van haar generatie, altijd druk het runnen van het huishouden in de breedste zin van het woord. Ze vervulde haar taak met liefde, maar vaak ook (en laten we wel wezen, wie niet?) vanuit een streng gevoel van plicht. Als ze iets maakte voor iemand en het was niet helemaal perfect, dan zei ze: “Ach, het is toch voor klanten die niet weglopen.” Lief gezegd: het is onbetaalde arbeid, met liefde gemaakt. Maar ook: je moet het er maar mee doen!

Tegeltjeswijsheden - Oh Marie!
Waar niet is, verliest de keizer zijn recht
Betekenis: die niets bezit kan nu eenmaal niets betalen.

De diervriendelijke en chiquere versie van de kale kip waar niet van te plukken valt. Deze uitdrukking komt in veel talen voor, zo vind ik de Engelse versie ook prachtig: where nought’s to be got, kings lose their scot. Die Engelsen maken er gewoon een rijmpje van, 1-0 voor Engeland.

Ik zet deze graag in tijdens het spelen van bijvoorbeeld Kolonisten van Catan. Aangezien ik spelletjes meestal verlies (dat is zogezegd een wet van Meden en Perzen), mag ik mijn medespelers graag een beetje zieken met een stortvloed aan gezegden. Je moet wat, als gedoodverfde verliezer (oké, nu ben ik het echt aan het cultiveren).

Tegeltjeswijsheden - Oh Marie!
Een nachtvorstje en het is gedaan met de koopman
Oorsprong: zeer obscuur

Ik heb lang getwijfeld of ik deze in mijn top 5 moest zetten. Zijn oorsprong is namelijk niet alleen vaag, hij is vooral heel dierbaar en persoonlijk. En wie mij kent weet dat ik heel erg voorzichtig omspring met persoonlijke zaken op het internet. Hij staat niet voor niks onderaan dit rijtje, alsof ik hem zelfs nu nog steeds een beetje voor me uitschuif.

Deze uitspraak is één van de laatste die mijn oma gebruikte. Ze was ervan overtuigd dat er alleen nog wat milde nachtvorst nodig was om haar haar laatste beetje leven op te laten gebruiken.

Maar, het was nog geen avond, zei de kraaienvanger. Oma overleed op een van de eerste lentedagen van dat jaar. Zonder nachtvorst.

Of het een officieel gezegde is, of dat ze hem op dat moment verzon, weten we niet. Maar we houden hem in gebruik en daarmee de herinnering aan haar in ere.

Om deze reden hou ik zo van de uitdrukkingen van mijn oma: het is een van de mooiste erfenissen die ze ons heeft nagelaten. Ze zijn wat mij betreft stuk voor stuk 100% tegelwaardig.

De tijd heelt alle wonden – een klokje om zelf te maken

Zelfmaker klok - Oh Marie!
Een tijdje geleden was ik in een kringloop met een gigantische afdeling wekkers. (Wat echt een stuk minder bijzonder is als je rekening houdt met de plank met plastic kreeften die ernaast stond.) Tussen die rijen en rijen klokjes viel mijn oog op een mintgroen, extreem hysterisch, plastic klokje in de vorm van een moskee met gouden koepels. Waarschijnlijk kostte het ding oorspronkelijk minder dan waarvoor hij daar in die kringloop stond, maar ik vond hem goed.

Toch nam ik hem niet mee. Ik kwam namelijk een tijd om in de vintage wekkertjes. Wekkertjes die vooral stof stonden te verzamelen en stilstonden omdat ik 1. niet tegen hun nerveuze getik kan en ik 2. potjandorie toch niet iedere dag zo’n ding ga lopen opwinden.

Hier maakte mijn brein echter een denkfout. Dat doet mijn brein wel vaker sinds mijn zwangerschap.

Ze sloeg namelijk een vrij essentieel stukje informatie over en bleef steken bij: “Ah, leuk klokje. Maar ik heb al zoveel klokjes. Laten staan dus, Snijder.”

De wekkertjes hadden om voornoemde redenen allang het veld geruimd. Het moskee-klokje was zelfs meer dan welkom geweest in onze herberg omdat het Ikea klokje dat al een tijd op ons dressoir staat ernstige vormen van desintegratie begint te vertonen. De plastic behuizing heeft rare slijtplekken (?!) en na een valpartij is de grote wijzer geknakt. Wat het nogal moeilijk maakt om de exacte tijd af te lezen.
Helaas realiseerde ik me dit allemaal pas toen ik al lang en breed thuis was. Eigenlijk zelfs pas toen ik een zelfmaker aan het bedenken was voor ons thema. Nog zo’n erfenis van mijn zwangerschap: ik vergeet niet alleen essentiële stukjes informatie, ik vergeet ook de negatieve gevolgen van het vergeten ervan. (Ik wind me nergens meer over op, simpelweg omdat ik vergeet waarover ik me druk maakte. Maar dat terzijde.)

Ik maakte dus een nieuw klokje om ‘mijn’ moskee-klokje te vergeten. En wat was het gezegde ook alweer? O ja: tijd heelt alle wonden.

Hieronder volgt de werkbeschrijving.

Zelfmaker klok - Oh Marie!
Benodigdheden:

MDF plaat (max. 10 mm dik), met een diameter van 13 centimeter. (Ik zelf gebruikte het deksel van een voorraadpot van HEMA, maar dit bleek minder goed te werken omdat hij iets te dik is voor het uurwerkje.)
Een roerhoutje (zo’n plat stokje dat je gratis bij de bouwmarkt krijgt om verf mee te roeren)
Potlood
Zaag
Boor
Verf (ik gebruikte 4 kleuren: kobaltblauw, grijs, roze en okergeel)
Een fijn kwastje (bijvoorbeeld een ronde Rembrandt penseel 110/3) en een iets grotere ronde kwast voor de grotere vlakken (ik gebruikte een Talens 150/4 – ik blijk in het bezit te zijn van een zeer eclectische verzameling kwasten).
Houtlijm
Uurwerkje (bijvoorbeeld te koop bij Pipoos, of het uurwerkje van een klokje van de kringloop, wat veel goedkoper is. Let er wel op dat de wijzers binnen de randen van je klok vallen.)

Eventueel:
Vierkant of driehoekig blokje (bijvoorbeeld uit een oude de blokkendoos) voor als de klok moet kunnen staan. (Om hem dat zelf te leren gaat waarschijnlijk decennia duren. Ghè!)

Zelfmaker klok - Oh Marie!
Hoe ga je te werk?

Klok
Zaag een cirkel uit het hout, bepaal waar het midden zit en boor het gat voor het uurwerk. Ontvet de wijzerplaat goed voordat je gaat verven. Natuurlijk kan je hier ook een lokale Minion voor inzetten (lees: geliefde/kind/leerling/buurvrouw/echte Minion).

Trek de tekening voor de wijzerplaat over met potlood. (Download hier het patroon dat op de klok op de foto zit. Printen op een grootte van 12 cm.) Trek de potloodlijntjes met je kleine penseel over en kleur daarna de rest van de vorm in. Gebruik 2 tot 3 verflagen, tot de kleur mooi dekt.

Verf met het fijne kwastje een stip op de plek waar de 12 zit.

Losse onderdelen
Zaag het roerstokje op 10 cm schuin af, schuur de randjes zodat ze mooi rond en glad worden. Zaag hierna nog een klein driehoekje af, schuur deze ook.

Verf de losse onderdelen en eventueel ook het blokje dat je achter de klok lijmt zodat hij blijft staan.

Lijm, als alle verf droog is, de losse onderdelen vast aan de klok en bevestig als laatste het uurwerk.

Tijdens het maken realiseerde ik me hoeveel zin ik ook heb in het Memphis Group thema. Geen idee waarom ;-D Veel maakplezier!

“Blauw kan mij zowel inspireren als vervelen” – interview met illustrator Loes van Oosten

 Loes van Oosten - Oh Marie!
Loes van Oosten bewandelde een lang en moeilijk pad voordat ze haar grote creatieve droom kon najagen. Een lang revalidatieproces en het werken aan gedetailleerde stempels en paper cuts hielpen haar er bovenop te komen en gaven haar de kracht om het roer om te gooien. En dat terwijl haar liefde voor het papiersnijden geboren werd uit frustratie. Kan iemands verhaal beter bij ons thema passen? Wat ons betreft niet. Daarbij houden wij van Loes’ frisse en gestileerde werk. Hoog tijd voor een interview!

Tekst – Marlous Snijder
Foto’s – Loes van Oosten

 Loes van Oosten - Oh Marie!
Loes in het superkort?
Ik ben Loes van Oosten, 42 jaar. Samen met mijn lief Koen en onze jongens Teun (8) en Klaas (4) woon ik in Den Haag vlak bij het strand.

Wat doe je precies?
Sinds april 2015 ben ik zelfstandig illustrator en vormgever. Ik heb een liefde voor papier en inkt en laat me inspireren door het alledaagse en de natuur. Mijn onderwerpen bestudeer ik als een bioloog en ik vind het avontuurlijk om nieuwe beelden te creëren. Voor het maken van mijn illustraties maak ik gebruik van verschillende ambachtelijke technieken, zoals het snijden van papier, zeefdruk, handgemaakte stempels, linoleumsneden en lijntekeningen met een kroontjespen. Naast het maken van illustraties in opdracht voor zowel bedrijven als particulieren maak ik surface patterns en verkoop ik mijn vrije werk en kaarten in winkels en ateliers. In de weekenden geef ik creatieve workshops waarbij ik mijn kennis en enthousiasme voor ambachtelijke technieken deel.

 Loes van Oosten - Oh Marie!
Wat is je creatieve achtergrond?
MTS voor Mode en Kleding (kleermaker) en de Design Academy (concept en product vormgever).

Ben je altijd bezig geweest met het maken en creëren van dingen?
Ik ben eigenlijk mijn hele leven al creatief. Tijdens de les handwerken op de basisschool kon ik echt mijn ei kwijt en kwam ik tot bloei. Thuis vond ik het heerlijk om alleen in mijn kamertje met de radio aan te knutselen. Van een bol wol maakte ik een plattegrond van een huis op de vloerbedekking voor mijn poppen, van doosjes meubels en van oude kleding dekentjes en kleertjes.

Je werk is prachtig: figuratief maar strak. Zijn er bepaalde kunststromen of perioden die je inspireren?
Dank je! Voor mijn illustraties streef ik naar een helder, eenvoudig en gestileerd beeld in mooie kleuren. Ik heb een liefde voor de vormentaal en het kleurgebruik uit de jaren ’50, voor de gestileerde natuurvormen uit de art nouveau en voor Scandinavisch design uit de jaren ’50 en ’60.

 Loes van Oosten - Oh Marie!
2014 was een cruciaal jaar voor je. Zou je daar meer over willen vertellen?
In 2013 en 2014 ben ik heel erg ziek geweest. Ik was psychisch en lichamelijk uitgeput en was tot niets meer in staat. Negen jaar geleden kreeg ik tijdens mijn eerste zwangerschap hevige bekkeninstabiliteit. Vanaf dat moment ben ik in de overlevingsstand gegaan. De zorg voor de kinderen, gebrek aan slaap, werk en een zwaar revalidatie traject zorgden ervoor dat ik vastliep.

Vanaf dat moment heb ik een reis gemaakt van mijn hoofd naar mijn hart en ben ik op zoek gegaan naar mijn drijfveren en talenten. Ik kwam er achter dat ik hooggevoelig ben (ik dacht dat iedereen zo was) en wat dat voor mij betekent. In mijn geval betekent het dat ik rust en stilte nodig om goed te kunnen functioneren. Daarnaast werd tijdens deze periode voor mij bevestigd dat ik een hoge esthetische drijfveer heb en geïnteresseerd ben in andere mensen. Om weer bij mijn gevoel te komen, ben ik begonnen met het maken van handgemaakte stempels en gedetailleerde paper cuts. Op 1 januari 2014 ben ik mijn werk gaan delen met de mensen om mij heen en op social media. Ik kreeg veel positieve reacties, mijn zelfvertrouwen groeide en heel langzaam ontstond het idee om voor mezelf te beginnen. In april 2015 ben ik gestart als zelfstandig illustrator en vormgever. Ik voelde dat ik er klaar voor was om creatief te gaan ondernemen.

Heeft het scheppen je geholpen om door deze periode heen te komen?
Het geconcentreerd werken aan een paper cut, stempel of gedetailleerde pentekening ervaar ik als creatief mediteren. Het helpt mij om heel dicht bij mijn gevoel te komen en niet te denken, maar te doen.

 Loes van Oosten - Oh Marie!
Wat is de beste tip die je ooit van iemand kreeg?
Stop met denken en begin vandaag, het hoeft niet perfect te zijn. Sindsdien heb ik zelfs een mantra die ik herhaal als ik vastloop: ‘geloof in je talent, blijf in je kracht, deel je enthousiasme voor het maken en geniet van dit creatieve avontuur.’

Wanneer kwam je op het idee om paper cuts te maken van je illustraties?
Mijn eerste paper cut is geboren uit frustratie. Negen jaar geleden was ik zwanger van mijn oudste zoon, ik had een knuffel voor hem gemaakt en wilde er een kaartje bij maken. Adobe Illustrator beheerste ik toen nog niet, dus heb ik een tekening gemaakt, die uitgesneden, de volle vorm ingescand en omgezet in een digitaal bestand. Het snijden van papier begon dus functioneel en al doende kwam ik erachter dat ik steeds kleiner kon snijden en het fijn vond om zo geconcentreerd te werken.

 Loes van Oosten - Oh Marie!
Wat betekent de kleur blauw voor je?
Blauw kan mij zowel inspireren als vervelen. Blauwen die mij inspireren zijn vergrijsd blauw, groen blauw, indigo en paars blauw. De volle blauwen vind ik saai! Mijn afstudeerproject op de Design Academy was een winkelconcept gebaseerd op de fysische en psychologische werking van kleur op de mens. Dit vind ik nog steeds heel interessant!  Het kiezen van de juiste kleur is daarom ook heel belangrijk in mijn werk.

Wat kan jou altijd opvrolijken?
Zonnestralen en een goede latte macchiato.

 Loes van Oosten - Oh Marie!
Waar kunnen we meer over je lezen en je werk zien?
Ik deel mijn creatieve avonturen dagelijks op Instagram en Facebook.
Op mijn website vind je meer informatie over mijn workshops en verkooppunten!

50 tinten blauw – Polaroidfoto’s van Hollandse luchten

Fotoinspiratie Polaroid camera - Oh Marie!
Ik heb geen idee of er zoiets bestaat als Hollands licht. Er bestaat wel een theorie dat het licht zoals dat te zien is op schilderijen van oude Hollandse meesters (‘Hollands licht’) verloren is gegaan bij de inpoldering van het IJsselmeer. Of dit nu waar is of niet (en zouden schilders in Noord-Brabant daar dan ook last van hebben gehad?), ik hou ontzettend van onze Hollandse luchten. 

Op Pinterest kwam ik dit prachtige Polaroid foto inspiratie project tegen waar Tim Schmitt ‘blanco’ Polaroids maakte: hij fotografeerde de lucht in al zijn wisselende blauwschakeringen. Het leverde een prachtig geschakeerde kleurserie op.

Ik besloot dit ook eens te proberen met mijn Fuji Instax. Het leerde mij weer veel over fotograferen met de Polaroid camera (ik word graag door schade en schande wijs) én over de oneindige kleuren blauw die de lucht gedurende de dag heeft. Indigo-, ultramarijn-, kobaltblauw en een hele reeks grijs- en wittinten. De foto’s lijken wel Pantone kleurstalen. De foto linksboven maakte ik op een bewolkte dag rond een uur of 10 ’s ochtends. Een uur eerder was de lucht met het blote oog de kleur van de Polaroid, maar werd de foto nog zwart. De camera heeft behoorlijk wat licht nodig om überhaupt wat op de foto te kunnen tonen. Grappig genoeg worden de Polaroids bij hoge bewolking (een witte lucht) lichtblauw. Je kan ook nog een beetje spelen met de instelling ‘donker/normaal/licht’ op de camera, om zo meer kleurschakeringen toe te voegen aan je verzameling.

Je kan eenzelfde serie ook maken met de zee, bijvoorbeeld als tijddocument van de keren dat je aan het strand bent. Kijk hier maar eens. Ik vind deze met elektriciteitsdraden en bomen ook erg mooi.

Heb je geen Polaroidcamera? (Ik geef je geen ongelijk, de films zijn schreeuwend duur – ik teer al jaren op een partij die ik met korting op Marktplaats kocht!) Met je telefoon werkt dit natuurlijk net zo goed!

Sfeerbeeld II verkl