Berichten

Ontembare positiviteit en niet te stoppen veranderdrift


We kochten de servieskast in onze woonkamer in 2010, vlak nadat we ons huis verkocht hadden en in een tijdelijke woning zouden trekken. Het klinkt misschien een beetje vreemd, dat ik een servieskast kocht terwijl we naar een tijdelijk huis zouden gaan…en eigenlijk is het dat ook. Ik herinner me nog dat de vriend wiens huis we gingen huren, heel positief reageerde op ons voorstel om onze nieuwe Marktplaatsaanwinst direct maar neer te zetten in wat toen nog zijn huis (en pas een paar weken later de onze) was. Het is misschien slim om te vermelden dat het een goede vriend is van mijn Lief, die ook nooit ergens een probleem in ziet. Soort zoekt soort. Hij was zelfs blij met zijn tijdelijke nieuwe meubel. De tranen springen me bijkans in de ogen van zoveel ruimhartigheid.

De servieskast (hier op zijn oude plekje in ons tijdelijke appartement – het voelt als een leven geleden) verhuisde daarna mee naar ons huidige huis. Hij kreeg een nieuwe kleur aan de binnenkant (een kleur die ik koos toen ik zwanger was en waar ik nooit 100% tevreden mee was, maar niet zeggen tegen mijn Lief want die heeft hem toen geverfd…er zijn mensen om minder gescheiden) en zo heeft hij jarenlang bij de keuken gestaan, met een constant wisselende verzameling spullen erin.


Maar zoals dat gaat met alles in ons huis (alhoewel we een grens trokken bij kinderen en huisdieren) was ook die servieskast op een dag aan vervanging toe. Ik wilde er iets strakkers (voor zover de vorige kast dat nog niet was) voor in de plaats, met veel (onzichtbare) bergruimte onderin, zodat Jet zelf het speelgoed pakken kan waar ze op dat moment voor in de stemming is. (Meestal is dat álles in een keer waarna ze naar buiten vertrekt om met een bakje water en een stok te gaan spelen.)

Deze nieuwe kast vond ik verrassend snel via Marktplaats (zet mij op een eiland met wifi en ik vermaak me kostelijk met die app). En omdat mijn Lief net zo ruimhartig en positief is als voornoemde vriend, zag hij natuurlijk geen enkel probleem in het regelen van een kar en het rijden naar een oord hier ver vandaan voor die nieuwe kast. Dat ons huis met zijn ontembare positiviteit en mijn veranderdrift nog niet is veranderd in een uitdragerij mag een godswonder heten.


Deze kast is een metalen Mewaf laboratoriumkast uit 1954. Ik ben er (ook al zo verrassend) ontzettend blij mee. Hij is lager, breder én lichter dan onze vorige kast en het lijkt wel alsof hij al jaren op deze plek staat. Er kan een shitload aan boekjes, Duplo, Fabuland, puzzels en andere meuk achter die deuren. Onze dochter beheert namelijk naast haar speelgoed verschillende verzamelingen takken, stenen, kroondoppen, lege slakkenhuisjes en zand. Heel veel zand. Soms denk ik weleens dat ik het leven heb geschonken aan een zandmannetje. Ons zandmannetje heeft hoe dan ook veel uitpakplezier met deze kast en wij – naast het plezier van de aanblik van die kast – met het feit dat die verzamelingen nu een eigen plek hebben. Iedereen tevreden!

Als je het trouwens leuk vindt om mijn columns voor het AD te lezen (de reden dat ik hier niet altijd meer wekelijks te vinden ben) dan kan je ze hier allemaal terugvinden. Er blijft na het schrijven voor de krant, vtwonen en andere opdrachtgevers, niet altijd inspiratie of tijd over om lollig te doen op mijn blog. Ik prijs me gelukkig dat ik dat tegenwoordig zeggen kan, trouwens. Als je wil weten in wat voor duistere uithoek van Nederland ik iets moois opgegraven heb, dan ben ik meestal wél op Instagram te vinden. Het is maar dat je het weet!

After…not a lot of debate, actually, we replaced the old, oak cabinet in the kitchen for a ‘new’ one. Its replacement – which we found on Marktplaats (our Dutch Craigslist) – is a 1954 metal lab cabinet made by Mewaf. I think it fits our interior way better. It’s a bit sleeker, modern (as far as you can say that about a cabinet that’s 60 years old) and I love its bright off-whitegreyish colour. It already feels like it has been in our living room for years, strangely enough. I also wanted it to have enough storage for our daughter’s books, toys, Duplo and other bits and bobs that come with a child that manages to withold several collections of stones, branches, empty snail shells, crown-caps and sand. A helluva lot of sand. (sometimes I feel I gave birth to a baby sandman. True words.). You would faint if you knew how much junk the lower parts of this cabinet withholds. Which is just perfect in many many ways.

Stay tuned for more happy days!


Zoals ik al op vtwonen.nl schreef was ik niet op zoek om iets te vinden in de kringloop (hoe vaag dat ook mag klinken), maar vooral om inspiratie op te doen.

Prompt vond ik er de tekening linksboven. Om een paar dagen erna, tijdens een dagje uit met vrienden, de fantastische kas rechts (en onder) te vinden. En om afgelopen vrijdag mijn allereerste column in het &Katern van het AD tegen te komen. (Dit laatste suggereert dat ik er niets vanaf wist, wat natuurlijk grote onzin is…ik heb de nachten tot 17 februari amper geslapen.) Als je me met kerst 2016 had verteld dat ik in februari 2017 en column zou schrijven voor de krant, had ik je vierkant uitgelachen.

Wat maar weer bevestigt dat je nooit weet wat het heelal voor je in petto heeft.

Ik tel mijn zegeningen.

Thrifted a gorgeous painting and the (pretty spectacular) vintage greenhouse and my first column for a Dutch newspaper was published last Friday. Happy days!


 

M’n liefje, m’n rotan duifje

Rotan - Oh Marie!
Er is in Utrecht een lampenwinkel waar heel vaak een kat tussen de lampen in de etalage ligt te slapen. Een positieve double whammy, want het dier wordt van onderen verwarmd door de centrale verwarming en van boven door de lampen. Wat is dat toch met katten? Molly wil ’s zomers niet in de volle zon liggen, maar wel op zolder, waar het dan ongeveer 300 graden is. Momenteel ligt ze weer dagenlang boven de verwarming te frituren. Niet zo gek dat je dan de hele dag ligt te tukken, ik zou ook super lethargisch worden van die hitte.

Maar goed, die winkel trekt dus altijd mijn aandacht door die kat. Volgens mij is zo’n kat zelfs een super goed uithangbord voor je winkel, tenminste…als je doelgroep uit een hoog percentage kattenliefhebbers bestaat. Niet dat ik er ooit wat gekocht heb…of nou ja, inmiddels wel, maar wel via een hele lange omweg. 

Rotan - Oh Marie!
Bij de kringloop hing al een tijdje de lamp op deze foto’s. Ik vond hem leuk en ik bleef aan hem denken (dit klinkt als een hele slechte Tinder-anekdote) dus besloot ik hem, toen hij er na een aantal bezoekjes nog steeds hing, mee te nemen (een slechte en creepy anekdote, zelfs).

Op de een of andere manier vind ik kringloopspullen nog aantrekkelijker als ze sporen van hun afkomst dragen. Bij de kassa zag ik dat er een sticker in het plafondkapje zat met daarop ‘De Duif, Utrecht’. Die naam deed ergens ver achterin mijn hoofd een belletje rinkelen. Na lang graven (want sinds mijn zwangerschap zitten herinneringen goed opgeborgen, wat vast iets te maken heeft met de evolutie die niet wil dat ik mijn kind vergeet, dus houdt mijn nageslacht voor de zekerheid permanent zo’n 60% van mijn hersencapaciteit gegijzeld) realiseerde ik me dat De Duif die winkel is met die kat. Ik mag dan berucht zijn om het vermelden van niet ter zake doende zijwegen, die plot zag je natuurlijk wel aankomen na alinea 1.

Rotan - Oh Marie!
Mijn Duif lamp heeft een hoog jaren ’70-rotan-studentenkamer-gehalte en in feite pleeg ik enorme stijlbreuk door het ding mijn interieur binnen te slepen. Maar hij heeft zoiets gezelligs, iets Scandinavisch-achtigs. Dat Scandinavische- jaren ’70-rotan-gevoel is bij uitstek een gevoel dat bij de winter past, vind ik ook. Van de combinatie stickertjes, katten en een gebrek aan zonlicht gaat een mens blijkbaar gekke dingen doen. Dat belooft wat voor de komende maanden. Je bent alvast gewaarschuwd.

In Utrecht there’s this lighting shop with a cat often sleeping in its window. She sleeps among the lights, on top of a heater, which always makes me wonder what it is with cats and super hot sleeping spots. (our cat Molly for example, hates immediate sunlight on her body, but does like to sleep in the attic during Summer when it’s about 400 degrees there.) Anyway, I never bought anything there, until last week when I thrifted this wicker lamp in my home town that, as it turns out, comes from that shop in Utrecht. At least, that’s what the super vintage sticker that’s on it says. It’s not an item you’d typically find in my interior, but it has this cozy Scandinavian 70s dorm room-y feeling. Or, in my words: this super cozy winter-y feeling. One can make strange moves when she hasn’t seen the sun for weeks, so I’m curious what the rest of this dark season will make me bring home. 

Dina

MRND Seletti - Oh Marie!
Oo ik hóu van vreemde ontwerpen. Op die manier trokken ook de MRND lampen van Seletti mijn aandacht (in de Linda.Wonen nota bene). Ze doen me denken aan ouderwetse parfumflesjes, ze zouden niet misstaan in een boudoir of op de set van een film als Marie Antoinette van Sofia Coppola. En dan de combinatie van verschillende materialen (glas, ongeglazuurd porselein en kurk) en kleuren…oi, wat prachtig. 

MRND Seletti - Oh Marie!
Op de een of andere manier heeft het werk van Elena Salmistraro (de ontwerper van de MRND collectie) sowieso een aantrekkingskracht op me, want ik vind deze armadillo’s bijvoorbeeld ook te gek. Mocht je nu in desperate need of comic relief zijn, kijk dan even deze twee gordeldiergerelateerde (10 keer woordwaarde) filmpjes:
The Holiday Armadillo
Corwin’s Quest (even doorspoelen tot 16:40 minuten)

Maar dat volledig terzijde. Want ik had het over lampen, niet over gordeldieren. Jonge.

MRND Seletti - Oh Marie!
Elena baseerde het ontwerp van de MRND lampen op het werk van Giorgio Morandi, die kunstenaar van die verstilde, bijna schutterige stillevens waar Janneke Luursema al eens over vertelde op dit blog. Zelfs de kleuren van de lampen komen overeen met Morandi’s werk. Geen parfumflesjes of boudoirs dus, het werk van Morandi is veel te sober voor zulke gekkigheid. Maar design of kunst of hoe je het ook noemen wil moet dan ook ruimte laten voor eigen interpretatie, vind ik. Het is grappig hoe je, als je je verdiept in een bepaald ontwerp, er steeds meer aan ontdekt. En hoe ver het idee achter een ontwerp soms af kan liggen van jouw interpretatie.

Dina, de lamp op de foto, lijkt gemaakt voor onze gele kast en het schilderijtje dat ik afgelopen zomer in Zweden bij de kringloop kocht. Het zeegezicht is bijna net zo aandoenlijk geschilderd als het werk van Morandi, de reden waarom ik erop viel en waarom mensen tot op de dag van vandaag onder de indruk zijn van Morandi’s stillevens. Want juist dát, dat imperfecte, niet voor de hand liggende, dat maakt een ontwerp nu juist zo interessant.

DirectLampen, in wiens samenwerking ik deze blogpost maakte, verkoopt een groot deel van het Seletti assortiment, waaronder ook de kartonnen Egg of Columbus lampjes die op onze slaapkamer hangen.

Dina, the new lamp I added to our interior, is designed by Elena Salmistraro for Seletti and comes from a collection called MRND. She based the design of these beautiful, whimsy lamps on Giorgio Morandi’s work. I really like how it works with our yellow cabinet and the painting I thrifted in Sweden last Summer. The painting is, like Morandi’s work, a bit clumsy. The reason why I fell for it and why I fell for this lamp. It’s a bit weird and not at all obvious and I love that about stuff in general.  

Een tol, Smurfen en de psyche van de verzamelaar

Vintage tol - Oh Marie!
Hij lag – net zoals deze afgedankte verzameling –  tussen een heleboel andere tollen bij de kringloop. De tol was oorspronkelijk geel, blauw, rood en groen (inderdaad, basisschoolkleuren), dus verfde ik hem in mijn lievelingskleuren. Erg tollen wil hij niet trouwens. Zijn stokje is hoekig, waardoor je hem geen lekkere zwieper kan geven.

Hoe zou dat in zijn werk gaan, zo’n verzameling? Want wanneer ga je iets actief verzamelen? En hoe kom je dan bij het verzamelen van zoiets als tollen? Zou het moment waarop je een verzameling begint samenvallen met een sleutelmoment in je leven? Zoals je als volwassene nog steeds bang kunt zijn voor honden, omdat je in je jeugd een keer achterna bent gezeten door een hond? Ik kan me namelijk niet voorstellen dat je per ongeluk op je verjaardag zomaar ineens toevallig van twee verschillende mensen een tol cadeau krijgt en dat je dan denkt: “ach, dan ga ik ze maar verzamelen.” Die tollen moet toch een symbool zijn voor iets. Of…nou ja, misschien zoek ik er gewoon teveel achter.

Ik moest door die tollenverzameling weer denken aan de Smurfenverzamelaars uit dit filmpje. (Even doorspoelen naar 2.16 minuten.) Je kan zeggen van verzamelaars wat je wil, maar mensen die zich zelfs Smurfenleed aantrekken, zullen er vast alles aan doen om wereldvrede te bewaren. Van zulke hartstochtelijke verzamelaars kan de wereld alleen maar beter van worden.

This spinning top comes from a larger collection that someone brought to my local thriftshop. I only took this one home, because I liked its shape. I painted it (it was yellow, blue, green and red – not exactly my favourite combination of colours) and while doing that I contemplated the psyche of its previous owner: why would one start a collection of spinning tops? Why spinning tops? Why not just ceramic dogs or frogs or rocks? It’s one of the many aspects I like about thrifting: the story behind every treasure. Or better yet: the story I make up for them.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren