Zomerherinnering van Marloes de Vries
Neon-strikken en Dirk
– Tekst en foto Marloes de Vries
De treindeur gaat open en naar binnen stapt een meisje, van een jaar of 20. Een knot nonchalant op haar hoofd geplant, roze lippen. Om haar tengere lijf hangt een wijd, wit shirt, die te kort is en waardoor je haar navel ziet. Ze heeft een legging aan met een schreeuwend neonpatroontje. Daaronder draagt ze klassieke Adidas gympen.
Ik kijk naar mijn eigen voeten. Ik heb dezelfde gympen, al kocht ik de mijne in 2002 en dan voornamelijk omdat ze zo lekker lopen.
Dit is de bevestiging dat ik oud ben: als je opnieuw trends voorbij ziet komen die je zelf in je jeugd al hebt meegemaakt, weet je dat je oud bent. Revival of the ’80s.
Het is heet in de trein en ik vraag me af waarom ze geen airco hebben. Ik vraag me af sinds wanneer airco überhaupt bestaat. Bestond dat al in de jaren ’80? Veel weet ik er niet van, ik was een kleuter toen de jaren ’90 begon. Duplo, raketijsjes in de handbal kantine waar mijn vader training gaf, klittenbandschoenen met Turtles erop en die grote neon-gaas-strikken in het haar.
Ik haatte neon-gaas-strikken in mijn haar en jurkjes dragen deed ik ook niet. Liever klom ik in bomen en ik was geobsedeerd door Transformers. Dat kwam door mijn buurjongen Dirk. Dirk was een paar jaar ouder, ik denk al wel elf, en Dirk was stoer. Hij had een op afstand bestuurbare Transformer, en die wilde ik ook. Mijn moeder probeerde in eerste instantie nog Barbie’s, maar ik knipte vooral het haar kort van de poppen. Ook mijn eigen haar trouwens. Met mijn kleine, groene kinderschaartje, in de vorm van een konijn, liet ik mijn buurmeisje Fia op een mooie zomerdag mijn lokken kortwieken. Nu had ik kort haar, net als Dirk.
Na wat gejammer en gedram kreeg ik dan eindelijk mijn eigen op afstand bestuurbare Transformer. Met snoertje, dat dan wel. Ik was in de zevende hemel! Nu was ik net zo stoer als Dirk. Ik klom in bomen, stookte vuurtjes en vocht met vuisten terug als de jongen aan het einde van de straat me mepte.
Terwijl ik uit het raam van de trein kijk, denk ik aan wat mijn moeder laatst zei. “Herinner je je Dirk nog?” vroeg ze. Ik haalde me zijn slungelige gestalte voor de geest, zijn blonde haar en matje in zijn nek. “Dirk heet tegenwoordig Denise.”
Maar al te goed besef ik me hoe makkelijk het is om als meisje van Lego, Transformers en Turtles te houden, in bomen te klimmen en vuurtjes te stoken, zonder een jongen te moeten zijn. Ik wilde mijn Barbie’s niet, maar misschien had Dirk niets liever gewild dan ermee spelen.
Hopelijk kan Dirk/Denise nu de jaren ’80 overdoen op haar manier, met neon-strikken in het haar, felgekleurde leggings en een net te kort shirtje.
Gelukkig zijn we oud genoeg om het nog eens over te doen.
Alle zomerherinneringen lezen?
Back to the Breakfast Club door Jonas van der Zeeuw
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen door Iris Vank
Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider! door Jasper Smit
Spaanse Pablo’s en een harpoenincident door The Holy Kauw Company (a.k.a. Mireille&Arno)
