Berichten

The introvert city


Helsinki, een in zichzelf gekeerde stad. Het was er nog volop winter. De perfecte omstandigheden om weer eens een rolletje vol te schieten op mijn analoge Minolta Dynax 500si Super. Die analoge camera met kunststof behuizing, super aanstellerige naam, die soms weigert scherp te stellen. Die camera waar ik een gewapende vrede mee sloot. We zijn tot elkaar veroordeeld tot de Canon van mijn vader weer gerepareerd is. We akkeren dapper voort, samen. Zoals laatst dus in Helsinki. Gelukkig is hij in donkere, besneeuwde, verstilde steden op zijn best. 


Photos of an introverted city.
My Minolta Dynax 500si Super doesn’t always perform the way I want it to, but one way or another, it’s the perfect analog camera to capture a stilled, cold and gloomy city like Helsinki.







Meer analoge foto’s zien? Ik zette mijn favorieten op een rijtje:
Want to see more? You find a couple of my favourite analog photography posts here:
Het allereerst rolletje dat ik met de Canon maakte
Amerika vastgelegd met mijn Holga
Zomerfoto’s van Denemarken en Zweden
Spookpretpark
Een beetje pathetisch
Winterblues – analoog Kopenhagen
Double exposure fest

Winterblues – analoog Kopenhagen

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
In de week voor kerst maakte ik een heleboel foto’s met mijn oude analoge Canon Tlb. Ik maakte zelfs een lijstje van de foto’s die ik nam, zodat ik me alvast kon verheugen op het resultaat.

Helaas bleek de Canon hier anders over te denken. De film bleek niet goed doorgespoeld te zijn, waardoor 24 foto’s op 3 beeldjes terecht kwamen. 8 dubbele exposures. Dat klinkt beter dan het is.

Ik was er echt een beetje kapot van.

Helemaal toen ik dat lijstje met gemaakte foto’s weer terugvond op mijn telefoon. Vooral de gedachte aan de foto die ik maakte tijdens het gouden uur van mijn Lief, met onze dochter en een wit paardje met een rood hoofdstelletje doet me een beetje pijn. Ik weet het: het is het risico van het vak. Analoge foto’s kunnen altijd mislukken. Maar als zelfs een afgebroken film nog gered kan worden, vergeet je dat soms even.

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
Samen met mijn vader keek ik de oude Canon Tlb na. Hij is namelijk van mijn vader, daarom is die camera zo belangrijk voor me. De rol waar de film op opgerold wordt, draait echter niet altijd meer mee. Waardoor je een grotere kans hebt op double exposures, of twee halve foto’s op één beeldje (zoals hier). Dat is heel gaaf, maar dat maakt het toestel ook heel erg onbetrouwbaar. De camera moet dus naar de poppendokter. Want wegdoen is voor mij geen optie. Maar zie maar eens een expert op het gebied van oude camera’s te vinden.

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
Mijn vader kwam, praktisch als hij is, met een alternatief. Terwijl hij mij een oude Curverbox overhandigde zei hij: “Ik heb hier iets wat veel leuker is!”. Ik opende de doos. Erin zat een Minolta. Een Minolta Dynax 500si Super om precies te zijn. Van kunststof. Uit de jaren ’90. Ik moest even slikken. Die Minolta haalt het qua uitstraling natuurlijk in de verste verte niet bij die Canon. Maar hij is analoog. En er kan bij het laden van de film niet veel verkeerd gaan, want hij geeft het netjes aan als de film goed geladen is. Om het geheel af te toppen, blijkt er ook nog een double-exposure functie op te zitten. Deze Minolta is, kortom, een soort Molly (onze kat): wat er aan de buitenkant aan schoonheid ontbreekt, compenseert hij ruimschoots met zijn binnenkant. Molly mag dan plat zijn, opdringerig en alles onderniezen, we houden vreselijk veel van haar. Ik besloot dat dat voor de Minolta ook maar moest gaan gelden en nam hem mee tijdens een weekend Kopenhagen.

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
Minolta Dynax 500si Super. Die naam is wel een beetje aanstellerig. Streberig misschien eerder. Ik bedoel, het ligt er met zo’n naam wel een beetje dik bovenop dat je fantastisch wil zijn. Alsof je date zichzelf bij een eerste ontmoeting voorstelt met ‘Mr. Loverman’ in plaats van ‘Henk’. Maar zo’n kunststof camera is wél lekker licht. Ik noemde het grote voordeel van het laden van de film al. En als mijn Minolta zin heeft, stelt hij ook nog automatisch voor me scherp. Maar alleen als hij zin heeft. Hallo. Daarbij is het resultaat alsnog analoog.

Het voelt alleen alsof ik er minder moeite voor hoef te doen. Het voelt minder ambachtelijk.

Maar toch hè, maar toch…

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
De foto’s in deze blogpost maakte ik allemaal in (mistig en besneeuwd) Kopenhagen. Eerlijk? Ik vind ze schitterend. Ik durf dat zowaar over mijn analoge foto’s te zeggen. Mijn Minolta heeft me niet teleurgesteld. Hij is minder cool, maar gaat het uiteindelijk niet om het resultaat? Om het huilend-van-het-lab-vandaan-komen tot een minimum te beperken?

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
Mocht je het je afvragen: ik heb het lijstje van de foto’s van het mislukte rolletje niet weggegooid. Ze zijn nu een geheugensteuntje bij herinneringen die wel opgeslagen liggen, maar dan in mijn hoofd. Het is jammer dat ik het paardje niet kan laten zien, aan de andere kant: die herinnering is vooral voor mij persoonlijk belangrijk. In mijn hoofd is hij alleen maar mooier geworden. Hij was vast tegengevallen, als hij wél ontwikkeld had kunnen worden. Je begrijpt, het heeft wel even geduurd voor ik er zo over kon denken. Maar het is gelukt.

Wat nu nog rest is één prangende vraag: met hoeveel alternatieven zou mijn vader nog kunnen komen als deze camera ook overlijdt? Ik hoop dat het antwoord daarop nog heel lang uitblijft.

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
Meer analoge foto’s zien? Ik zette mijn favorieten op een rijtje:
Het allereerst rolletje dat ik met de Canon maakte
Amerika vastgelegd met mijn Holga
Zomerfoto’s van Denemarken en Zweden
Spookpretpark
Een beetje pathetisch

Spookpretpark – analoge foto’s van het verlaten Land van Ooit

Land van Ooit verlaten - Oh Marie!
Ach, nu we toch in de pretparksfeer zitten, kan er best nog een pretpark achteraan. Zaten we dat dan, hoor ik je denken? We zaten toch middenin een Addams Family thema? Ja klopt, scherp van je! Maar telt een spooky, verlaten pretpark dan wel? Nou vooruit dan. Dan hoef ik me alleen nog voor die andere pretparkpost te verantwoorden. 

Zo alive and kicking als het pretpark uit mijn vorige blogpost was, zo treurig is deze. Het is zelfs de treurigste ooit. Letterlijk, want het gaat om het Land van Ooit, het pretpark dat failliet ging en, omdat zich geen nieuwe koper meldde, een abandoned place (of, in de abandoned volksmond, urbex locatie) werd. De foto’s van de overgroeide attracties die vlak na leegstand gemaakt zijn, zijn fantastisch spookachtig, maar helaas ligt de plek er heden ten dage – mede dankzij hen die zich in hun vrije tijd ontpoppen als vandalist – niet meer in die verlaten glorie bij. Het grootste gedeelte van de opstallen en attracties zijn met de jaren afgebroken of afgebrand.

Land van Ooit verlaten - Oh Marie!
Land van Ooit verlaten - Oh Marie!
Het is alweer even geleden dat ik Ooit bezocht en er analoge foto’s maakte met Anki en Iris. Desalniettemin was het de moeite waard om het verlaten pretpark een bezoek te brengen. Al is het maar om een klein beetje die verlaten sfeer te voelen, een sfeer die een enorme aantrekkingskracht op me heeft. Het heeft iets apocalyps-achtigs, dat verlatene. Niet dat ik verlang naar iets wat ook maar lijkt op het einde der tijden (gesteld dat ik het zou overleven), maar het lijkt alsof je voor even in een andere dimensie rondloopt. Een dankbaar fotografeerobject.

Land van Ooit verlaten - Oh Marie!
Land van Ooit verlaten - Oh Marie!
Het Land van Ooit is nu als verlaten park opengesteld voor het publiek. We hoefden dus geen bewaking te ontlopen of hekken open te knippen. Je loopt het terrein zó op. Dat kan ook echt alleen in Nederland, een urbex locatie die opengesteld wordt voor publiek.

Land van Ooit verlaten - Oh Marie!
Land van Ooit verlaten - Oh Marie!
Ga trouwens niet op zoek naar de zwanenbootjes van Ooit (mocht je ze nog herinneren uit je jeugd). Wat er nog slechts van over is, is de aanlegsteiger. De zwaantjes zijn lang geleden al verwijderd. Zo zie je maar dat je zelfs bij het bezoeken van een urbex locatie je verwachtingen altijd moet managen. Ik kan rapporteren dat Anki en Iris daar beter in zijn dan ik. Mijn mantra van die dag, die grofweg inhield dat ik rustig kon sterven als ik die zwanenbootjes gezien had, ging dus niet op. Of tenminste, ik kan voorlopig niet vredig sterven. Is ook wel zo prettig, eigenlijk. Ik zal het met de foto’s van de zwaantjes uit het verlaten Spreepark moeten doen.

Land van Ooit verlaten - Oh Marie!
Land van Ooit verlaten - Oh Marie!
Veel verlaten plekken zijn er niet in Nederland, helaas. Daarvoor is ons land te vol en de grond te waardevol. Toch kwam er toevalligerwijs recent een prachtig filmpje van het verlaten Verkeerspark Assen online en fotografeerden we voor Oh Marie! het (deels) verlaten zwembad Tropicana in Rotterdam.

Wil je niet naar Drunen afreizen, maar ben je wel benieuwd naar het verlaten Ooit? Bekijk dan even dit dronefilmpje. Of lees deze blogpost van Anki, die er ook geweldige foto’s maakte.

En had ik me nu al verantwoord voor die andere pretparkpost? Ja toch? :-D

Fotografie voor dummies – zwart-wit fotografie (al dan niet als redmiddel)

Zwart-wit fotografie - Oh Marie!
De populariteit van zwart-witfotografie mag dan behoorlijk teruggelopen zijn door de komst van kleurenfotografie (het ontwikkelen van zwart-wit films is tegenwoordig zelfs duurder dan kleur), ik ben zwart-wit foto’s ontzettend gaan waarderen. Fotografie is immers een soort dans met het licht (sorry voor het hoge antroposofische gehalte van deze opmerking) en als er één perfect podium is voor die dans, dan is dat in een monochrome foto.

Het mooie van digitale fotografie is dat er geen hoge ontwikkelkosten voor een zwart-wit foto hoeven worden gemaakt. In een fotobewerkingsprogramma zet je een foto met één druk op de knop om in zwart-wit. Een monochroom effect kan een ‘mislukte’ foto zelfs redden, zoals ik ook in deze blogpost zal laten zien.

Zwart-wit fotografie - Oh Marie!
Je ogen gaan in een foto automatisch op zoek naar contrast, waardoor ze de onderdelen in een beeld van elkaar kunnen onderscheiden. Zwart-witte foto’s werken daarom het best als er hoog contrast in een foto zit: een groot verschil tussen licht en donker. Toch zijn zwart-wit foto’s óók heel fijn om te maken op momenten van de dag waarop je voor een kleurenfoto je bed niet uitkomt, zoals grijze of bewolkte dagen. Bijzonder licht dat je kleurenfoto glans of een bijzondere kleur geeft, heb je in een monochrome foto immers niet per se nodig. Sterker nog: hele kleurrijke foto’s (zoals van een zonsondergang of bloemen) lenen zich minder goed voor zwart-wit foto’s.

Resumerend: voor een goede zwart-wit foto zijn de compositie (vormen, lijnenspel) en een groot verschil tussen licht en donker de belangrijkste ingrediënten.

Neem bijvoorbeeld de foto hierboven, die ik nam in het deels verlaten zwembad Tropicana. Het is een overzichtsfoto, met een heleboel ‘ruis’: planten, tafels, stoelen, kleden, ramen, zuilen… Door de foto om te zetten in zwart-wit reduceerde ik al die elementen tot silhouetten. In zwart-wit komt de nadruk te liggen op het licht dat door de hoge ramen naar binnen valt en de weerkaatsing ervan in de glaasjes op tafel. Ik bracht hiermee letterlijk rust in de tent.

Zwart-wit fotografie - Oh Marie!
Eerder schreef ik al een artikel over fotograferen met tegenlicht. Deze wijze van fotograferen kan niet alleen in kleur, maar ook in zwart-wit een geweldig effect geven. Neem bijvoorbeeld de foto die ik nam van Laura en haar hond Ringo hierboven. De foto maakte ik met tegenlicht, de lichtbron bevindt zich achter het tafereel. De foto links is niet echt mooi: er zitten weinig details in, hij is te donker en flets. De foto lichter maken kan wel, maar daarmee zou ik het licht op de achtergrond ook lichter maken. De foto zou nog verder uit balans raken. Door de foto om te zetten in zwart-wit, worden Laura en Ringo slechts silhouetten. De foto zegt echter nog steeds wat ze wil zeggen. En hoe! Door de foto monochroom te maken is hij krachtiger geworden. De achtergrond leidt niet langer af: alles draait nu alleen nog om de liefdevolle relatie tussen Laura en Ringo. Precies het gevoel dat ik wilde vastleggen.

Zwart-wit fotografie - Oh Marie!
Zwart-wit fotografie - Oh Marie!
Zwart-wit kan een foto ook redden. Daarvoor moet je heel even helemaal terug naar boven scrollen, naar de foto die ik maakte in de Steentjeskerk in Eindhoven tijdens Dutch Design Week. De linker foto is het origineel. In de kerk was het donker en er hingen spots om het werk van Floris Hovers mooi uit te lichten. Prachtig, maar een camera wordt niet blij van dergelijke omstandigheden. Hoe hard je je best achteraf ook doet met een fotobewerkingsprogramma, dergelijke foto’s worden nooit echt mooi.

Door de foto om te zetten in zwart-wit, komen de vreemde kleuren niet alleen te vervallen, maar komt de nadruk te liggen op het ontwerp van stoel en tafel. Je ziet nog steeds dat het tafereel in een bijzondere omgeving staat, want het marmer en de tegels van de kerk zijn nog steeds te zien. Het kaarslicht en de lichtvlek die de kaars op het tafelblad werpt maken de serene kerksfeer af. De foto links zou ik nooit gebruikt hebben, de foto rechts werd direct één van mijn favoriete DDW foto’s.

Zwart-wit fotografie - Oh Marie!
Wat nog fijn is om te weten: als je je digitale foto omzet in zwart-wit in een fotobewerkingsprogramma, krijg je als resultaat een (saaie, fletse) grijze versie van je kleurenfoto. Je zal hier en daar dus wat moeten corrigeren om een mooi, gebalanceerd monochroom effect te krijgen. Je kan dit allereerst oplossen door extra contrast aan de foto toe te voegen. Door de witte tinten te verhogen en de zwarte tinten (en/of schaduwen) te verlagen, kun je dit effect nog verder verbeteren. Door korreligheid toe te voegen, of een foto te maken met een hoge ISO (hoge mate van korreligheid), zoals op de foto hierboven met de uitgeblazen kaarsen, geef je de foto nog een extra rauw of ouderwets tintje.

Zwart-wit fotografie vraagt dus niet zo heel veel van je. Tenminste, niet op financieel gebied. Het enige wat je hoeft te doen is ermee aan de slag gaan. Je krijgt vanzelf gevoel voor potentieel mooie zwart-witte composities. Soms gaat dat zelfs heel rap, als je zoals in mijn geval een foto redden moet omdat het origineel niet blogwaardig is!

Alle dummy posts lezen? Dat kan hier!
Schaduwfotografie
Kadering in je foto
Fotograferen met tegenlicht
Double Exposure maken in Photoshop
Fotograferen tijdens het blauwe uur

Analoge zomerfoto’s van Zweden en Denemarken

Film is not dead - analoge vakantiefoto's - Oh Marie!
We hadden eigenlijk een andere post op de planning staan vandaag, maar soms loopt een dag net even anders dan je in gedachten had. Geen Club Tropicana dus, alhoewel deze post wel gaat over de analoge foto’s die ik tijdens mijn recente zomervakantie maakte. Het leek me een verdedigbaar alternatief. *Denk knipoog hier*

Analoge fotografie is voor mij nog steeds een les in geduld. Ik betrapte mezelf tijdens mijn vakantie zelfs op de gedachte “dat ik nu eens even lekker mijn analoge foto’s ging bekijken”. Euh, hoe dan precies? In mijn over-enthousiasme heb ik al een keer of drie te vroeg bij het fotolab gestaan, om weer onverrichterzake terug naar huis te keren. “Mevrouw, uw foto’s zijn woensdag na twaalven gebracht, dan zijn ze pas vrijdagmiddag klaar, niet vrijdagochtend.” Ik heb bijna afgeleerd om na het maken van een foto een blik op de body van mijn analoge camera te werpen, wat logisch is bij een digitale camera en onnozel bij een analoge. Ik hoop altijd maar dat niemand dat ziet.

Je hebt verrassend veel aanspraak als je met een oude camera om je nek over straat loopt. Bij een kringloop wilde een medewerker mijn Canon een keer afrekenen (want dat ding is zo oud, die moest daar wel vandaag komen – vraag me overigens niet waarom ik met die camera in de kringloop liep!) en ontelbaar veel mannen in de leeftijd van mijn eigen vader spreken me aan over het toestel. Ze halen herinneringen op over hun eigen analoge camera’s of zijn bijzonder verbaasd over het feit dat iemand anno 2015 weer analoog fotografeert. (“En waar laat je dat dan ontwikkelen tegenwoordig?”) Het levert leuke gesprekken en af en toe hilarische ontmoetingen met Vreemde Vogels op. (Zoals die keer dat een heel vreemd mannetje mij en Martine aansprak in – ook weer – een kringloop. Maar dat is een verhaal apart).

Film is not dead - analoge vakantiefoto's - Oh Marie!Film is not dead - analoge vakantiefoto's - Oh Marie!
Ik schoot in Denemarken en Zweden drie fotorolletjes vol. Eén daarvan is nét niet helemaal vol, ik kan er nog vier foto’s op maken. Ik wil zo’n rolletje niet zomaar volschieten met onzinnige foto’s (wat een gekke uitspraak is, want al mijn analoge foto’s gaan over hele dagelijkse dingen), dus ik heb nog een soort toetje liggen dat ik binnenkort alsnog kan laten ontwikkelen. Laat het nu het geval zijn dat ik gek ben op toetjes.

Ik ben iedere keer weer verrast door de onwaarschijnlijk mooie foto’s die uit dit 40-jarige toestel van mijn vader komen. Ik hoef er niks aan te doen, ze komen zo uit het ontwikkelproces rollen. Om eerlijk te zijn kan ik soms niet geloven dat ik de foto’s zelf maakte. En ja, ik weet hoe pathetisch dat op z’n beurt weer klinkt. Ik laat mijn foto’s trouwens ontwikkelen en scannen bij Color Utrecht. Ik fotografeer op rolletjes van Agfa met een ISO van 400.

Film is not dead - analoge vakantiefoto's - Oh Marie!
Analoge fotografie -  Oh Marie!
Film is not dead - analoge vakantiefoto's - Oh Marie!
Alle foto’s terugzien die ik met mijn Canon Tlb maakte? Ik zette ze voor je op een rijtje:
Post 1 (experimenten met analoge binnenfotografie)
Post 2 (met een vierdubbele exposure)
Post 3 (foto’s die ik in Amerika met mijn Holga maakte)
Post 4 (hoe geweldig een ‘slippende film’ uit kan pakken)
Post 5 (een mistig toverbos dat me bijna ontglipte door een gebroken film)