Berichten

50 tinten blauw – Polaroidfoto’s van Hollandse luchten

Fotoinspiratie Polaroid camera - Oh Marie!
Ik heb geen idee of er zoiets bestaat als Hollands licht. Er bestaat wel een theorie dat het licht zoals dat te zien is op schilderijen van oude Hollandse meesters (‘Hollands licht’) verloren is gegaan bij de inpoldering van het IJsselmeer. Of dit nu waar is of niet (en zouden schilders in Noord-Brabant daar dan ook last van hebben gehad?), ik hou ontzettend van onze Hollandse luchten. 

Op Pinterest kwam ik dit prachtige Polaroid foto inspiratie project tegen waar Tim Schmitt ‘blanco’ Polaroids maakte: hij fotografeerde de lucht in al zijn wisselende blauwschakeringen. Het leverde een prachtig geschakeerde kleurserie op.

Ik besloot dit ook eens te proberen met mijn Fuji Instax. Het leerde mij weer veel over fotograferen met de Polaroid camera (ik word graag door schade en schande wijs) én over de oneindige kleuren blauw die de lucht gedurende de dag heeft. Indigo-, ultramarijn-, kobaltblauw en een hele reeks grijs- en wittinten. De foto’s lijken wel Pantone kleurstalen. De foto linksboven maakte ik op een bewolkte dag rond een uur of 10 ’s ochtends. Een uur eerder was de lucht met het blote oog de kleur van de Polaroid, maar werd de foto nog zwart. De camera heeft behoorlijk wat licht nodig om überhaupt wat op de foto te kunnen tonen. Grappig genoeg worden de Polaroids bij hoge bewolking (een witte lucht) lichtblauw. Je kan ook nog een beetje spelen met de instelling ‘donker/normaal/licht’ op de camera, om zo meer kleurschakeringen toe te voegen aan je verzameling.

Je kan eenzelfde serie ook maken met de zee, bijvoorbeeld als tijddocument van de keren dat je aan het strand bent. Kijk hier maar eens. Ik vind deze met elektriciteitsdraden en bomen ook erg mooi.

Heb je geen Polaroidcamera? (Ik geef je geen ongelijk, de films zijn schreeuwend duur – ik teer al jaren op een partij die ik met korting op Marktplaats kocht!) Met je telefoon werkt dit natuurlijk net zo goed!

Sfeerbeeld II verkl

Blauwe feestjes op grijze januari dagen

blue monday - satellite june for oh marie
We zijn, nadat we ons nieuwe thema bekend maakten, iets vaker dan normaal voor gek verklaard. “Blue Monday? Als in de meest depressieve dag van het jaar?” Euhm, ja. Maar wij zijn Oh Marie. Dus doen we lekker eigenwijs gewoon niet mee. In plaats daarvan gooien we er 6 weken lang positieve, luchtige artikelen en foto’s tegenaan. Probeer dan maar eens neerslachtig te blijven! Precies dit was het uitgangspunt voor de styled shoot. Want hoe grijs, donker en nat het ook is, er is niets waar wij geen feestje van kunnen maken. En er is zeker niets wat een flinke bos gekleurde ballonnen niet kan oplossen! 

Het eerste Oh Marie feestje van 2016 werd georganiseerd op een Utrechts dakterras. Naomi trotseerde de kou als model (hoewel blauwe vingers wel weer leuk hadden gepast binnen het thema), Nikki schoot prachtige analoge foto’s en ik had de nobele taak de bos ballonnen te temmen. Wind + dakterras + ballonnen = een aanrader.

blue monday - satellite june for oh marieblue monday - satellite june for oh marieblue monday - satellite june for oh marieblue monday - satellite june for oh marieblue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marieblue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marieblue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marieblue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marie
Fotografie: Nikki van de Poel / Satellite June
Model: Naomi van Kuijk
Styling: Anne van Midden

De kracht van eigenzinnig zijn – interview met Sven Signe den Hartogh

Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Wij vonden Sven Signe a.k.a. Howl Grey op Instagram, waar hij een foto van hem en zijn liefde Nina ondertekende met ‘The Addams Family’. Kijk, dan wek je natuurlijk direct onze nieuwsgierigheid. Sven heeft de uitstraling van een door de wol geverfde rocker, maar zonder die cynische been-there-done-that mentaliteit die sommige oude helden kenmerkt. Sven’s enthousiasme is aanstekelijk. Het zou te gemakkelijk zijn om zijn 22 lentes daar de schuld van te geven. Eerder denken wij dat hij van het kaliber hard van buiten, zacht van binnen is. In de goede zin van het woord natuurlijk! Voeg daar een flinke scheut eigenzinnigheid en originaliteit aan toe en je staat hoog op ons verlanglijstje om geïnterviewd te worden.

Foto’s – Sven Signe den Hartogh

Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Met eigenwijs en eigenzinnig zijn kom je een heel eind, bewijst Sven. Met een rotsvast vertrouwen in zijn eigen potentieel verliet hij op zijn 17e school en zwierf via kassawerk en een baan bij de oudste jeanswinkel van Nederland langs een grote liefde voor denim naar zijn uiteindelijke hogere doel: leven van kunst en fotografie. Onder de naam Wayfaring Strangers en met een grote hang naar zelfontplooiing en –expressie opereren hij en zijn liefde Nina nu op het snijvlak van kunst, fotografie, magie en realiteit.

Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Sven’s analoge foto’s zijn poëtisch en intiem. Hij schiet ze met het duurdere broertje van de Canon Tlb, de Canon Ftb. Met zijn foto met de titel ‘The agony of society’ (zie foto onder), waarmee hij in Londen het omstandereffect vastlegde, won hij de publieksprijs van de NRC fotowedstrijd. Via zijn analoge foto’s geeft Sven je een blik op een wereld die vervlogen lijkt te zijn, maar die tegelijkertijd verrassend hedendaags is. Eigenlijk precies zoals Sven op ons overkomt. Daar houden we van.

We gaven Sven (geheel volgens Addams traditie) 13 trefwoorden waar hij volgens ons wel raad mee wist. Een soort Oog in Oog maar dan zonder Sven Kockelmann en zonder die ongezellige sfeer. Het leverde de leukste antwoorden op. Kijk maar:

Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Sven Signe?

Mijn 2e naam, zelf gegeven om eerlijk te zijn! Ik heb gekeken of het mogelijk was om het definitief te laten veranderen maar dat werd nogal een juridisch ding. Maar wie weet dat ik het ooit nog eens wijzig als ik nog eens teveel geld heb.

Self made man?

Ja, eigenlijk wel! Ik stopte met school toen ik 17 was en ben vanaf daar (heel cliché, maar het is wel zo) mijn eigen pad gegaan. Ik ben ontzettend eigenwijs, wil dingen altijd op mijn manier doen en heb nooit echt geduld gehad voor educatie. Ook deels omdat ik niet in het huidige educatie systeem geloof.

Begin van dit jaar besloot ik me om echt te focussen op fotografie zonder enige opleiding of cursus. Door heel hard te werken heb ik binnen een jaar voor veel grote merken, festivals, bands en magazines mogen werken. Dus self made man? Ik denk het wel!

Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Denim?

Toen ik stopte met school heb ik een jaar bij de Albert Heijn achter de kassa gezeten, wat nog verrassend leuk was ook. Vervolgens ontwikkelde ik mijn liefde voor kleding en zo kwam ik terecht bij de oudste jeansstore van Nederland: De Rode Winkel in Utrecht. Daar leerde ze me alles over denim/jeans en de geschiedenis en specificaties van dit geweldige product, wat zoveel verder gaat dan enkel een broek. Ik werd meteen verliefd en wilde er alles over weten! Ondanks dat ik er nu niks meer mee doe zal ik die liefde altijd bij me dragen.

Captain Jack?

Samen met mijn broertje heb ik twee katten: Jack en James. Voor mij is Captain Jack vernoemd naar Jack Sparrow a.k.a Johnny Depp. En James als in James Dean of James Douglas Morrison. Dus voor mij staan die namen voor inspirerende legendes. That’s why!

Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Johnny Cash?

Geweldige muzikant! Ik ben pas dit jaar naar zijn muziek gaan luisteren maar wat een heerlijke muziek heeft hij gemaakt.

Oude ziel?

Dat zeggen meer mensen! Al sinds ik klein ben zeggen veel mensen tegen mij dat ik al meerdere malen de aarde heb bewandeld. De waarheid moet ik in het midden laten. Ik heb wel altijd het gevoel gehad dat ik me veel ouder voelde dan ik was.

Favoriet tijdperk?

I don’t know! Ik ben geboren in de jaren ‘90 en groeide op met geweldige games en tekenfilms. Dat is mijn tijdperk want daar begon mijn leven. Vroeger was niet alles beter, daar heb ik niet zoveel mee. Natuurlijk zijn andere tijdperken interessant geweest op bepaalde vlakken, maar er gaat niks boven onze huidige vrijheid en de mogelijkheden om te doen wat we willen. (Mede door de technische revolutie!)

Mijn tijdperk is dus nu…

Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Favoriete tatoeage?

Naah, heb ik niet!

Scheren?

So it happened, maar niet nog een keer! Hahaha!

Een paar weken geleden besloot ik om mijn lange manen en baard af te knippen omdat het tijd was voor verandering. Van een kort getrimde baard leek het een kleine stap naar a clean shave maar dat was niet helemaal waar…

Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Zwart?

Ja, mijn rechterarm zijn we aan het coveren met solid zwart. Er zitten oudere tattoos onder waar ik niet meer zo blij mee was (maar waar ik geen spijt van had). Ik heb een zwarte arm altijd al geweldig mooi gevonden.

Analoog?

Ik kocht ooit voor 2 euro een oude analoge camera bij de kringloop, puur vanwege de leren tas die eromheen zat. Ik heb het ding jaren niet aangeraakt, hij diende enkel als decoratie. Toen ik me begon te interesseren in fotografie besloot ik die camera eens af te stoffen om te kijken hoe dat werkt. Die camera’s werken nog prima, want ze zijn puur mechanisch! Intussen heb ik een groot gedeelte van mijn opdrachten geschoten met die oude camera van 2 euro. Ik hou van de oneffenheden, kleuren en imperfecties van analoog, het geeft een foto zoveel karakter.
Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Liefde?

Ik ben nu al anderhalf jaar heel erg gelukkig met Nina, een geweldig lief en mooi mens. Het is heel fijn om op een relatief jonge leeftijd al je “cosmic soul mate” te hebben gevonden. Ik ben zo ontzettend verliefd op haar!

The Addams Family?

Geweldig! Misschien een blik in de toekomst voor Nina en mij?

Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!

Mooi vreemd: de favoriete analoge foto van Pim van Boesschoten

Pim van Boesschoten - Oh Marie!
Pim van Boesschoten vraagt zich hardop af wat hij als (analoog) fotograaf nog toe te voegen heeft aan de fotografie anno 2015. Je hoeft immers geen proeve van bekwaamheid af te leggen om jezelf fotograaf te noemen. In feite kan iedereen die een camera vast kan houden, zich zo noemen.

Wat maakt je een fotograaf? En wat maakt je een goede fotograaf? Wanneer ‘mag’ je dat over je zelf zeggen? Ik ken een heleboel goede fotografen die nog steeds worstelen met het antwoord. Die in mijn ogen het vakantiekiekje allang en ver overstijgen. Die foto’s maken met de x-factor. Maar misschien zelf nog niet toe zijn aan die titel. Omdat er altijd fotografen zijn die nóg mooiere foto’s maken. Maar zijn die er niet altijd? En worstelen die niet met dezelfde vraag? Ik vind het boeiend om over zulke dingen na te denken. Het maakt het ook zo leuk en interessant om iedere keer weer een nieuwe fotograaf aan het woord te laten over zijn of haar favoriete foto.

Eén ding staat vandaag in ieder geval als een paal boven water: Pim’s foto’s hebben de x-factor. (Neem bijvoorbeeld maar eens de foto hieronder (‘Oerd’) die hij op een veerboot nam en kijk eens naar die prachtige reflectie bovenin beeld.) Wat mij betreft kan Pim zich met een gerust hart fotograaf noemen. Als hij daar zelf ook aan toe is, natuurlijk.

Tekst en foto’s – Pim van Boesschoten

Dit is mijn meest favoriete foto. Waarom? Het is, denk ik, voornamelijk door de spanning die het oproept. Bevreemdend, dromerig. Waar zou ze aan denken? Ze kijkt zo serieus, zo in zichzelf gekeerd en totaal niet bewust van haar omgeving (of van het feit dat ik daar een foto van nam). Dit is een foto waarop je je eigen gedachtegang kan projecteren en waarmee je een soort verhaaltje kan maken en dat spreekt me erin aan. Dat snijvlak tussen mooi beeld en eigenlijk ook een beetje vreemd zoek ik in mijn foto’s graag een beetje op.

Ik vraag me de laatste tijd steeds vaker af wat ik nu precies zoek in fotografie. Deels is dat onzekerheid – iedereen noemt zich tegenwoordig fotograaf en ik vraag me af wat ik daar nog aan toe te voegen heb – maar deels dwing ik mezelf ook om verder te komen in fotografie door een duidelijk doel te hebben van wat ik maak en wil maken. Zo heb ik er lang over gedaan om de juiste techniek te vinden, maar nu ik in middenformaat film *) schiet heb ik eindelijk het gevoel dat wat ik op een bepaald moment zie, ook daadwerkelijk terugkomt in de foto.

Het zijn nu voornamelijk familie en kinderen die ik op de foto zet. Voornamelijk omdat ik die in mijn directe omgeving heb (ik heb twee dochters) en deels omdat kinderen ook zo heerlijk eerlijk zijn. Ze kijken nog met hele pure emotie in de lens en zijn lastig te sturen, wat ook meteen een onwijze uitdaging is bij een familie shoot!

Pim van Boesschoten - Oh Marie!
Pim van Boesschoten - Oh Marie!
Pim van Boesschoten - Oh Marie!
Pim van Boesschoten - Oh Marie!
Pim van Boesschoten - Oh Marie!
Pim van Boesschoten - Oh Marie!
Pim van Boesschoten - Oh Marie!Pim van Boesschoten - Oh Marie!
Pim van Boesschoten - Oh Marie!Pim van Boesschoten - Oh Marie!
*) Een analoge middenformaat film (of het fotorolletje) heeft een groter oppervlak dan kleinbeeld film. Hierdoor is de resolutie van de film hoger, waardoor er meer informatie in een foto opgeslagen kan worden. Je kan dit grofweg vergelijken met de sensor in een fullframe digitale camera. Omdat de sensor waarop de informatie van de foto opgeslagen wordt groter is en er dus ook meer informatie in de foto opgeslagen kan worden, wordt de foto levendiger en gedetailleerder. Net als bij een middenformaat film.

Fotografie en identiteit: levenslessen via oude foto’s

Gisteren is vandaag - Oh Marie!
Stel je eens voor dat je de fotoalbums van je opa en oma aan het bekijken bent. Ze zijn beiden overleden en de albums liggen nu bij je ouders op zolder. Je wil je opa en oma beter leren kennen. Of eigenlijk: je oma, die je helaas amper gekend hebt. Je herinneringen aan haar zijn fragmentarisch. Of zintuiglijk. Een grote tuin, de geur van thijm, een kleurig bloembed.

Er ligt een hele stapel albums voor je. Gekleurde linnen kaften netjes gesorteerd op kleur. Je bladert ze stuk voor stuk door. Het vloeipapier knispert zacht. Af en toe zit er een foto los. Je stopt hem voorzichtig terug in de fotohoekjes.

Gisteren is vandaag - Oh Marie!
Er zitten foto’s bij van de tuin van je opa en oma. Oma bekijkt de rozen. Of ze ligt op een ligbed in de zon. Er zijn foto’s van vakanties. Weidse uitzichten over prachtige bergkammen. Of over de zee. Foto’s van je moeder en haar broer. Ze kijken recht in de lens, lachend, een ijsje etend. Soms stevig omarmt door hun moeder. Jouw oma. De foto’s zijn prachtig. Het was dan ook een hobby van je opa, fotograferen.

Na een tijdje begint je iets op te vallen. Het lijkt wel alsof oma, steeds op het moment dat de foto gemaakt wordt, het beeld de rug toekeert.

Zie je dat nu goed?

Je bladert door de albums. Er is geen enkele foto te vinden waarop het gezicht van je oma te zien is. Ze keert de camera en daarmee de foto letterlijk de rug toe.

Gedesillusioneerd blijft je achter. Je poging om haar te zien zoals ze was is vruchteloos. Ze zal voor altijd een raadsel blijven. Wat haar karakter betreft zal je af moeten gaan op de getuigenverklaringen uit haar directe omgeving.

Of toch niet?

Gisteren is vandaag - Oh Marie!
Klinkt dit als een ongeloofwaardig verhaal? Het overkwam Floor Winter. Ze ging op zoek naar haar oma. Haar oma wiens gezicht altijd afgewend bleek te zijn op foto’s. Ze moest dus, zoals ze het zelf zo mooi zegt, op zoek naar de schat zonder schatkaart. Want hoe leer je iemand kennen zonder dat je zijn gezicht zien kan?

Ik kon mijn ogen bijna niet geloven toen ik voor het eerst over Floor’s project las. De foto’s in het boek dat ze bij haar afstudeerproject maakte, zouden zo uit een film kunnen komen. Het heeft iets bizars dat de hoofdpersoon zo anoniem blijft. Ik vraag me af: zou het feit dat ze niet met haar gezicht op de foto wilde ook iets met de tijdgeest te maken hebben? Met wegcijferen? Bescheidenheid? Met het feit dat het in de foto om het moment gaat en niet om haar?

Zouden we, kortom, iets kunnen leren van deze foto’s?

Ik vind het ontzettend boeiend. En tegelijkertijd voel ik me een beetje een voyeur, kijkend naar die raadselachtige vrouw op de foto’s. Me haar karakter voorstellend. Me afvragend of er weleens grapjes werden gemaakt als de foto’s ontwikkeld terug kwamen. “Stond je weer de andere kant op te kijken!” Of dat deze pose een soort stilzwijgende overeenkomst tussen fotograaf en model was.

Gisteren is vandaag - Oh Marie!
Floor maakte van de fotoserie van haar oma haar afstudeerproject met titel ‘Gisteren is vandaag’. Een project dat gaat over identiteit. Ze maakt daarmee een prachtig bruggetje naar fotografie in het heden, waarin wij op sociale media en op onze blogs letterlijk onze eigen identiteit creëren. We worden niet meer gedwongen goed te kijken naar foto’s, omdat wij hapklaar aanleveren hoe wij willen dat de buitenwereld ons ziet. Floor’s oma leek juist te zeggen: ik ben niet belangrijk in dit grote geheel. Dit is het moment waarvan ik geniet, de rest is nu niet belangrijk.

Maar of dat écht zo is, zullen we nooit weten. Is dat belangrijk? Ik denk het niet. Want misschien heeft Floor niet de meest perfecte herinnering aan haar oma, maar wel de meest bijzondere.

Wil je het hele verhaal in Floor’s eigen woorden lezen en meer foto’s bekijken? Kijk dan even hier en hier.