Prints en sieraden met een fijne vleug jaren ’80

/3 Reacties/in , , /door

Emma Odenkirchen - Oh Marie!

De jaren ’80 brachten niet alleen maar zaken voort waarvan je nu alleen na waterboarding toegeeft dat je het mooi vindt. Huilen om je verloren liefde is alleen maar compleet op de tonen van ‘How am I supposed to live without you‘ van Michael Bolton. De prachtige patronen met grafische- en organische vormen in pastel- en neonkleuren komen uit de jaren ’80. De Memphis Group komt uit de jaren ’80. En, Emma Odenkirchen komt ook uit de jaren ’80!

Laatstgenoemde is de ontwerpster van de geweldige sieraden en prints die je op deze foto’s ziet. We vroegen haar of het toeval of opzet is dat haar sieraden in Club Tropicana gedragen hadden kunnen worden. En nog wat andere zaken, natuurlijk.

Emma Odenkirchen - Oh Marie!
Hoi! Wie ben je en wat maak je precies?
Ik ben Emma Odenkirchen van Studioemmaodenkirchen! Ik ontwerp speelse, grafische, handmade kettingen en kleurrijke prints. Naast de dingen die ik ontwerp voor Studioemmaodenkirchen, ontwerp ik ook prints en sieraden in opdracht. Ik werk vanuit mijn atelier aan huis in Zwolle.

Je werk heeft dat fijne jaren ’80 sfeertje. Verbeelden wij dat ons, of heb je iets met dat decennium?
Ik ben in ’88 geboren, dus ja! Wat ik maak is echter niet echt als retro bedoeld. Ik ben juist altijd op zoek naar nieuwe vormen, kleuren, composities en combinaties. Het klopt wel dat mijn kleur en vormgebruik, de patronen en prints die ik maak wel ietwat jaren ’80 aan kunnen doen. Die vergelijking vind ik helemaal niet erg. Vormgeving uit de jaren ’80 is prachtig: kleurrijk en grafisch.
Emma Odenkirchen - Oh Marie!
Emma Odenkirchen - Oh Marie!
Waardoor word je geïnspireerd en hoe vertaal je die in de abstracties van jouw werk?
Het liefst genereer ik mijn eigen inspiratiebeelden in mijn schetsboek en door te experimenten. Maar ook: kleurcombinaties die ik tegenkom, screenshots van bijvoorbeeld een mooie film, foto’s die ik maak, stedentripjes (love Berlin!), lijnen en vormen die ik tegenkom op de gekste plekken, vintage DIY boeken, kringloopvondsten. Ik ga ook graag naar fourniturenzaken of ouderwetse ijzerhandels: allemaal kleine vormpjes, dingetjes, touwtjes, knoopjes, stukjes, schroefjes, klipjes…!

Emma Odenkirchen - Oh Marie!
Je schetsboeken en prints zien er heel erg freestyle (of los) uit. Wij weten uit ervaring dat niets wat makkelijk is makkelijk lijkt. Ontstaan je ontwerpen heel bewust en gaat er veel voorbereiding aan vooraf of ontstaan ze juist heel intuïtief?
Ik heb in de loop der jaren afgeleerd om te veel te verwachten en te veel van te voren te bedenken of te plannen. That spoils all the fun! Ik werk erg intuïtief. Ik heb een soort archief aangelegd met allerlei papierknipsels, materiaalexperimenten, zeefdrukken en handgemaakte  grafische patronen en prints. Ik gebruik de vormen en kleuren uit mijn schetsboeken en het materiaal uit mijn archief om mee te ontwerpen. Van tevoren bedenk ik vaak wel wat ik ga maken: een kaart of een print bijvoorbeeld. Ik probeer niet te veel na te denken over hoe het er uit moet komen te zien.

Het maken van de daadwerkelijke print is vooral veel inscannen, werken in illustrator (digital playtime), eindeloos kleurnuances proberen, schuiven met vormen, knippen, plakken. Totdat het ‘klopt’! (Weer een gevoelskwestie dus ;))
Emma Odenkirchen - Oh Marie!
Emma Odenkirchen - Oh Marie!
Wat is jouw favoriete item in je atelier?
Mijn guilty pleasure glitterhoekje! Een lichtelijk hysterische hoek boven mijn bureau met als topstuk de papier-maché toekan die ik kreeg van een lief vriendinnetje. Daar word ik gewoon heel erg vrolijk van.

Emma Odenkirchen - Oh Marie!

Wat is je favoriete zomerherinnering?
Dat is de Summer of love, want in juni 2008 ontmoette ik mijn huidige vriendje! We zijn de hele zomer samen geweest in Groningen, waar we allebei woonden destijds. Zwemmen bij de Hoornse plas, picknicken in het Noorderplantsoen, festivalletjes bezoeken, uitslapen in mijn éénpersoonsbedje in mijn mega kleine studentenkamer, terrasjes doen, luieren in de zon. In die zomer besloot ik trouwens ook te stoppen met mijn studie psychologie en het over een andere boeg te gooien: de kunstacademie. Good stuff!

Trainingspak of klittebandschoenen?
Klittenbandschoenen! Maar dan wel witte met lampjes!

Emma Odenkirchen - Oh Marie!Emma Odenkirchen - Oh Marie!
Emma ontwierp speciaal voor De Groene Meisjes vier prachtige wallpapers voor je desktop. Hieronder zie je er één van. Je kan ze alle vier downloaden op Emma’s website. En bezoek natuurlijk haar webshop of bekijk hier haar Instagramaccount.

Emma Odenkirchen - Oh Marie!
Interview en tekst: Marlous Snijder
Foto’s: Emma Odenkirchen

Zomerherinnering van Jasper Smit

/2 Reacties/in , , /door

Zomerherinnering - Jasper Smit - Oh Marie!
Als je op de vraag of iemand een zomerherinnering wil schrijven als antwoord krijgt: “Mijn anekdote gaat waarschijnlijk over die keer dat ik 10 was en bijna een paraglider heb vermoord in Oostenrijk!”, dan weet je dat er iets episch zit aan te komen. (Let vooral ook op het uitroepteken aan het einde van die zin. Die doet het ‘m wat ons betreft.)

Wij leerden Jasper kennen tijdens de shoot ‘Mannen en hun favoriete trui‘ voor ons winterissue in 2013 en wisten direct dat er een schat aan pracht-anekdotes in zijn bovenkamer opgeslagen moest liggen. (Lees hier maar eens het verhaal achter zijn favoriete trui.) Jasper deelt zijn meest epische zomerherinnering met de pakkende titel:

Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider!
– Tekst en foto Jasper Smit

In een medium-fotogeniek dal in Oostenrijk was bedroevend weinig te doen in 1988. Mijn grote zus en ik steggelden over wie er beter was: Gloria Estefan of Madonna (Gloria Estefan natuurlijk!) en zaten elkaar een beetje te slaan op het balkon. Mijn moeder vond het tijd voor een uitstapje.

De kabelbaan deed er lang over (‘ik hou op als jij ophoudt!’) en bovenop de berg had je uitzicht over het hele dal. Inderdaad: medium-fotogeniek. Mij was een ijsje beloofd maar er waren alleen waterijsjes en die tellen niet.

Op een heel klein, heel steil grasveldje waren paragliders. Gaaf! Telkens kroop een stoere man-in-tuigje naar de rand van de afgrond en ging op zijn rug liggen. Achter hem werd zijn parachute met grote zorg uitgespreid. Een leidinggevende snor blies op een fluitje, de paraglider gaf een flinke ruk aan de lijnen, de parachute kwam van de grond, hij nam nog een paar zweefstappen en zweefde dan sierlijk het dal in.

Je kon zó zien dat vooral het zorgvuldig uitspreiden van de parachute belangrijk was. Dus daar waren ze steeds heel lang mee bezig.
En ik was tien.
Beetje saai.
Ik schopte tegen een steentje.
Het steentje rolde tegen een groter steentje…
Het grotere steentje rolde tegen een kleine kei…
De kleine kei rolde tegen een grotere kei…
En die grotere kei rolde kalmpjes op een secuur uitgespreide parachute.

De leidinggevende snor blies op zijn fluitje, de paraglider gaf een professionele ruk aan de lijnen, de parachute sleepte een stukje scheef over het gras. De stoere man probeerde een zweefstap, de parachute maakte het geluid van een beginnend zeilbootje dat overstag gaat, en met een korte kreet verdween de paraglider over de rand van de afgrond.

“Zullen we even een foto maken?”, vroeg mijn moeder. “Als je zo peinzend voor je uit kijkt, ben je precies je vader!” Klik.

M’n zus giechelde “Kijk, die man is over de rand geflikkerd, nu ligt hij in die dode struik!” Mijn moeder had altijd een plantenboekje bij zich: “Dat heet een duindoorn. De dode takken hebben gemene stekels.”

De leidinggevende snor keek onderzoekend onze kant op. Ik vond het tijd om terug naar het dal te gaan, en ik hoefde zelfs geen roomijsje die ze toch bleken te hebben.

Uit de kamer van m’n zus stal ik weer eens haar Madonna-bandje (ik had alleen dat stomme bandje van Gloria Estefan) en stopte het in m’n verjaardagswalkman. Ik kan nu nog steeds niet normaal luisteren naar La Isla Bonita.

Alle zomerherinneringen lezen?
Back to the Breakfast Club door Jonas van der Zeeuw
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen door Iris Vank
Herinnering met een Zeer Onverwacht Einde door Marloes de Vries
Spaanse Pablo’s en een harpoenincident door The Holy Kauw Company (a.k.a. Mireille&Arno)

De Grote Oh Marie! luchtbeddentest

/6 Reacties/in , , /door

Luchtbeddentest - Oh Marie!
Tijdens onze natte Nederlandse zomers kun je regelmatig in je eigen straat ronddobberen. Maar ook op gangbaardere plekken zoals de zee en het zwembad ga je natuurlijk voor het ultieme dobbergeluk. Luchtbedden en ander opblaasbaar watervermaak is er te kust en te keur, maar waarop nu te letten bij de aanschaf ervan?

Om onze lezers te helpen het juiste luchtbed in de luchtbeddenzee te vinden, riep Oh Marie! een luchtbeddentestpanel in het leven dat vijf luchtbedden langs de Club Tropicana-lat legde.

Luchtbeddentest - Oh Marie!
De opblaasobjecten werden op de volgende punten getest.

Opblaassnelheid (kan het plezier maken snel beginnen?)
Uiterlijk (want zo oppervlakkig zijn we)
Comfort (waar die dingen in de kern voor zijn, alle waarschuwingen ten spijt)
Jaren ’80 gehalte (spreekt voor zich)
Fool- en langemensenproof (niet dat die twee iets met elkaar te maken hebben)

Daarbij tekende het panel de volgende algemene conclusies op.

Luchtbedden zijn anno 2015 bedekt (en dan bedoelen we ook bedekt) met waarschuwingen. “Helpt niet tegen verdrinken!” (Duh) “Niet gebruiken bij aflandige wind” (Duh!) “Geen speelgoed” (Wat is het dan?) “Geen slap excuus waar geen hond op zit te wachten” (De Poema’s) en “Geen oplossing voor wereldvrede” (Niet onweerlegbaar, daar mensen op het strand een beter humeur hebben dan de gemiddelde kantoortuinkabouter).

Het ouderwetse broertje-of-zusje-pesten-door-het-ventiel-open-te-trekken-spel is voorgoed verleden tijd. Luchtbedden worden tegenwoordig uitgerust met een speciaal anti-leegloop ventiel. Zo moet je niet alleen een uur extra uittrekken om je bed leeg te laten lopen, je moet ook op zoek naar een nieuwe strategie om je broers en zussen het leven zuur te maken. Zo pakken ze je hobby’s af, dames en heren. We zouden bijna roepen dat vroeger alles beter was. Maar dat doen we natuurlijk niet.

Zo. Pak nu je cocktail, (of een kop thee, niets is immers zo veranderlijk als het weer), zet je zonnebril op (of niet)… want hier komen de uitslagen!

Luchtbeddentest - Oh Marie!
Opblaasbare Pegasus – Praxis – € 10,99
Opblaassnelheid: 8:15 min

Deze pagasus kan maximaal 50 kilo belasting aan, dus tenzij je een elfje bent (minus emmer met sterrenstof) of een toverfee, zullen vooral je kinderen plezier hebben van dit magische opblaasdier.

Duurste item van de test, maar de beste investering voor je strand (of straat) imago. Tevens waarschijnlijk de enige kans in je leven waarop je een pegasus kan berijden. Zeiden we berijden? Niet beríjden berijden natuurlijk. Hè, moet het nu meteen zo plat? Daar gaat je zorgvuldig opgebouwde imago alweer.

Uiterlijk: lyrisch
Comfort: aangezien wij geen toverfeeën of elfjes tot ons personeel mogen rekenen, moeten wij gaan voor ‘mwa’.
Jaren ’80 gehalte: prima.
Foolproof: wij schatten zo in dat het beklimmen van deze pegasus vanuit het water niet erg gemakkelijk zal gaan. Wij adviseren derhalve de waarschuwingen op de pegasus ter harte te nemen.
Lange mensen proof: wij moeten de eerste elf van 2 meter nog tegenkomen. Next!

Quotes:
“Er moet meer lucht bij, zijn hoorn hangt nog slap.”
“Moet ik even pompen?”

Hot like: Club Tropicana

Luchtbeddentest - Oh Marie!
Golfmatras – Kruidvat – € 4,99
Opblaassnelheid: 4:24 min

“Ik vind het maar een gek ding”, “hij maakt leegloopgeluiden”, “de lengte is een euvel”. Slechts een kleine greep uit de quotes die langskwamen tijdens het testen van dit luchtbed. Ach, wat een kniesoren. Tja, iedereen van de redactie was op vakantie ten tijde van deze test, veel keuze voor de panelbezetting hadden we niet. Doe dit bed echter niet meteen in de ban, want hij is oprolbaar. Je kan je stranddag thuis in de tuin al voorbereiden. En bedenk eens hoe prettig een oprolbaar luchtbed is als je één of ander Frans klimduin over moet in de bloedhitte! Al met al scoort hij heel best, dit gekke ding.

Uiterlijk: neutraal.
Comfort: prima.
Jaren ’80 gehalte: zijn luchtbedden eigenlijk niet het toonbeeld van de jaren ’80?
Foolproof: prima.
Lange mensen proof: next!

Hot like: Que si Que no

Luchtbeddentest - Oh Marie!Luchtbeddentest - Oh Marie!
Tompouce – HEMA – € 5,00
Opblaassnelheid: 6:50 min incl. wegwaaien, vangen en weer aan de pomp hangen

Best verwarrend, een luchtbed dat eruit ziet als een reuzengebakje. Maar tenzij je op Midden-Aarde woont of Harry Potter tot je vrienden mag rekenen, hoef je je geen zorgen te maken verorberd te worden door een reus met een lage bloedsuikerspiegel.

Uiterlijk: het Oh Marie! team kiest esthetiek boven functie en op dat vlak scoort dit luchtbed ver boven alle gemiddelden.
Comfort: zo zacht als de bodem van de gemiddelde tompouce, deze tompouce.
Jaren ’80 gehalte: hoe lang bestaat HEMA al?
Foolproof: mwa.
Lange mensen proof: prima, tenzij je lang bent!

Quote:
“Iemand nog een mueslireep?”

Hot like: Dragostea Din Tei

Luchtbeddentest - Oh Marie!
Luchtbeddentest - Oh Marie!
Opblaaskrokodil – Action – € 3,99
Opblaassnelheid: 2:26 min

K. Rokodil is een vriendelijke knaap, van het soort dat je niet snel in een deathroll mee de diepte in zal sleuren. De uitspraak “Ik hou hem wel vast, ga jij maar pompen” had derhalve niets te maken met het eventuele onberekenbare karakter van onderhavig object, maar met de windkracht waarbij deze luchtbeddentest werd uitgevoerd.

Uiterlijk: Ja, tof!
Comfort: de vooruitgestoken armpjes zijn iets te gretig naar onze smaak. Minpunten voor handtastelijkheden.
Jaren ’80 gehalte: één van onze panelleden meende zich een dergelijke krokodil uit haar jaren ’80 jeugd te herinneren.
Foolproof: prima.
Lange mensen proof: het lengterecord van de zeekrokodil is 8,25 meter. Helaas betrof het niet dat exemplaar (gesteld dat hij zich liet gebruiken als luchtbed).

Quote:
“Hij heeft een ruggegraat.”
“Waarom blaas je dit op?” “Nou, er zit een ventiel op, dus dan blaas ik.”

Hot like: Mambo No. 5

Luchtbeddentest - Oh Marie!Luchtbeddentest - Oh Marie!
Oranje luchtbed met bekerhouders – Intertoys – € 2,99
Opblaassnelheid: 2:53 min

Kijk, een gemiddelde 18-jarige zal he-le-maal dol worden van een luchtbed met 18(!) bekerhouders. “Ober, doe mij een luchtbed bier” klinkt ineens niet als dronkemansgelag maar als een nuchtere vraag.

Als je geen 18 bent, geen bier lust, of verstandig bent, dan is dit luchtbed zeer zeker ook een verstandige keus. Er zit een gezellig raampje in waardoor je naar de vissen kunt kijken. De hierbij aangenomen kijkhouding kan wel wat verwarring scheppen en de indruk wekken dat je aan de Australië overgewaaide rage planking meedoet. Wij zeggen: foto maken en op Facebook zetten. Dat is nog eens het aangename met het nuttige verenigen!

Uiterlijk: extra punten voor de bekerhouders.
Comfort: wat de functie van de bekerhouders anders kan zijn dan die van bekerhouders, is ons een raadsel.
Jaren ’80 gehalte: neutraal.
Foolproof: de bekerhouders helpen je gemakkelijk op het bed te schuiven. Tof!
Lange mensen proof: gratis marketingtip: op het gebied van lengte valt er nog wel wat te halen in luchtbeddenland.

Quotes:
“Ga je planken?”
“Ik zie niks.”

Hot like: Summer of ’69

Luchtbeddentest - Oh Marie!
Luchtbeddentest - Oh Marie!
Disclaimer: Deze test is volledig willekeurig uitgevoerd. De directie stelt zich niet aansprakelijk voor schade aan uw en/of uw eigendommen. Wij adviseren deze test met een grote korrel zout te nemen en met ironische toon te lezen. Deze test is pretentieus, bevooroordeeld en nutteloos. Onze excuses voor het ongemak.

Concept: Anne van Midden en Marlous Snijder
Foto’s en tekst: Marlous Snijder

Mixtape – Club Tropicana (of: guilty pleasure top 20)

/0 Reacties/in , , /door

club tropicana - wham

Oké, dus we zitten nu met ons foute badpak aan en een mocktail in de hand aan de rand van het zwembad.. Maar wat mist er toch? Oh ja! Muziek! Uit die good old boombox natuurlijk. Aangezien er op boomboxen nog een cassettedeck* zit, stelden wij de ultieme Club Tropicana mixtape samen, als soundtrack voor een über-poolparty. Door onze liefhebbende huisgenoten ook wel ‘Waarom luister je die foute 80’s zooi?’ genoemd. We blame the mocktails! 

Tijdens het samenstellen deden we meerdere ontdekkingen. Bijvoorbeeld dat we het Casio keyboard een beetje missen. En dat een rap essentieel is voor een jaren 80/90 zomerhit. Echt, zelfs het super zoete ‘Boys’ van Sabrina is schuldig. Wat het ook goed doet, zijn willekeurige zomer geluiden (krekels, golven die breken) en veel trompetten. We durven zelfs te zeggen dat dit getrompetter een succesformule is. Allemaal heel interessant natuurlijk en we zouden er graag nog blogpost over volschrijven, maar het is tijd om de ijsjes uit de vriezer te pakken, de discobal aan te zwengelen en te (aqua-)dansen tot je erbij neervalt!

Luister hier de Club Tropicana mixtape. Oftewel de guilty pleasure top 20. Inclusief een aantal Mama Appelsapjes. Voor de nodige ‘wat zing jij nou?’ momenten en goede gespreksonderwerpen. Want waar ís toch dat zebrahondje voor? ;)

Nog één ding: Voordat je je vol op de pool party stort, neem de tijd om even de videoclip van Club Tropicana te kijken. Twee redenen: 1. Je komt gegarandeerd in de zomerstemming en 2. Je vraagt je voor eeuwig af waarom George Micheal überhaupt nog officieel uit de kast moest komen. Oh en dat beeld van George in zijn witte speedo onder de douche gaat voorlopig niet meer uit je hoofd, sorry.


*Cassettedeck is een term van voor het LP-revival, Spotify, iPod, mp3, cd en my first Sony tijdperk. Maar nog wel van ná het originele LP tijdperk. Noem het maar vintage. En ja, we voelen ons nu mammoet-oud.

 

Zomerherinnering van Marloes de Vries

/5 Reacties/in , , /door
zomerherinnering marloes de vries - oh marie
De foto hierboven is genomen vlak voor het moment dat Marloes de Vries, op haar verzoek, eens even flink werd gekortwiekt door vriendinnetje Fia. Tenminste, zo stellen wij het ons voor. Marloes moest niets hebben van meisjes-meuk. ‘Doe mij maar een Transformer, zoals mijn buurjongen Dirk, alstublieft dankuwel.’ Hoe anders liggen de zaken 20 jaar later!

Neon-strikken en Dirk
– Tekst en foto Marloes de Vries

De treindeur gaat open en naar binnen stapt een meisje, van een jaar of 20. Een knot nonchalant op haar hoofd geplant, roze lippen. Om haar tengere lijf hangt een wijd, wit shirt, die te kort is en waardoor je haar navel ziet. Ze heeft een legging aan met een schreeuwend neonpatroontje. Daaronder draagt ze klassieke Adidas gympen.

Ik kijk naar mijn eigen voeten. Ik heb dezelfde gympen, al kocht ik de mijne in 2002 en dan voornamelijk omdat ze zo lekker lopen.

Dit is de bevestiging dat ik oud ben: als je opnieuw trends voorbij ziet komen die je zelf in je jeugd al hebt meegemaakt, weet je dat je oud bent. Revival of the ’80s.

Het is heet in de trein en ik vraag me af waarom ze geen airco hebben. Ik vraag me af sinds wanneer airco überhaupt bestaat. Bestond dat al in de jaren ’80? Veel weet ik er niet van, ik was een kleuter toen de jaren ’90 begon. Duplo, raketijsjes in de handbal kantine waar mijn vader training gaf, klittenbandschoenen met Turtles erop en die grote neon-gaas-strikken in het haar.

Ik haatte neon-gaas-strikken in mijn haar en jurkjes dragen deed ik ook niet. Liever klom ik in bomen en ik was geobsedeerd door Transformers. Dat kwam door mijn buurjongen Dirk. Dirk was een paar jaar ouder, ik denk al wel elf, en Dirk was stoer. Hij had een op afstand bestuurbare Transformer, en die wilde ik ook. Mijn moeder probeerde in eerste instantie nog Barbie’s, maar ik knipte vooral het haar kort van de poppen. Ook mijn eigen haar trouwens. Met mijn kleine, groene kinderschaartje, in de vorm van een konijn, liet ik mijn buurmeisje Fia op een mooie zomerdag mijn lokken kortwieken. Nu had ik kort haar, net als Dirk.

Na wat gejammer en gedram kreeg ik dan eindelijk mijn eigen op afstand bestuurbare Transformer. Met snoertje, dat dan wel. Ik was in de zevende hemel! Nu was ik net zo stoer als Dirk. Ik klom in bomen, stookte vuurtjes en vocht met vuisten terug als de jongen aan het einde van de straat me mepte.

Terwijl ik uit het raam van de trein kijk, denk ik aan wat mijn moeder laatst zei. “Herinner je je Dirk nog?” vroeg ze. Ik haalde me zijn slungelige gestalte voor de geest, zijn blonde haar en matje in zijn nek. “Dirk heet tegenwoordig Denise.”

Maar al te goed besef ik me hoe makkelijk het is om als meisje van Lego, Transformers en Turtles te houden, in bomen te klimmen en vuurtjes te stoken, zonder een jongen te moeten zijn. Ik wilde mijn Barbie’s niet, maar misschien had Dirk niets liever gewild dan ermee spelen.

Hopelijk kan Dirk/Denise nu de jaren ’80 overdoen op haar manier, met neon-strikken in het haar, felgekleurde leggings en een net te kort shirtje.

Gelukkig zijn we oud genoeg om het nog eens over te doen.

Alle zomerherinneringen lezen?
Back to the Breakfast Club door Jonas van der Zeeuw
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser
Een les popgeschiedenis door Casper Boot
Feestjes, etentjes, Papiaments en blonde kraaltjesharen door Iris Vank
Op vakantie in Oostenrijk? Vermoord een paraglider! door Jasper Smit
Spaanse Pablo’s en een harpoenincident door The Holy Kauw Company (a.k.a. Mireille&Arno)