Gaatjes

/1 Reactie/in , /door


Ik schreef – een leven geleden, zo voelt het – een blogpost over kringloopsprookjes. (Je leest hem hier.) Het ging over de lectuurbak van Giotto Stoppino voor Kartell die ik bij een kringloop vond voor de niet zo kringloopachtige prijs van 20 euro. (Anders was het écht een sprookje geweest.) Het mocht de pret allemaal niet drukken, ik was er blij mee.

Recent zag ik eenzelfde exemplaar bij een kringloop staan in het zwart. In minder goede conditie, maar met een betere prijs: ze wilden er daar 5 euro voor hebben. De grap is, omdat ik de kick van het vinden al had gehad, heb ik dat exemplaar laten staan. Terwijl dat in feite een écht kringloopsprookje was. Naar aanleiding van die blogpost uit 2013 vertelde een vriendin me trouwens droogjes dat zij een tafeltje dat ze op een rommelmarkt voor 5 euro kocht, later in een museum had zien staan. Dat was pas écht een goed verhaal.

Years ago I thrifted a Giotto Stoppino Kartell magazine holder. It wasn’t all unicorns and rainbows, I paid 20 euros for it. Still a bargain, but not exactly a thrift-y price either. I was very happy with it and that’s the thing that counts. After three years, I felt it was time to replace the Kartell holder. That’s how interior bloggers roll, you know. Their interior don’t stay the same for a week. If you look at it that way, the Kartell magazine holder outstayed its welcome a long time ago.


Ik heb jarenlang plezier gehad van mijn vintage lectuurbak, maar het was tijd voor iets nieuws. Als je over interieurs schrijft, dan is dat nu eenmaal zo. Die Kartell lectuurbak heeft het naar interieurblogbegrippen eigenlijk nog lang uitgehouden bij ons thuis.

Voor de vintage Kartell (die ook nog steeds nieuw te koop is) kwam de Analog lectuurbak van Normann Copenhagen in de plaats. De naam Analog is dubbelzinnig, want al bewaar je er tijdschriften in (er gaat toch echt niks boven papier – is het raar om dat als voormalig uitgever van een digitaal magazine te zeggen?), de Analog is qua ontwerp geïnspireerd op negentiger jaren computerapparatuur, waarbij de huls van gaatjes ervoor zorgde dat de machine niet oververhit raakte. Ik hou van dit soort weetjes en dat Simon Legald, de ontwerper, dit ‘grapje’ in zijn product verwerkte. Hij is lekker breed (de lectuurbak, niet Simon), dus Jet kan er ook boekjes in zetten. Wat de kans op een glijpartij over een Nijntje boekje ook weer verkleint. Ben ik de enige voor wie uitentreuren getest kinderspeelgoed alsnog een gevaar voor de gezondheid vormt?

I replaced the vintage magazine holder with this red ‘Analog’ designed by Simon Legald for Normann Copenhagen. Its shape is perfect to hold magazines and books so our daughter can stash her ever growing collection of Miffy books in it as well. This gives this new magazine holder an unexpected extra advantage: this might prevent me from slipping yet another time over a book she left lying around. Or am I the only one whose child’s toys pose a direct danger to her health? Nevermind. I think I already know the answer.


Ik op mijn beurt ben gek op die gaatjesstructuur, maar dat komt misschien omdat ik al meer dan de helft van mijn leven met een computernerd samen ben. Helaas worden computerkasten niet meer zoals vroeger gemaakt, wat eigenlijk doodzonde is. Maar het is in ieder geval leuk dat de grote merken die gaatjes geadopteerd hebben en dat ik er niet meer voor naar de kringloop hoef. Of er één of andere vintage computerkast voor moet ontmantelen. Dat heeft Simon al voor me gedaan.

Deze blogpost kwam tot stand in samenwerking met MisterDesign.

This blogpost is a collaboration with MisterDesign. 

Ontembare positiviteit en niet te stoppen veranderdrift

/2 Reacties/in , , /door


We kochten de servieskast in onze woonkamer in 2010, vlak nadat we ons huis verkocht hadden en in een tijdelijke woning zouden trekken. Het klinkt misschien een beetje vreemd, dat ik een servieskast kocht terwijl we naar een tijdelijk huis zouden gaan…en eigenlijk is het dat ook. Ik herinner me nog dat de vriend wiens huis we gingen huren, heel positief reageerde op ons voorstel om onze nieuwe Marktplaatsaanwinst direct maar neer te zetten in wat toen nog zijn huis (en pas een paar weken later de onze) was. Het is misschien slim om te vermelden dat het een goede vriend is van mijn Lief, die ook nooit ergens een probleem in ziet. Soort zoekt soort. Hij was zelfs blij met zijn tijdelijke nieuwe meubel. De tranen springen me bijkans in de ogen van zoveel ruimhartigheid.

De servieskast (hier op zijn oude plekje in ons tijdelijke appartement – het voelt als een leven geleden) verhuisde daarna mee naar ons huidige huis. Hij kreeg een nieuwe kleur aan de binnenkant (een kleur die ik koos toen ik zwanger was en waar ik nooit 100% tevreden mee was, maar niet zeggen tegen mijn Lief want die heeft hem toen geverfd…er zijn mensen om minder gescheiden) en zo heeft hij jarenlang bij de keuken gestaan, met een constant wisselende verzameling spullen erin.


Maar zoals dat gaat met alles in ons huis (alhoewel we een grens trokken bij kinderen en huisdieren) was ook die servieskast op een dag aan vervanging toe. Ik wilde er iets strakkers (voor zover de vorige kast dat nog niet was) voor in de plaats, met veel (onzichtbare) bergruimte onderin, zodat Jet zelf het speelgoed pakken kan waar ze op dat moment voor in de stemming is. (Meestal is dat álles in een keer waarna ze naar buiten vertrekt om met een bakje water en een stok te gaan spelen.)

Deze nieuwe kast vond ik verrassend snel via Marktplaats (zet mij op een eiland met wifi en ik vermaak me kostelijk met die app). En omdat mijn Lief net zo ruimhartig en positief is als voornoemde vriend, zag hij natuurlijk geen enkel probleem in het regelen van een kar en het rijden naar een oord hier ver vandaan voor die nieuwe kast. Dat ons huis met zijn ontembare positiviteit en mijn veranderdrift nog niet is veranderd in een uitdragerij mag een godswonder heten.


Deze kast is een metalen Mewaf laboratoriumkast uit 1954. Ik ben er (ook al zo verrassend) ontzettend blij mee. Hij is lager, breder én lichter dan onze vorige kast en het lijkt wel alsof hij al jaren op deze plek staat. Er kan een shitload aan boekjes, Duplo, Fabuland, puzzels en andere meuk achter die deuren. Onze dochter beheert namelijk naast haar speelgoed verschillende verzamelingen takken, stenen, kroondoppen, lege slakkenhuisjes en zand. Heel veel zand. Soms denk ik weleens dat ik het leven heb geschonken aan een zandmannetje. Ons zandmannetje heeft hoe dan ook veel uitpakplezier met deze kast en wij – naast het plezier van de aanblik van die kast – met het feit dat die verzamelingen nu een eigen plek hebben. Iedereen tevreden!

Als je het trouwens leuk vindt om mijn columns voor het AD te lezen (de reden dat ik hier niet altijd meer wekelijks te vinden ben) dan kan je ze hier allemaal terugvinden. Er blijft na het schrijven voor de krant, vtwonen en andere opdrachtgevers, niet altijd inspiratie of tijd over om lollig te doen op mijn blog. Ik prijs me gelukkig dat ik dat tegenwoordig zeggen kan, trouwens. Als je wil weten in wat voor duistere uithoek van Nederland ik iets moois opgegraven heb, dan ben ik meestal wél op Instagram te vinden. Het is maar dat je het weet!

After…not a lot of debate, actually, we replaced the old, oak cabinet in the kitchen for a ‘new’ one. Its replacement – which we found on Marktplaats (our Dutch Craigslist) – is a 1954 metal lab cabinet made by Mewaf. I think it fits our interior way better. It’s a bit sleeker, modern (as far as you can say that about a cabinet that’s 60 years old) and I love its bright off-whitegreyish colour. It already feels like it has been in our living room for years, strangely enough. I also wanted it to have enough storage for our daughter’s books, toys, Duplo and other bits and bobs that come with a child that manages to withold several collections of stones, branches, empty snail shells, crown-caps and sand. A helluva lot of sand. (sometimes I feel I gave birth to a baby sandman. True words.). You would faint if you knew how much junk the lower parts of this cabinet withholds. Which is just perfect in many many ways.

Spring break

/0 Reacties/in , , /door


Een dag op stap met de inlaws (wat een mooi woord is dat toch, soms schiet het Nederlands echt te kort), eindigde in een chaotisch bezoek aan het atelier van Hella Duijs op het voormalige Honig terrein in Nijmegen. (Dit klinkt alsof daar eerst nog een dolle rit door Nederland aan vooraf ging, maar dat viel verder wel mee. Geloof ik.).

Ik kocht er deze prachtige blauwe vaas (die Hella zelf bestempelde als kneusje, maar wij vooral als ‘dit-mag-dan-wellicht-niet-aan-jouw-hoge-standaard-voldoen-maar-wij-vinden-dit-geweldig’) en dit prachtige okergele vaasje. Ben je een keer op een zaterdag in de buurt van het Honingcomplex, bezoek dan Hella’s atelier en lunch dan bij ‘De Meesterproef‘. (Ze hebben de geniale slogan ‘Waar voorheen de gemakkelijke zakjes met e-nummers vandaan kwamen, zit nu De Meesterproef’.) En neem je camera mee om het onvervalste rauwe fabrieksterrein gevoel vast te leggen (dat deed ik niet, te weinig focus, te veel leuke chaos – voor je het weet stoot je een kast met vazen om en heb je de poppen pas écht aan het dansen). Je hebt tot 2022, dan gaat de boel tegen de vlakte (een doodzonde trouwens, maar misschien ben ik nu te voorbarig).

De vaas bleek perfect voor mijn bos voorjaarsbloemen, waar ik Helleborus uit mijn moeder’s tuin aan toevoegde. De zwart-witte vaas hieronder is van Wrong for Hay die ik eens voor een fractie van de originele prijs op Marktplaats vond. Happy days! (Want ook daar is geen goede Nederlandse uitdrukking voor. ;-))


A happy chaotic day with the inlaws ended at the beautiful workspace and shop of ceramist Hella Duijs located at the old Honing complex (a huge former soup factory) in The Netherlands. I bought the beautiful blue vase and this ochre one there. Do pay a visit to Hella’s shop at the old Honing complex in Nijmegen when you’re in the neightbourhood, it’s a very cool industrial and raw place and they have delicious food at ‘De Meesterproef’! Happy days!


Ik maakte deze blogpost in samenwerking met Mooiwatbloemendoen.nl.

 

Wired

/1 Reactie/in , /door


Het is vermakelijk en een tikje verontrustend om de passief-agressieve toon van de blogposts stammend uit mijn zwangerschap terug te lezen.

Ik heb geen idee of het de verdwenen zwangerschapshormonen zijn of dat onze dochter mijn toon milder hebben gemaakt (waarschijnlijk allebei), maar het is hoe dan ook wél geruststellend om vast te stellen dat ik nu schrik van mijn toon uit die tijd. Met andere woorden: ik geloof dat ik me er nu niet meer schuldig aan maak. Ik ben zelfs anders over de kringloop in onderhavige blogpost gaan denken. Ik ben veranderd in een groot weekdier sinds Jet in mijn leven is. En nu ik toch zaken aan het opbiechten ben: ik heb recent een nummer van Justin Bieber aan mijn favorieten playlist in Spotify toegevoegd. Ik ben 35 en ik ben eindelijk wie ik wil zijn. (Een weekdier met een bedenkelijke muzieksmaak.)


Hoe dan ook, één ding is niet veranderd sinds die tijd: ik ben nog steeds gek op draadstoelen. Ik had dan ook al een hele tijd de String loungestoel van (het Nederlandse!) Studio WM voor Menu in het snotje (gatver, dat is eigenlijk een hele smerige uitdrukking, want in wélk snotje heb je dat dan?! Goor). Omdat ik als interieurblogger het prettige voorrecht heb om af en toe samen te werken met MisterDesign, greep ik mijn kans toen hij me geboden werd.


Boven onze eetkamertafel hangen namelijk al de Bollard lampen van Menu. Die lampen zag ik in 2015 voor het eerst in een etalage van een prachtige lampenwinkel in Zweden, wat bij thuiskomst een soort wild goose chase naar die lampen op internet opleverde. (Ga jij maar eens zoeken naar de naam van die ene lampenwinkel in Knötelö om via die weg de naam van een bepaalde lamp te achterhalen…je moet iets echt heel graag willen hebben wil je dan niet op willen geven. Mijn Zweeds is namelijk, ondanks mijn recente encounter met een Nederlands/Zweedse kringloopmedewerker, nog steeds abominabel). Het is gelukkig allemaal goed gekomen (wat een ópluchting hè? Champagne problems, mensen!) en sindsdien hou ik van Menu. Want dat was de pointe van mijn verhaal. Ik hou sindsdien van Menu. En van hun loungestoel. En ook van loungen trouwens, gesteld dat je daar tijd voor zou hebben met een kind, een man, een eigen bedrijf, twee konijnen, een opdringerige kat, een huis en een hypotheek enzo.

Niet dat dat uitmaakt. Want die stoel is zo prachtig dat ik er helemaal niet per sé de hele tijd op hoef te zitten. Ik wil er gewoon naar kijken en ervan genieten. Je bent immers een weekdier of je bent het niet.


The WM string lounge chair by Menu has been on my wishlist for quite a while. My love for wire chairs goes way back, as you can read here in this blogpost about the thrifted wired chair in our little girl’s room. This blogpost is a collaboration with MisterDesign, the shop that sponsored this chair. 

Bewaren

Bewaren

Artifacts

/2 Reacties/in , , , /door


“A chair should be more than simply functional. It should be friendly, fun and colourful.”
– Pierre Paulin

Toen Anki bijna achteloos vroeg of ik het leuk zou vinden om samen met een kleine groep bloggers een samenwerking aan te gaan met Artifort, dacht ik bijna dat ze een grap maakte. Bíjna, want Anki maakt geen grappen over zulke dingen. Dus had ik afgelopen vrijdag samen met Anki en Casper, Suzanne, Theo-Bert en Desiree de eer om de showroom, fabriek en stoffeerderij van Artifort te bezoeken en om na afloop een Artifort meubel naar keuze te customizen.  


Neem een foto uit de jaren ’60 van een vrouw zittend in een Oyster van Artifort en je vraagt je af waarom iemand in hemelsnaam die moderne stoel in dat retro, woestbruine jaren ’60 interieur heeft gezet. (Hier een link naar de foto – even scrollen. Let ook op de zwanenbloempot links!) Zo tijdloos zijn de ontwerpen van Artifort. De ontwerpen van Kho Liang le of Pierre Paulin passen zich aan hun tijd aan als kameleons. Een stoel van Geoffrey Harcourt past perfect op een luchthaven uit de jaren ’70, maar ook in een jaren ’80 interieur of een modern interieur anno nu. Zó goed dat je bijna vergeet hoe geniaal dat is. Want bedenk eens hoe visionair je moet zijn om in 1958 een stoel te ontwerpen die volledig voorbij gaat aan alle heersende modenormen. Die in 2017 nog steeds modern oogt. Dat is een staaltje buiten de box denken waar ik mijn pet diep voor afneem.


Vanaf de oprichting in 1890 tot 1958 maakte Artifort echter gewone klassieke, houten meubels. De ommezwaai van klassiek naar modern verliep dus niet direct vlekkeloos. In korte tijd raakte het merk een trouwe klassieke klantenkring kwijt en moest het op zoek naar een nieuwe doelgroep. De strakke ontwerpen spraken echter een belangrijke (en ook niet onbelangrijk: grote) nieuwe afnemer aan: de projectmarkt. In 1967 ontving Artifort één van zijn eerste mega orders van Schiphol. De luchthaven nam 4.000 zitelementen voor zijn wachtruimte af. De trendsettende styling en unieke vormgeving van ontwerper Kho Liang le zorgden er verder voor dat Artifort voorgoed op de kaart werd gezet als toonaangevend en tijdloos merk.


En er is meer. Artifort heeft niet, zoals veel anderen, zijn productieproces naar het oosten verplaatst, maar produceert zijn meubels in zijn fabriek in Schijndel en stoffeerderij in Lanaken. Lanaken, vlak onder Maastricht gelegen, ligt in een gebied in België waar het stoffeerders ambacht al decennialang uitgeoefend wordt. Recent ging bijvoorbeeld een meesterstoffeerder met pensioen die 50 jaar lang de Ribbon van Pierre Paulin stoffeerde. Per stoel kostte hem dat 4 uur. (Wat ik nog een record vind, trouwens.) Het is geweldig om te zien dat een merk zo strikt vasthoudt aan waarden als vakmanschap, comfort en signatuur en daar tot op de dag van vandaag succesvol mee is. In een tijd waarin alles alleen nog maar lijkt te draaien om consumeren, waarin winkels als Action hoogtij vieren, vind ik dit ontzettend verfrissend. Een Artifort meubel koop je niet om hem na 10 jaar af te danken. Het ontwerp en de kwaliteit hebben – en dat kan ik zeggen want Artifort bestaat inmiddels 125 jaar – letterlijk eeuwigheidswaarde.


Zoals ik aan het begin van dit artikel al schreef, gaan wij voor een jaar een samenwerking met Artifort aan. We kregen daarbij het geweldige aanbod een Artifort meubel naar keuze te mogen customizen. De deelnemende bloggers mogen echter ook iets weggeven, dus hou dit blog in de gaten voor meer nieuws!

Last Friday I visited the Artifort factory and upholstery in Schijndel (NL) and Lanaken (B) together with Anki en Casper, Suzanne, Theo-Bert and Desiree. Artifort stands for art and comfort and I am very proud to announce that I and my lovely blog collegues will be collaborating with this cool Dutch brand for the coming year. Stay tuned!


Bewaren