30 weken

/1 Reactie/in , /door


Een 30 weken-buik, een onwillige poes en dat allemaal op een onscherpe foto. Maar eigenlijk vind ik dit soort ongelukjes het allermooist.

De weken beginnen echt te tellen. Ik moet nog honderd deadlines halen voor ik met verlof *kuch* kan, waarna we zo halverwege december als twee kippen zonder kop de Grote Shuffle in huis kunnen aanpakken. Jet’s kamer wordt babykamer, mijn werkkamer wordt Jet’s kamer en er wordt as we speak een kamer in de tuin gebouwd waar ik straks kan werken. Dat laatste is echt fantastisch en het zal je dan ook niet verbazen dat mijn Lief lichtelijk jaloers is op wat Jet al ‘mamma’s speelhuisje’ noemt. (Haar speelhuisje heeft weliswaar geen isolatie noch is het voorzien van andere echte gemakken, maar “…hij is wél roze”, wat voor een driejarige gelijk staat aan het hoogst haalbare in speelhuisjesland. Een klassieke win-win situatie, mensen.)

Ik hoop binnenkort iets van mijn speelhuisje te kunnen laten zien. De inboedel ervoor (inclusief heftig hysterische Nel Veerkamp kroonluchter) is uiteraard allang geregeld en wacht met smart (oké, dat is waarschijnlijk projectie) om in het huisje te trekken. Ik deel af en toe filmpjes van de bouw op Instagram Stories, mocht je benieuwd zijn.

Voor Molly beginnen de weken, of eigenlijk jaren, ook te tellen. Ze is met haar 15 jaar (en na haar logeerpartijtje from hell) weer op gewicht en weer gezond, maar ze lijkt ineens wel heel erg oud geworden te zijn. Ze loopt erbij als een zwerver in een vervilte jas, heeft een beetje een dronkemansloopje en ze is stokdoof. Niet dat dit enig afbreuk doet aan haar opdringerigheid, noch aan haar vechtlust (geen buurtkat hoeft zich voor de ramen van ons huis te vertonen – al is ze wel een luie vechtersbaas, ze laat haar fitties graag aan huis komen) noch aan de wijze waarop ze op luide wijze kenbaar maakt dat ze Iets van je wil. En reken maar dat Molly eigenlijk constant Iets van je wil. Feitelijk delen we ons huishouden dus niet alleen met een kleuter in de peuterpuberteit, maar ook met een Zeer Obstinate Bejaarde.

En dan zwijg ik nog over de naam die we voor die baby moeten bedenken. Ik prijs me, kortom, gelukkig met al onze champagne problems en tel mijn zegeningen.

30 weeks and counting. I kinda love this little accident (not the pregnancy, the photo..haha) with Molly (who always wants to cuddle except when she has to). We have a huge interior shuffle planned in December, so stay tuned for a lot of new interior inspiration somewhere in the upcoming weeks! 

WOWN! – Als je doet wat je leuk vindt, hoef je nooit meer te werken

/5 Reacties/in , /door


Jarenlang zat ik op ballet. Als je mijn motoriek bestudeert, geloof je dat niet, maar het is echt zo. Ik was in die tijd ook een Houten Klaas, maar wel een lenige. Helaas realiseer je je pas hoe lenig je was als je stopt met het beoefenen van dergelijke sporten.

Mijn balletschool organiseerde meerdere malen een balletvoorstelling in het lokale theater. Dat waren magische tijden. We oefenden een jaar lang voor die ene twee dagen waarop de voorstelling gegeven werd. En dan was daar eindelijk dat geweldige moment waarop je je kostuum aan mocht, waarop het licht en de muziek samenkwamen….ik geloof dat dat de hoogtepunten waren uit mijn kindertijd. Ik ben verkleed geweest als visje (en geen zeepaardje – dat komt later terug), als sneeuwpop, als duiveltje (mijn balletjuf was Zeer Ruimdenkend en dat allemaal in een woonplaats waar ChristenUnie nog altijd de scepter zwaait), als weeshuiskind…nou ja, de thema’s liepen nogal uiteen zullen we maar zeggen. Het was, hoe dan ook, fan-tas-tisch.

Het allermooiste was het moment dat je uit de coulissen opkwam. En dat je je achter de schermen mocht begeven. Misschien vond ik dat nog wel leukst van het meedoen aan zo’n voorstelling: dat voorrecht dat je had om je op de geheime plekken in het theater te begeven. Het is een thema in mijn leven gebleven. Ik werk graag achter de schermen. Alleen, achter mijn PC. Met een drukbezette internetlijn naar al mijn lieve vrienden en collega’s, dat dan weer wel.

Niet dat ik als een hangende plaat wil klinken, maar het feit dat ik alweer ruim 5 jaar op die manier achter de coulissen mijn stukjes mag schrijven, voelt als een enorme zegening. En wat een nog grotere zegening is, is dat veel van mijn collega’s inmiddels vrienden zijn geworden. Of meer: dat vrienden collega’s zijn geworden. Als dit érgens voor geldt, dan is het voor het project waar we al maanden achter de schermen aan werken en waar we nu eindelijk ruchtbaarheid aan kunnen geven. Het heet WOWN! en het is een nieuw woonmerk dat ik samen met Anki, Lonneke, Souraya en Suzanne ben gestart. Waarbij ik speciale credits wil geven aan Lonneke, die het idee tot wasdom heeft gebracht. In feite hoefde ik me alleen maar druk te maken over de teksten en af en toe flauwe grappen te maken tijdens een van onze vele brainstorms. Er zijn ergere dingen om je tijd mee te slijten.

In het filmpje hierboven stellen we onszelf en WOWN! voor. Ach, hoor ik je denken: zo’n filmpje. Nou, dat was geen sinecure. Ik geloof dat dat filmpje de gemoederen meer bezig heeft gehouden dan het hele project tot nu toe bij elkaar. Als mensen zichzelf gaan betitelen als zeepaard als ze zichzelf op beeld terugzien, dan begrijp je wel dat het een feestje waard is dat het ding er überhaupt gekomen is. Alle credits voor Souraya, die met oneindig geduld onze feedback heeft aangehoord en er uiteindelijk iets heel moois én eigens van heeft gemaakt. Want dat is WOWN! vooral ook: iets heel erg eigens. Het staat niet voor niks voor ‘w(e)-own’: voor het feit dat wij dit nieuwe merk op geheel eigen wijze vormgeven en we de touwtjes stevig in eigen handen hebben.

Op de vtwonen&design beurs komende week presenteren Anki, Souraya en Suzanne de eerste samples die straks onder de naam WOWN! te koop zullen zijn. Nog meer reden voor een feestje. We geven dan ook allemaal 2x twee kaarten weg voor de speciale VIP-avond die we op de beurs op vrijdag 6 oktober organiseren. De avond begint om 17.30u en eindigt om 21.00u. Je kan vanaf 17.00u die avond ook gratis parkeren en de beursvloer op. We hebben een hapje en drankje voor je klaar staan en horen natuurlijk heel graag wat je van onze allereerste producten vindt. Laat hieronder, of op Instagram of Facebook een bericht achter als het je leuk lijkt om op de VIP-avond te komen. Per winnaar krijg je twee kaarten, dus je kunt zelf iemand kiezen om mee te nemen. De twee winnaars krijgen aanstaande maandag bericht. Je vindt ons trouwens in hal 12, standnummer 054.

About this new Dutch interior label WOWN! started by five creative entrepeneurs: three of the best interior bloggers of our country and two creative minds (me included ;-))

Zus, Driehoek en andere schatten

/8 Reacties/in , , , /door


Afgelopen week was een bijzondere week. We hoorden niet alleen dat alles goed met is met het kindje dat we in het nieuwe jaar verwachten, maar ook dat Jet een zusje krijgt. Het is een gek idee, dat we nu ineens weten uit wat voor samenstelling ons gezin zal bestaan, straks. Ik heb zelf een broer, mijn Lief heeft er zelfs twee. Het voelt bekend, broers. Ik ben benieuwd hoe het straks zal zijn, om de moeder van zussen te zijn. Als alles goed blijft gaan natuurlijk, want als ik met de jaren iets heb geleerd, dan is het wel hoe breekbaar en daarom hoe wonderbaarlijk dat nieuwe leven is. 


De afgelopen 20 weken waren heftig en ook weer niet. Als je dit blog al een (hele) tijd volgt (een pluim dat je het tot hier hebt volgehouden, haha), dan weet je dat mijn vorige zwangerschap geenszins soepel verliep. Ik voelde me negen maanden lang op alle fronten diep ellendig. Ik heb deze keer ook dagen gehad dat ik me niet kon voorstellen dat ik me ooit niet misselijk en moe heb gevoeld. Maar daar bleef het bij. Het voelt lichter en anders. Ik voel ook hoe niet-vanzelfsprekend het is om opnieuw zwanger te zijn en hoe blij ik in feite dus mag zijn met die zwangerschapskwalen. (Niet dat ik van graniet ben hoor, want dat is allemaal gemakkelijker opgeschreven dan dat je het ook werkelijk steeds zo voelt als je er middenin zit. Niets menselijks is ons vreemd.)

Enfin.

Er waren meer dingen (alhoewel naar verhouding iets onbelangrijker dan een gezonde baby) die me blij maakten deze week. Ik vond niet veel bij de kringloop (zeker niet na mijn recente kringloop-meesleep-openbaring), maar wat ik vond is echt – om het in emoticons uit te drukken – diamant en een sundae. Een zwart-wit gespetterd bakje. Een kandelaartje van blauw email en tijdens een kringlooptrip met mijn broer een pastelgeel dienblad, dat op zijn beurt weer perfect past bij de analoge hertjesfoto die ik van Anki kreeg. (Hij staat ook in haar boek Shoot! Mijn favoriet sinds de eerste keer dat ik hem zag.)


Het boek hierboven is geïllustreerd door Jon Klassen en geschreven door Mac Barnett. Ik vond de synopsis (“Dit boek gaat over Driehoek. Dit boek gaat ook over Vierkant, de vriend van Driehoek. En het gaat ook nog over een gemeen grapje dat Driehoek met Vierkant uithaalt”) op de achterkant zo hilarisch dat ik hem kocht. Je kan niet vroeg genoeg beginnen met het bijbrengen van een goed gevoel voor humor. Alleen hoop ik wel dat de gemene grapjes over en weer straks tot een minimum beperkt zullen blijven, natuurlijk.

Last week was good. We had a 20-week anatomy ultrasound of the baby we are expecting in 2018 and we learned that the baby looks healthy and that our little girl gets a little sister. Since me and my Love only have brothers, it’s weird and also very exciting to become the parents of sisters. (Let’s see if we still think that’s exciting in about ten years, shall we? ;-))

Other (less life shattering) things that made me happy this week are my recent thriftfinds. A black-and-white bowl, a blue enamel candleholder and a pastel yellow tray I thrifted on a little thrifting trip with my brother. It fits the analog deer photo my friend Anki made perfectly. The book is called Triangle and is illustrated by Jon Klassen. It’s about Triangle who is going to play a sneaky trick on his friend, Square. If that synopsis doesn’t just crack you up…well, what will?

De prijs voor eigenwijs zijn

/1 Reactie/in , , , , /door


Jaren geleden plantte ik onze voortuin vol met hortensia’s. Sindsdien worden wij vanaf de vroege zomer tot ver in het najaar bij thuiskomst begroet door een kleurexplosie van blauw, groen, roze en paars in iedere denkbare schakering. Die hortensia’s zijn echter ook altijd een bron van zorg. In feite staan ze het hele jaar door op een schaduwrijke plek, die helaas alleen bloedheet wordt als ze gaan bloeien en veel (veel!) water nodig hebben. Ik ben niet alleen een rommelige tuinman (planten doen in onze tuin eigenlijk precies waar ze zelf zin in hebben, net als die woelrat die er momenteel huist), maar ook een hele eigenwijze. Hortensia’s moeten juist in de zomer op een schaduwrijke plek staan. Iedere bloedhete zomer sta ik dus avond aan avond mijn hortensia’s te sproeien, ze onderwijl peptalk gevend en hopend op een regenbui…of drie.

Ik krijg, kortom, ieder jaar weer de rekening gepresenteerd voor mijn eigenwijze tuingedrag. Er is zelfs een zomer geweest waar wij op vakantie waren en onze buren onze levensmoede hortensia’s niet langer konden aanzien en ze water gaven tot we weer terug waren. (Waarop onze buurvrouw droogjes opmerkte: “Ik zei nog tegen mijn man: “Ach, zolang wij onze kopjes maar niet laten hangen, dan komt het allemaal nog wel goed”. Hilarisch.)

Ja, die hortensia’s van ons houden de gemoederen lekker bezig.

De zomer van 2017 blijkt een grandioos jaar te zijn voor hortensia’s. (Ook voor mij trouwens, want ik ben geen warmteliefhebber. Wat misschien mijn liefde voor die plant wel verklaart.) Ze staan er niet alleen schitterend bij, het verkleuren van hun blaadjes lijkt zelfs nog even uitgesteld te worden door het gebrek aan fel zonlicht en alle regen. Ik moest zelfs moeite doen om een al verkleurde knop hortensia te vinden voor de krans met pruikenboomtakken die ik voor deze blogpost wilde maken. (Ik schreef vorig jaar trouwens deze blogpost over spectaculaire wijze waarop hortensia’s verkleuren.) De zogenaamde ‘doorgekleurde’ blaadjesbollen hebben namelijk de prettige eigenschap dat ze indrogen en niet meer verwelken. Je kan ze om die reden prima in een krans verwerken.


Hoe je deze krans maakt? Dat is echt super simpel. Ik gebruikte een borduurring, twee takken van de pruikenboom (de Royal Purple), hortensia en een tak van één of ander opvulgroentje met bolletjes (ik weet niet of je bij de bloemist ver komt met die beschrijving, maar je kan het allicht proberen). Ik bond ze aan de borduurring vast met gekleurd binddraad (o.a. via Action). Kind kan de was doen. Of beter gezegd: het is zo simpel als het planten van hortensia’s op een totaal verkeerde plek. Maar dat bekt dan weer een stuk minder lekker.

Some words on the hydrangeas I planted in my front garden years ago (which wasn’t the best move since that part of the garden gets a lot of heat during summer – right about the time hydrangeas start to bloom and need a lot of water). This year’s wet summer is perfect for them though, they’re looking prettier than ever. I enlisted my blogposts about my favourite flowers below!

For this blogpost I created a wreath with hydrangeas, purple Venetian Sumac and a branch of some cute green whose name I can’t recall (yeah I know, that’s helpful). I simply tied the branches to an embroidery loop with thin binding wire. The nice thing about hydrangeas is that once their crowns start to decolor, their leaves don’t wither anymore but dry out, which makes them perfect for a wreath. Easy as pie!


Meer bloemenposts zien/lezen? Hieronder een rijtje!
Want more?
Pioen 2
Pioen 1
Hortensia
Dahlia
Lisianthus
Amaryllis
Tulp
Ranonkel

Ik maakte deze blogpost in samenwerking met Mooiwatbloemendoen.nl.

Vakantie, in essentie

/3 Reacties/in , , /door


We zijn alweer even terug van onze reis naar Denemarken en Zweden. We bezochten in Denemarken het eiland Bogø, ten westen van Møn, helemaal in het zuiden van Seeland. Dit gebied is niet alleen prachtig, het ligt op slechts 5 uur rijden van Nederland, inclusief overtocht van Puttgarden naar Rødby. (Zo gebruik je de o met streepje nooit en zo al drie keer in één zin.) Nieuw was het prachtige gebied ten westen van het Roskildefjord, op een ruim uur rijden van Kopenhagen, dat we in onze laatste vakantieweek bezochten. (Als je nu al denkt: boeiend, boeiend, interessant…leuk joh, topografie, ik heb dat vak 15 jaar geleden niet voor niets uit mijn vakkenpakket geknald – ik ook. Maar hé, mócht je nu nog vakantiebestemmingsinspiratie nodig hebben…!)

Our holiday to Denmark and Sweden in photos.


Wie denkt dat Denemarken saai is, of dat je er alleen naartoe moet gaan omdat het hip is, doet Denemarken daar tekort mee. Denemarken is zoveel meer, dat ik amper weet waar ik moet beginnen met beschrijven waarom ik lang geleden mijn hart aan het land verpand heb. Het is er vredig, weids, lieflijk, maar ook compact…het is alles wat Nederland in veel opzichten vaak niet is. Hou me ten goede, ik hou van Nederland. Maar Denemarken komt op een gedeelde eerste plaats. Samen met Zweden, trouwens.

Na Denemarken reisden we voor het derde jaar op rij naar Småland (waar we haha! ook gewoon voor naar onze lokale IKEA hadden kunnen rijden natuurlijk!) in Zweden. Om op de terugweg dus weer een tijdje in Denemarken te blijven hangen. Al met al waren we bijna een maand weg.


We deden niet veel. We bezochten strandjes in piepkleine plaatsjes (geef een driejarige water, een emmer en een schep en je hebt er geen kind meer aan), maakten fietstochtjes, bezochten wat kringlopen en (heel erg Kinderen van Bolderburen dit) maakten jam van bessen uit de tuin van ons vakantiehuis. Of eigenlijk: Pim en Jet maakten jam. Ik maakte vooral bergen foto’s, waar ik vanzelfsprekend geen keuze meer uit kon maken bij thuiskomst. Ik beperk me dus maar tot deze selectie, wat de essentie van ons vakantie is. Rode huizen, mijn twee allerliefste lievelingsvriendjes, hommels in bermen met wilde bloemen, bomen, heel veel bomen, met korstmos begroeide rotsen, water en Scandinavische pastelkleuren.



En het allermooiste is: als je dan weer thuiskomt na al die tijd, dan ben je weer net zo gelukkig met je eigen land met al zijn gekkigheden en tekortkomingen. Je rijdt de grens over, het asfalt wordt donkergrijs en glad, de wegen drukker, het licht weer zo typisch Nederlands. Ik aanschouw de weggebruikers die zich als waanzinnigen gedragen, de volgepropte industrieterreinen, al die aangeharkte en door mensen aangeraakte vierkante meters…en schiet, geworteld als ik in hier ben, een heel klein beetje vol.

Soms moet je een tijdje afstand nemen om je de onvermijdelijke waarheid te realiseren: er is op deze wereld geen mooiere plek dan thuis.