Waarom je beter niet op vakantie kunt gaan


Soms, als ik in een erg kniesorige stemming ben, dan bekruipt me het gevoel dat je gewoon maar beter helemaal niet op vakantie kunt gaan. Voordat je weggaat is je to-do lijst namelijk zó lang dat je na het afronden ervan nog serieuzer aan vakantie toe bent dan je al was. En dan moet het feest van het inpakken nog beginnen. Vervolgens blijft bij thuiskomst de kater, dat omgekeerde gevoel van heimwee, minstens een week hangen. (En als het écht uit de klauwen escaleert, dan zit ik drie weken daarna nog door de vakantiefoto’s op mijn telefoon te scrollen met All by myself van Céline Dion op de achtergrond.) Het was een typisch geval van huilend naar huis dit jaar. 



We gingen naar Noord-Jutland in Denemarken. Omdat we niet te lang wilden rijden met ons 5-maanden-oude-Catootje. Dat van die kortere reistijd hadden we trouwens vrij slecht ingeschat, want Noord-Jutland is best groot en best ver rijden. Maar we hadden geen files. En door het onchristelijke tijdstip waarop we vertrokken kwamen we ook nog eens voor het donker op onze plaats van bestemming aan. En dat met twee kinderen op sleeptouw. Waarvan er één maar een beetje morrelde *) en de ander de hele rit lang verdiept was in haar Disney puzzelboek.

*) Want helaas zijn Maxi-Cosi’s **) zeg maar niet echt Cato’s ding. Stel je eens voor dat je in een auto zit met een baby die keihard huilt en dat dan de vierjarige die ernaast zit opkijkt uit haar boek en zegt: “mamma? Cato huilt.” Rainman is er niks bij.

**) Want wie verzon die naam? Er is niets maximaal knus aan die stoeltjes. Tenzij je baby een slangenmens is en opgevouwen in een koffer nog lekker ligt, is een Maxi-Cosi eerder een naughty chair dan een comfortabel stoeltje om je baby in te vervoeren.


Het weer daar in het noorden was fantastisch. Niet warmer dan 25 graden, eerder een graad of 20. Wat voor kouwelijke mensen misschien klinkt als een vakantie achter de muur uit GOT’s Westeros, maar wat voor mij de perfecte temperatuur is. In Denemarken hebben bestemmingen daarbij namen zoals Lolland, Skibby, Toftum of Skir (oh wacht, dat was slang voor oud, heb ik me pas laten vertellen) en als de plaatsnaam al zegt dat het er tof is of dat je er lol gaat maken, dan ben ik direct verkocht. Daarbij is het in Denemarken celestijns rustig en heb je bijna letterlijk op iedere straathoek een kringloop. Het kan gewoon niet op.


Eén van de hoogtepunten van deze vakantie was, naast het plunderen van meerdere kringlopen, een bezoek aan Kunsten, het museum voor moderne kunst in Aalborg. Het gebouw is ontworpen door Alvar Aalto (dat alleen maakt het museum al een bezoek waard) en het is één van de mooiste musea die ik tot nu toe bezocht. Door het gebouw, door de opzet van de exposities en door de grote hal (zie onder), die enorm indruk op me maakte. Het museum is relatief klein en dat is prima. Je hebt daarom de tijd om bijvoorbeeld in het restaurant een caesar salade te eten die zo fantastisch lekker is dat je voor de rest van je leven op dat vlak bent verpest.



Ik bezocht in Kunsten ook de expositie van de Finse Kaarina Kaikkonen. Ze exposeerde onder andere met het enorme kunstwerk van wc-papier dat je hieronder rechts ziet. Als je zoiets prachtigs van zoiets banaals kunt maken, dan ben je in mijn ogen een genie. (Al moet ik ook zeggen dat dat kunstwerk ergens diep van binnen het gevoel opriep dat vergelijkbaar is met dat van een hondje dat een berg herfstbladeren ziet. Of van een peuter die een blokkentoren omgooit. Ken je dat? Of ben ik de enige die dat soort gekke, destructieve gedachten heeft bij de aanblik van zoiets fragiels? Gelukkig liep er een hele strenge suppoost rond. En hebben mijn ouders me goed opgevoed.)



En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Maar dat zou super irritant zijn, dus dat doe ik niet. Het was leuk, het was goed, de baby stopte met huilen, de zon scheen en we huppelden naar een goudomrande Deense horizon. Bijna letterlijk. Dus ondanks de kater bij thuiskomst vermoed ik dat we dit volgend jaar, bij leven en welzijn, toch weer gaan doen.

Dag in dag uit, waar blijft de tijd?


Ach, ons Jetje is allang geen peuter meer. Ik wil niet klef gaan doen over hoe snel ze groot wordt enzo (want dat kinderen groot worden heeft niet alleen voordelen, het is ook nogal zinloos om je te verzetten tegen iets wat onvermijdelijk is) maar ik vraag me wel regelmatig af waar de afgelopen vier jaren gebleven zijn. Jet is, nu ze vier is, eigenlijk gewoon heel groot en ook nog heel klein. Erg toe aan school, maar niet omdat ze stierlijk vervelend is, maar omdat haar interesse in de wereld om haar heen steeds groter wordt. 

Als ik dan tóch klef moet doen (oké, oké): ons consultatiebureau vraagt je voorafgaand aan een afspraak altijd een vragenlijst in te vullen waar je ook begrippen die op je kind van toepassing zijn moet omcirkelen. Ik kom dan altijd uit op ‘vrolijk, grappig, nieuwsgierig, eigenwijs, eigenzinnig en energiek’. Ja sorry, ik kan het ook niet helpen. Ze lijkt nu eenmaal erg op haar vader (alleen ‘eigenwijs en eigenzinnig’ komen van mij, geloof ik).

Enfin. Afgelopen december verhuisde ze, om de baby die in januari op de planning stond, naar een nieuwe kamer. Niet alleen een minder babykamer-achtige, maar ook een die past bij haar leeftijd. Met meer gesatureerde kleuren en minder tot geen pastels. Met (neon)roze, maar vooral ook met donkerblauw, oker, (donker)groen, paars en marsala (of wijnrood).

De kamer is al maanden klaar. Het enige wat er naar mijn idee nog ontbrak was een bureautje. Ik vond dit oude, metalen exemplaar voor € 7,50 bij een kringloop die helemaal niet zo fantastisch is (lees: waar ze echte onvervalste rotzooi verkopen, maar dan ook échte rotzooi) maar waar ik (misschien wel om die reden) wel al de meest geweldige meubels vandaan heb gehaald. Het okergele wandkastje naast haar bed (met al haar Cars autootjes erin – ik schreef recent een column over die liefde) komt er bijvoorbeeld ook vandaan. Het bureau bleek helemaal uit elkaar te kunnen, waardoor ik het echt mooi strak kon verven. Ik gebruikte er de kleuren nachtblauw en turquois van Edding voor en liet het tafelblad zoals het was. Alleen het pennenbakje spoot ik over.

Als ouder heb je hele romantische ideeën over zo’n bureautje. Maar nu het ding er staat, wordt er niet aan gezeten, maar blijkt het gewoon een ordinaire shitbowl op kindformaat te zijn. Er wordt Lego op uitgestald, tekeningen, knutselwerkjes, steentjes, takjes, dode hommels, Cars parafernalia, zand en wat een vierjarige nog meer naar haar hol sleept. En mocht je je afvragen wat die bloem daar op dat tafeltje doet: Jet plukt graag bloemen. En ze vindt niets mooier dan dat ze die clandestien geplukte bloemen op haar eigen kamer in een vaas mag houden. Dat gedrag zal wel onder het kopje ‘eigenzinnig’ vallen. Of het is een indicatie dat ze later als ze groot wordt, inbreker wordt. Of winkeldief. Aan de andere kant: het is met mij ook redelijk goed gekomen, dus misschien is het gewoon een fase.

About the little desk I thrifted for our daughter’s room, that I refurbished and that’s now used as a shitbowl by our little girl (because, let’s be frank: all tables are basically shitbowls and magnets for all kinds of junk, aren’t they?) And some words about our daughter and the room she moved to after the birth of her baby sister.

She shed


Beter laat dan nooit, is tegenwoordig mijn motto. Nou ja, vooral voor wat betreft mijn weblog, dan. Ik had het er afgelopen december al over (al is dat pas drie blogposts geleden) en eindelijk had ik tijd om een blogpost te maken over mijn nieuwe werkkamer. Het is een soort huisje van Snoopy geworden (alleen ligt er niemand op het dak te slapen, zo jammer weer) en het is mijn hoogsteigen happy place.

In het Engels schijnen ze dit soort aparte werkkamers ‘she sheds’ te noemen, als tegenhanger van de ‘man cave’. Ikzelf verkies de naam ‘beverhut’ boven ‘she shed’. Die naam heeft een hele lange voorgeschiedenis waar ik je niet mee zal vermoeien. Het is in ieder geval dolkomisch om je dochter te horen zeggen ‘…dat mamma in haar beverhut zit te werken’. Alleen daarom al houden we die naam erin.


De beverhut werd gebouwd met bijna alleen maar tweedehands materialen. De dakpannen, de ramen, het kozijn en de deur, het binnenwerk…ze kregen allemaal een tweede leven. De houten betimmering (Douglas hout) zal met de jaren vergrijzen, wat (hopelijk) mooi zal passen bij de witte baksteen van ons huis. Op de foto hieronder zie je links iets wat lijkt op brandhout: onze oude schutting. Hoe goed hij ook bij het hele jaren ’80 bruin-met-wit thema van de vorige bewoners paste, hebben we hem toch ook maar vervangen. (Ik zou overigens best wat respectvoller over het ding mogen spreken, hij bleef zelfs bij de laatste januaristorm overeind.)

De inrichting van de beverhut is ook voor een groot deel tweedehands. De lockerkast bijvoorbeeld, kocht ik hier. Als je denkt dat een loods ramvol oud kantoormeubilair saai is, dan moet je daar een keer naartoe. Alleen al om de herdershond die er rondloopt te aaien (we hadden direct een klik en zijn nu vrienden op Facebook). Het bureau stond al heel erg lang op mijn verlanglijstje. Ik kocht hem uiteindelijk voor een hele goede prijs op Marktplaats. Het is de Lloyd tafel van Functionals. Grappig genoeg (en tevens in de categorie Lekker Boeiend) was de verkoopster van de tafel tijdens de transactie, net als ik, hoogzwanger.

De houten kasten zijn de IVAR’s van IKEA. Ik vermoed dat ze gebouwd zijn naar het voorbeeld van die kast uit het eerste deel van de Narnia Kronieken, zoveel rotzooi kan erin. Ik wil er nog eens inkruipen, wie weet kom ik in een magisch winterlandschap terecht. De stellingkast is ook van IKEA, hij komt uit de Ypperlig collectie. Daar kan ook veel zooi in, maar bij gebrek aan een achterwand acht ik de kans klein dat hij een portaal naar een magisch parallel universum bevat.

De poster zag ik jaren geleden bij Anki. Hij is van Studio Boot. Ik had er nooit plek voor (het ding is gigantisch, al zou je dat zo niet zeggen), maar aangezien mijn werkkamer een puntdak heeft, past hij hier perfect en kon ik hem eindelijk bestellen. Het idee van het ophangsysteem van houten latjes komt ook van Anki’s blog. Je kan hier lezen hoe je ze maakt. Het kleed is van Ferm Living, de roze paraplubak waar nu posterrollen in staan vond ik bij de kringloop. Je kan er hier meer over lezen. De gele lamp is van Jieldé, die vond ik ook via Marktplaats, evenals de bureaustoel (deze man heeft een loods met o.a. tweedehands Vitra meubilair). De rest van de spiegeltjes en kraaltjes komen voornamelijk uit de kringloop.


En dan dat uitzicht door de dakramen op onze boom. Daar kan geen schilderij uit de kringloop tegenop.

Dichterbij een happy place kan ik niet komen, denk ik. Zeker niet nu er, terwijl ik dit hier zit te schrijven, een ontzettend lief, tevreden baby’tje naast me ligt te slapen in haar wandelwagen. Happy days.

…and nothing else matters


Lichtjaren geleden solliciteerde ik op een stageplek (doe je dat, solliciteren op een stageplek? Ach, boeiend). Ik weet zelfs nog de naam van de man met ik het sollicitatiegesprek had. Zijn voornaam was namelijk Cor en dat vond ik een oneindig ouderwetse naam voor zo’n jonge vent. Hoe dan ook, het gesprek verliep goed en ik hoopte dan ook vurig dat de stageplek voor mij was. Dagenlang hoorde ik niks, ook niet op de dag dat hij me zou bellen om me al dan niet mee te delen dat ik de plek niet zou krijgen.


In die tijd was ik nog niet zo assertief dat ik dan zelf ging bellen. Ik mocht dan wel secretaresse willen worden, bellen vond ik doodeng. Maar na al dat wachten werd ik best een beetje boos. Waarom liet die man niks van zich horen? Toen ik hem dus uiteindelijk wel zelf belde, kwam hij met de slapste smoes in de geschiedenis van het universum: “Ja sorry, in gedachten heb ik je al tien keer gebeld. Helaas hebben we nu geen plek voor een stagiaire.” Gee, thanks! For nothing! Bij de bank, waar ik later een hele leuke stageplek kreeg, noemden we zulke situaties altijd leermomenten. Als er dan niks zinnigs uit een situatie kwam, had je er allicht iets van geleerd. Ik was in dit geval in een klap van mijn bel-angst af.


Waarom deze ellenlange introductie? Omdat ik in gedachten al tien keer een blogpost geschreven heb. Aan goede voornemens ontbrak het namelijk niet, die laatste weken van mijn zwangerschap. Ze uitvoeren bleek een te grote opgaaf, zo blijkt wel uit de radiostilte hier. Die weken waren dan ook druk. Met 36 weken moest het hele huis nog omgegooid worden, mijn nieuwe werkruimte ingericht, waarna Jet naar mijn oude werkkamer verhuisde en het aller- allerlaatst de babykamer klaargemaakt kon worden. Ja, iets met prioriteiten…maar aangezien we in mijn familie aan olifantendrachten doen, leek het me onwaarschijnlijk dat ik met 36 weken zou gaan bevallen. En dat klopte gelukkig ook. (En was het wel gebeurd, dan was ik genadeloos afgestraft voor mijn naïviteit. Nog een leermoment.)


Het doet er allemaal niet meer toe, zodra je dan eindelijk je kindje na al dat wachten vasthoudt. Op 29 januari werd ze geboren, ons mooie meisje en lieve zusje Cato. Het gaat goed, met haar en met ons. Jet refereert constant naar ‘hem’ in plaats van ‘haar’ (erg komisch) en vertelt iedereen die het wel en niet horen wil over haar zus.


Tijdens mijn allereerste uitstapje dat verder reikte dan de perceelsgrenzen van ons huis (zo erg was het op het laatst, gelukkig heb ik goed ontwikkelde kluizenaarsgenen) ging ik natuurlijk naar de kringloop. Ik vond er de Zweedse kast die perfect past op Cato’s kamer. Voor de rest alvast een foto van Jet’s nieuwe kamer. Er volgt nog meer. Maar echt. Maar nu eerst weer even terug naar de bel die Cato heet. Want voor ik het weet is ze op haar brommer weg voor ik goedemorgen zeg.

(En dan nog even dit: ‘mijn’ WOWN! crew lanceerde gisteren – na maanden keihard werken – hun volledige WOWN! collectie, die zij in samenwerking met Kwantum ontwikkelden. Wat een werk en wat een prachtig resultaat! Lees op wown.nl alles over de officiële lancering en over de collecties van Anki, Suzanne en Souraya die vanaf 19 maart in de winkels liggen!)

Once again, it’s going to be legenmerry!


Ik heb het gehaald, de eindstreep die zwangerschapsverlof heet. Ik heb zelfs nog, tussen het halen van wat voelde als een miljoen deadlines (dankzij een verweekte hersenpan, de helft minder energie én zuurstof dan normaal – laat ik wel wezen) nog wat kerstversiering in huis weten aan te brengen. Champagne problems, ik weet het. Maar de laatste maanden waren desalniettemin teringdruk, zeker als je voornoemde perks of being pregnant in het grote geheel meeneemt. 


Maar, de kerstversiering dus. Ik vond bij de kringloop in Antwerpen prachtige gekleurde kerstballen, die ik in de kamerden hing die het hele jaar door als kamerplant fungeert en met kerst als kerstboom. Ik vind het hele ritueel van het halen van een kerstboom ontzettend leuk, maar voel me ieder jaar weer bijzonder schuldig over het feit dat we die bloedig opgekweekte kerstboom na een maand keihard bij het grof vuil zetten. Dit is – wat mij betreft althans – een geweldig alternatief. Verder kon ik eindelijk mijn Meri Meri advent stadje in het feitelijk speciaal daarvoor aangeschafte antieke wandrek zetten. De kleine marquee letters bovenop het wandrek zijn van HEMA.


Voor de rest is de versiering zoals altijd een samenraapsel van vintage, nieuw en een beetje vreemd. Ik doel hierbij, om maar eens een voorbeeld te noemen, op het kalkoenbloempotje (ik heb er even geen ander woord voor) in de hal dat ik bij de kringloop vond. Een vondst waar een Zeer Geliefd Familielid over zei: “Wie koopt zoiets?!”. Ik kan blijkbaar zelfs mijn bloedeigen familie, toch de mensen die inmiddels wel wat van mij gewend zijn, nog choqueren met mijn kringloopvondsten.

Verder word ik heel erg gelukkig van de roodkoperen kerstster die ik bij de kringloop vond en die zo prachtig bij het roze dressoir past. De kerstkaart ernaast is trouwens ontworpen door Ruth Hengeveld, je kan hem hier kopen.




Wil je andere kerstinspiratie zien? Voor zover het chaotische archief van dit blog dat mogelijk maakt, zette ik een paar van mijn favoriete kerstblogposts op een rijtje. Onder andere die ene Addams Family-geïnspireerde die ik samen met Anne maakte, alweer twee jaar geleden. Je kan via het zoekmenu ook zelf op ‘kerst’ zoeken, maar wees gewaarschuwd: je komt dan in een brei terecht die vergelijkbaar is met mijn bovenkamer…ook als ze niet onder invloed van zwangerschapshormonen staan. Je bent gewaarschuwd! ;-)

Hele fijne feestdagen gewenst, lieve allemaal!

Kerst 2016
Addams Family – kerstinspiratie voor niet-traditionele types
Een vintage houten kerstster in een nieuwe jas
Papieren 3D sterren