Lobi da basi

/1 Reactie/in , /door

Lobi da Basi - Oh Marie!
Je moet een hart van steen hebben, als je niet hoefde te huilen om het liedje van Ali B. afgelopen vrijdag.

Ik vind Ali B. een sympathieke gast, maar op zich heb ik niks met zijn muziek. En hij trapte in zijn liedje alle open-ouderschapsdeuren in die er in te trappen zijn, maar dat maakt niks uit. Het raakte me recht in mijn hart.

Mijn hart is namelijk al een tijd niet meer van steen. Maar van chocolade. Of iets anders dat heel gemakkelijk smelt.

De reden daarvan ziet u op deze foto’s.

Lobi da Basi - Oh Marie!
Tegenwoordig kunnen we samen op de fiets. Fietsen we door het bos en langs de weilanden. Zonder doel, gewoon een rondje. Bij ieder weitje met dieren maakt ze het geluid van een Nazgûl (die uit Lord of the Rings, ja). Echt, zo klinkt het. Dat heeft haar al de bijnaam baby-Nazgûl opgeleverd. Ze vindt dieren zo prachtig. Het zijn voor haar allemaal levende knuffels, net als Molly.

Op de fiets zingt ze. Daaidaaidaai. En als je in een vrij lege, stille winkel loopt, roept ze soms ineens heel hard “HUUUUU”. Alsof ze denkt: “Deze winkel kan wel een goeie portie huuuu gebruiken.” Dat vind ik ongelofelijk grappig. Ik ga die geluidjes missen, als ze gaat praten.

Ze wordt al bijna 1. Wat ik bijna niet kan geloven. Het leven is een feestje, met haar erbij. Wij hangen geen slingers op, wij hebben Jetje al. Lobi da basi. Liefde is de baas.

Lobi da Basi - Oh Marie!

Plant gang

/3 Reacties/in , /door

Plant gang - Urban Jungle Bloggers - Oh Marie!
Iedere keer als ik de Urban Jungle Bloggers nieuwsbrief ontvang, neem ik me voor om mee te doen en iedere keer komt er weer iets tussendoor.

Terwijl ik toch echt – en ik heb ze geteld – 20 planten in huis heb staan. Ik kan mezelf met recht een Urban Jungle eigenaar noemen. Blogger nog niet dus, want dat doe ik er niet veel over.

Dat is eigenlijk best gek. Want ik hou heel erg van groen. Van mijn tuin. Van tuinieren. Van het moment dat de natuur weer wakker wordt na de winter. En van het feit dat er van al mijn kamerplanten ooit maar twee gesneuveld zijn. (Dikke tip: planten onder luchtroosters krijgen bijna gegarandeerd ziektes – planten houden niet van tocht).

Plant gang - Urban Jungle Bloggers - Oh Marie!
Ik praat niet met die planten, ik knuffel ze niet, maar ik selecteer ze wel op een bepaalde mate van onderhoudsvriendelijkheid en zorg dat ze op een lichte plek staan. Ik moet de eerste kamerplant nog tegenkomen die het fijn vindt om in een donker hoekje te staan. Daar krijg je alleen maar ondankbare planten van (luister even dit fragment van de Mannen van de Radio – want zo ontzettend kan het uit de hand lopen, mensen!).

Op de foto’s een fractie van mijn plant gang. Uiteraard allemaal in gekringloopte bloempotjes. En vooruit, er staan ook wat boterbloemen uit de tuin en lelies van de bloemist bij. Want áls ik dan blog over groen in huis, dan doe ik het goed ook!

Plant gang - Urban Jungle Bloggers - Oh Marie!
Wil je zelf Urban Jungle Blogger worden (en dan hopelijk een betere dan ik)? Dat kan hier!

De doorzichtige fotolijst op de gele plank is van Moebe en kocht ik bij Strand West.

Online leren weven met Oh Marie! deel 3

/5 Reacties/in , /door


Les 3 van online leren weven met Oh Marie! Vandaag halen we het weefwerk van het weefraam. Tenminste, als je klaar (én tevreden) bent met het resultaat!

Het verwijderen van het weefsel van het weefraam en het afwerken zijn op zich niet moeilijk, maar moeten wel met beleid (zoals wij thuis altijd zeggen) uitgevoerd worden. Je begint en eindigt het weefwerk dan wel met een twijndraad (hoe je die aanbrengt zie je in instructiefilm 1), zodat het weefsel niet van de kettingdraden kan glijden, maar het afwerken is wel de kroon op al je harde werk. Voorzichtig dus. Neem de tijd!

Wat ik zelf heb geleerd?

Ik heb nog steeds mijn bedenkingen over de wijze waarop ik mijn weefwerkjes aan hun stokje bevestig. Op de één of andere manier staat die me nog niet aan. Ga ik nog eens verder over nadenken. Dat het weven van halve rondjes ook niet moeilijk is.

En dat mijn haar zo van bovenaf gezien (want hoe vaak ziet een mens zichzelf nu van bovenaf?) veel gelijkenis vertoont met mammoethaar. Of ‘woolly mammoth’ zoals ze zo prachtig in het Engels zeggen. Is dit weefgerelateerd? Zeker niet. Maar man, man, wat leer ik veel van die weefseries. Meer dan ik dacht! *Voeg hier naar wens een sarcastisch lachende emoticon in*

Zo. De basale weefzaken staan nu allemaal online. What’s next? Figuren weven, misschien is dat wel leuk. Tot de volgende keer! O, enneh..vragen? Stel ze gerust!

Alle online weeflessen terugzien en -lezen? Dat kan hier:
Instructiefilm weefraam opspannen en twijndraad aanbrengen
Instructiefilm Turkse knopen maken en het gebruik van de steeklat
Wat je nodig hebt om te beginnen met weven (met handige links en tips)
Meer materiaallinks en -tips

Over analoog fotograferen

/1 Reactie/in , /door

000021verkl
Een tijdje geleden maakte Hanke foto’s van ons gezin. (Vind ik nog steeds een beetje gek klinken: ‘gezin’. Alsof je dat pas écht bent als je met meer dan vier personen bent. Net zoals dat moment dat je je vriend je man gaan noemen nadat je getrouwd bent. Dat.) Hanke maakte de foto’s van ons in een park waar ik veel kwam in mijn jeugd en het was heel bijzonder om daar weer te zijn met ons kindje erbij. (En dat Hanke de foto’s maakte, nadat ze me het jaar ervoor fotografeerde toen ik nog zwanger was.) Ik droomde de nacht erop ineens weer over al die keren dat ik op die plek was. Blijkbaar ging voor even dat deurtje naar al die jeugdherinneringen weer open. Ik vind het op een gekke manier geruststellend om te weten dat al die plekken en mensen die niet meer in je leven zijn, nog altijd ergens veilige opgeborgen zitten in je geheugen.

Omdat Hanke helemaal analoog fotografeert, leek me dat een goede reden om zelf ook weer wat analoge foto’s te delen hier. Ik experimenteerde wat met binnenfotografie (weliswaar op een stralende dag), omdat ik altijd een beetje bang ben dat die foto’s te donker worden. Ze blijken prima belicht te zijn.

Film is not dead - Oh Marie!
Film is not dead - Oh Marie!
Analoog fotograferen is ontzettend leerzaam. Omdat het, in tegenstelling tot digitale fotografie waar je foutjes nog weg kan poetsen en zelfs het licht nog aan kan passen, geen foolproof fotografie methode is. Het licht en de compositie moeten meteen goed zijn omdat ik te puristisch ben om mijn analoge foto’s digitaal na te bewerken. Ik wil op mijn analoge foto’s zoveel mogelijk zien – zonder hulpmiddelen – wat er in de body van de camera tot stand is gekomen. Dat voelt het meest ambachtelijk. Het voelt (voor mij hè, want dat is echt heel persoonlijk!) als het verschil tussen een zelfgebakken appeltaart of een die je bij de supermarkt koopt. Ik kan me trouwens natuurlijk alleen de luxe van zulke uitspraken veroorloven omdat ik voor mijn dagelijkse werk gewoon een digitale camera tot mijn beschikking heb! (En zal je zien dat ik vannacht droom over de appeltaarten die mijn oma vroeger bakte. Dat zou wel gaaf zijn.)

Film is not dead - Oh Marie!
Film is not dead - Oh Marie!
Als je meer over (analoge) fotografie wil lezen, bekijk dan onze fotografie pagina’s eens hier. We schrijven graag en vaak over fotografie en delen regelmatig tips en trucs op allerlei fotografie gebied. Je kan er trouwens ook nog steeds de oude Oh Marie! magazines op naslaan, die je nog steeds allemaal hier terug kan lezen!

Een kerstvondst in hartje mei

/2 Reacties/in , /door

Södahl bordje - Oh Marie!
Misschien kan je deze post maar beter overslaan, want het gaat over iets kerst-gerelateerds. En na die post over Sinterklaas, gaat dat je misschien wel gewoon keihard een brug te ver.

Ach, aan de andere kant: de plastic Vrolijke Vormenkever (of, onder ouders: ‘herriemakende terrorkever’) van onze dochter blijkt ook gewoon Sinterklaasliedjes in zijn repertoire te hebben. En met DJ Jet aan de knoppen, hoor je die op een dag wel een keer of tien voorbij komen. Wij hebben onszelf plechtig beloofd (of eigenlijk zou je beter kunnen spreken van ‘cadeau gedaan’) dat het bij deze ene guilty pleasure op het gebied van plastic babyspeelgoed met knoppen en geluidjes blijft. (Zo’n ding doe je echt alleen je grootste vijand cadeau. Wij kregen hem van de buren. Ik heb nog steeds goeie hoop dat het geen verpakte boodschap was.)

Södahl bordje - Oh Marie!

Maar..waar had ik het over? Oh ja! Kerst. Vroeger hadden we bij ons thuis kerstplacemats van Södahl, uit Denemarken. Daarop stond op hele lieve, naïeve wijze het kerstverhaal afgebeeld. Prachtig vond ik ze. Nog steeds trouwens. Die placemats zijn voor mij het ultieme gevoel van gezelligheid en thuis zijn. Precies het gevoel dat bij kerst hoort (en, toch ook wel bij de rest van het jaar, anders zou het een beetje triest zijn).

Vind ik me daar toch, hartje mei, bij de slechtste kringloop ooit (je weet dat je in een slechte kringloop bent, als je dochter een vaas uit een rek trekt, het kapot valt, je het wil vergoeden en ze bij de kassa zeggen: “Nee man, wég met die troep!”. Prachtig) een bordje vindt met hét Södahl kersttafereel erop. Voor 50 cent.

Hij hangt al in de woonkamer. Omdat hij me herinnert aan een heleboel fijne dingen. Hij wordt vanzelf weer actueel, trouwens. En nu hoef ik die Södahl placemats van mijn ouders niet te verdonkeremanen. Blijft het met kerst thuis ook nog gezellig.