Je hoeft geen kind te zijn of er een te hebben (alhoewel het wel kan helpen) om magie in de wereld om je heen te zien. Ken je die scene uit de film Amélie waarin zij een videoband van haar buurman krijgt waarop hij grappige stukjes film opgenomen heeft? Met dat paard dat met een wielrennerspeloton mee galoppeert? Ik noem dat klein geluk. Tegenwoordig heb je daar trouwens ook YouTube en Pinterest voor.
Magische momenten voltrekken zich vaak rond dieren. Tenminste, in mijn geval. Ik wil nu niet als een dolfijnenfluisteraar klinken (zeker niet gezien de laatste ontwikkelingen rondom het Dolfinarium), of als iemand die dieren tot haar beste vrienden rekent “….omdat ze je zo zonder oordeel tegemoet treden”, maar dieren zijn gewoon zoals ze zijn en in die hoedanigheid vrij droog in hun gedrag. Ze doen hun ding, terwijl de wereld doorraast en wij ons als kippen zonder kop druk maken om grote en kleine wereldproblemen.
Tijdens mijn niet-zo-vlekkeloos-verlopende-zwangerschap sleurde mijn Lief mij bijvoorbeeld regelmatig op de fiets mee langs weitjes waar pasgeboren veulentjes rondliepen, om me een beetje op te vrolijken. In diezelfde periode liep ik in een warenhuis een Perzische kat tegen het lijf. Ik was dan wel zwanger, maar ik wist toch echt zeker dat ik het goed zag. Een paar schappen verderop zag ik zijn baasjes lopen met een speciale poezenkar waar de kat inmiddels weer vredig in zat te dutten. Hij bleek niet goed alleen te kunnen zijn en van stress regelmatig hun interieur te slopen. Ze namen hem daarom maar mee als ze van huis gingen.
Rosie, de hond waar ik al eens over schreef in de editorial van Ahoy Marie!, heeft me door een afschrikwekkend lange, door zeeziekte overheerste walvis-kijktocht gesleurd. De kat met het groene truitje die zijn zwervende baasje gezelschap hield (let op het Hello Kitty bakje waar je donaties voor de kat in kon doen – ook zwervers houden er slimme marketingtrucs op na!) maakt de herinnering aan onze huwelijksreis naar New York een stuk minder cliché.
Roze zonsondergangen, standbeelden in de stad met een kapsel van Viburnum, een kindje in een kerk zittend tegen een grafmonument met een felgekleurde heliumballon in de vorm van een paard, mensen die spreekwoorden gebruiken (die ik nog niet ken)… ze liggen allemaal zorgvuldig opgeslagen in mijn magische parade kluis. Voor een regenachtige dag. Perry Como zong immers ooit al: “Catch a falling star and put it in your pocket. Save it for a rainy day.”
Ik bezoek een kerk in Boston, Amerika. Zo’n Moonrise Kingdom kerkje, met van die hokjes in plaats van bankjes. Voorin zit een klas met kinderen te luisteren naar een mevrouw die iets vertelt over de belangrijke plek die deze kerk en Boston innemen in de geschiedenis van hun land. Op de katheder voor de vrouw ligt een zwarte kat opgerold te slapen.
Aan het eind van haar verhaal valt er een stilte. Eén jongetje steekt zijn vinger op en stelt die ene prangende vraag die iedereen al die tijd al bezighoudt:
“Ma’am, may I ask you something?”
“Is that a real cat?”
Kinderen helpen niet alleen mee bij het zien van magie in de wereld. Ze dragen er ook aan bij.
