Happy hour: fotograferen tijdens het blauwe uur

Blauw uur - Oh Marie!
Vlak voor de zon opkomt of ondergaat, ontstaat er een tijdslot dat in de fotografie ‘het blauwe uur’ wordt genoemd. In tegenstelling tot het gouden uur (het moment nadat de zon is opgekomen en voordat deze weer ondergaat) neemt de lucht tijdens het blauwe uur een diepblauwe kleur aan. Een kleur blauw die zich geweldig laat vastleggen door een camera.

Een goed (of nog beter: geschikt) blauw uur hangt af van locatie, datum en weersomstandigheden. In Nederland zit je goed: bij ons duurt het blauwe uur relatief lang. Laat je echter niet misleiden door de naam, want het blauwe uur duurt niet langer dan een kwartier. Maar ja, ‘het blauwe kwartier’ klinkt dan weer zo lullig. De datum bepaalt verder wanneer de zon op- of ondergaat en het is ook fijn als het weer meewerkt: het blauwe uur is het best zichtbaar als er geen of weinig bewolking is.

Persoonlijk vind ik het blauwe uur zelfs bij uitstek een fotografiemoment voor de winter. Zeker als het gesneeuwd heeft, geeft het wit van de sneeuw tussen de bomen foto’s iets magisch. Al wil het dit jaar niet erg winteren, toch had ik een paar weken geleden geluk: het vroor, het was helder en er lag zowaar zelfs wat sneeuw!

Blauw uur - Oh Marie!
Blauw uur - Oh Marie!
Hierboven fase 1 van het blauwe uur: de blauwe lucht die ontstaat nadat de zon onder is gegaan geeft een heel duidelijk contrast tussen onderwerp en achtergrond. Eerst wordt hij paars, om over te gaan in een perfect verloop: het ombré effect.

Wat verder handig is om te weten: de richting die je op fotografeert is vanzelfsprekend van invloed op de kleur blauw. Aan de kant waar de zon ondergaat, is de lucht lichter (zie onder).

Blauw uur - Oh Marie!
Blauw uur - Oh Marie!
Het blauwe uur wordt vaak benut voor het fotograferen van landschappen maar ook voor architectuurfotografie. Kijk maar eens naar de bovenste foto in deze blogpost. Omdat de lucht nog niet helemaal donker is, blijft het silhouet van een gebouw zichtbaar. Er ontstaat een mooi contrast tussen lucht en object. In de winter is veel binnenverlichting al vroeg aan, wat fotograferen na zonsondergang ook nog een extra gaaf (licht)effect aan je foto’s kan geven. (Dit gaat natuurlijk niet op als je een lucky basterd bent die op een kantoor werkt waar om 16.00u het licht al wordt uitgedaan. In dat geval wil ik graag weten waar je werkt en of ze er nog vacatures hebben. En of ze een beetje goede arbeidsvoorwaarden hebben natuurlijk.)

Blauw uur - Oh Marie!
Blauw uur - Oh Marie!
Langzaam maar zeker wordt de lucht egaal blauw voordat het helemaal overgaat in zwart.

Ik schoot deze foto’s vanuit de hand, maar als je wil voorkomen dat je sluitertijd heel lang wordt, of je ISO waarde de pan uitrijst, dan is een statief geen overbodige luxe. Check voordat je op stap gaat hoe laat de zon onder gaat en zorg ervoor dat je vlak vóór dat moment op de plek bent die je wil fotograferen. Zo kan je de rap veranderende lucht goed vastleggen. Ik vond deze handige tabel met de tijden van de zonsondergang van 2016. Nu nog even wachten op een heldere avond. En als we heel, heel veel geluk hebben, sneeuw. Ik ga een sneeuwdans voorbereiden, jij veel plezier gewenst!

Blauw uur - Oh Marie!

Instagramprofiel – Hannie van Breda-Arts

Instagramprofiel Hannie van Breda-Arts - Oh Marie!
Als je dacht dat een geheel maken van je Instagramfeed een opgaaf was, dan heb je die van Hannie nog niet gezien. Haar feed heeft het ombré effect. Het gaat zoetjesaan over van roze naar wit, geel, oranje, paars, blauw, zwart, grijs…en weer terug. Zonder ooit rommelig te worden. Daar zetten wij ons petje diep voor af. Zeker op de momenten dat we zelf weer een uur zitten te turen naar die ene te plaatsen foto, ondertussen in ons hoofd de hevige discussie voerend of deze foto nu wél of net niet in ons grote Instagramgeheel past.

We vroegen Hannie naar haar beste Instagramtips, die ze graag met ons deelde. Die knopen we in onze oren, hopend dat ze ons volgende Instagram-tuurmoment wellicht wat kunnen inkorten.

Foto’s – Hannie van Breda-Arts

Instagramprofiel Hannie van Breda-Arts - Oh Marie!
Wie, wat, waar…kortom: Hannie in het kort?
Mijn naam is Hannie van Breda-Arts. Ik woon in het zuiden van Nederland met man en dochter. In het dagelijkse leven ben ik werkzaam in de hectische wereld van transport en ben dan vooral bezig met regelgeving en procedures. Misschien dat ik daarom juist als tegenhanger in mijn vrije tijd graag rustige en eenvoudige foto’s maak.

Instagramprofiel Hannie van Breda-Arts - Oh Marie!
Hoe ben je op Instagram terecht gekomen en wat is het leukste dat je hebt meegemaakt door Instagram?
Via Facebook en Pinterest kwam ik steeds vaker mooie plaatjes tegen die door mensen op Instagram geplaatst waren. Dat was voor mij de aanleiding om ook een account aan te maken. Inmiddels is Instagram mijn favoriete vorm van social media. Naast het plaatsen van mijn eigen foto’s, vind ik er veel inspiratie en positiviteit.

Het leukste dat ik heb meegemaakt op Instagram is het verzoek voor een binnenkijker in ons huis. Daarnaast vind ik het ook heel leuk dat ik nu word benaderd door bloggers die mijn feed in de schijnwerpers willen zetten.

Instagramprofiel Hannie van Breda-Arts - Oh Marie!
Je foto’s hebben een hele karakteristieke compositie. Kies je daar bewust voor?
Door de jaren heen zijn mijn foto’s steeds eenvoudiger en minimalistischer geworden. Ik hou van eenvoudige, krachtige en lichte foto’s waarbij alle aandacht gericht is op het onderwerp of de sfeer. De compositie van een foto is daarin erg belangrijk. Juist de uitsnede van het beeld kan ervoor zorgen dat de aandacht precies naar het onderwerp gaat.

Instagramprofiel Hannie van Breda-Arts - Oh Marie!
Hoe kies je de onderwerpen van je foto’s? Kies je ze bewust op kleur?
Ik ga graag de uitdaging van de #100daysof_ challenges aan. Het onderwerp van de foto’s ligt dan vast, maar het daagt uit om goed om je heen te kijken en iedere dag weer een nieuwe invulling te geven aan hetzelfde onderwerp. Ik deel de 100 dagen op in collages van 9 foto’s en vind het leuk om deze op kleur te maken. Dat betekent dat de eerste drie foto’s nog niet vastliggen qua kleur, maar dat ik daarna wel probeer om binnen een mooi kleurenpalet te blijven. Dat maakt van de collages een mooi en rustig geheel.

Instagramprofiel Hannie van Breda-Arts - Oh Marie!
Wat is de beste Instagramtip die je kreeg?
Blijf dicht bij jezelf.

Instagramprofiel Hannie van Breda-Arts - Oh Marie!
Wat is jouw eigen favoriete foto?

Mijn eigen favoriete foto is meestal de foto die ik als laatste gemaakt heb. En natuurlijk alle foto’s van onze dochter Sofie. Vooral de foto waarbij zij op de bodem van het zwembad ligt. Deze heb ik dan ook in formaat 80 x 80 cm laten afdrukken op Forex.

Instagramprofiel Hannie van Breda-Arts - Oh Marie!
Wat wil je verder nog aan ons kwijt?
Ga fotograferen! Door middel van het maken van foto’s ga je anders kijken naar de wereld om je heen. Juist door de lens van de camera zie je hoe mooi het gewone kan zijn. See the ordinary in the extraordinary.

Volg Hannie op Instagram via @hannievanbreda

50 tinten blauw – Polaroidfoto’s van Hollandse luchten

Fotoinspiratie Polaroid camera - Oh Marie!
Ik heb geen idee of er zoiets bestaat als Hollands licht. Er bestaat wel een theorie dat het licht zoals dat te zien is op schilderijen van oude Hollandse meesters (‘Hollands licht’) verloren is gegaan bij de inpoldering van het IJsselmeer. Of dit nu waar is of niet (en zouden schilders in Noord-Brabant daar dan ook last van hebben gehad?), ik hou ontzettend van onze Hollandse luchten. 

Op Pinterest kwam ik dit prachtige Polaroid foto inspiratie project tegen waar Tim Schmitt ‘blanco’ Polaroids maakte: hij fotografeerde de lucht in al zijn wisselende blauwschakeringen. Het leverde een prachtig geschakeerde kleurserie op.

Ik besloot dit ook eens te proberen met mijn Fuji Instax. Het leerde mij weer veel over fotograferen met de Polaroid camera (ik word graag door schade en schande wijs) én over de oneindige kleuren blauw die de lucht gedurende de dag heeft. Indigo-, ultramarijn-, kobaltblauw en een hele reeks grijs- en wittinten. De foto’s lijken wel Pantone kleurstalen. De foto linksboven maakte ik op een bewolkte dag rond een uur of 10 ’s ochtends. Een uur eerder was de lucht met het blote oog de kleur van de Polaroid, maar werd de foto nog zwart. De camera heeft behoorlijk wat licht nodig om überhaupt wat op de foto te kunnen tonen. Grappig genoeg worden de Polaroids bij hoge bewolking (een witte lucht) lichtblauw. Je kan ook nog een beetje spelen met de instelling ‘donker/normaal/licht’ op de camera, om zo meer kleurschakeringen toe te voegen aan je verzameling.

Je kan eenzelfde serie ook maken met de zee, bijvoorbeeld als tijddocument van de keren dat je aan het strand bent. Kijk hier maar eens. Ik vind deze met elektriciteitsdraden en bomen ook erg mooi.

Heb je geen Polaroidcamera? (Ik geef je geen ongelijk, de films zijn schreeuwend duur – ik teer al jaren op een partij die ik met korting op Marktplaats kocht!) Met je telefoon werkt dit natuurlijk net zo goed!

Sfeerbeeld II verkl

Spookpretpark – analoge foto’s van het verlaten Land van Ooit

Land van Ooit verlaten - Oh Marie!
Ach, nu we toch in de pretparksfeer zitten, kan er best nog een pretpark achteraan. Zaten we dat dan, hoor ik je denken? We zaten toch middenin een Addams Family thema? Ja klopt, scherp van je! Maar telt een spooky, verlaten pretpark dan wel? Nou vooruit dan. Dan hoef ik me alleen nog voor die andere pretparkpost te verantwoorden. 

Zo alive and kicking als het pretpark uit mijn vorige blogpost was, zo treurig is deze. Het is zelfs de treurigste ooit. Letterlijk, want het gaat om het Land van Ooit, het pretpark dat failliet ging en, omdat zich geen nieuwe koper meldde, een abandoned place (of, in de abandoned volksmond, urbex locatie) werd. De foto’s van de overgroeide attracties die vlak na leegstand gemaakt zijn, zijn fantastisch spookachtig, maar helaas ligt de plek er heden ten dage – mede dankzij hen die zich in hun vrije tijd ontpoppen als vandalist – niet meer in die verlaten glorie bij. Het grootste gedeelte van de opstallen en attracties zijn met de jaren afgebroken of afgebrand.

Land van Ooit verlaten - Oh Marie!
Land van Ooit verlaten - Oh Marie!
Het is alweer even geleden dat ik Ooit bezocht en er analoge foto’s maakte met Anki en Iris. Desalniettemin was het de moeite waard om het verlaten pretpark een bezoek te brengen. Al is het maar om een klein beetje die verlaten sfeer te voelen, een sfeer die een enorme aantrekkingskracht op me heeft. Het heeft iets apocalyps-achtigs, dat verlatene. Niet dat ik verlang naar iets wat ook maar lijkt op het einde der tijden (gesteld dat ik het zou overleven), maar het lijkt alsof je voor even in een andere dimensie rondloopt. Een dankbaar fotografeerobject.

Land van Ooit verlaten - Oh Marie!
Land van Ooit verlaten - Oh Marie!
Het Land van Ooit is nu als verlaten park opengesteld voor het publiek. We hoefden dus geen bewaking te ontlopen of hekken open te knippen. Je loopt het terrein zó op. Dat kan ook echt alleen in Nederland, een urbex locatie die opengesteld wordt voor publiek.

Land van Ooit verlaten - Oh Marie!
Land van Ooit verlaten - Oh Marie!
Ga trouwens niet op zoek naar de zwanenbootjes van Ooit (mocht je ze nog herinneren uit je jeugd). Wat er nog slechts van over is, is de aanlegsteiger. De zwaantjes zijn lang geleden al verwijderd. Zo zie je maar dat je zelfs bij het bezoeken van een urbex locatie je verwachtingen altijd moet managen. Ik kan rapporteren dat Anki en Iris daar beter in zijn dan ik. Mijn mantra van die dag, die grofweg inhield dat ik rustig kon sterven als ik die zwanenbootjes gezien had, ging dus niet op. Of tenminste, ik kan voorlopig niet vredig sterven. Is ook wel zo prettig, eigenlijk. Ik zal het met de foto’s van de zwaantjes uit het verlaten Spreepark moeten doen.

Land van Ooit verlaten - Oh Marie!
Land van Ooit verlaten - Oh Marie!
Veel verlaten plekken zijn er niet in Nederland, helaas. Daarvoor is ons land te vol en de grond te waardevol. Toch kwam er toevalligerwijs recent een prachtig filmpje van het verlaten Verkeerspark Assen online en fotografeerden we voor Oh Marie! het (deels) verlaten zwembad Tropicana in Rotterdam.

Wil je niet naar Drunen afreizen, maar ben je wel benieuwd naar het verlaten Ooit? Bekijk dan even dit dronefilmpje. Of lees deze blogpost van Anki, die er ook geweldige foto’s maakte.

En had ik me nu al verantwoord voor die andere pretparkpost? Ja toch? :-D

View on wonder – verwondering door de ogen van een volwassen kind

View on wonder - Oh Marie!
Hoe leg je verwondering vast zonder dat het cliché wordt? Of nog beter: zonder dat daar een kind aan te pas komt? Kinderen hebben immers de geweldige eigenschap om zich nog écht te verwonderen. Over álles. Over de sleutel die in het slot past, over de stofzuiger waar een heleboel knopjes op zitten die je in kan drukken, over dat levende knuffeldier dat door het huis loopt (de kat/hond), over hun handjes, hun voetjes… Ik put hier volledig uit mijn eigen ervaringen met een opgroeiend kind, maar deze zaken zijn universeel: de wereld is voor veel kinderen (en helaas, voor veel te veel kinderen ook niet en dat breekt mijn hart) een grote Efteling.

Mijn kind is 1,5…die doe je nog geen plezier met draaimolens, achtbanen of zelfs maar een sprookjesbos. En als ze een beetje op haar moeder lijkt, zal het lang duren voor ze dat gaat waarderen. Dus hoe leg je verwondering vast zonder de blik van een kind? Dat was mijn opdracht (én struikelblok) toen ik door de Efteling en Lonneke werd uitgenodigd verwondering vast te komen leggen in hun park.

Gelukkig hou ik wel van een uitdaging. Op z’n tijd.

View on wonder - Oh Marie!
View on wonder - Oh Marie!
De Efteling en ik gaan ver terug, maar niet perse met de leukste herinneringen. Zoals je al in mijn meest recente editorial kon lezen, was ik niet zo’n held toen ik klein was en ik bewaar dan ook niet zulke beste herinneringen aan het Sprookjesbos. (Niet zoals Anki bijvoorbeeld, die een geweldige anekdote over de Efteling uit haar jeugd heeft, lees hier maar eens.) Ik vond alles Eng met een hoofdletter E.

Toen ik na jaren weer eens terugkeerde maakte ik de kardinale fout om – ik was 15 en had een bewijsdrang die precies één dag geduurd heeft – direct in de Python te stappen. Na die bijna-dood-ervaring was ik weer voor een aantal jaren van de Efteling Genezen. Juist, met een hoofdletter G.

View on wonder - Oh Marie!View on wonder - Oh Marie!
Pas in mijn twintiger jaren keerde ik terug. Deze keer met een vriendengroep. Ik ging mee met de belofte aan mezelf dat ik in geen enkele achtbaan hoefde. Ik had niks meer te bewijzen, hooguit aan mezelf dat ik me niet hoefde te bewijzen.

Een bezoek aan de Efteling werd ons jaarlijks terugkerende uitje. Elke keer dat ik mijn vrienden een gehoorbeschadiging toebracht door mijn gegil in de achtbanen (in de rij staan met hen is echt gezellig en voor je het weet stap je al pratende zo’n achtbaan in), we 10 keer achter elkaar in de Pegasus gingen tegen sluitingstijd, of dat verrekte liedje van Monsieur Cannibale liepen te zingen, werd de Efteling een belangrijker plek in onze collectieve herinnering.

View on wonder - Oh Marie!
Al deze herinneringen haalde ik op toen ik weer in de Efteling liep. Het is grappig hoe plekken een soort 4e dimensie krijgen als je er fijne herinneringen hebt liggen. Zo moet ik altijd lachen als ik langs die rijen met foto’s loop die van je worden gemaakt als je in een achtbaan zit. Mijn vrienden zoeken altijd uit op welk traject in de achtbaan die foto’s gemaakt worden, gaan dan weer in de achtbaan en kijken op dat punt heel verveeld. Of doen alsof ze slapen. Hilarisch om dat tussen de gillende gezichten te zien staan. Nog hilarischer is het om te zien hoeveel lol zij er zelfs na vijf keer nog om hebben. Waar ik dan ook weer heel erg om moet lachen. Voor je het weet zit je in een soort giggle loop met die gasten.

View on wonder - Oh Marie!View on wonder - Oh Marie!View on wonder - Oh Marie!
Iedere keer als wij in de Efteling lopen, worden we weer een beetje kind. En via die gedachte realiseerde ik me dat ik geen kindje nodig had om verwondering vast te leggen. Ik zag het met mijn eigen ogen door de lens van mijn camera. Ik moest in feite eerst volwassen worden om het park te waarderen voor wat het is én betekent voor veel kinderen.

Zelfs voor mijn dochter is er dus hoop. Of misschien moeten we haar de eerste keer niet meteen alleen laten bij de draak in het Sprookjesbos. Gaat vast ook een stuk schelen.

View on wonder - Oh Marie!
Zo blijkt het vastleggen van verwondering ineens geen opgaaf meer te zijn. Zeker als je bedenkt dat fotografie en verwondering voor mij ook onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Met mijn foto’s creëer ik mijn eigen wereld. Om dat te mogen combineren op een plek waar letterlijke verwondering centraal staat, is echt heel erg leuk.

View on wonder - Oh Marie!View on wonder - Oh Marie!
Wil je meer zien van onze dag? Bekijk dan even dit lieve filmpje. (Bloggers zijn over het algemeen niet zo van de filmpjes, maar deze is echt heel lief en een lichtje in duistere tijden.) Meer lezen over dit project? Lonneke schreef er een uitgebreide blogpost over. Heb jij ook vrienden die geweldig flauwe grappen uithalen, kindjes die het Sprookjesbos wél geweldig vinden, of verander je zelf in een groot kind als je de toegangspoorten van de Efteling doorgaat? Je kan zelf ook meedoen aan de View on Wonder campagne. Je leest er hier meer over.

View on wonder - Oh Marie!