Bloesem, symbool van vergankelijke schoonheid

Bloesem - Oh Marie!
Dat doen die bloesembomen toch goed: in plaats van een heel jaar gehuld te zijn in een wolk van bloemen, bloeien ze slechts korte tijd. De startdatum van hun bloei is ongewis: soms vroeg, soms laat…het is allemaal afhankelijk van de weersomstandigheden. Je wordt ze nooit zat, die tijdelijk in gigantische boeketten veranderde bomen. Eenvoudigweg omdat ze er maar zo kort zijn.

Met verschijnen van de bloesem wordt de belofte ingelost dat de bomen weer groen zullen worden, de zon gaat schijnen en dat die winterdip echt als sneeuw voor de zon gaat smelten. Natuurlijk hebben de bloemen in feite vooral een hele banale functie, maar als je zo naar de wereld gaat kijken, valt er nooit meer iets te dromen. Daarbij: die duizenden hommels en bijen die in die bomen rondzoemen, dragen alleen maar bij aan al het goeds dat bloesem brengt.

We bewaarden wat bloesem voor je, speciaal voor ons thema. Je hoeft er de deur niet voor uit, je hoeft er slechts, voor het extra poëtische gevoel, La Primavera van Vivaldi bij aan te zetten.

Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!Bloesem - Oh Marie!

De magie van verlaten oorden – urbexen met Marloes van Antwerpen

Marloeshi Photography - Oh Marie!
Wat hebben UrbEx (urban exploring of abandonded places) locaties en cavia’s met elkaar gemeen? Helemaal niks, behalve dan dat het onderwerpen zijn die beide een onweerstaanbare aantrekkingskracht op ons hebben. Zo ook op Marloes van Antwerpen. Dat klinkt als iemand waar wij meer over willen weten.

Marloes fotografeert verlaten gebouwen. Dat klinkt gemakkelijker dan het is, want je moet er stalen zenuwen voor hebben. Wij stellen ons zo voor dat Marloes’ moeilijkheidsgraad wat fotograferen betreft door deze liefde ietsje hoger ligt dan de onze. Want na al dat risicovolle urbexen lijkt dat fotograferen van een cavia toch ineens een walk in the park te zijn. Zelfs al wil ze niet blijven zitten of rent ze steeds door je zorgvuldig opgebouwde set, het staat allemaal niet in verhouding met het risico door een oud plafond te zakken of te worden opgepakt of beboet voor het betreden van verboden terrein…

Tekst en foto’s – Marloes van Antwerpen

Marloeshi Photography - Oh Marie!
Hoi Marloes! Vertel eens kort iets over jezelf?
Mijn naam is Marloes van Antwerpen, ik ben 22 jaar en fotografeer nu een jaar of 5. De afgelopen 3 jaar ben ik wat meer bezig geweest met technieken en het ontwikkelen van mijn eigen stijl. Ik studeer communicatie in Eindhoven en zit alweer in mijn derde leerjaar.

Marloeshi Photography - Oh Marie!
Is fotografie magisch voor jou? Waarom precies?

Ja, fotografie heeft zeker iets magisch voor mij! Je kunt door de zoeker van je camera een hele nieuwe wereld ontdekken en creëren. Vooral dat laatste vind ik heel gaaf. Ik vind het ontzettend leuk om door middel van fotografie te delen hoe ik de wereld zie, hoe ik naar objecten kijk. Zeker met programma’s als Photoshop kun je ontzettend mooie dingen maken.

Wat is jouw meest favoriete foto?
Oei, dat vind ik lastig. Ik heb denk ik niet echt één favoriete foto, sowieso verschilt dat van week tot week. Momenteel kijk ik erg op naar fotografen als Bella Kotak en Brandon Stanton.

Marloeshi Photography - Oh Marie!
Hoe ben je in het Urbexen gerold?

Drie jaar geleden ben ik bij een fotoclub begonnen om mijn kennis te vergroten en nog meer bezig te zijn met fotografie. Bij de club zaten een paar mensen die het Urban Exploring vaker deden, ik had er nog nooit van gehoord. Ik was direct verkocht, het leek me prachtig om die verlaten gebouwen vast te leggen. Uiteindelijk hebben we samen een aantal trips gepland.

Marloeshi Photography - Oh Marie!
Wat trekt je aan die verlaten plekken?

Het is net of de tijd heeft stilgestaan op urbex locaties, zeker in woonhuizen die nog redelijk intact zijn. (Zie foto’s hier direct boven en onder – red.) De sfeer die in de locaties hangt is vaak magisch. Als de locatie nog in een redelijke staat is lijkt het net of de bewoners van het ene op het andere moment zijn vertrokken. Alle spullen, inclusief kleding en foto’s, liggen nog in het huis. Bedden zijn nog opgemaakt en je ziet overal persoonlijke spullen liggen. Best bizar om daarin rond te lopen, je loopt gewoon rond in een huis van een vreemd iemand die waarschijnlijk niet meer leeft. Natuurlijk geeft het ook wel een kick, omdat het gewoonweg niet mag.

Marloeshi Photography - Oh Marie!Marloeshi Photography - Oh Marie!
Het betreden van verlaten plekken is niet zo heel erg gemakkelijk. Ben je weleens achterna gezeten door de politie? (Of een bewaker met een gigantische hond?) Met andere woorden: moet je er stalen zenuwen voor hebben, of valt dat mee?

Nou, ik heb wel het een en ander meegemaakt. Helaas kan ik daar niet al te uitgebreid over vertellen, omdat mijn moeder dit blogbericht waarschijnlijk ook zal lezen. Als ik ooit nog wil gaan urbexen (of überhaupt het huis wil verlaten) dan kan ik dat beter maar voor me houden, haha! Ik kan je wel vertellen dat je wel stalen zenuwen moet hebben, het is echt heel spannend op zo’n locatie. Zeker als je weet dat er vaker mensen weggestuurd of zelfs gearresteerd zijn. Maar, als je wordt ‘’betrapt’’ dan is het belangrijk om gewoon mee te werken. Vaak is er dan niks aan de hand en word je gewoon weggestuurd. Maar je moet er wel rekening meer houden dat je een fikse boete kan betalen. Politie of bewakers zijn niet de enige personen waar je je zorgen om moet maken. Je moet ook nadenken over mensen die er rond kunnen dwalen, zoals junks en koperdieven. Vaak zijn omwonenden ook erg alert. Daarom moet je nóóit alleen gaan. Je weet niet wie je tegenkomt of in welke staat de locatie verkeert.

Marloeshi Photography - Oh Marie!
Wat is de mooiste verlaten plek die je ooit bezocht/welke maakte de meeste indruk op je?
De plaats die de meeste indruk heeft gemaakt is een half uitgebrande locatie. Die sfeer daar was zo eng en gewoon…bah! Ik wilde daar ook zo snel mogelijk weg. (Zie foto hieronder – red.) Ik ben ook in een gevangenis geweest. Ook heel indrukwekkend om daar te zijn. Zeker als je gaat bedenken dat wij (de groep) inbreken in de gevangenis terwijl de mensen daar juist alleen maar wilden ontsnappen. En de mooiste twee zijn denk ik toch wel een verlaten kasteel en een sprookjesachtig huis.

Marloeshi Photography - Oh Marie!Marloeshi Photography - Oh Marie!Marloeshi Photography - Oh Marie!Marloeshi Photography - Oh Marie!
Staat er nog een Urbex locatie op je verlanglijstje?
Ja, er is een locatie in Duitsland die ik nog graag wil bezoeken. Dat is alle informatie die je krijgt, haha!

Marloeshi Photography - Oh Marie!
Wat hebben cavia’s en abandoned places met elkaar te maken?
Eigenlijk niet zo heel erg veel, haha. Het is ook niet zo dat ik die twee dingen kan combineren. Ja, misschien met Photoshop. Maar dat is een beetje een vreemde combinatie.

Marloeshi Photography - Oh Marie!
Wil je iets vertellen over Mieps?
Mieps is mijn schattige cavia, ze is alweer 3 jaar oud. Toen ik haar in de winkel zag was ik direct verkocht. Ik had nog nooit een grijs met witte cavia gezien! Vorig jaar ben ik een Instagram account voor haar begonnen om zo haar leven met anderen te delen. Ik laat haar de meest rare avonturen beleven. Denk aan Mieps in een luchtballon, of Mieps op een wolk. Dit is allemaal mogelijk dankzij Photoshop!

Marloeshi Photography - Oh Marie!
Wat is je favoriete sprookje en waarom?
Beauty and the Beast is denk ik mijn favoriet. Het verhaal, de muziek, alles klopt in die film. Het verhaal is zo magisch en de karakters zijn prachtig uitgewerkt. Vroeger was De Kleine Zeemeermin mijn favoriete sprookje. Ik heb laatst de serie Once Upon a Time als een verslaafde in een paar weken erdoorheen gejast, daar komen de sprookjes nog meer tot leven. Echt een aanrader!

Marloeshi Photography - Oh Marie!
Wat wil je verder nog aan ons kwijt en waar kunnen we meer over jou lezen/je werk zien?
Je kunt meer van mijn werk zien op www.marloeshi.com of op mijn Facebookpagina. Mieps heeft ook haar eigen website en haar eigen Instagramaccount. En mocht je interesse hebben in Urbex filmpjes dan kun je op mijn YouTube channel terecht!

Tot slot: Memphis is overal

Kattenbroek Amersfoort - Oh Marie!
Strakblauwe lucht, pastelkleurige gevels, geometrische architectuur en harde schaduwen. Klinkt dit als een sfeerschets van een wandeling door Miami? Niets is minder waar. Memphis is overal, ook in Nederland. We togen naar Kattenbroek, Amersfoort met een kleine omweg via een viaduct in De Kruiskamp, waar we toeterende auto’s en scooterjongeren trotseerden – twee in het wild rondlopende vrouwen met camera zijn natuurlijk ook vréselijk toeterwaardig *lees dit laatste met ironische toon*. Memphis Group ligt op die plekken, met een beetje fantasie, zo voor het oprapen.

Kattenbroek Amersfoort - Oh Marie!Kattenbroek Amersfoort - Oh Marie!
Kattenbroek werd begin jaren ’90 gebouwd. Het architectonische uitgangspunt van de wijk moest niet-standaard zijn en ‘de verbeelding van haar bewoners stimuleren’. Een geslaagd plan, want of er nu Memphis Group invloeden in de wijk zijn gebruikt of niet, doet er in feite niet toe. Het gaat om wat de toeschouwer in de architectuur ziet. De één ziet mooie kleurtjes (of teveel kleur, kan ook), de ander ziet er design uit Italië van eind jaren ’80 in.

Kattenbroek Amersfoort - Oh Marie!Kattenbroek Amersfoort - Oh Marie!Kattenbroek Amersfoort - Oh Marie!
De naam ‘Kattenbroek’ heeft helaas niets te maken met een kledingstuk voor onze pluizige huisgenootjes. De naam werd in de 13e eeuw al genoemd en verwijst naar kattenklei, een extreem zure kleisoort waar weinig op groeien wil. ‘Broek’ verwijst naar het woord ‘broec’, dat moeras of laag land betekent. Geen middeleeuwse boetiekjes waar maliënkolders voor katten werden verkocht, dus. Geen kattenkleertjes, maar een zuur moeras. Weer een deceptie rijker.

Ondanks dat vinden wij de huizen hieronder toch best een beetje op katten lijken, met die driehoekige oortjes.

Kattenbroek Amersfoort - Oh Marie!Kattenbroek Amersfoort - Oh Marie!Kattenbroek Amersfoort - Oh Marie!De Kruiskamp Amersfoort - Oh Marie!De Kruiskamp Amersfoort - Oh Marie!Kattenbroek Amersfoort - Oh Marie!Kattenbroek Amersfoort - Oh Marie!Kattenbroek Amersfoort - Oh Marie!De Kruiskamp Amersfoort - Oh Marie!Kattenbroek Amersfoort - Oh Marie!Kattenbroek Amersfoort - Oh Marie!Kattenbroek Amersfoort - Oh Marie!
Dit is alweer de allerlaatste post van dit thema. Onnodig om te zeggen dat de tijd voorbij vloog, dat doet het namelijk altijd. Iets met leuk vinden wat je doet enzo. Op 25 april aanstaande gaan we van start met het thema Magic Parade, waar we een aantal hele gave (al zeggen we het zelf) blogposts voor op stapel hebben staan. Om te beginnen een wallpaper ontworpen door Ruth Hengeveld. Zijn we nu al trots op. Tot dan!

“Analoge fotografie voelt echter.” – Raisa Zwart’s mooiste foto

Favoriet
Het duurde even voor deze blogpost online stond. De oorzaak van deze vertraging zie je hieronder. Een ezeltje met een krans op zijn bolletje. De foto is zo zacht dat ik hem bijna zou aaien. Bijna hè, want ik ben me al pijnlijk bewust van mijn reactie op alles met een vacht. Het aaien van mijn beeldscherm zou mij een acuut enkeltje sanatorium opleveren en daar heb ik toch wat minder trek in. Tenzij ik daar ezeltjes moet aaien op therapeutische basis, natuurlijk.

Wat is dat toch met analoge foto’s? Wat maakt ze zo aaibaar? Bijna letterlijk zacht? Het lijkt wel alsof de wereld, bekeken door de lens van een analoge camera, er vriendelijker op wordt. Een soort droomplek. En waarom voel ik dat minder als ik naar de foto’s in mijn plakboeken kijk, die toch ook echt voor een groot deel nog analoog zijn? Komt dat dan toch door het feit dat we anders analoog fotograferen in dit digitale tijdperk? Anders kijken, anders vastleggen? Zou dat het zijn? En hoe belangrijk is dat allemaal eigenlijk, zolang we maar onze eigen droomwereld kunnen blijven scheppen?

Raisa Zwart, ook een vastlegger van analoge aaibaarheid, nam ooit het grote risico een grote reis volledig analoog vast te leggen. Ze kwam verliefd terug. We vroegen haar naar haar favoriete analoge foto van dit moment. Dat is verrassend genoeg niet het ezeltje, maar we zijn wel erg blij dat hij meekwam voor deze blogpost! ;-)

Tekst en foto’s – Raisa Zwart

Raisa Zwart - Oh Marie!
De foto van de hut tussen de palmbomen, mijn favoriete foto van dit moment, maakte ik in december 2014, in Bocas del Toro, Panama. Het was de tweede reis die ik analoog fotografeerde en ik was op slag verliefd. Enkele maanden ervoor had ik mijn eerste fotorolletje volgeschoten op Mallorca en ik besloot voor onze reis door Costa Rica, Panama en New York alleen mijn Pentax k1000 en een zak vol rolletjes mee te nemen. Als ik er zo op terugkijk was dat best een spannend slash ambitieus plan, maar ik was vastbesloten om onze reis helemaal analoog vast te leggen.

Eenmaal thuis heb ik direct de rolletjes naar het Carmencita Film Lab gestuurd en na anderhalve week ontving ik het resultaat. Ik had nergens spijt van, de foto’s waren alles waar ik op gehoopt had. Sindsdien heb ik een Nikon F90x gekocht en een Pentax 645N. Ik ben professioneel meer en meer analoog gaan fotograferen, ik vind het heerlijk…en het resultaat zo mooi!

Deze foto is een van mijn favoriete analoge foto’s omdat de foto me echt terug neemt naar het moment (en omdat ik stiekem weleens hoop dat ik er ooit terugkom en dan mag verblijven in zo’n mooi huisje aan het strand). Dat is trouwens wat me het meeste aanspreekt aan analoge foto’s: ik weet niet hoe en waarom, maar het voelt ‘echter’. Analoge foto’s raken me meer en houden mijn herinneringen aan het moment levendig. Daarnaast zijn de kleuren, scherpte en sfeer van analoge foto’s perfect. Of juist niet, maar dat is nu ook het leuke: dat is ook helemaal niet erg.

Raisa Zwart - Oh Marie!
Raisa Zwart - Oh Marie!
Raisa Zwart - Oh Marie!
Raisa Zwart - Oh Marie!
Raisa Zwart - Oh Marie!
Raisa Zwart - Oh Marie!
www.zwartfotografie.nl
Instagram: @raisazwart

Winterblues – analoog Kopenhagen

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
In de week voor kerst maakte ik een heleboel foto’s met mijn oude analoge Canon Tlb. Ik maakte zelfs een lijstje van de foto’s die ik nam, zodat ik me alvast kon verheugen op het resultaat.

Helaas bleek de Canon hier anders over te denken. De film bleek niet goed doorgespoeld te zijn, waardoor 24 foto’s op 3 beeldjes terecht kwamen. 8 dubbele exposures. Dat klinkt beter dan het is.

Ik was er echt een beetje kapot van.

Helemaal toen ik dat lijstje met gemaakte foto’s weer terugvond op mijn telefoon. Vooral de gedachte aan de foto die ik maakte tijdens het gouden uur van mijn Lief, met onze dochter en een wit paardje met een rood hoofdstelletje doet me een beetje pijn. Ik weet het: het is het risico van het vak. Analoge foto’s kunnen altijd mislukken. Maar als zelfs een afgebroken film nog gered kan worden, vergeet je dat soms even.

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
Samen met mijn vader keek ik de oude Canon Tlb na. Hij is namelijk van mijn vader, daarom is die camera zo belangrijk voor me. De rol waar de film op opgerold wordt, draait echter niet altijd meer mee. Waardoor je een grotere kans hebt op double exposures, of twee halve foto’s op één beeldje (zoals hier). Dat is heel gaaf, maar dat maakt het toestel ook heel erg onbetrouwbaar. De camera moet dus naar de poppendokter. Want wegdoen is voor mij geen optie. Maar zie maar eens een expert op het gebied van oude camera’s te vinden.

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
Mijn vader kwam, praktisch als hij is, met een alternatief. Terwijl hij mij een oude Curverbox overhandigde zei hij: “Ik heb hier iets wat veel leuker is!”. Ik opende de doos. Erin zat een Minolta. Een Minolta Dynax 500si Super om precies te zijn. Van kunststof. Uit de jaren ’90. Ik moest even slikken. Die Minolta haalt het qua uitstraling natuurlijk in de verste verte niet bij die Canon. Maar hij is analoog. En er kan bij het laden van de film niet veel verkeerd gaan, want hij geeft het netjes aan als de film goed geladen is. Om het geheel af te toppen, blijkt er ook nog een double-exposure functie op te zitten. Deze Minolta is, kortom, een soort Molly (onze kat): wat er aan de buitenkant aan schoonheid ontbreekt, compenseert hij ruimschoots met zijn binnenkant. Molly mag dan plat zijn, opdringerig en alles onderniezen, we houden vreselijk veel van haar. Ik besloot dat dat voor de Minolta ook maar moest gaan gelden en nam hem mee tijdens een weekend Kopenhagen.

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
Minolta Dynax 500si Super. Die naam is wel een beetje aanstellerig. Streberig misschien eerder. Ik bedoel, het ligt er met zo’n naam wel een beetje dik bovenop dat je fantastisch wil zijn. Alsof je date zichzelf bij een eerste ontmoeting voorstelt met ‘Mr. Loverman’ in plaats van ‘Henk’. Maar zo’n kunststof camera is wél lekker licht. Ik noemde het grote voordeel van het laden van de film al. En als mijn Minolta zin heeft, stelt hij ook nog automatisch voor me scherp. Maar alleen als hij zin heeft. Hallo. Daarbij is het resultaat alsnog analoog.

Het voelt alleen alsof ik er minder moeite voor hoef te doen. Het voelt minder ambachtelijk.

Maar toch hè, maar toch…

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
De foto’s in deze blogpost maakte ik allemaal in (mistig en besneeuwd) Kopenhagen. Eerlijk? Ik vind ze schitterend. Ik durf dat zowaar over mijn analoge foto’s te zeggen. Mijn Minolta heeft me niet teleurgesteld. Hij is minder cool, maar gaat het uiteindelijk niet om het resultaat? Om het huilend-van-het-lab-vandaan-komen tot een minimum te beperken?

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
Mocht je het je afvragen: ik heb het lijstje van de foto’s van het mislukte rolletje niet weggegooid. Ze zijn nu een geheugensteuntje bij herinneringen die wel opgeslagen liggen, maar dan in mijn hoofd. Het is jammer dat ik het paardje niet kan laten zien, aan de andere kant: die herinnering is vooral voor mij persoonlijk belangrijk. In mijn hoofd is hij alleen maar mooier geworden. Hij was vast tegengevallen, als hij wél ontwikkeld had kunnen worden. Je begrijpt, het heeft wel even geduurd voor ik er zo over kon denken. Maar het is gelukt.

Wat nu nog rest is één prangende vraag: met hoeveel alternatieven zou mijn vader nog kunnen komen als deze camera ook overlijdt? Ik hoop dat het antwoord daarop nog heel lang uitblijft.

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
Meer analoge foto’s zien? Ik zette mijn favorieten op een rijtje:
Het allereerst rolletje dat ik met de Canon maakte
Amerika vastgelegd met mijn Holga
Zomerfoto’s van Denemarken en Zweden
Spookpretpark
Een beetje pathetisch