Het onmogelijke mogelijk gemaakt – stylen met Keulse potten

Vintage styling Keulse potten - Oh Marie!
De Keulse pot. Je ziet hem hier rechts in zijn meest voorkomende gedaante. Met van die lekker truttige bloempjes erin.

Ik blijf er ver van. Sterker nog, ik loop nog net niet gillend weg als ik ze in de kringloop zie staan. Ik associeer ze met popperige, beige (dank Suzanne, voor deze prachtuitdrukking) interieurs. Met van die vensterbanken die volgepakt staan met een Zeer Eclectische Mix aan bloempotten. Ik ben persoonlijk niet vies van een beetje eclectisch (integendeel), maar je kan er ook in doorslaan. Absolute horror is het als het hele geheel ook nog op een groen gemarmerde vensterbank staat. Ook met een vensterbank van groen marmer is niets mis, maar de optelsom van dit alles doet me gillend wegrennen.

In grote lijnen gaan dit soort gedachten door mijn hoofd als ik Keulse potten zie.

Vintage styling Keulse potten - Oh Marie!
Keulse potten vervulden eeuwenlang een belangrijke functie. Ze werden gebruikt voor het inmaken van voedsel. Omdat ze van binnen geglazuurd zijn, bleef de smaak van het ingemaakte voedsel behouden. Het is maar goed dat ik niet in die eeuwen leefde, want ik hou niet van opgewarmd voedsel. En ook niet van ingemaakt voedsel. Of gefermenteerd voedsel. Of restjes. Ik ben een grote zeikerd wat dat betreft, maar dat is weer een andere blogpost. Wist je trouwens dat Piggelmee in een Keulse pot woonde? Die van die tovervis? Dat is ook een andere blogpost. Ik zit nooit verlegen om gespreksstof, zoals je merkt. Ook niet om zijweggetjes, trouwens.

Vintage styling Keulse potten - Oh Marie!
Maar, genoeg gebrabbeld. Er staan toch echt Keulse potten op deze foto’s. Ik besloot mijn Keulse potten angst diep in de ogen te kijken om te kijken of er nu echt niet iets mee te maken viel, stijltechnisch gezien dan. Ik toog naar de kringloop voor een Keulsepotzoeksessie.

Je hoeft in de kringloop niet lang te zoeken naar Keulse potten. Ze staan er in alle soorten en maten (kleuren niet, want ze zijn altijd grijs met blauw). Voor een item dat in mijn ogen ontzettend niet-courant is, zijn Keulse potten verrassend duur. Ik heb er een heleboel laten staan. Het ging me wat ver om voor iets waar ik braakneigingen van krijg, ook nog eens € 7,50 neer te tellen. Zelfs een erelid van hoarders anonymous heeft zijn grenzen.

Uiteindelijk vond ik twee exemplaren die langs mijn zeer strenge toelatingseisen kwamen. Zo wilde ik potten zonder oortjes (hoe lief dat ook klinkt, die trek ik echt niet) en zonder al teveel andere tierelantijntjes.

Vintage styling Keulse potten - Oh Marie!
De crux is ten eerste om de Keulse pot, net als dat groepje rotjongens op school vroeger, weg te halen van andere Keulse potten. Daar knappen ze al een stuk van op. (Die jongens trouwens ook.) Gebruik er één, hooguit twee, en zet er een amaryllis in. Of een modern vetplantje. Of een schijnasperge, mijn allerliefste lievelingsplant van dit moment. Gecombineerd met een cactus wordt het weer zo’n massief geheel, dus die zou ik vermijden. (Maar hé: dat is ook maar een mening natuurlijk. Ik hou ook niet van opgewarmd eten, dus luister vooral niet naar mij.) Gecombineerd met blauw, rood en geel krijgen ze iets fris, met pastels werken ze ook verrassend goed.

Verwijder verder alles wat ook maar naar ouderwets riekt en je Keulse pot is ineens salonfähig geworden.

Vintage styling Keulse potten - Oh Marie!
Ik geef zelfs toe: ik vind de Keulse pot op deze wijze zo leuk dat ik hem nog steeds heb staan.

Mocht je dus in de kringloop lopen, koop hebben, niks kunnen vinden en ontdekken dat de Keulse potten vriendelijk geprijsd zijn…grijp dan je kans. Je zou zomaar iets mee naar huis kunnen nemen dat net zo houdbaar is als ingemaakt voedsel.

(Vind je het leuk om ook aan de slag te gaan met fotografie en styling? Op 15 april 2016 geef ik weer een minicursus productstyling en fotografie bij Immer Urlaub in Utrecht! Je leest er hier meer over. Vragen? Mail me gerust op info[at]ohmarie.nl.)

Binnenkijken: gedeelde liefde op 80 vierkante meter

Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
Manon Bijkerk (a.k.a. La Nonette) en Doeke van Nuil delen veel liefdes. Voor illustratie, voor vintage, dinosaurussen, Franse koekjes, Angus de kat en…elkaar.

Ze wonen en werken in een zeventiger jaren flat in Utrecht, wat een stuk saaier klinkt dat het in werkelijkheid is. In de jaren ’70 hield men er namelijk verrassend hedendaagse ideeën over huisvesting op na. Waar hipsters tegenwoordig muren en deuren uit hun huis slopen, werden die in de jaren ’70 simpelweg niet geplaatst of vervangen door schuifdeuren. Het resultaat is een licht, ruim en loft-achtig appartement.

We vroegen Manon en Doeke hoe het is om zoveel liefdes onder één dak met elkaar te delen en of ze het weleens vreselijk oneens zijn met elkaar. Op werk- of interieurvlak. Het resulteerde in een opvallend liefdevol gesprek.

Wij waarschuwen dus alvast: als je erg bent gehecht aan je maandagmorgenhumeur, moet je nú stoppen met lezen. Die vervliegt namelijk gegarandeerd bij het verhaal van dit onweerstaanbare koppel!

Tekst en foto’s – Marlous Snijder

Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
Ha Manon en Doeke! Wie, wat, waar, waarom, wanneer…kortom: vertel eens over jullie? (Doeke was helaas afwezig tijdens de fotoshoot – red.)
Ik ben Manon, ik ben 26 en werk onder de naam La Nonette als illustrator in Utrecht. Ik heb op het ArtEZ gestudeerd in Zwolle en aan het Escola Massana in Barcelona een Erasmus gedaan. Door mijn studie in Barcelona heb ik een diepe liefde voor patronen, zachte kleuren en de zon. Tekenen doe ik al zo lang ik me kan herinneren en ik heb op jonge leeftijd al een heel eigen stijl ontwikkeld. Ik werk bij voorkeur handmatig met een eigen verftechniek die uit het aanbrengen van veel dunne lagen bestaat.

Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
Ik hou niet van zwartwitdenken maar juist van het grijsgebied ertussen. Grijs betekent balans! Ik hou van thee maar ook van koffie, ik eet graag gezond maar ontzeg mezelf geen koekjes en chocolade, ik zit graag met de kat op schoot op zaterdagavond een spelletje te spelen, maar rol net zo makkelijk na een nacht dansen om 7 uur ’s ochtends mijn nest in. Ik ben verlegen en sociaal tegelijkertijd zeg maar. Zie, allemaal grijs!

La Nonette is ook echt mijn werkpersoonlijkheid. Dat voelt soms weleens een beetje gespleten omdat ik in het echt soms anders ben dan mensen verwachten en tegelijkertijd precies mijn werk ben. Nonette is heel erg mijn nostalgische en magische kant, alhoewel ik de laatste tijd ook probeer om ook mijn lompe en meer rebelse kant naar voren te laten komen.

Hallo! Ik ben Doeke, 28 jaar en werkzaam als illustrator onder de naam Studio Doeke. Net als Manon heb ik op Artez Zwolle gestudeerd (daar hebben we elkaar ook leren kennen) en heb ik ook in Barcelona een Erasmus gedaan.

Ik ben erg van de momenten, teken graag een beeld waar ik een gevoel aan koppel. In mijn werk staan menselijke karakters vaak centraal: ik hou ervan een verhaal te creëren. Voor mijn vrije werk illustreer ik graag spreuken zoals ‘Plants are friends’.

Afgelopen jaar ben ik begonnen met een master aan de Design Academy Eindhoven en daar ben ik aan het experimenteren om mijn ideeën en manier van werken ook op andere manieren toe te passen.

Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
Vanwaar die liefde voor Franse koekjes?
Manon: Mijn ouders gingen altijd op vakantie naar Frankrijk en houden zo van het land dat ze er inmiddels de helft van het jaar verblijven. Mijn vader is opgegroeid in Brussel en is tweetalig.

Tijdens een vakantie in hun huisje in Frankrijk kocht mijn vader een keer koekjes (eigenlijk zijn het meer een soort cakejes) die Nonnettes heten. Die naam bleef meteen hangen omdat het een combinatie is van mijn twee voornamen: Manon en Nanette. Ik heb zelf eigenlijk nooit heel veel met de naam Manon gehad en besloot tijdens mijn afstuderen onder de naam Nonette te gaan werken. Af en toe word ik nu ook aangesproken met Nonette, wat ik eigenlijk wel leuk vindt. Er is trouwens ook een dorp dat Nonette heet, die bewoners daar zullen wel minder blij met me zijn.

Doeke: Ik heb liefde voor alle soorten koekjes ;-)

Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
Jullie huis heeft een bijzondere indeling, om nog maar te zwijgen over die geweldige schuifdeuren! Vertel eens, lopen jullie graag rondjes? Of vindt Angus dat vooral leuk?
Manon: Ik loop vooral rondjes als ik iets kwijt ben en loop te zoeken. We hebben ook wel eens achter elkaar aan gerend, maar Doeke is altijd sneller, haha! De kat vindt het heerlijk, die wordt heel onrustig als een van de schuifdeuren helemaal dicht is, dus laten we ze altijd op een kier. En in de zomer gooien we alles helemaal lekker open.

Doeke: Het is een heel fijn huis! En inderdaad: die schuifdeuren zijn super handig: je kan je gemakkelijk even afsluiten of juist alles open gooien.

Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
Zit er een speciale gedachte achter de indeling van dit pand?
Dit pand is er een van een aantal flats dat op deze manier is gebouwd in 1971. Samen met onze drie buren delen we een grote gezamenlijke hal waarvan het idee is dat we hem met zijn allen een functie geven. Bij ons is het helaas vooral een opslagruimte, maar wie weet verandert dat nog.

Bijzonder is ook dat de buren zelf de nieuwe bewoners kiezen. Wij zijn eerst als geïnteresseerden op gesprek gekomen en uiteindelijk is de keuze op ons gevallen.

Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
Er is in deze flat meer sociale controle dan bij een standaard flat en de meeste bewoners kennen we in elk geval van gezicht. Er worden ook af en toe bijeenkomsten en borrels georganiseerd. Veel mensen wonen hier al sinds het begin en willen nooit meer weg.

Achter de indeling van het appartement zelf staat flexibiliteit centraal, de ruimte is zelf helemaal naar wens in te delen als één grote ruimte of juist als meerdere kamers.

Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
In welke staat troffen jullie het huis aan toen jullie erin trokken?
Oh, het was niet om aan te zien. Het huis was doorleeft en doorrookt, overal zaten nicotinevlekken, rare stickers, gaatjes, spijkers…en er zat geen vloer in. Ook had de vorige bewoonster een voorkeur voor vieze bruine kleuren. We hebben een maand geschrobd, gesopt en geverfd om uiteindelijk de lange muur maar gewoon grijs te verven omdat de vlekken er doorheen bleven komen. De hele operatie was één groot plan B en we konden de Gamma niet meer zien op een gegeven moment.

Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
Het is allemaal niet voor niks geweest: het huis is nu helemaal naar onze smaak ingericht. Het was echt een blank canvas. Terugkijkend heeft die klusmaand er ook voor gezorgd dat we ons hier direct heel erg thuis voelden.

Jullie zijn geliefden in hetzelfde creatieve vak. Hoe is het om dat gevoel te delen en werkt dat goed, of vliegen jullie elkaar creatief gezien weleens in de haren?
Manon: We zijn vanaf het begin (en dat is het eerste jaar van de kunstacademie) al samen, dus ging onze loopbaan meestal redelijk gelijk op. Na het afstuderen was het wel lastig om ineens echt concurrenten van elkaar te zijn: wanneer een van ons twee een opdracht kreeg die de ander ook heel graag had willen doen, bijvoorbeeld. Maar we gunnen het elkaar altijd, hoor.

Ook zijn we heel eerlijk naar elkaar en wordt er veel overlegd en gebrainstormd. Als ik iets niet zo mooi vind, dan zeg ik dat. Als Doeke echter achter zijn wijze van uitwerken blijft staan, kan ik daar vaak achteraf ook wel in komen. We vertrouwen erg op elkaars mening: ik stuur een opdracht meestal niet op voordat Doeke een go heeft gegeven. Andersom ook, trouwens.

We werken wel heel anders, haha! Doeke is goed met last minute deadlines en ik werk graag wat trager, neem graag de tijd. Ook heb ik altijd muziek opstaan als ik werk, anders raak ik afgeleid.

Momenteel lopen onze carrières voor het eerst in onze relatie uit elkaar, nu Doeke weer studeert en ik recent aan mijn baan als docent ben begonnen. Dat was vooral in het begin heel erg wennen, dat alleen zijn. Soms lopen we elkaar dagenlang mis.

Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
Doeke: Na het afstuderen was het samen werken inderdaad weleens pittig, maar in de loop der jaren zijn we dit juist als voordeel gaan zien. We werken soms samen en daarbij zijn we elkaar echt weleens in de haren gevlogen! Een groot voordeel is dat we elkaar en elkaars werk zo goed kennen, dat we heel gericht feedback kunnen geven op elkaars werk. Het is ontzettend leuk als je elkaar dan toch nog kan verrassen met iets nieuws.

Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
Wat hebben jullie met dinosaurussen?
Doeke: Die zijn allemaal van mij! Ik was vroeger (en nog steeds) gek op dinosaurussen en verzamelde er alles van. Ik wou heel lang paleontoloog worden maar ben toch een creatievere kant op gegaan. Grappig genoeg wou Manon vroeger ook paleontoloog worden!

Manon: Yep, dino’s zijn cool!

Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
Wat is jullie meest persoonlijke werk en waarom?
Doeke: Lastig lastig, bijna al mijn persoonlijke werk heeft een autobiografisch karakter. Maar als ik dan toch echt moet kiezen, dan is de illustratie ‘Plants are friends’ mijn favoriet. Zoals je ziet staat het huis vol met planten, ik ben altijd aan het verzamelen en aan het stekken.

Manon: Al mijn eigen werk is heel persoonlijk maar als ik er een moet kiezen ga ik voor een strip die ik recent heb gemaakt over vrouwelijke seksualiteit. Het is een onderwerp waar ik al heel lang iets mee wou doen omdat gelijkheid tussen partners iets is wat vanzelfsprekend zou moeten zijn, maar wat het helaas nog niet altijd is. In de strip zijn mijn eigen ervaringen en die van een paar vriendinnen verwerkt. Het is een heel persoonlijke strip geworden en ik vond de publicatie ervan super spannend! De reacties waren gelukkig overwegend positief en lief.

Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
Jullie huis is heel rustig ingericht. Fijn! Hoe bewaar je die rust? En heb je dat nodig om creatief te kunnen zijn, of is dat geen halszaak?
Doeke: We woonden hiervoor in een appartement dat de helft kleiner was en dat stond heel erg vol, haha. Toen we hier naartoe verhuisden hebben we een selectie van spullen gemaakt omdat we het allebei fijn vonden de muren iets meer te laten ‘ademen’, daardoor heeft alles nu veel ruimte.

Manon: Eh, zo veel mogelijk opbergen tussendoor, maar meestal is het iets rommeliger dan op de foto’s. Doeke laat overal stapeltjes achter met papiertjes, boekjes en pennen en ik ben bijvoorbeeld een ramp met opruimen tijdens het koken. We proberen de boel in elk geval niet te vol te bouwen en steunen op een rustig kleurpalet. De planten helpen ook, trouwens. Ik heb de leegte wel nodig om me te kunnen focussen, een vol bureau leidt af, al is dat helaas wel vaak de realiteit.

Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
Wat is de allerbeste kringloopschat die jullie ooit vonden?
Manon: Voor mij is dat de secretaire. Doeke heeft hem gevonden in een Zwolse kringloop, toen we daar nog woonden. Ik wou al heel lang zo’n kast maar ze waren moeilijk te vinden en op Marktplaats erg duur. Hij werd toevallig net binnengebracht en Doeke is er naast gaan staan, heeft hem gereserveerd en heeft me daarna gelijk gebeld. Ik ben toen meteen gekomen, heb hem afgerekend en dezelfde dag stond hij nog bij ons in huis. Het groene gasfornuis is trouwens ook een favoriet!

Doeke: We waren op vakantie in Frankrijk en ergens in een kringloop kwam ik het houten bord met de print met bomen erop tegen. Eigenlijk was hij niet te koop maar mijn schoonmoeder heeft er met al haar charme voor gezorgd dat we hem mee mochten nemen voor 10 euro. De print doet mij denken aan de bossen rond Appelscha waar ik ben opgegroeid en voor Manon komt hij erg overheen met Frankrijk, waar ze vroeger veel zomers heeft doorgebracht.

Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
Hoe zijn de taken interieurtechnisch verdeeld? Of zijn jullie daar heel democratisch in?
Doeke: Mijn moeder zei ooit dat ‘we maar gewoon alles kochten bij de kringloop’ en hoewel het daar wel een beetje op neerkomt, zit er wel een duidelijke lijn in dingen die we mooi vinden. We hebben veel hout, veel zachte kleuren en houden het huis verder bewust heel open en wit. Omdat we in ons werk helemaal losgaan met kleuren en patronen denk ik dat we ons huis onbewust een beetje sober houden. Mijn smaak verandert altijd, dus af en toe halen we iets weg of voegen we iets toe.

Manon: Als ik iets echt niet mooi vind haal ik het soms stiekem weg, haha! Maar meestal zitten we aardig op een lijn. Doeke houdt wat meer van ’troepjes’ (zoals de stenen overal), al zal hij wel zeggen van niet, haha. Het huis hoeft van mij ook niet een grote kringloop te worden, daarom hebben we sinds we hier wonen meer hedendaags design toegevoegd.

Binnenkijken La Nonette en Doeke van Nuil - Oh Marie!
Wat kan jullie altijd opvrolijken?
Samen dansen door de woonkamer. En ijs. En taart. Eigenlijk al het eten in het algemeen.

En dan tot slot natuurlijk de vraag die al dit hele gesprek op onze lippen brandt: vertel eens iets over Angus? Wanneer is hij bij jullie komen wonen en wat is zijn meest grappige eigenschap?
Een vriendin vertelde dat vrienden van haar een nestje hadden. Omdat hij zwart was en een mannetje, was hij niet erg gewild maar daarom vonden wij hem alleen maar leuker.

We hebben hem als kitten opgehaald, heel passend op de 13e van de maand, op de wallen in Amsterdam. Zijn moeder was een ’tienermoeder’, eigenlijk nog te jong om al vruchtbaar te zijn.

Hij gedraagt zich als een hond: hij kwispelt nog net niet met zijn staart, maar hij luistert verrassend goed komt als je hem roept. Hij is heel lief en aanhankelijk maar totaal niet fotogeniek. Hij kijkt altijd chagrijnig!

Meer zien van het werk van Manon en Doeke?
La Nonette
Studio Doeke

Happy hour: fotograferen tijdens het blauwe uur

Blauw uur - Oh Marie!
Vlak voor de zon opkomt of ondergaat, ontstaat er een tijdslot dat in de fotografie ‘het blauwe uur’ wordt genoemd. In tegenstelling tot het gouden uur (het moment nadat de zon is opgekomen en voordat deze weer ondergaat) neemt de lucht tijdens het blauwe uur een diepblauwe kleur aan. Een kleur blauw die zich geweldig laat vastleggen door een camera.

Een goed (of nog beter: geschikt) blauw uur hangt af van locatie, datum en weersomstandigheden. In Nederland zit je goed: bij ons duurt het blauwe uur relatief lang. Laat je echter niet misleiden door de naam, want het blauwe uur duurt niet langer dan een kwartier. Maar ja, ‘het blauwe kwartier’ klinkt dan weer zo lullig. De datum bepaalt verder wanneer de zon op- of ondergaat en het is ook fijn als het weer meewerkt: het blauwe uur is het best zichtbaar als er geen of weinig bewolking is.

Persoonlijk vind ik het blauwe uur zelfs bij uitstek een fotografiemoment voor de winter. Zeker als het gesneeuwd heeft, geeft het wit van de sneeuw tussen de bomen foto’s iets magisch. Al wil het dit jaar niet erg winteren, toch had ik een paar weken geleden geluk: het vroor, het was helder en er lag zowaar zelfs wat sneeuw!

Blauw uur - Oh Marie!
Blauw uur - Oh Marie!
Hierboven fase 1 van het blauwe uur: de blauwe lucht die ontstaat nadat de zon onder is gegaan geeft een heel duidelijk contrast tussen onderwerp en achtergrond. Eerst wordt hij paars, om over te gaan in een perfect verloop: het ombré effect.

Wat verder handig is om te weten: de richting die je op fotografeert is vanzelfsprekend van invloed op de kleur blauw. Aan de kant waar de zon ondergaat, is de lucht lichter (zie onder).

Blauw uur - Oh Marie!
Blauw uur - Oh Marie!
Het blauwe uur wordt vaak benut voor het fotograferen van landschappen maar ook voor architectuurfotografie. Kijk maar eens naar de bovenste foto in deze blogpost. Omdat de lucht nog niet helemaal donker is, blijft het silhouet van een gebouw zichtbaar. Er ontstaat een mooi contrast tussen lucht en object. In de winter is veel binnenverlichting al vroeg aan, wat fotograferen na zonsondergang ook nog een extra gaaf (licht)effect aan je foto’s kan geven. (Dit gaat natuurlijk niet op als je een lucky basterd bent die op een kantoor werkt waar om 16.00u het licht al wordt uitgedaan. In dat geval wil ik graag weten waar je werkt en of ze er nog vacatures hebben. En of ze een beetje goede arbeidsvoorwaarden hebben natuurlijk.)

Blauw uur - Oh Marie!
Blauw uur - Oh Marie!
Langzaam maar zeker wordt de lucht egaal blauw voordat het helemaal overgaat in zwart.

Ik schoot deze foto’s vanuit de hand, maar als je wil voorkomen dat je sluitertijd heel lang wordt, of je ISO waarde de pan uitrijst, dan is een statief geen overbodige luxe. Check voordat je op stap gaat hoe laat de zon onder gaat en zorg ervoor dat je vlak vóór dat moment op de plek bent die je wil fotograferen. Zo kan je de rap veranderende lucht goed vastleggen. Ik vond deze handige tabel met de tijden van de zonsondergang van 2016. Nu nog even wachten op een heldere avond. En als we heel, heel veel geluk hebben, sneeuw. Ik ga een sneeuwdans voorbereiden, jij veel plezier gewenst!

Blauw uur - Oh Marie!

Instagramprofiel – Hannie van Breda-Arts

Instagramprofiel Hannie van Breda-Arts - Oh Marie!
Als je dacht dat een geheel maken van je Instagramfeed een opgaaf was, dan heb je die van Hannie nog niet gezien. Haar feed heeft het ombré effect. Het gaat zoetjesaan over van roze naar wit, geel, oranje, paars, blauw, zwart, grijs…en weer terug. Zonder ooit rommelig te worden. Daar zetten wij ons petje diep voor af. Zeker op de momenten dat we zelf weer een uur zitten te turen naar die ene te plaatsen foto, ondertussen in ons hoofd de hevige discussie voerend of deze foto nu wél of net niet in ons grote Instagramgeheel past.

We vroegen Hannie naar haar beste Instagramtips, die ze graag met ons deelde. Die knopen we in onze oren, hopend dat ze ons volgende Instagram-tuurmoment wellicht wat kunnen inkorten.

Foto’s – Hannie van Breda-Arts

Instagramprofiel Hannie van Breda-Arts - Oh Marie!
Wie, wat, waar…kortom: Hannie in het kort?
Mijn naam is Hannie van Breda-Arts. Ik woon in het zuiden van Nederland met man en dochter. In het dagelijkse leven ben ik werkzaam in de hectische wereld van transport en ben dan vooral bezig met regelgeving en procedures. Misschien dat ik daarom juist als tegenhanger in mijn vrije tijd graag rustige en eenvoudige foto’s maak.

Instagramprofiel Hannie van Breda-Arts - Oh Marie!
Hoe ben je op Instagram terecht gekomen en wat is het leukste dat je hebt meegemaakt door Instagram?
Via Facebook en Pinterest kwam ik steeds vaker mooie plaatjes tegen die door mensen op Instagram geplaatst waren. Dat was voor mij de aanleiding om ook een account aan te maken. Inmiddels is Instagram mijn favoriete vorm van social media. Naast het plaatsen van mijn eigen foto’s, vind ik er veel inspiratie en positiviteit.

Het leukste dat ik heb meegemaakt op Instagram is het verzoek voor een binnenkijker in ons huis. Daarnaast vind ik het ook heel leuk dat ik nu word benaderd door bloggers die mijn feed in de schijnwerpers willen zetten.

Instagramprofiel Hannie van Breda-Arts - Oh Marie!
Je foto’s hebben een hele karakteristieke compositie. Kies je daar bewust voor?
Door de jaren heen zijn mijn foto’s steeds eenvoudiger en minimalistischer geworden. Ik hou van eenvoudige, krachtige en lichte foto’s waarbij alle aandacht gericht is op het onderwerp of de sfeer. De compositie van een foto is daarin erg belangrijk. Juist de uitsnede van het beeld kan ervoor zorgen dat de aandacht precies naar het onderwerp gaat.

Instagramprofiel Hannie van Breda-Arts - Oh Marie!
Hoe kies je de onderwerpen van je foto’s? Kies je ze bewust op kleur?
Ik ga graag de uitdaging van de #100daysof_ challenges aan. Het onderwerp van de foto’s ligt dan vast, maar het daagt uit om goed om je heen te kijken en iedere dag weer een nieuwe invulling te geven aan hetzelfde onderwerp. Ik deel de 100 dagen op in collages van 9 foto’s en vind het leuk om deze op kleur te maken. Dat betekent dat de eerste drie foto’s nog niet vastliggen qua kleur, maar dat ik daarna wel probeer om binnen een mooi kleurenpalet te blijven. Dat maakt van de collages een mooi en rustig geheel.

Instagramprofiel Hannie van Breda-Arts - Oh Marie!
Wat is de beste Instagramtip die je kreeg?
Blijf dicht bij jezelf.

Instagramprofiel Hannie van Breda-Arts - Oh Marie!
Wat is jouw eigen favoriete foto?

Mijn eigen favoriete foto is meestal de foto die ik als laatste gemaakt heb. En natuurlijk alle foto’s van onze dochter Sofie. Vooral de foto waarbij zij op de bodem van het zwembad ligt. Deze heb ik dan ook in formaat 80 x 80 cm laten afdrukken op Forex.

Instagramprofiel Hannie van Breda-Arts - Oh Marie!
Wat wil je verder nog aan ons kwijt?
Ga fotograferen! Door middel van het maken van foto’s ga je anders kijken naar de wereld om je heen. Juist door de lens van de camera zie je hoe mooi het gewone kan zijn. See the ordinary in the extraordinary.

Volg Hannie op Instagram via @hannievanbreda

Waar het hart van vol is, stroomt de mond van over: tegeltjeswijsheden

Mijn oma Marie – inderdaad, degene naar wie dit blog vernoemd is – had voor veel situaties wel een gezegde of uitdrukking paraat. Sommige officieel, sommige – zo bleek toen ik ze begon te gebruiken buiten familiaire kring – door haar zelf verzonnen en sommige zeer obscuur en vooral bekend in de regio ten zuiden van Rotterdam, waar ze opgroeide.

Mijn oma is helaas alweer veel te lang geleden overleden, haar uitdrukkingen zijn echter nog steeds springlevend. Ik gebruik ze veelvuldig, dapper meewarige blikken trotserend als ik er weer een blijk te gebruiken die niet in het officiële spreekwoordenboek opgenomen is. (Die ik er soms verontwaardigd op nasla, ervan overtuigd zijnd dat deze uitdrukking toch echt móet bestaan.)

Ik kan uren praten over gezegden, uitdrukkingen en tegeltjeswijsheden. Vraag maar eens aan Anne (die daarbij direct zal vertellen dat mijn hele taalgebruik rechtstreeks uit 1950 lijkt te komen). Ik weet niet precies waarom ik ze zo graag gebruik. Het heeft zeker iets te maken met mijn oma, met de herinnering aan haar en met de intimiteit van een familie, als ware het een codetaal. Het geeft een letterlijk gevoel van thuiskomen als je, zodra je je familiekring in stapt, elkaar direct begrijpt als je het hebt over ‘klanten die niet weglopen’. (Geen zorgen, die ga ik uitleggen.)

Ik verzamelde mijn vijf favoriete tegeltjeswijsheden van dit moment. Ze werden in Delfts blauw, want dat hoort bij tegeltjeswijsheden, voorzien van een hedendaagse omlijsting door Joëlle van Bits& Bobs.

Tegeltjeswijsheden - Oh Marie!
Het lijkt hier wel een Poolse landdag
Oorsprong/betekenis: Het gaat hier zeer verward en rumoerig toe. De landdagen van het koninkrijk Polen waren berucht door hun twistende vergaderingen.

De Polen mogen dan aan de oorsprong van dit spreekwoord staan, honderden jaren later kan men er in het bedrijfsleven nog steeds wat van.

Stel je eens voor dat je op een vrij groot kantoor werkt. Er wordt op een dag een vergadering belegd door iemand van de facilitaire dienst om de mogelijkheid te bespreken van het aanschaffen van een ander soort, duurder, toiletpapier. Jawel. Toiletpapier.

Jij wordt uitgenodigd, de facilitair manager, de huisbaas en de schoonmaker. Je zou denken dat je dan de belangrijkste personen aan tafel hebt zitten. Maar de facilitair manager nodigde de directeur ook uit aan te schuiven bij het gesprek en die nam de financieel directeur mee, want die gaat over de budgetten. De financieel directeur vindt het huidige wc-papier prima (en de prijs ook) en nam een collega mee om dat te onderschrijven. Die collega kent weer iemand uit de schoonmaakploeg, die er ook maar bij aanschuift (want iedereen wil immers zijn plasje over het onderwerp doen – sorry voor de woordgrap) en zo ontstaat er niet alleen een sneeuwbaleffect van aanschuivende collega’s met een mening, maar zal de discussie over het wc-papier er ook een worden alsof het om wereldvrede gaat. Iedereen praat door elkaar, er worden schuine poep- en plasgrappen rondgestrooid (wat de directeur weer niet kan waarderen, dit is een respectabel bedrijf, hij nam het ooit over van zijn vader, wat is dit voor niveau) terwijl de notulist om orde roept omdat er anders geen fatsoenlijk verslag gemaakt kan worden van deze drukkende kwestie (waarop ze heel hard lacht om haar eigen woordgrap – deze notulist is geheel naar schrijver dezes gemodelleerd).

Zie daar, een Poolse landdag.

Tegeltjeswijsheden - Oh Marie!
Het is nog geen avond, zei de kraaienvanger
Oorsprong/officieel: het is nog geen avond, had de kraaienvanger gezegd, toen had hij er al één.

Mijn opa en oma woonden in een huis van 100 jaar oud. Het was vrij klein en het had allerlei spannende trapjes, hoekjes en kastjes en was geheel gebouwd volgens de isolatieregel- en wetgeving uit 1900. Juist, die er toen nog niet was.

Hoe tochtig of gehorig het huis ook was, ik was er gek op.

Als ik bij mijn opa en oma logeerde dan sliep ik op ‘het zoldertje’, de kamer die letterlijk onder het dak en de schoorsteen lag. In de lente werd ik daar standaard wakker van de kraaien die in de schoorsteen nestelden. De schoorsteen fungeerde als klankkast, waardoor het leek alsof die vogels ofwel gigantisch waren, ofwel in je hoofd aan het nestelen waren in plaats van in de schoorsteen.

Tegenwoordig voorkom je dat vogels in je schoorsteen nestelen met een kraaienvanger: een metalen rekje dat je over de schoorsteen heen zet. Vroeger had je een kraaienvanger van vlees en bloed die de kraaien voor je weg ving. Van welke plek dan ook. Uit de schoorsteen, maar meer voor de hand liggend: van je zorgvuldig ingezaaide land. Over het lot van de kraaien is niks bekend, maar in mijn dimensie liet de kraaienvanger ze weer los in het bos of op een mooi weitje met veel kraaienvriendjes. Uiteraard.

Wat het gezegde betekent? Dat je de moed erin moet houden. Zolang het nog geen avond is, kunnen er nog kraaien gevangen worden. Of, vanuit het perspectief van de kraaien gezien: kun je nog vrij rondvliegen. Er is kortom, zolang het nog geen avond is, hoop.

Tegeltjeswijsheden - Oh Marie!

Het is voor klanten die niet weglopen
Oorsprong: onofficieel

Mijn oma was een vrouw met humor. En ze was, zoals veel vrouwen van haar generatie, altijd druk het runnen van het huishouden in de breedste zin van het woord. Ze vervulde haar taak met liefde, maar vaak ook (en laten we wel wezen, wie niet?) vanuit een streng gevoel van plicht. Als ze iets maakte voor iemand en het was niet helemaal perfect, dan zei ze: “Ach, het is toch voor klanten die niet weglopen.” Lief gezegd: het is onbetaalde arbeid, met liefde gemaakt. Maar ook: je moet het er maar mee doen!

Tegeltjeswijsheden - Oh Marie!
Waar niet is, verliest de keizer zijn recht
Betekenis: die niets bezit kan nu eenmaal niets betalen.

De diervriendelijke en chiquere versie van de kale kip waar niet van te plukken valt. Deze uitdrukking komt in veel talen voor, zo vind ik de Engelse versie ook prachtig: where nought’s to be got, kings lose their scot. Die Engelsen maken er gewoon een rijmpje van, 1-0 voor Engeland.

Ik zet deze graag in tijdens het spelen van bijvoorbeeld Kolonisten van Catan. Aangezien ik spelletjes meestal verlies (dat is zogezegd een wet van Meden en Perzen), mag ik mijn medespelers graag een beetje zieken met een stortvloed aan gezegden. Je moet wat, als gedoodverfde verliezer (oké, nu ben ik het echt aan het cultiveren).

Tegeltjeswijsheden - Oh Marie!
Een nachtvorstje en het is gedaan met de koopman
Oorsprong: zeer obscuur

Ik heb lang getwijfeld of ik deze in mijn top 5 moest zetten. Zijn oorsprong is namelijk niet alleen vaag, hij is vooral heel dierbaar en persoonlijk. En wie mij kent weet dat ik heel erg voorzichtig omspring met persoonlijke zaken op het internet. Hij staat niet voor niks onderaan dit rijtje, alsof ik hem zelfs nu nog steeds een beetje voor me uitschuif.

Deze uitspraak is één van de laatste die mijn oma gebruikte. Ze was ervan overtuigd dat er alleen nog wat milde nachtvorst nodig was om haar haar laatste beetje leven op te laten gebruiken.

Maar, het was nog geen avond, zei de kraaienvanger. Oma overleed op een van de eerste lentedagen van dat jaar. Zonder nachtvorst.

Of het een officieel gezegde is, of dat ze hem op dat moment verzon, weten we niet. Maar we houden hem in gebruik en daarmee de herinnering aan haar in ere.

Om deze reden hou ik zo van de uitdrukkingen van mijn oma: het is een van de mooiste erfenissen die ze ons heeft nagelaten. Ze zijn wat mij betreft stuk voor stuk 100% tegelwaardig.