Met passen en meten wordt de meeste tijd versleten

Met passen en meten wordt de meeste tijd versleten. Dat is precies waar wij mee bezig waren in de radiostilte tussen deze blogpost en de vorige. Er gebeurde lange tijd verrassend – zo niet verontrustend – weinig in ons Rietveldhuis. Een vriendin die ik op een zaterdagmiddag het huis liet zien vroeg me bij de aanblik van Bijzonder Weinig Tot Geen Bouwactiviteit : “Maar….wordt er hier dan doordeweeks wél heel hard gewerkt?”. Nou nee dus. 

Er moest namelijk, boven alles, een vergunning aangevraagd worden om het pand überhaupt te mogen verbouwen. Toen die er was moesten er werkzaamheden ingepland worden. Offertes opgevraagd. 10.000 vierkante meter tegels afgehakt, 11.000 vierkante meter vloerbedekking afgekrabd en 12.000 vierkante meter aan kastenwanden geschuurd. In mankracht omgerekend betekende dat dat we met 8 man sterk vier dagen lang fulltime aan het slopen zijn geweest.

Het huis inmiddels een bouwhelmverplichting en bouwhekken verwijderd van een officiële bouwplaats status. We hebben zelfs een Dixi in de tuin staan. Dixi’s zijn de reden waarom ik niet naar festivals ga (oh ja en de herrie en alle mensen enzo, maar toch). Dixi’s zijn mijn persoonlijke Upsite Down uit Stranger Things. Sterker nog, mijn Demogorgon zou de vorm van een Dixi hebben. Ik heb zoveel voor dat huis over, om er straks te mogen wonen, dat ik er – nadat ik de capaciteit van mijn blaas tot het uiterste heb getest – gebruik maak van een Dixi. Als dat geen liefde is dan weet ik het ook niet meer.

Vorige week is de renovatie eindelijk in de stroomversnelling gekomen die we zo hard nodig hebben om komende zomer te kunnen verhuizen. Al het glas wordt vervangen, net als de elektra, de kasten worden geverfd, de vloeren voorbereid voor vloerverwarming en zo kan ik nog duizend andere zaken noemen die in het Excel document staan die mijn Lief minutieus bijhoudt. Ik op mijn beurt heb mijn hoofd als een struisvogel in het zand gestoken wat betreft verhuizen of te halen planningen en hou mezelf bezig met zaken op micro niveau. Met Dixi’s bijvoorbeeld. Of met het in vaasjes zetten van de bosjes bloemen die Jet, iedere keer als ze bij het huis is geweest, voor me meeneemt. Of met aan haar uitleggen dat het huis nu geen wifi heeft en dat Netflix het straks echt zal doen als we er wonen. Ja, wij weten samen wel de hoofd- van de bijzaken te scheiden. Zij heeft met haar vier jaar echter een excuus. Ik helaas niet lang meer, als ik al ooit een excuus had voor mijn drang naar struisvogelgedrag.

Maar hier zijn dus beelden van ons casco huis. Omdat het straks zo leuk is om te zien hoe het van zijn grot-status is veranderd in een bewoonbaar huis. Hoe de nieuwe muur van de badkamer (we trokken het aparte toilet en de badkamer samen) straks zal opgaan in het doorgetrokken originele stucwerk. Hoeveel licht het nieuwe raam in de woonkamer gaat doorlaten. Hoe mooi de nieuwe tegels in de keuken gaan zijn samen met de gerestaureerde kobaltblauwe keukenkasten. Kortom, hoe we volgend jaar zullen lachen om dit tropenjaar en misschien zelfs weer een keer een avondje kunnen Netflixen op ons eigen wifi-netwerk. Niet dat ik klaag, hou me ten goede. Dit huis is het dubbel en dwars waard.