Een les popgeschiedenis voor alle Tropicana mufakas!

Omdat het vandaag exact 30 jaar geleden is dat Freddie Mercury schitterde op het podium van het legendarische Wembley stadion, bij uitzondering een maandagse zomerherinnering. Het betreft vandaag een begeisterde muziekles van Casper Boot. (Omdat de jaren ’80 zo lekker fout zijn, trekken we onze Duitse woordenschat maar weer eens open.) Enneh…mufakas? Dat moet je misschien maar even googlen…

Een les popgeschiedenis voor alle Tropicana mufakas!
Tekst en foto’s Casper Boot

Vakantiegangers,

Mijn herinneringen zijn altijd verweven met muziek. Dat is meestal fijn en soms ook niet. Denkend aan mijn jaar in de brugklas hoor ik bijvoorbeeld alleen maar “Do The Bartman” en “Can’t Touch This”… In de ‘eighties’ is er vooral héél veel slechte muziek gemaakt, daar hoeven we niet over te discussiëren. De kinderen in Afrika hadden honger. Wij hadden Tears For Fears en Billy Ocean. Het was vreselijk. Best knap van mij dat ik dat destijds al door had en de krenten uit de pap er tóch uit wist te vissen.

Zomer 1986 op de camping in Cluny, Frankrijk.

In de zomers van de jaren ’80 gingen wij ieder jaar met de ‘TE King’ caravan van opa en oma naar Frankrijk. Iedereen ging in de zomer naar Frankrijk. Of in ieder geval, zo voelde het. Niets mis mee hoor, we hebben fantastische zomers gehad. Ik en mijn 2 broertjes achterin onze beige Volvo. Verplicht luisteren naar Joop Visser, Klein Orkest en als we geluk hadden Doe Maar. Maar mijn ouders hadden (en hebben) smaak. Zo mochten wij ook meezingen met de pedagogisch verantwoorde liederen van onder meer Urbanus en de Antwerpse muziekgroep Katastroof. Het is misschien maar goed dat we de teksten niet verstonden en er onze eigen draai aan gaven. Toen we wat ouder waren en we zelf ‘bandjes’ konden opnemen moesten pa en ma eraan geloven. Michael Jackson en Queen, dát waren onze helden. Wij hadden ook smaak namelijk, toen al. Ik durf te beweren dat Michael Jackson en Queen de meest invloedrijke artiesten van de jaren ’80 waren. Beide uniek op hun eigen manier. Onnavolgbaar, anders, vernieuwend. Qua muziek én performance.

Links: Great minds think alike.   Rechts: Mocht ik ooit nog eens doorbreken dan kunnen ze deze foto mooi gebruiken voor een Calvé Pindakaas reclame.

In 1983 zette Jackson een weergaloos live optreden van Billie Jean neer tijdens de ‘Motown 25th Anniversary’, met voor de allereerste keer de ‘Moonwalk’. Bovennatuurlijk! Als je de beelden nog nooit gezien hebt mag je je nu gaan schamen. Of je geeft je ouders de schuld, dit hoort gewoon bij je opvoeding namelijk. Beter gaat het niet worden, of toch? Queen overtrof in 1985 ieders verwachting met hun iconische optreden op het door Bob Geldof georganiseerde ‘Live Aid’. Freddie Mercury stal de show, in slechts 25 minuten. Het was ‘A kind of Magic’. U2 en zielige mensen in Afrika deden er even niet meer toe. Ik heb Live Aid destijds niet bewust meegemaakt, ik was nog geen 7 jaar oud. Jaren later, inmiddels Queen fan, heb ik de beelden vele malen teruggekeken. En ik kijk er nog regelmatig naar. Het is een belevenis, je moet die magische 25 minuten maar eens bekijken. Kippenvel. Stel je voor, wereldwijd keken er 2 miljard mensen naar Live Aid en deze man kreeg het voor elkaar ze allemaal (of nouja, dat zie ik zo voor me) mee te laten klappen en zingen met ‘Radio Ga Ga’. Niet voor niets is dit optreden later verkozen tot ‘beste rock optreden ooit’. Vandaag is het exact 30 jaar geleden dat Freddie stond te schitteren op het podium van het legendarische Wembley stadion. Met z’n strakke jeans, witte hemd, zilveren armband en de snor aller snorren. Een eindbaas. Ik wist toen al dat homo’s cool waren. Al vond ik Boy George wel een beetje ‘gay’.

Zonder caravan naar Texel in 1985. De oranje Adidas tas was nog vele jaren mijn voetbaltas, totdat de kat erin piste.

Eerlijk is eerlijk, ook ik heb fouten gemaakt. Mijn eerste cd’s waren van Toto en (ik schaam me diep) Phil Collins. Vreselijke man. Ik zou hem in zijn zak willen schoppen om hem te straffen voor wat hij ons heeft aangedaan. Vervelend, klein, kaal, gekweld mannetje. Rommel, een bak ellende, niet naar luisteren. Zonde van je kostbare tijd buurmannetje, al helemaal met dit zomerse weer. ‘No time for losers, ‘Cause We are the champions’… De jaren ’80 waren zo slecht nog niet.

Fijne zomer!

Alle zomerherinneringen lezen?
Back to the Breakfast Club door Jonas van der Zeeuw
Zomerhuisje aan zee, maar dan anders door Vera Bertens
Herinneringen aan een Amerikaanse zomer door Zita Bebenroth
Het mysterie van de verdwenen kwallen door Wendel Visser