Veel te duur, maar toch tevreden

Soms heeft een mens koop.

Ik heb dat nogal eens op de momenten nadat ik hard gewerkt heb. Vroeger kocht je dan een paar schoenen, of een nieuwe broek, maar kostentechnisch behoort dat niet meer tot de mogelijkheden tegenwoordig. (Wat absoluut niet erg is, trouwens.)

Als zich aan het eind van zo’n dag de mogelijkheid voordoet, dan duik ik graag – tot groot verdriet van de kringloopeigenaar, want vlak voor sluitingstijd – nog even een kringloop binnen. Niets ontspannender dan de geur en aanblik van een loods vol met potentiële schatten.

Dit weekend begeleidden Ellen en ik een nieuwe editie van de kickstart voor startende creatieve ondernemers. En laat de Westerkade, waar we de kickstart geven, nu vlakbij De Arm van Utrecht te zitten. Een enorrrme, moederneukend grote joekeloekes van een kringloop. Met heul veul meubels. Waar ik eerder al een gave wandkast vond trouwens, maar daarover later meer.

Ik stapte dus, vlak voor sluitingstijd, naar binnen.

Er is een klein probleempje aan De Arm (eigenlijk met alle kringlopen in Nederland): ze zijn erg duur. Wat de naam ‘Arm’ een komisch tegenstrijdig woordgrapje maakt. Tenzij het verwijst naar de financiële status van afrekenende klanten.

Maar ja, die koop hè?

Ik vond het boekje*) en de pannenlappen. Ik hoef hier niet meer uit te wijden over mijn zwak voor huisvlijt, toch? Het waren daarbij niet zomaar pannenlappen, maar huisjespannenlappen.

Die dus wel € 3,- per setje waren. Het boek kostte € 1,-. Ik rekende, geheel tegen mijn principes (die je wel móet hebben tegenwoordig, met die vertienvoudigde prijzen), € 7,- af voor het hele zwikje.

Blij dat ik ermee ben.

Het vlees was weer zwak.
En De Arm rijk. Dankzij sukkels zoals ik.

Wat me wel weer een stuk minder schuldig doet voelen over mijn vlak-voor-sluitingstijd-winkelgedrag.

*) Ik kijk altijd even bij de pockets op de boekenafdeling: ik ben gek op de boekcovers die Dick Bruna ontwierp voor Zwarte Beertjes!