Inspired by Paul Smith

Laatst zag ik een documentaire over Paul Smith. Ik hou erg van verhalen over beroemde ontwerpers. Over waar ze vandaan komen (vaak van scharrige zolderkamers, zonder geld, maar met bewonderenswaardig groot vertrouwen in hun product). Over hun ideeën over het besturen van hun bedrijf en het vinden van een balans tussen creativiteit en zakelijkheid. En omdat ze vaak uitspraken doen die ik dan weer in mijn achterhoofd kan opslaan. Ergens in de documentaire zegt Paul Smith over inspiratie: “Als je omgeving je niet inspireert, dan kijk je niet goed genoeg”. Een krantenfoto van de paus gaf hem het idee voor de foto’s van één van zijn eigen modecampagnes. Heel gaaf.

Ik ga dus eens even een week om me heen kijken, om dingen weer eens echt te zíen. Ja en óok om de eettafel te verven. Dat heeft boven alles een puur praktische reden: hij moet al jaren geschuurd worden, er komen afschuwelijke splinters vanaf (echt 112-waardige splinters, bijna boomstammen jonguh!). Het blad is echter loodzwaar en om dat hele gevaarte naar buiten te slepen om hem glad te schuren zagen we beiden niet echt zitten. Verven is dan een goede tweede optie. Dan kan Jet, als ze eenmaal aan tafel kan zitten, al die verf er weer lekker afketsen met haar servies en bestek. De foto linksboven maakte ik op de eerste laag verf. Zo wit is ie al. Ik heb plannen om mijn eigen draai aan dat wit te geven, want gewoon wit is zo voorspelbaar. Wie weet hoeveel inspiratie ik nog uit onverwachte hoek krijgen ga. Misschien toch eens een krantenabonnement afsluiten.

How a documentary about Paul Smith inspired me to look at things differently and that we are painting our dinner table. Not because it necessarily needed a different colour, but because the tabletop splinters terribly. The thing is extremely heavy and we don’t feel like carrying it outside to sand it. It’s not going to stay just white, I have plans of giving it some twist. ‘Cause, you know, mere white is just boring.

Taking a wee break from blogging, back next week!