The Ugly Box

Toen Molly bij ons kwam wonen, of eigenlijk: voordat we Molly gingen ophalen uit het asiel, had ik nogal een romantisch idee van de slaapplekken van een kat. Ik kocht een paar schattige mandjes, leuke kleedjes en kussentjes en zag haar daar al helemaal op/in liggen. Ik zie haar nog zitten toen ze eenmaal bij ons woonde: in een hoekje op de vensterbank náast dat leuke kleedje, met een gezicht alsof het haar eigen zojuist afgestroopte vacht was. Het schattige mandje werd (gelukkig éénmalig) ondergepiest en de kussentjes werden genegeerd. Zelfs haar esthetisch zeer verantwoorde Kattenpandje voldeed op een dag niet meer aan haar slaapeisen.

Mollys slapen op kale vensterbanken met hun hoofd tegen een bloempot, op harde kokosmatten en in lelijke kartonnen dozen. Deze doos is momenteel favoriet. Mijn Lief, praktisch als hij is, propte er een oud stoelkussen in “zodat ze wat beter over het randje kijken kan”. Als een worstje tussen twee blaadjes sla ligt ze nu urenlang innig tevreden tussen haar groene kussentje te slapen. Ze vlucht naar de Ugly Box als we stofzuigen of loert gewoon maar een beetje over het randje (want dat kan nu!). Ik weet zeker dat wanneer ik die doos zou beplakken met een mooi papiertje, hij direct uit de gratie zou vallen. Dus ik laat het zo. Zo werkt die liefde nu eenmaal: zolang zij tevreden is, ben ik het ook.

When we knew that Molly came to live with us, I bought a couple of cute baskets, blankets and cushions for her. Because I mistakenly assumed that cats love to sleep on/in those. I still remember the look on her face when she saw that cute blanket I spreaded out for her on the window-sill: like it was her own poached skin that was lying there. She pee’d in the cute basket (a one-off incident, fortunately) and ignored the cushions. From one day to another, even her Kattenpandje didn’t meet with her sleeping requirements anymore. 

Mollies sleep on bare window-sills, with their heads pressed against a flowerpot. On prickly doormats and in ugly cardboard boxes. This box is currently her favourite sleeping place. My Love, being his practical self, jammed an old cushion in it “to make her able to peek over the edge”. She sleeps in the Ugly Box for hours in a row, pressed between the cushion like a little sausage between two leafs of lettuce. She watches over its sides and takes cover in it when we vacuum the room. If I’d cover this box with a beautiful piece of paper, she will immediately forsake it, I know that for sure. So I leave it this way. ‘Cause that is how love works: as long as she’s happy, I’m happy.