Berichten

De afgelopen 30 weken in warp speed

De grot die ons huis was, is niet meer. Ik schrijf dit in de woonkamer van wat eerst “het andere huis” was. Het huis waar ik grofweg twee maanden geleden nog doorheen liep zonder me enige voorstelling te kunnen maken bij het idee dat mijn spullen erin zouden staan zonder afgedekt te zijn door plastic en een laag bouwstof. Het huis waar – zo mooi gezegd door mijn vader – iedere centimeter bevochten moest worden. Rietveld mocht dan wel van rechte hoeken houden, dat was in 1963 nóg minder haalbaar bij de bouw van een huis dan nu.

Dus gek is dat, hoe je je iets niet écht kunt voorstellen tot je er – letterlijk – middenin zit. Of woont, in dit geval.


Het is bijna een jaar geleden dat we bij “het andere huis” gingen kijken en we verliefd werden. Echter, wat voor foute partners geldt, geldt ook voor verbouwprojecten: de liefde is prachtig, maar niet redelijk, niet rationeel en het heeft de niet-praktische neiging de zaken rooskleuriger te doen lijken dan ze in werkelijkheid zijn. Want ook hier geldt: je kan je wel een voorstelling maken van hoe intens het renoveren van een 56 jaar oud huis is naast het hebben van werk en gezin, maar je voelt dat pas echt als je er middenin zit. Of eigenlijk voel je het pas als het werk is gedaan en de op hol geslagen trein tot stilstand is gekomen. Je voelt het op het moment waarop je Lief je vraagt waar iets ligt en je niet op het woord woonkamer kan komen. Of op het moment dat je langs de afslag van je voormalige woonplaats rijdt en je zomaar ineens volschiet. Serieus, ik kan huilen om kittens, baby’s, goede grappen (echt waar), aan de gedachte van het lappen van mijn ramen, mooie films (Toy Story 4 – vandaar de poster) en andere clichés, maar niet om woonplaatsnamen op afslagborden. Dat was wel een beetje een dieptepuntje. En dan te bedenken dat de renovatie – op de zes weken uitgelopen planning na – zonder noemenswaardige dissonanten is verlopen.


Maar goed, hier zijn we dan. Mijn Lief is weer zijn positieve zelf (want zelfs een rasoptimist heeft zo zijn grenzen qua wat nog grappig is enzo), de hut is ingericht, de dozen uitgepakt, het stof afgenomen, de ramen nog altijd vies en toen was het tijd om na te denken over raambekleding. Want met een huis met 65 vierkante meter glas maar zonder de ambitie om ons 24/7 goudvis te voelen, is het wel lekker om die ramen bij tijd en wijle te kunnen bedekken.


Dat bedekken gaf nogal wat stof tot nadenken (sorry voor de woordgrap). De meeste ramen in ons huis zijn zó breed dat een vouwgordijn het niet kan overspannen. Het stofpakket van plooigordijnen neemt, althans bij mijn weten, als ze opengeschoven zijn altijd een stuk muur in beslag waar niet bij al onze ramen ruimte voor is. In dat geval zouden de gordijnen – opengeschoven of niet – altijd een deel van de ramen bedekken en dat zou dan weer zonde zijn van die mooie ramen. In de eetkamer hebben we dit opgelost door verticale lamellen op te hangen (daarover later meer), maar omdat we ons geen goudvissen op kantoor wilden voelen, wilden we die lamellen niet in het hele huis doortrekken.


Toen Veneta.com mij vroeg of ik het leuk vond om met hen samen te werken (je weet dat je met een leuke partij samenwerkt als ze je nieuwe huis al tof vinden als het nog grotstatus heeft), leek me dat dan ook een strak plan. Ik mag dan uitgesproken ideeën hebben over mijn inrichting, mensen die van raambekleding hun werk maken zouden weleens een waardevolle bijdrage kunnen leveren bij de oplossing van de uitdaging die de ramen in ons huis vormden.


Op Veneta’s advies (ze bieden gratis advies aan huis waarbij je alle stofstalen kunt bekijken en waarbij ze ook direct je ramen inmeten) koos ik voor gordijnen met een enkele plooi voor de woon- en werkkamer gecombineerd met vouwgordijnen. Er zit minder stof in gordijnen met een enkele plooi, wat een minder kolossaal effect geeft als ze opengeschoven zijn. Omdat de velours gordijnen van Veneta.com in een prachtig kleurenpalet komen, ging mijn voorkeur voor die stof uit. Veneta’s velours stof valt daarbij mooi soepel en heeft niet dat zware, drukkende effect dat een gemiddeld gordijn in een kasteel à la Dracula op mij heeft. Daarbij is deze stof verduisterend. Niet omdat ik zo graag in het donker wil zitten (alhoewel Dracula en ik daar op zich wel een overeenkomst hebben – de wintertijd is wat mij betreft de mooiste tijd van het jaar), maar omdat je met vitrage in de wintermaanden en met het licht binnen aan alsnog in een zwart gat zou kijken. En er is nog een voordeel: op de werkkamer doen we de gordijnen momenteel een stukje dicht om rommel aan het zicht te onttrekken. Die kamer fungeert momenteel nog als vergaarbak voor spullen die nog geen plek hebben gekregen (lampen, kastjes, facturen waar we het bestaan van willen ontkennen, wortelballetjes, de kattenbak, etc.) Kom daar maar eens aan met vitrage. ;-)

Het grote raam op de overloop op de bovenverdieping paste nog precies binnen de toelaatbare breedte van een vouwgordijn. Omdat het gordijn daar in verband met inkijk en de direct binnenvallende ochtendzon wat vaker dicht zal zijn, koos ik daar voor dunnere, zachtblauwe stof.

Als je trouwens de sociale vaardigheden van Dracula hebt, kan je ook gewoon stofstalen aanvragen op Veneta.com en zelf je ramen inmeten. Maak je daarbij onverhoopt een meetfout, dan kan je je gordijn zelfs gratis omruilen voor de goede maat. Je kan ervoor kiezen om de gordijnen zelf op te hangen, maar Veneta.com biedt ook montageservice.

Onze vissenkom heeft nu gordijnen die zó mooi zijn dat ze ook nog eens geweldig afleiden van die vieze ramen. Daarover ga ik me voorlopig dus niet druk maken. Laat staan erom huilen.

P.S. Het photobombende dier met die dikke pluizige prakpoten heet Gerrit Rietveld en is onze nieuwe huisgenoot. Je kan meer over hem lezen op Instagram via #rietveldthearchicat.
P.S.P.S Er volgen binnenkort meer foto’s van de keuken die we restaureerden, de eetkamer en de slaapkamers…stay tuned for more happy days!

Rush hour


Toen mijn Lief en ik gisteravond laat (het was mijn verjaardag, maar ziektekiemen hebben daar nooit zo’n boodschap aan) was nummer vijf van die dag stonden te verwerken, zei ik: “mán, wat een dag.” Waarop mijn Lief zei: “Tja, dit is het spitsuur van ons leven.” Boy, is he right.

Ik vierde mijn verjaardag en ondertussen vierde een virus een feestje in onze baby, die daarom een dag lang geen voedsel binnenhield. Wat de hoeveelheden was verklaart die wij daar op zolder stonden weg te wassen en waarom mijn verjaardag eindigde op de huisartsenpost, omdat die baby met de minuut pipser en stiller werd. (En geloof me, als Cato stopt met herrie maken, dan is er stront aan de knikker.) Het tij viel gelukkig vrij gemakkelijk te keren en inmiddels is ze aan de beterende hand, maar van zulke dagen wordt een mens (in dit geval letterlijk) een jaar ouder.


Niet dat mijn verjaardag een compleet fiasco was, hoor. (Gesteld dat je je daar zorgen om maakt.) Mijn moeder vond als cadeau het prachtige kapspiegeltje bij de kringloop. Hij is in perfecte vintage conditie, een beetje zoals ik, als je erover nadenkt. En ik at twee stukken taart, want dat mag als je jarig bent, nondeju.

En ach, omdat ik tegenwoordig toch al nergens tijd voor lijk te hebben (door voornoemd spitsuur, want ook zonder zieke kinderen is het leven met een gezin en werk -want een mens heeft ook nog ambities, wat een ellende is dat- vol), besloot ik zelfs dus een nieuwe blogpost over mijn verjaardag te maken. Als een goed voornemen voor mijn nieuwe levensjaar. (De garantie hiervoor loopt tot het eind van deze tekst, maar het is hoe dan ook een voornemen.)


Gezien het voornoemde is het maar goed dat het bezoeken van kringlopen deel uitmaakt van mijn werk. Mijn verzameling vintage gekleurd glas is een stille getuige van de bezoekjes die ik de afgelopen maanden aflegde. Ik schrijf nog steeds over vintage styling voor vtwonen.nl, dus als je wil zien wat ik zoal ons hol in sleepte, kijk dan even hier!

En dan tot slot, gewoon omdat het kan, een foto van de Japanse acer die ik van Anki adopteerde en wiens blad momenteel een schitterende kleur rood kleurt. Dan ben je echt officieel oud nietwaar, als zoiets je al met geluk vervult. Nog even en mijn kinderen kunnen geraniums halen voor mij om achter te zitten.

Een beetje primair


Een tijdje geleden schreef ik voor het Algemeen Dagblad een artikel over de trends van 2018 (klik). Ik schreef daarin onder andere dat primaire kleuren in je interieur niet (meer) mogen, tenzij je een basisschool hebt of wil beginnen. Waarop een vriendin opmerkte: “Je staat op die foto’s in dat artikel naast een gele prullenbak. Is dat geen primaire kleur dan?”

“Die slag is u.” zeggen wij dan thuis. 


Gelukkig was dit geen belediging. Integendeel. Want toen later die primaire kleuren opnieuw ter sprake kwamen, zei ze: “Jij doet juist veel gave dingen met primaire kleuren, valt me op. Ik herken er zelfs je stijl aan.” Ik keek om me heen en nou ja, ze had natuurlijk gelijk. Ik woon niet in een basisschool. We lopen hier niet op een oranje vinyl vloer (vloeren die ook nog eens die onmiskenbare lucht uitwasemen die ik direct associeer met mijn basisschooltijd). Maar er zijn de laatste tijd wel heel veel primaire kleuren ons huis in geslopen.

Het is dus maar goed dat ik geen Li Edelkoort heet (al zijn haar voorspellingen soms zo vaag als de gemiddelde horoscoop: er komt allicht altijd wel íets van uit. Of is dat vloeken in de kerk?), want dan was ik nu stante pede van mijn voetstukje getrokken door een woedende meute krantlezers slash interieurfanaten.


Het zijn trouwens niet alleen primaire kleuren waar ik naar terugkeer, het zijn vooral ook vaak gesatureerde kleuren. Blijkbaar ben ik toe aan meer contrast in mijn leven. Ik zou er mijn horoscoop eens op moeten naslaan.

About the fact that I’m turning more and more to saturated colours instead of pastels for my interior.

…and nothing else matters


Lichtjaren geleden solliciteerde ik op een stageplek (doe je dat, solliciteren op een stageplek? Ach, boeiend). Ik weet zelfs nog de naam van de man met ik het sollicitatiegesprek had. Zijn voornaam was namelijk Cor en dat vond ik een oneindig ouderwetse naam voor zo’n jonge vent. Hoe dan ook, het gesprek verliep goed en ik hoopte dan ook vurig dat de stageplek voor mij was. Dagenlang hoorde ik niks, ook niet op de dag dat hij me zou bellen om me al dan niet mee te delen dat ik de plek niet zou krijgen.


In die tijd was ik nog niet zo assertief dat ik dan zelf ging bellen. Ik mocht dan wel secretaresse willen worden, bellen vond ik doodeng. Maar na al dat wachten werd ik best een beetje boos. Waarom liet die man niks van zich horen? Toen ik hem dus uiteindelijk wel zelf belde, kwam hij met de slapste smoes in de geschiedenis van het universum: “Ja sorry, in gedachten heb ik je al tien keer gebeld. Helaas hebben we nu geen plek voor een stagiaire.” Gee, thanks! For nothing! Bij de bank, waar ik later een hele leuke stageplek kreeg, noemden we zulke situaties altijd leermomenten. Als er dan niks zinnigs uit een situatie kwam, had je er allicht iets van geleerd. Ik was in dit geval in een klap van mijn bel-angst af.


Waarom deze ellenlange introductie? Omdat ik in gedachten al tien keer een blogpost geschreven heb. Aan goede voornemens ontbrak het namelijk niet, die laatste weken van mijn zwangerschap. Ze uitvoeren bleek een te grote opgaaf, zo blijkt wel uit de radiostilte hier. Die weken waren dan ook druk. Met 36 weken moest het hele huis nog omgegooid worden, mijn nieuwe werkruimte ingericht, waarna Jet naar mijn oude werkkamer verhuisde en het aller- allerlaatst de babykamer klaargemaakt kon worden. Ja, iets met prioriteiten…maar aangezien we in mijn familie aan olifantendrachten doen, leek het me onwaarschijnlijk dat ik met 36 weken zou gaan bevallen. En dat klopte gelukkig ook. (En was het wel gebeurd, dan was ik genadeloos afgestraft voor mijn naïviteit. Nog een leermoment.)


Het doet er allemaal niet meer toe, zodra je dan eindelijk je kindje na al dat wachten vasthoudt. Op 29 januari werd ze geboren, ons mooie meisje en lieve zusje Cato. Het gaat goed, met haar en met ons. Jet refereert constant naar ‘hem’ in plaats van ‘haar’ (erg komisch) en vertelt iedereen die het wel en niet horen wil over haar zus.


Tijdens mijn allereerste uitstapje dat verder reikte dan de perceelsgrenzen van ons huis (zo erg was het op het laatst, gelukkig heb ik goed ontwikkelde kluizenaarsgenen) ging ik natuurlijk naar de kringloop. Ik vond er de Zweedse kast die perfect past op Cato’s kamer. Voor de rest alvast een foto van Jet’s nieuwe kamer. Er volgt nog meer. Maar echt. Maar nu eerst weer even terug naar de bel die Cato heet. Want voor ik het weet is ze op haar brommer weg voor ik goedemorgen zeg.

(En dan nog even dit: ‘mijn’ WOWN! crew lanceerde gisteren – na maanden keihard werken – hun volledige WOWN! collectie, die zij in samenwerking met Kwantum ontwikkelden. Wat een werk en wat een prachtig resultaat! Lees op wown.nl alles over de officiële lancering en over de collecties van Anki, Suzanne en Souraya die vanaf 19 maart in de winkels liggen!)

Once again, it’s going to be legenmerry!


Ik heb het gehaald, de eindstreep die zwangerschapsverlof heet. Ik heb zelfs nog, tussen het halen van wat voelde als een miljoen deadlines (dankzij een verweekte hersenpan, de helft minder energie én zuurstof dan normaal – laat ik wel wezen) nog wat kerstversiering in huis weten aan te brengen. Champagne problems, ik weet het. Maar de laatste maanden waren desalniettemin teringdruk, zeker als je voornoemde perks of being pregnant in het grote geheel meeneemt. 


Maar, de kerstversiering dus. Ik vond bij de kringloop in Antwerpen prachtige gekleurde kerstballen, die ik in de kamerden hing die het hele jaar door als kamerplant fungeert en met kerst als kerstboom. Ik vind het hele ritueel van het halen van een kerstboom ontzettend leuk, maar voel me ieder jaar weer bijzonder schuldig over het feit dat we die bloedig opgekweekte kerstboom na een maand keihard bij het grof vuil zetten. Dit is – wat mij betreft althans – een geweldig alternatief. Verder kon ik eindelijk mijn Meri Meri advent stadje in het feitelijk speciaal daarvoor aangeschafte antieke wandrek zetten. De kleine marquee letters bovenop het wandrek zijn van HEMA.


Voor de rest is de versiering zoals altijd een samenraapsel van vintage, nieuw en een beetje vreemd. Ik doel hierbij, om maar eens een voorbeeld te noemen, op het kalkoenbloempotje (ik heb er even geen ander woord voor) in de hal dat ik bij de kringloop vond. Een vondst waar een Zeer Geliefd Familielid over zei: “Wie koopt zoiets?!”. Ik kan blijkbaar zelfs mijn bloedeigen familie, toch de mensen die inmiddels wel wat van mij gewend zijn, nog choqueren met mijn kringloopvondsten.

Verder word ik heel erg gelukkig van de roodkoperen kerstster die ik bij de kringloop vond en die zo prachtig bij het roze dressoir past. De kerstkaart ernaast is trouwens ontworpen door Ruth Hengeveld, je kan hem hier kopen.




Wil je andere kerstinspiratie zien? Voor zover het chaotische archief van dit blog dat mogelijk maakt, zette ik een paar van mijn favoriete kerstblogposts op een rijtje. Onder andere die ene Addams Family-geïnspireerde die ik samen met Anne maakte, alweer twee jaar geleden. Je kan via het zoekmenu ook zelf op ‘kerst’ zoeken, maar wees gewaarschuwd: je komt dan in een brei terecht die vergelijkbaar is met mijn bovenkamer…ook als ze niet onder invloed van zwangerschapshormonen staan. Je bent gewaarschuwd! ;-)

Hele fijne feestdagen gewenst, lieve allemaal!

Kerst 2016
Addams Family – kerstinspiratie voor niet-traditionele types
Een vintage houten kerstster in een nieuwe jas
Papieren 3D sterren