Berichten

Kringwinkelschatten


Afgelopen weekend vierde ik mijn verjaardag in Antwerpen met mijn Lief. We deden niet veel bijzonders, alleen al door ’t Stad lopen vind ik heerlijk. Of, in mijn geval begint het steeds meer op waggelen te lijken, maar dat mag als je bijna 30 weken zwanger bent. (Niet dat het er daar eleganter van uit gaan zien, maar ik troost me met de gedachte dat een zwanger topmodel evengoed op een stadium zal gaan waggelen. So be it.) 

Antwerpen is nog altijd één van mijn lievelingssteden. Je rijdt er in afzienbare tijd naartoe en er is zoveel te zien en te bezoeken dat je er dagen door zou kunnen brengen. De stad is aan de ene kant prachtig en aan de andere kant lelijk, het stationsgebied is vermoedelijk voor de komende 50 jaar een bouwput (allemaal zoals het een wereldstad betaamt), je kan er heerlijk eten (een doodgewoon broodje gezond in een obscuur café is al een traktatie)…en er wonen Vlamingen. Ik vind Vlamingen een verademing met hun prachtige taal en hun vriendelijke, beleefde ingetogenheid. (Waar je je als Nederlander altijd een onwijs botte schreeuwer naast voelt…wat we waarschijnlijk ook zijn, hahaha). Ik doe de Vlamingen met een dergelijke korte karakterschets uiteraard ook direct te kort, maar ik wil maar zeggen: ik zie Antwerpen graag. Geen betere plek om op je verjaardag met je Lief doorheen te waggelen dus.


Voor we de stad bezochten, maakten we een korte stop in Merksem, waar ik De Kringwinkel bezocht. Merksem ligt ten noorden van Antwerpen en daarom op de route (ik ben zeker niet roomser dan de paus, maar met omrijden zou je het principe van recycling via de kringloop weer ruimschoots compenseren met de CO2 uitstoot van je auto – stof tot nadenken). Het is trouwens helemaal niet per se zo dat ik altijd epische spullen vind bij die kringloop, maar het is gewoon fantastisch om een kringloop over de grens te bezoeken. In buitenlandse kringlopen liggen immers weer totaal andere spullen dan in Nederland. Daarbij vonden de kringloopgoden het blijkbaar tijd voor een verjaardagscadeau, want dit bezoekje wierp op z’n zachtst gezegd zijn vruchten af.


Ik vond er de blauwe kan, prachtige vintage gekleurde kerstballen van glas, het glazen vierkante – tja, wat is het eigenlijk? – prismading (zie hierboven rechts) en nog meer, zelfs. Daarbij verspreidt De Kringwinkel in België het (gratis) Kringmagazine, een sympathiek magazine dat niet alleen gaat over de sociale functie die de kringwinkels in Vlaanderen vervullen, maar ook over het belang van hergebruik, de eerste belangrijke stap in een circulaire economie (een onderwerp waar ik al eens over schreef toen ik het voormalige Tropicana in Rotterdam bezocht). Het magazine benadert het onderwerp vanuit zo’n positieve invalshoek, dat je er gewoon vrolijk van wordt. Een dergelijke positieve benadering van een wereldomspannend probleem vind ik uitermate sympathiek en hoopgevend. En dat is toch wel wat we nodig hebben, niet? Positiviteit en een beetje hoop.

“Door mee te stappen in de opgejaagde idefix van kopen en produceren, vergeten we haast dat we maar één planeet hebben.” Zomaar een zin uit het Kringmagazine. Je zou er toch bijna voor omrijden.

Last weekend I visited Antwerp and my favourite thriftshop in Merksem with my Love. About the epic loot I scored and about how much I love Antwerp and the kind people of Flanders. 

Giddy up!

Giddy up, Rainbow! - Oh Marie!

Bij de manege waar ik jaren geleden reed, stonden de paarden op eenzame hoogte. Niet dat ik me had ingeschreven bij een manege op Mount Everest, maar laat ik het zo zeggen: als je advocaat je belang net zo goed verdedigde als die manegehoudster dat van haar paarden, dan zat je qua vrijspraak gebeiteld. En sinds paarden niet kunnen zeggen wat ze willen of nodig hebben (al zijn ze bijzonder goed in het uitzenden van bepaalde signalen), was ik het helemaal eens met die diervriendelijke verdeling. 

Giddy up, Rainbow! - Oh Marie!

Ze keken bij de manege om die reden goed of een ruiter bij een paard paste. Omdat ik niet bepaald een Amazone was, reed ik meestal op Buffalo. Buffalo was een Tinker, een fors gebouwd paard (bigboned, not fat) met grote sokken, een roze neus, lange manen en zwarte en witte vlekken. (Een soort Hidalgo, mocht je de film gezien hebben.) Buffalo was een grote lieverd en ook een grote dondersteen. Hij voelde, zodra ik op zijn rug zat, of ik een redelijke of slechte dag had (daartussen fluctueerde mijn vaardigheden) en soms stond ik minutenlang te proberen hem aan het lopen te krijgen, terwijl de rest van mijn klasje al lang aan het warmlopen was. Áls hij dan ging lopen, was dat omdat hij daar zin in had, niet omdat ik hem zo goed aanspoorde. Een soort walk of shame, inderdaad. Voor mij. Ik ging er nog meer door van hem houden. Ik herkende iets van mezelf in Buffalo, denk ik.

Giddy up, Rainbow! - Oh Marie!
Na het poetsen of afzadelen stond ik vaak nog zijn lieve roze neusje te aaien, of hem achter zijn oren te kriebelen. Hij vond het allemaal prima. Buffalo was dan wel niet mijn eigen paard en mijn liefde voor hem was zeker niet exclusief, maar op die momenten voelde hij toch een beetje als mijn hoogsteigen verzorgpaard. Dus zo werd ik, toen het al lang niet cool meer was om dat te ambiëren, toch nog een soort Penny-meisje.

Het is een lange aanloop, maar mijn herinnering aan Buffalo deed me dit handgemaakte houten paardje van de kringloop meenemen. Op zijn rug staat ‘H. 27-11-’68’. Of het nu een eindexamenwerkstuk is geweest, of een eerbetoon aan iemand’s verzorgpony, maakt natuurlijk niet uit. Hij herinnert mij aan die tijd waarin ik nooit een Amazone werd, maar wel vriendschap voor het leven sloot met paarden. Al dan niet van de kringloop.

How this thrifted horse reminds me of my horse riding days and of my favourite riding school horse called Buffalo.

Call me Bubbles, darling

Call me Bubbles, darling - Oh Marie!
Afgelopen dinsdag had ik de eer de allereerste IG stories te maken voor vtwonen. Ik nam vtwonenvolgers een dag lang mee langs mijn favoriete kringlopen (nou ja, langs twee adressen van mijn ellenlange lijstje, meer tijd was er niet!), gaf kringlooptips, liet zien wat ik vond en hoe ik die items vervolgens thuis afstylede. Ik vond nogal veel, meer dan ik normaal gesproken doe zelfs, maar dat hing vast samen met één van de tips die ik gaf, maar zelf nooit naleef: plan je bezoek zo vroeg mogelijk op de dag.

Ongelofelijk dat ik nog getwijfeld heb over de aanschaf van deze vaas. Hij was behoorlijk prijzig (€ 8,50) en behoorlijk lelijk (kijk hier maar eens hoe hij er eerst uitzag), hij blijkt door te slaan (bummer), maar mán wat heeft hij een goede vorm. Recent ontdekte ik de spuitverf van Edding (onder andere te koop bij Pipoos en verkrijgbaar in alle kleuren van de regenboog, ik ga nog eens een bloemlezing schrijven over dat spul, oh nee dat doe ik nu al! En nee, ik word niet betaald om dit te schrijven. Zo goed is die verf, dat ik dat gewoon onbetaald doe. Nee hoor, je hebt het haakje sluiten niet gemist, dit is gewoon een hele lange terzijde), die direct dekt en dat voor de geweldige prijs van € 10,-. De vaas lijkt met zijn bubbelvorm jarenlang gewacht te hebben om uiteindelijk bij het blauwe Fou de Feu vaasje – dat ik die ochtend ook vond – gevoegd te worden. (Is het woord ‘bubbel’ of ‘bubble’ voor jou ook voorgoed verpest door Little Britain?)

Call me Bubbles, darling - Oh Marie!
Zag je trouwens het nieuwe logo bovenaan de pagina al? Met de veranderingen die ik afgelopen zomer op dit blog doorvoerde, vond ik het ook tijd voor een nieuw logo. Ruth Hengeveld gaf het oorspronkelijke logo, ontworpen door Casper Boot, een nieuwe jas. Ik geloof dat ze de spijker niet beter op z’n kop had kunnen slaan, mijn logo was nog nooit zo persoonlijk. Als ze alleen Molly met dat ballonnetje had opgeleverd was ik al verkocht geweest trouwens, want hoe schattig is dat?

Fijn weekend!

Last Tuesday I had the honour of making the first IG story ever for Dutch interior magazine vtwonen. I took their followers on a trip to my favourite thriftshops, gave them thrifting tips, showed them what treasures I dug up and how I integrated those finds into my interior. Among other things, I thrifted this vase that was pretty ugly before I spraypainted it (with this fabulous paint). It fits the blue Fou de Feu vase I also thrifted perfectly, it’s almost like they’ve been waiting to finally be united at our dinner table.

Oh and before I forget: did you see the beautiful (and super personal) new logo Ruth Hengeveld designed for me?

Have a happy weekend, dear all!

And so it happened

Lodewijk

Het is zo leuk als een vriend iets bij de kringloop vindt dat haar aan jou doet denken. Het wordt nog beter als ze het ook al een naam gegeven heeft, omdat jij dat ook doet met wezen-achtige kringloopspullen. En je weet absoluut zeker dat een vriend het perfecte cadeau voor je kocht als je haar woonkamer binnenwandelt, het betreffende item op haar eettafel ziet staan en zegt: “Hé, maar dat is een perfect pastellen kitschy vriend! Die moet je een naam geven!”.

En zo geschiedde.

Dit is Lodewijk, gevonden en vernoemd door Wendel, tevens perfect cadeau. (En als je toch aan het klikken bent, kijk dan even op haar blog voor foto’s van de prachtige babykamer van haar pasgeboren dochter!)

It is so nice when a friend thrift something that remind her of you. It even gets better when she gives the item a name, because it is what you do when you thrift something creature-shaped. And you are absolute certain that that friend found you the perfect gift when you enter her livingroom, see the item sitting on the dinner table and shout: “Well, thát’s a superbe kitschy pastel little guy, you should give him a name!”

And so it happened.

Meet Lodewijk, named and thrifted by Wendel and best present ever.  (O and do pop over to see images of the beautiful decorated nursery of her newborn baby girl!)

Serenity now!!

Workroom 100.1

Mijn zomerstop begint ergens de komende weken. Dit betekent vooral: de zomer editie van Oh Marie! is gepubliceerd en het volgende nummer verschijnt niet eerder dan 22 september, dus voorlopig leef ik behoorlijk deadline-loos (als we de harde deadline van de Belasting eind juli even buiten beschouwing laten…). Ineens heb ik tijd om een hele middag in mijn werkkamer te rommelen wat na meer dan een jaar heel veel en hard werken heel gek en bijna als spijbelen voelt. Aan de andere kant: scharrelen is mijn favoriete bezigheid, net als het kijken van een heleboel afleveringen van Wallander of Game of Thrones achter elkaar. (Aan mijn vrienden en kennissen te merken is ‘binge viewing’ Nationale Hobby Nummer 1 aan het worden, dus ook ik geef dit ruiterlijk toe. ;)) Het is fijn om langzaam in een vakantieritme te zakken, in plaats van de ene op de andere dag de vakantiemodus aan te moeten zetten (ontspán!!) en ik voel me gezegend dat ik zelf mijn levensritme mag bepalen. Vertel eens, wat doe jij om in de vakantiesfeer te komen?

My Summer break is starting these weeks. That is, the summer issue of Oh Marie! is published and a new issue won’t be published before September 22 so there’s no big-ass deadline for me to meet the next month. All of a sudden I have time to move things around in my workroom for one whole afternoon. After working my ass off for more than a year it feels strange to have time to do such things. On the other hand, fumbling around is one of my favourite things to do, besides watching all the episodes of Wallander or Game of Thrones in a row. (But isn’t binge watching the thing we all love to do most?) I think it’s a good thing to slowly descend into the holiday rythm, instead of having to turn on a holiday mood from one day to the other (serenity now!!). It’s a true blessing that I am allowed to choose my own pace of life. Now tell me, how do you get in the summer mood? 

Workroom 100.2

De lectuurbakken (Knuff – Ikea) maak je heel gemakkelijk zelf, trouwens: ik beplakte ze diagonaal met Masking Tape en sneed het tape daarna op de overgangen door met een Stanley mes. De zelfmaker van het gestreepte bakje vind je hier.

I decorated the magazine files (Knuff – Ikea) by simply intersecting them with pieces of long Masking Tape and dissecting them with a utility knife. You can find the DIY for the striped bowl here.

Workroom 100.3