Berichten

Een handboek om je voor even Freek Vonk te voelen. Ook in je achtertuin.

Handboek voor Wildplukkertjes - Oh Marie!
Herinner je je de binnenkijker bij Rachelle Klaassen van begin dit jaar nog? Rachelle is oprichter van het Plantenasiel, kunstenaar en verzamelaar van ‘vreemde zaken’. Deze zomer besloot ze zich als eigenaar van het Plantenasiel terug te trekken om zich te kunnen focussen op nieuwe creatieve projecten.

Het resultaat van deze switch is het Handboek voor Wildplukkertjes. Geschreven door Erica Bakker en Ellen van den Broek, prachtig geïllustreerd door Rachelle.

Handboek voor Wildplukkertjes - Oh Marie!
Handboek voor Wildplukkertjes - Oh Marie!
Anders dan de titel misschien doet vermoeden, is dit wildplukkertjesboek geschreven voor kinderen én hun ouders. Ben je geen ouder of de ouder van een nog-niet-wildplukkertjes-gerechtigd-kindje (zoals ik), dan is het boek ook leuk om mee te nemen tijdens bos- strand- of waterkantwandeling. Want ook al is er in ons land niet veel wilde natuur te vinden, het heeft nog genoeg te bieden om je voor even een echte Bear Gryllis of Freek Vonk te voelen. Het Handboek voor Wildplukkertjes helpt je daarbij. Zelfs in je eigen achtertuin!

Handboek voor Wildplukkertjes - Oh Marie!
Handboek voor Wildplukkertjes - Oh Marie!
Het boekje opent met plukaanwijzingen: een tiental slimme tips die voorkomen dat je wildpluktrip uitmondt in ‘operation certain death’. Het boek behandelt de drie plukseizoenen: lente, zomer en herfst. In de winter slaapt de natuur immers. Per seizoen worden pluk-plekken (mooi woord voor Scrabble) en bijzondere natuurverschijnselen beschreven en de te plukken planten en bloemen met daarbij passende recepten en activiteiten. Het boekje staat ook vol met leuke weetjes. Wist je bijvoorbeeld dat er in gedroogd Ginkgoblad een stofje zit waar papiervisjes niet van houden? Ik ben gek op zulke triviale feitjes, ondanks dat ze me nooit te binnen willen schieten tijdens Triviant. (Licht traumatisch, maar dat terzijde.)

Al deze ingrediënten en de prachtige handlettering en illustraties van Rachelle (een combinatie van pentekeningen en aquarellen) laten dit boek het niveau van het doorsnee natuurboekje ver ontstijgen.

Handboek voor Wildplukkertjes - Oh Marie!
Handboek voor Wildplukkertjes - Oh Marie!
Het Handboek voor Wildplukkertjes zal het zeer verstokte iPad kindje of Melman de Giraf (“Nature! It’s all over me! Get it off!”) misschien niet direct verleiden achter zijn elektronische speeltje vandaan te gaan om een mierenhotel te bouwen. (Aan de andere kant: nooit geschoten is altijd mis natuurlijk!) Maar voor hen die er graag op uit trekken en de beleving van de natuur een extra dimensie willen geven, met of zonder kinderen, is het Handboek voor Wildplukkertjes een perfecte toevoeging aan de boekenkast én rugzak.

Handboek voor Wildplukkertjes - Oh Marie!
(Wist je trouwens dat het thema van Kinderboekenweek 2015 over het wonder van de natuur gaat (handig maar minder duidelijk afgekort tot ‘Raar maar waar’)? Er worden tot en met 18 oktober allerlei leuke activiteiten rondom dit thema georganiseerd, onder andere in Naturalis, kijk maar eens op hun website.)

Het Handboek voor Wildplukkertjes is o.a. hier te koop!

Tekst en foto’s: Marlous Snijder

Een snoepje van een fotografieboek

Shoot! het boek - Oh Marie!
Raadseltje: het is geel, roze met goud en het is geen snoepje. Rara wat is het?

The Grand Budapest hotel?
Een trouwjurk uit My Big Fat Gypsy Wedding?
Een chocolade Paasei? (Nee, want het is geen snoep. Opletten nu!)
Een nieuw kunstconcept van Christo?

Nee, het is beter. Het is een boek over fotografie met de titel Shoot! Geschreven door Zilverblauw, uitgegeven door Uitgeverij Snor.

Shoot! het boek - Oh Marie!
Shoot! het boek - Oh Marie!
Shoot! is een fotografieboek, maar niet zoals al die anderen. Het lijkt in niets op die afschrikwekkende zwarte exemplaren waar alleen maar technische details in beschreven staan. Shoot! laat je op laagdrempelige, zeer aantrekkelijke wijze kennis maken met de basisprincipes van de fotografie.

In feite is fotografie meer kijken dan dat het iets extreem technisch is. En het is een misverstand dat je alleen met een dure camera rete-goeie foto’s maken kan. De opkomst van analoge fotografie en platforms als Instagram zijn daar een bewijs van. Je ogen en hart zijn je belangrijkste apparatuur. Niet voor niks wordt er in Shoot! ruimschoots aandacht geschonken aan de onderwerpen vóór de lens en niet alleen aan het ‘koude’ technische aspect. Anki moedigt je aan je eigen handtekening te ontwikkelen in jouw foto’s. Zodat het eindresultaat persoonlijk en oprecht is. Een invalshoek die in de Nederlandse fotografieliteratuur wat ons betreft tot nu toe nog te veel onderbelicht is gebleven (excuses voor de woordgrap). Wil je dat je camera gaat voelen alsof hij je allerbeste vriend is – zo een van het kaliber zonder dubbele agenda of duister verleden – dan ben je bij Shoot! op het juiste adres.

Shoot! het boek - Oh Marie!
Shoot! het boek - Oh Marie!
Wij zijn blij dat Anki op het idee voor dit boek kwam. Er was niemand die het tot een beter resultaat had kunnen brengen. De combinatie van Anki’s foto’s en styling met de grafische vormgeving van haar Lief Casper maakt van dit boek een must have. Een woord waar wij enorme jeuk van krijgen en dat we daarom nooit lichtzinnig gebruiken. Maar het is nu eenmaal zo. Dit boek wil je hebben. Alleen al om het te kunnen fotograferen in een mooie setting.

Met Shoot! ben je in het bezit van een prachtig kijkboek waarin het beste van de digitale en analoge wereld samengebracht zijn. Het boek staat mooi in je kast, het maakt fotografie toegankelijk voor iedereen en het zit ramvol eye candy. Niet voor niets ziet het boek eruit als een snoepje. Shoot! ís een snoepje. Van het soort waar je ineens een hele zak wil leegeten. En waarvan je daarna, trippend op je sugarrush, direct je camera gaat pakken om foto’s vanuit je hart te maken.

Shoot! het boek - Oh Marie!Shoot! het boek - Oh Marie!
Shoot! het boek - Oh Marie!
Deze foto’s maakte ik afgelopen weekend toen we vierden dat Shoot! er is. Dit vond plaats bij Daily Poetry, een prachtige concept store in het hart van Den Bosch.

Lees over de Shoot! photo challenge, download de Shoot! cheat sheet of bestel het boek via deze link.

Deze jaren ’80 items ga je zeker herkennen!

Velen van ons, en zo ook yours truly, waren in de jaren ’80 nog veel te jong om al in Club Tropicana te slierten. Laat staat om met Hoog Haar aan het zwembad te liggen. Girls just wanna have fun hield voor ons in dat we op vrijdagavond in onze pyjamaatjes met een schaaltje chips voor de buis naar Zeg ‘ns Aaa of Waku Waku keken. (Oo wat wilde ik graag een Waku Waku aap bezitten. Jij ook?)

Wij brachten onze jeugd buiten door op de Pogobal (die rubberen bal met die rand eromheen alsof je op Saturnus stond te springen – dat ding met gekneusde enkel garantie), het aankleden van My Little Pony, het ombouwen van Transformers van auto naar robot..en weer terug en, omdat het nog het pre-internet tijdperk was, met het kijken naar plaatjes van Disneyfilms door onze Viewmasters.

Ach, wat was het leven nog overzichtelijk en het speelgoed Spartaans. Je moest je action figures immers nog zelf verplaatsen. Bij gebrek aan wifi. Of batterijen.

Speciaal voor ons Club Tropicana thema en omdat schrijver dezes het fantastisch vindt om deze wandeling over Herinneringstraat te lopen, legden we een aantal typische jaren ’80 items onder de loep. Zonder wetenschappelijke onderbouwing, met wellicht hier en daar een snuf herinnering die stiekem zijn oorsprong in de jaren ’90 vindt. Maar hallo, bij de overgang van 1989 naar 1990 stopten kappers ook niet acuut met het touperen van pony’s of het scheren van blockheads, of wel dan?

Jas II verkl
Pastel colourblocking
Pastel en neon, die trend die anno 2015 ook alweer op z’n retour is, vindt zijn oorsprong in de jaren ’80. Ik herinner me twee klasgenootjes die hetzelfde zwart-met-neonkleurige kledingsetje hadden: een zwart shirt met zo’n typisch nietszeggend geborduurd strijklabel erop (weet je nog? Die strijkplaatjes die je moeder/vader op je trui over een gaatje heen kon naaien? Die dingen die het moesten doen lijken dat je een designtrui aan had?) en een rok met een petticoat van neonroze of -groen. Ik zag neongroen van jaloezie van die pakjes. Maar goed, ik had mijn trainingspak. Was ik supertrots op. Zeker als ik er mijn Diadora’s onder aan had.

Maar, waar had ik het over? O ja: pastel colourblocking. De kleuren waren zacht of neon en colourblocking was net zo hot als de blockhead. De snit van de kleding was daarbij per definitie wijd. Of eigenlijk meer.. rond. Waardoor je er ook per definitie uitzag als een Michelinpopje of de Stay Puffed Marshmellow Man uit Ghostbusters. Die trouwens ook uit de jaren ’80 stamt. Zo is de cirkel weer rond. Net zoals de kleding. Nu hou ik echt op.

Wat me wel bij de volgende opmerkelijke jaren ’80 stijl brengt: woeste vegen. Of, om in jaren ’80 termen te blijven: ‘flitsende felle kleuren’. Kom je in een kringloop een dekbed tegen waarop een marmermotief wordt gecombineerd met woeste vegen of heftige strepen? Dan ben je waarschijnlijk in de jaren ’80 stijlkamer verzeild geraakt. De jaren ’80 waren stijltechnisch grenzeloos en zo ook de patronen. Als kussenhoesje kan dat nog aardig zijn, maar op de gordijnen van je slaapkamer wordt dat een heel ander verhaal. Dat ze in de jaren ’80 niet constant hoofdpijn hadden in bed, mag een wonder heten. Dat er überhaupt nog kinderen zijn geboren in de jaren ’80 dus ook!

Jaren '80 items - Oh Marie!
My Little Pony
Welk kind wil nu geen verzorgpony voor z’n verjaardag? Dat moet de fabrikant van My Little Pony, Hasbro, begin jaren ’80 gedacht hebben. Voor ieder kind dat met alleen de Penny lezen niet tevreden was, bedacht Hasbro de ultieme verzorgpony: eentje die je kon aankleden, in kleuren die paste bij je kinderkamertje, die kwam zonder dierenartskosten en waar je met gemak een hele kudde van kon bezitten. Om nog maar te zwijgen van de hoeveelheid pachtgeld en hooi die deze paardjes je bespaarde! Gouden zet, Hasbro!

My Little Pony kwam ook – zoals al het speelgoed – met een hele trits accessoires. Had je ouders die hun respect wilde afkopen (of heel rijk waren of heel vrijgevig of altijd weg waren en jouw eenzaamheid wilde vullen met een kudde plastic paarden), dan kreeg je My Little Pony met alle daarbij behorende toeters en bellen. Mijn ouders vonden dat allemaal maar onzin (in ruil daarvoor kreeg ik een fijne jeugd zonder trauma’s), dus woonde mijn My Little Pony in een oude schoenendoos. Waar ik overigens, na wat morren, ook heel erg tevreden mee was. *Tekent deze pedagogische les op voor opvoeding eigen dochter*.

Jaren '80 items - Oh Marie!
Dummies
“Zachte fruitige vriendjes in een dubbel doosje. Snoepjes om te kauwen, daar kan je het mee doen. Het doosje kan breken met een krak!”

Nee, deze tekst komt niet uit de Paastoespraak van de Paus (‘Bedankt voor die bloeoeoeoemen’), dit zijn zinnen uit de reclame voor Dummies, die mini-snoepjes die zo lekker tussen je tanden bleven plakken.

Blijkbaar was er niemand in de jaren ’80 die dacht: “Hmm, curieuze jingle.” Maar toch. Zelfs Edwin Rutten (Ome Willem!), die de reclame inrapte (jawel!) kon uiteindelijk niet voorkomen dat de Dummies in de jaren ’90 uit het snoepschap verdwenen.

Ik bewaar zoete (sorry voor de woordgrap) herinneringen aan de Dummies. De romantiek van het ineens leegkieperen van het doosje in je mond en de enorme plakkerige bal met dummies die dan tussen je kiezen bleef plakken is ongeëvenaard. Hetzelfde effect kreeg je door drie Lange Jannen in je giechel te proppen, maar ook die hebben het veld moeten ruimen. Of het toegenomen aantal kinderen met ADHD nu de reden was van het verdwijnen van dit epische snoep of omdat er iets te vaak vullingen meekwamen bij het verwijderen van plakkende massa’s uit monden..we zullen het nooit weten.

Tijdens een rondgang op het internet ontdekte ik dat Dummies aan een revival zijn begonnen. Die vriendelijke blije ronde vriendjes die op de verpakking stonden, zijn echter vervangen door een soort manisch kijkende fruitfiguren (die blijkbaar teveel Dummies en Lange Jannen tegelijk hebben gegeten) die ik eerder afschrikwekkend dan een unique selling point vind. Slechte marketing hoor. Ik zou de fabrikant willen adviseren om eens koffie te gaan drinken op de marketingafdeling van Hasbro. Verder zal ik de verleiding van het maken van een bruggetje tussen ‘dummy’ en ‘marketing’ hier proberen te weerstaan.

Jaren '80 items - Oh Marie!
Mon ChiChi
Niet echt heel knuffelbaar, die aapjes met hardplastic snoetje, handjes en voetjes. En waarom bleef dat duimpje nooit in dat mondje zitten, ook al waren beide lichaamsonderdelen zó ontworpen dat dat wel de bedoeling was?

Toch was Mon ChiChi, of Kiki zoals ik hem noemde, mijn grote jeugdvriend. Ik herinner me dat een jonger familielid voor haar eerste verjaardag de grootste Mon ChiChi kreeg die ik ooit gezien heb (de eindbaas der Mon ChiChi’s, zogezegd) en dat ik -wederom- groen van jaloezie zag toen hij uitgepakt werd. Niet dat ik dat aan mijn eigen Kiki liet merken natuurlijk, want dat had hem veel verdriet gedaan. Kiki bood een groot luisterend plastic oor voor kinderverdrietjes en zorgde ervoor dat je, waar je ook was, sliep als een roos. Alle Kiki’s uit de jaren ’80 leidden aan zogeheten neus-corrosie: het verdwijnen van de verflaag op de neus. Dit lichamelijk letsel werd ruim gecompenseerd met een heleboel peuter-, kleuter, (en vooruit) achtste-groeper liefde. Tijdens brugklaskamp nam ik Kiki niet meer mee, wat me hoongelach van leeftijdgenootjes bespaarde, maar me wel een week slecht slapen en heimwee opleverde. Ik weet achteraf nog steeds niet wat erger was.

Jaren '80 items - Oh Marie!
Pin y Pon
Mijn liefde voor het bouwen van tafereeltjes zat er al vroeg in. Of Pin en Pon daar de aanleiding van zijn geweest of het gereedschap was waarmee deze liefde voorgoed werd verzegeld is niet meer te herleiden, feit is dat Pin en Pon mijn allerliefste lievelingsspeelgoed was toen ik klein was. Het speelgoed lijkt wat obscuur te zijn, want vaak als ik over mijn geliefde Pin en Pon begon, werd ik onbegrepen aangekeken. Ziedaar, toch nog een jeugdtrauma. Deze alinea is dus voor kenners of voor degene die na het lezen ervan zo enthousiast is geworden dat hij alsnog de krochten van het internet zal afgaan om een vintage Pin en Pon tafereel in zijn bezit te krijgen.

Wat je dan deed met Pin en Pon? Tafereeltjes bouwen met pastelkleurige ieniemienie spulletjes. Er werd nog net geen microscoop bij geleverd en tijdens het bouwen werd je geduld genadeloos op de proef gesteld. De Pin en Pon poppetjes hadden kapseltjes die je kon verwisselen. Dat kon trouwens alleen met de meisjeskapseltjes, want aan emancipatie deed men nog niet zo hardcore in de jaren ’80 en jongetjes komen uit de stomfabriek en die mogen geen ander kapsel. Of zoiets.

Als het tafereel helemaal afgebouwd was en alle mini-accessoires en poppetjes op hun plek stonden kon je – theoretisch gezien – natuurlijk ook met Pin en Pon spelen. Maar dat was voor mij de lol niet. Als alles eenmaal stond, dan flikkerde ik de hele santenkraam weer zó in z’n schoenendoos (de schoenendozenindustrie draaide overuren in mijn tijd). Ja kom nou. Na uren priegelen stond eindelijk alles op z’n plek. Dat ging ik dan toch zeker niet weer overhoop halen?!

Jaren '80 items - Oh Marie!
Abstracte mensfiguren
Ik heb lang na moeten denken over de beschrijving van dit jaren ’80 item. We hebben dan misschien wel iets te danken aan de jaren ’80 op patroongebied, van één ding hoop ik dat het nooit meer het daglicht van de revival gaat zien en dat zijn die typische jaren ’80 man- en vrouwfiguren die je op kaftpapier, schriften, reclame-uitingen en ander drukwerk tegenkwam. De figuren zijn een optelsom van jaren ’80 lelijkheid. Bij het zien van dit papier in de kringloop moest ik de neiging onderdrukken om het alleen maar te kopen om het thuis in de haard op te stoken, zo lelijk vind ik het. Trouwens, misschien dat ik dat alsnog wel ga doen. Ik ga er niet meer woorden aan vuil maken. Excuses voor het abrupte einde van deze blogpost, maar ik kan de neiging om een fik te stoken niet langer onderdrukken.

(…)

*Denk hier een vredig kijkende emoticon want zó erg is het nu ook weer niet*