Berichten

Dina

MRND Seletti - Oh Marie!
Oo ik hóu van vreemde ontwerpen. Op die manier trokken ook de MRND lampen van Seletti mijn aandacht (in de Linda.Wonen nota bene). Ze doen me denken aan ouderwetse parfumflesjes, ze zouden niet misstaan in een boudoir of op de set van een film als Marie Antoinette van Sofia Coppola. En dan de combinatie van verschillende materialen (glas, ongeglazuurd porselein en kurk) en kleuren…oi, wat prachtig. 

MRND Seletti - Oh Marie!
Op de een of andere manier heeft het werk van Elena Salmistraro (de ontwerper van de MRND collectie) sowieso een aantrekkingskracht op me, want ik vind deze armadillo’s bijvoorbeeld ook te gek. Mocht je nu in desperate need of comic relief zijn, kijk dan even deze twee gordeldiergerelateerde (10 keer woordwaarde) filmpjes:
The Holiday Armadillo
Corwin’s Quest (even doorspoelen tot 16:40 minuten)

Maar dat volledig terzijde. Want ik had het over lampen, niet over gordeldieren. Jonge.

MRND Seletti - Oh Marie!
Elena baseerde het ontwerp van de MRND lampen op het werk van Giorgio Morandi, die kunstenaar van die verstilde, bijna schutterige stillevens waar Janneke Luursema al eens over vertelde op dit blog. Zelfs de kleuren van de lampen komen overeen met Morandi’s werk. Geen parfumflesjes of boudoirs dus, het werk van Morandi is veel te sober voor zulke gekkigheid. Maar design of kunst of hoe je het ook noemen wil moet dan ook ruimte laten voor eigen interpretatie, vind ik. Het is grappig hoe je, als je je verdiept in een bepaald ontwerp, er steeds meer aan ontdekt. En hoe ver het idee achter een ontwerp soms af kan liggen van jouw interpretatie.

Dina, de lamp op de foto, lijkt gemaakt voor onze gele kast en het schilderijtje dat ik afgelopen zomer in Zweden bij de kringloop kocht. Het zeegezicht is bijna net zo aandoenlijk geschilderd als het werk van Morandi, de reden waarom ik erop viel en waarom mensen tot op de dag van vandaag onder de indruk zijn van Morandi’s stillevens. Want juist dát, dat imperfecte, niet voor de hand liggende, dat maakt een ontwerp nu juist zo interessant.

DirectLampen, in wiens samenwerking ik deze blogpost maakte, verkoopt een groot deel van het Seletti assortiment, waaronder ook de kartonnen Egg of Columbus lampjes die op onze slaapkamer hangen.

Dina, the new lamp I added to our interior, is designed by Elena Salmistraro for Seletti and comes from a collection called MRND. She based the design of these beautiful, whimsy lamps on Giorgio Morandi’s work. I really like how it works with our yellow cabinet and the painting I thrifted in Sweden last Summer. The painting is, like Morandi’s work, a bit clumsy. The reason why I fell for it and why I fell for this lamp. It’s a bit weird and not at all obvious and I love that about stuff in general.  

Teatime forever

DIY clock - Oh Marie!
Nog even en ik ga op dat witte konijntje uit Alice in Wonderland lijken met al die klokken in huis. Ook al vind ik op tijd komen, ondanks al die klokken, nog altijd een opgaaf. Waar ik in mijn leven nog nooit een deadline gemist heb, kost fysiek ergens op tijd komen me nog altijd moeite. Het lijkt wel alsof er, op het moment dat ik een eindtijd krijg, twee staven lood aan mijn benen groeien. Het is (naast passief agressieve buschauffeurs met maniakale rijneigingen, koude perrons en andere OV ergernissen) een van de redenen waarom ik het openbaar vervoer meestal mijd als de pest.

Het is inmiddels zó erg dat vrienden tegenwoordig een Marloustijd met me afspreken. Zijn zij ergens om 10.30u, dan moet ik er om 10.00u zijn. Wat er in de praktijk op neerkomt dat ik er ook om 10.30u ben. Het lijkt een fool’s errand, maar het werkt. Inderdaad, voer voor psychologen.

DIY clock - Oh Marie!
Het weerhoudt me er allemaal niet van om klokken in elkaar te knutselen. Hoop doet immers leven. Begin dit jaar maakte ik al een staand klokje in Memphis stijl, deze keer maakte ik een klok die ergens in de verte lijkt op dat zwart-witte hangklokje dat Scholten&Baijings ontwierp voor de IKEA PS collectie uit 2014 en waarvan ik nog steeds spijt heb dat ik die toen niet ook gewoon meegenomen heb. Dat werd de voedingsbodem voor het maken van deze klok. Ach, je kan beter klokken maken dan bushokjes slopen…om maar eens een zijweg te noemen.

DIY for a hanging clock, in Dutch only, sorry!

DIY clock - Oh Marie!
Benodigdheden:

Voorgezaagde houten wijzerplaat (Pipoos)
Uurwerkje en wijzers (Pipoos)
Witte spuitverf (ik gebruikte een restje grondverf)
Restje gewone verf
Houten cilindervormig stokje met een diameter van ongeveer 2 cm (kringloop – ik kocht ooit een zak houten blokjes waar ik nog steeds veel plezier van heb, die dingen kan je overal voor gebruiken – of bouwmarkt of hobbywinkel.)
Stokschroeven (30mm – bouwmarkt)
Moer (passend op de stokschroef, 30mm – bouwmarkt)

Een stukje karton en masking tape
Boormachine
Hamer

DIY clock - Oh Marie!
Werkbeschrijving wijzerplaat: 

Boor twee gaten in de wijzerplaat: een grote voor het ophangsysteem en een kleine voor het uurwerk. Hou er rekening mee dat het grote gat groot genoeg is om aan het stokje te hangen én hoog genoeg zit, zodat de grote wijzer er nog langs kan. (En anders is er ook geen man overboord, dan moet je de wijzers bijknippen.) Schuur eventuele ruwe randjes glad.

DIY clock - Oh Marie!
Plak de wijzers op het karton vast met meerdere stukjes masking tape. Plak het tape scheef, waarbij je even grote stukjes wijzer onbedekt laat. Geef de wijzers meerdere dunne lagen spuitverf en verwijder het tape als de laatste verflaag nog vochtig is (zo kan het tape niet vastkoeken in de verf). Je hebt nu mooie schuine zwart-witte strepen op je wijzers.

Plak, opnieuw met masking tape, een vorm (bijvoorbeeld een vierkant) af op de wijzerplaat. Ontvet het vlak dat je gaat schilderen (met bijvoorbeeld ammonia) en verf ook dit vlakje met een kleur naar keuze.
Als alle verf droog is, kan je de klok alvast in elkaar zetten.

Werkbeschrijving ophangsysteem:

Het maken van het onderdeel waar de klok aan komt te hangen is iets lastiger. Hiervoor heb je de houten cilinder nodig, de stokschroeven en het moertje. Stokschroeven hebben aan beide kanten schroefdraad, zodat je iets blind aan de muur kan hangen. (Daarvoor hoef je niet je ogen dicht te doen bij het ophangen, maar het betekent dat je de schroef straks niet meer ziet als alles eenmaal hangt. Heel flauw, sorry.)

DIY clock - Oh Marie!
Boor eerst een gaatje (ongeveer zo diep als de moer) in de houten cilinder. Let op! De diameter van dit gat moet iets kleiner zijn dan de diameter van de moer. Sla hierna met een hamer het moertje in dit gat. Omdat het boorgat iets kleiner is dan de moer, komt de moer in het gat vast te zitten. Je kan nu de botte kant van de stokschroef in de cilinder draaien.

DIY clock - Oh Marie!
Boor, op de plek waar je de klok hangen wil, een gat in de muur en steek daar een plug in. Je kan nu de houten cilinder tegen de muur schroeven en de klok aan je zelfgemaakte ophangsysteem hangen.

DIY clock - Oh Marie!
DIY clock - Oh Marie!

Een tol, Smurfen en de psyche van de verzamelaar

Vintage tol - Oh Marie!
Hij lag – net zoals deze afgedankte verzameling –  tussen een heleboel andere tollen bij de kringloop. De tol was oorspronkelijk geel, blauw, rood en groen (inderdaad, basisschoolkleuren), dus verfde ik hem in mijn lievelingskleuren. Erg tollen wil hij niet trouwens. Zijn stokje is hoekig, waardoor je hem geen lekkere zwieper kan geven.

Hoe zou dat in zijn werk gaan, zo’n verzameling? Want wanneer ga je iets actief verzamelen? En hoe kom je dan bij het verzamelen van zoiets als tollen? Zou het moment waarop je een verzameling begint samenvallen met een sleutelmoment in je leven? Zoals je als volwassene nog steeds bang kunt zijn voor honden, omdat je in je jeugd een keer achterna bent gezeten door een hond? Ik kan me namelijk niet voorstellen dat je per ongeluk op je verjaardag zomaar ineens toevallig van twee verschillende mensen een tol cadeau krijgt en dat je dan denkt: “ach, dan ga ik ze maar verzamelen.” Die tollen moet toch een symbool zijn voor iets. Of…nou ja, misschien zoek ik er gewoon teveel achter.

Ik moest door die tollenverzameling weer denken aan de Smurfenverzamelaars uit dit filmpje. (Even doorspoelen naar 2.16 minuten.) Je kan zeggen van verzamelaars wat je wil, maar mensen die zich zelfs Smurfenleed aantrekken, zullen er vast alles aan doen om wereldvrede te bewaren. Van zulke hartstochtelijke verzamelaars kan de wereld alleen maar beter van worden.

This spinning top comes from a larger collection that someone brought to my local thriftshop. I only took this one home, because I liked its shape. I painted it (it was yellow, blue, green and red – not exactly my favourite combination of colours) and while doing that I contemplated the psyche of its previous owner: why would one start a collection of spinning tops? Why spinning tops? Why not just ceramic dogs or frogs or rocks? It’s one of the many aspects I like about thrifting: the story behind every treasure. Or better yet: the story I make up for them.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Geen spektakel, toch verrassend. De vt wonen&design beurs van 2016

vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!
Jaren geleden, toen de vt wonen&design beurs nog gewoon de Woonbeurs heette, kon je gerust een hele dag uittrekken voor een bezoek. In mijn herinnering nam de beurs in die tijd wel 8 zalen in beslag, maar waarschijnlijk is dat getal met het verstrijken van de jaren wel wat groter geworden. Hoe dan ook, mijn punt is: die tijden zijn voorgoed voorbij.

De vt wonen&design beurs is compacter en soberder geworden. Wat niet wegneemt dat het nog altijd leuk is om er een bezoek aan te brengen, al is dat bezoek wat korter. Vandaag een traditiegetrouw rondje langs mijn favorieten!

vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!
Het vtwonenhuis was het stralende en grootste middelpunt van de beurs dit jaar. Mijn grote favoriet was de enorme tuinkamer met mini-jungle. Ik ben gek op groen en een tuinkamer zoals die in het vtwonenhuis staat samen met een landje, een – reeds volledig gerenoveerde – boerderij voor 5 euro, Falabella’s, Kune-Kune varkentjes en meer irrationele wensen hoog op mijn verlanglijstje. Grote gebaren horen nu eenmaal op een beurs thuis. Al is het maar om je te verrassen en dat deed het zéker.

vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!
Hieronder: details van de woonkamer, kinderkamer en bovenverdieping van het vtwonenhuis. Stijlvast en een tikje moody, zoals je van vtwonen gewend bent. Wil je meer (overzichts)foto’s van het vtwonenhuis zien? Kijk dan even op het blog van Souraya, zij maakte er prachtige foto’s van!

vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!
Nu ik het toch over Souraya heb, zij richtte net als Marij van My Attic en Wimke Tolsma een stijlkamer voor Flexa in waarin zij kleur van het jaar 2017 Denim Drift op verschillende manieren presenteerden. Een erg leuk initiatief en een mooi voorbeeld van een inspirerende samenwerking met de blogwereld.

vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!
Onder: een van de nieuwe posters in de Plint collectie, ontworpen door mijn favoriete illustrator Ruth Hengeveld.

vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!
En dan de échte verrassing van deze woonbeurseditie. Waar vorig jaar het Ariadne at Home huis nogal teleurstelde (ook door de fantastische editie van het jaar daar weer voor – volg je me nog?), richtten ze dit jaar een super klein, maar fijn beurshuis in. Een klein feestje van zachte, lichte kleuren, verweerde materialen, veel bloemen en planten en een vleugje romantiek. Een echt huis, waar je zo in zou willen trekken. Fijn dat ze niet van het toneel zijn verdwenen, want ik had dit huis niet willen missen.

Zo zie je maar dat zelfs een beurs die je niet direct uit je sokken blaast, nog altijd wél verrassen kan!

vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!
vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!
vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!vtwonen&designbeurs 2016 - Oh Marie!
A tour along my favourite spots at last week’s vt wonen&design fair.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

De wet van de remmende voorsprong

Slaapkamer - Oh Marie!
Een aantal weken geleden schreef ik in mijn gastpost voor vtwonen.nl over onze gerestylede slaapkamer. Ik ben vrij laks met het delen van mijn gastpost voor vtwonen op mijn eigen blog, maar ik ga proberen mijn leven te beteren. Komt ie!

Slaapkamer - Oh Marie!
Het verhaal achter onze slaapkamer is best leuk om te vertellen. Daarvoor moet ik eerst terug naar het moment dat we ons vorige huis verkochten.

Op de muur in de slaapkamer van ons vorige huis zat namelijk het sloophoutbehang van Studio Ditte. Toen nog super hip en extreem duur. Toen we het huis verkochten en de nieuwe bewoners wat maten op kwamen nemen, liet de nieuwe eigenares onomwonden weten wat ze van dat behang vond. Die mening was niet mals. Licht gekwetst besloten we het behang mee te verhuizen. Het kwam – oh wonder! – heel van de muur waarna we het in ons nieuwe huis weer op dezelfde plek achter ons bed hingen. De nieuwe bewoners bedankten ons nog voor de moeite. Tja.

Daarna moesten er gordijnen op de nieuwe slaapkamer komen. Ik koos voor zware, blauw velours gordijnen tot op de grond. Een kleur blauw die, zo bleek toen de gordijnen klaar waren, wel erg veel overeenkomst vertoonde met de huid van een smurf. Je kan ze hier bekijken op (heel erg oud) archiefbeeld. Ik vond deze blogpost op mijn blog terug door te zoeken op ‘smurf’. Dat zegt genoeg.

Slaapkamer - Oh Marie!
Ach, die slaapkamer was goed voor het moment. Sinds 2010 zijn de andere kamers ontelbare keren geshuffeld, veranderd, opgeruimd, geschilderd en behangen, maar de slaapkamer bleef zoals hij was. Het zal de wet van de remmende voorsprong wel zijn. Het was de eerste kamer die na de verbouwing af was en áls we er waren was het er toch donker door die dikke smurfgordijnen.

Slaapkamer - Oh Marie!
Tijdens onze vakanties in Scandinavië ontdekten we echter hoe prettig het eigenlijk is om met het vroege ochtendlicht wakker te worden. Niet dat dat van harte gaat – ik ben slechts een soort van ochtendmens geworden door mijn dochter – maar wakker worden gaat wel gelijkmatiger als het licht op je slaapkamer minder gelijkenis vertoont met een kelder.

En als we de gordijnen dan toch gingen veranderen, dan maar meteen de hele kamer.

Er kwam een plan en een kleurenpalet. En het voornemen om met kleine ingrepen een groots effect te bereiken. Twee factoren moest ik opnemen in deze plannen: het bed en de tafeltjes ernaast zouden blijven. Het bed is een oudje van Lundia, maar heel praktisch door de bergruimte die eronder zit (en lekker hoog, want in mij schuilt een oma die van een hoge instap houdt). De tafeltjes van Ikea zijn ook al stokoud, maar de enige die hoog genoeg waren naast het bed. Never change a winning team.

Slaapkamer - Oh Marie!
Voor de gordijnstof koos ik stof van Tas-ka. In eerste instantie voor de grijze 210 grams variant van Lommer, maar omdat ik meer meters nodig had dan Tas-ka op voorraad had, uiteindelijk voor de roze versie. Dik genoeg om het felste licht te filteren, maar niet geheel verduisterend. Ik liet de gordijnen maken bij Knip en Klaar.

Het behang verdween, de muur werd weer wit. Achter het bed staat nu een rek uit de tijdelijke Bråkig collectie van Ikea uit 2014. Ik vond hem via Marktplaats. De lampjes van karton zijn van Seletti, ik verving hun groene snoer met grijs snoer van Stoersnoer. De geslepen vijftigerjaren spiegel met oranje gloed komt ook van Marktplaats. Sprei, bordeauxrood kussentje en beddengoed van HEMA. De foto naast het bed maakte ik zelf, net als de blokjeshanger. Verder verving ik de saaie knopjes op het bed met houten knoppen van de bouwmarkt die ik roze verfde.

We schoven het bed, tot slot, een halve meter van het raam af. Het geeft aan de raamkant niet alleen meer ruimte, de kamer lijkt er groter door. En, ook niet onbelangrijk, we stoten onze hoofden nu niet meer steeds aan de schuine wand.

Zes jaar heeft het geduurd om tot een slaapkamer nieuwe stijl te komen. Zes jaren lang hoofden stoten en moeilijk wakker worden. Dat is blijkbaar wat de wet van de remmende voorsprong met een mens doet.

A blogpost about our restyled bedroom, the only room in our home that has been the same since we moved in. Up until now!

Bewaren