Berichten

View on wonder – verwondering door de ogen van een volwassen kind

View on wonder - Oh Marie!
Hoe leg je verwondering vast zonder dat het cliché wordt? Of nog beter: zonder dat daar een kind aan te pas komt? Kinderen hebben immers de geweldige eigenschap om zich nog écht te verwonderen. Over álles. Over de sleutel die in het slot past, over de stofzuiger waar een heleboel knopjes op zitten die je in kan drukken, over dat levende knuffeldier dat door het huis loopt (de kat/hond), over hun handjes, hun voetjes… Ik put hier volledig uit mijn eigen ervaringen met een opgroeiend kind, maar deze zaken zijn universeel: de wereld is voor veel kinderen (en helaas, voor veel te veel kinderen ook niet en dat breekt mijn hart) een grote Efteling.

Mijn kind is 1,5…die doe je nog geen plezier met draaimolens, achtbanen of zelfs maar een sprookjesbos. En als ze een beetje op haar moeder lijkt, zal het lang duren voor ze dat gaat waarderen. Dus hoe leg je verwondering vast zonder de blik van een kind? Dat was mijn opdracht (én struikelblok) toen ik door de Efteling en Lonneke werd uitgenodigd verwondering vast te komen leggen in hun park.

Gelukkig hou ik wel van een uitdaging. Op z’n tijd.

View on wonder - Oh Marie!
View on wonder - Oh Marie!
De Efteling en ik gaan ver terug, maar niet perse met de leukste herinneringen. Zoals je al in mijn meest recente editorial kon lezen, was ik niet zo’n held toen ik klein was en ik bewaar dan ook niet zulke beste herinneringen aan het Sprookjesbos. (Niet zoals Anki bijvoorbeeld, die een geweldige anekdote over de Efteling uit haar jeugd heeft, lees hier maar eens.) Ik vond alles Eng met een hoofdletter E.

Toen ik na jaren weer eens terugkeerde maakte ik de kardinale fout om – ik was 15 en had een bewijsdrang die precies één dag geduurd heeft – direct in de Python te stappen. Na die bijna-dood-ervaring was ik weer voor een aantal jaren van de Efteling Genezen. Juist, met een hoofdletter G.

View on wonder - Oh Marie!View on wonder - Oh Marie!
Pas in mijn twintiger jaren keerde ik terug. Deze keer met een vriendengroep. Ik ging mee met de belofte aan mezelf dat ik in geen enkele achtbaan hoefde. Ik had niks meer te bewijzen, hooguit aan mezelf dat ik me niet hoefde te bewijzen.

Een bezoek aan de Efteling werd ons jaarlijks terugkerende uitje. Elke keer dat ik mijn vrienden een gehoorbeschadiging toebracht door mijn gegil in de achtbanen (in de rij staan met hen is echt gezellig en voor je het weet stap je al pratende zo’n achtbaan in), we 10 keer achter elkaar in de Pegasus gingen tegen sluitingstijd, of dat verrekte liedje van Monsieur Cannibale liepen te zingen, werd de Efteling een belangrijker plek in onze collectieve herinnering.

View on wonder - Oh Marie!
Al deze herinneringen haalde ik op toen ik weer in de Efteling liep. Het is grappig hoe plekken een soort 4e dimensie krijgen als je er fijne herinneringen hebt liggen. Zo moet ik altijd lachen als ik langs die rijen met foto’s loop die van je worden gemaakt als je in een achtbaan zit. Mijn vrienden zoeken altijd uit op welk traject in de achtbaan die foto’s gemaakt worden, gaan dan weer in de achtbaan en kijken op dat punt heel verveeld. Of doen alsof ze slapen. Hilarisch om dat tussen de gillende gezichten te zien staan. Nog hilarischer is het om te zien hoeveel lol zij er zelfs na vijf keer nog om hebben. Waar ik dan ook weer heel erg om moet lachen. Voor je het weet zit je in een soort giggle loop met die gasten.

View on wonder - Oh Marie!View on wonder - Oh Marie!View on wonder - Oh Marie!
Iedere keer als wij in de Efteling lopen, worden we weer een beetje kind. En via die gedachte realiseerde ik me dat ik geen kindje nodig had om verwondering vast te leggen. Ik zag het met mijn eigen ogen door de lens van mijn camera. Ik moest in feite eerst volwassen worden om het park te waarderen voor wat het is én betekent voor veel kinderen.

Zelfs voor mijn dochter is er dus hoop. Of misschien moeten we haar de eerste keer niet meteen alleen laten bij de draak in het Sprookjesbos. Gaat vast ook een stuk schelen.

View on wonder - Oh Marie!
Zo blijkt het vastleggen van verwondering ineens geen opgaaf meer te zijn. Zeker als je bedenkt dat fotografie en verwondering voor mij ook onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Met mijn foto’s creëer ik mijn eigen wereld. Om dat te mogen combineren op een plek waar letterlijke verwondering centraal staat, is echt heel erg leuk.

View on wonder - Oh Marie!View on wonder - Oh Marie!
Wil je meer zien van onze dag? Bekijk dan even dit lieve filmpje. (Bloggers zijn over het algemeen niet zo van de filmpjes, maar deze is echt heel lief en een lichtje in duistere tijden.) Meer lezen over dit project? Lonneke schreef er een uitgebreide blogpost over. Heb jij ook vrienden die geweldig flauwe grappen uithalen, kindjes die het Sprookjesbos wél geweldig vinden, of verander je zelf in een groot kind als je de toegangspoorten van de Efteling doorgaat? Je kan zelf ook meedoen aan de View on Wonder campagne. Je leest er hier meer over.

View on wonder - Oh Marie!

Niet live van uw verslaggever: een festival met een Snor

Snor Festival 2015 - Oh Marie!
Ik heb helemaal niets met festivals. Als ik moest kiezen tussen het gebruiken van een Dixi of ter plekke harakiri plegen, dan is nog helemaal niet zo zeker dat ik voor de eerste kies. Ik heb weleens op een craftfair gestaan waar ze alleen maar Dixi’s hadden. Ik heb die dag bijna het wereldrecord van langste-toiletonthouding-ooit gekraakt.

Je zou om die reden kunnen denken dat het Snor Festival niets voor mij is. Maar dat is nu juist zo mooi aan het Snor Festival: het duurt één dag (of je een weekend lang wil creperen in een tent op het terrein is optioneel – en laat ik nu gek zijn op het soort opties waar ik geen deel aan hoef te nemen). Er is modder, maar niet zoveel dat je zwart als een hangbuikzwijntje thuiskomt (daarbij kan je kiezen of je er doorheen wil stampen of niet, want er zijn ook gewoon verharde paden. Door de modder stampen is énig, mits je de keus hebt. En je laarzen niet lek zijn). Je hoeft niet tegenover je vrienden te veinzen dat je de muziek van die ene obscure band ook super goed vindt (en van armoede de tekst maar fonetisch meezingt)…kortom, het Snor Festival is ook een festival voor mensen met smet-, toilet- modder- en kampeervrees in het algemeen zoals ik.

Snor Festival 2015 - Oh Marie!
Snor Festival 2015 - Oh Marie!
Tijdens de tweede editie van het Snor Festival afgelopen zondag mocht ik samen met de leukste bloggers van Nederland het festival verslaan. We hadden stinkende mazzel met het weer: van bewolkt gingen we naar een gouden, zonovergoten middag. De sfeer was fijn, er waren een heleboel leuke mensen, er werden workshops georganiseerd (die ik allemaal heb gemist door al die leuke mensen – ja en ik ben ook gewoon een enorme ouwehoer hoor, als er banken hadden gestaan hadden mensen zich er vast achter verstopt als ze me aan zagen komen – misschien een dikke tip voor de 3e editie), er was muziek én we vierden dat Anki en Casper van Zilverblauw hun snoepje van een fotoboek ‘Shoot!’ lanceerden. Een boek zo mooi dat je er een hap uit zou willen nemen. (Daarover later meer. Over het boek, niet dat ik het opgegeten heb.)

Snor Festival 2015 - Oh Marie!
Snor Festival 2015 - Oh Marie!
We werden ontvangen in de yurt van Kirsten (de held die camperen wél leuk vindt en een vaste plek op De Lievelinge (waar het festival wordt gegeven) heeft). Mme Charlotte verzorgde een heerlijke lunch, die zo gezellig was dat we bijna niet toe kwamen aan hetgeen waarvoor we kwamen: het festival verslaan.

Snor Festival 2015 - Oh Marie!
Snor Festival 2015 - Oh Marie!
Snor Festival 2015 - Oh Marie!
Snor Festival 2015 - Oh Marie!
Wat me bij de pointe van mijn verhaal brengt: als je een kniesoor zoals ik kan veranderen in een festival bezoeker, dan doe je iets goed. Het Snor Festival is zoals de boeken van Uitgeverij Snor: vrolijk en anders dan anders. Je moet niks, behalve plezier hebben. En ze hebben er gewone toiletten. Best fijn om nu eens niet tegen wil en dank een gooi naar een wereldrecord te hoeven doen. En dan vergeet ik nog te noemen dat er Kune-Kune varkentjes rondlopen op het terrein. Dat is het kleinste varkenras ter wereld. Ze zeggen om de zoveel seconden ‘knor’ en zijn bijna nog schattiger dan het nieuwe kitten van mijn vriendin Martine (klik). (De officiële winnaar van deze battle der schattigheid zal gekozen worden tijdens onze volgende Oh Marie! redactievergadering.)

Snor Festival 2015 - Oh Marie!
Ben jij zoals ik een verstokte festivalhater en heb ik je niet kunnen overtuigen? Dan kunnen mijn blogcollega’s dat misschien wel. Anki verzamelt alle verslagen over het Snor Festival in deze blogpost!

Tekst en foto’s: Marlous Snijder