Spookhuis tot Victoriaans hotel – de geschiedenis van hotel Pegasus

Hotel Pegasus - Oh Marie!
Binnenkijken in een Victoriaans interieur zoals dat van The Addams Family bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan. Dat krijg je als het 2015 is en geen 1900. En niet in Amerika woont, waar op iedere hoek van de straat wel een verlaten spookhuis staat. (In onze fantasie dan hè?) Na lang zoeken en nog slechts vertrouwend op onze lijfspreuk ‘hope springs eternal’, vonden we alsnog de perfecte locatie voor een binnenkijker passend binnen ons thema. Hotel Pegasus is vandaag de dag nog steeds in bedrijf, maar als je de drempel overstapt, stap je zó de Victoriaanse tijd binnen. Van spookhuis tot hotel: een korte geschiedenis én natuurlijk een heleboel foto’s van een bijzonder pand in hartje Apeldoorn.

Tekst en foto’s – Marlous Snijder

Hotel Pegasus - Oh Marie!
In Apeldoorn, ten zuiden van Paleis Het Loo, ligt de Indische Buurt. De wijk kreeg haar naam rond 1912, om meer Indische Nederlanders naar Apeldoorn te trekken. Als je puissant rijk was, dan woonde je in de Parkenbuurt. Had je net niet genoeg geld om in de Parkenbuurt te wonen, dan ging je in de Indische Buurt wonen. Lekker dichtbij het Koningshuis. Want tja, in die tijd vond men dat dat koninklijke toch ook zeker een beetje op haar omgeving afstraalde.

Het pand aan de Soerenseweg 17, waar nu hotel Pegasus is gevestigd, werd tot 1947 bewoond. Daarna wisselde het pand van eigenaar. Het interieur werd opgedeeld in hokjes en werd het thuis van gastarbeiders. Toen het pand daarna leeg kwam te staan werd het gekraakt.

Hotel Pegasus - Oh Marie!
Hotel Pegasus - Oh Marie!
In de jaren ’70, als de huidige eigenares het pand koopt, lijkt Soerenseweg 17 meer op een spookhuis dan op het karakteristieke pand dat het ooit was en nu weer is. De voortuin is dichtgegroeid en het huis is van binnen uitgewoond. Maar – en dit mag raar klinken – dit heeft zijn voordelen. In de jaren na de oorlog werden karakteristieke stijlelementen vaak uit panden als deze gesloopt. Glas-in-lood, en suite deuren, hoge plafonds, terazzo vloeren, lambriseringen…in die tijd was de algemeen heersende mening dat zulke stijlelementen veel te 1900 waren. De krakers op nummer 17 maakten zich echter niet druk om zulke wereldse zaken. Dus toen het pand in handen van haar huidige eigenaars kwam, bleek haar oude glorie nog intact te zijn. Weliswaar bedekt onder een laag vuil, vloerbedekking en voorzetwandjes, maar ze was er tenminste nog.

Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!
Niet dat we daarmee al kunnen afsluiten met een ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’. De gemeente had andere plannen met het pand. Geen fraaie plannen trouwens, want het stond op de nominatie om gesloopt te worden. Op de plek van het Victoriaanse pand stond een bejaardenhuis gepland. Jaren van gesteggel volgen.

De nieuwe eigenaar wordt bijna wekelijks met bezoekjes van gemeenteambtenaren vereerd, die net zo hard weer afdruipen. Je moest in de jaren ’60 sterk in je schoenen staan voor een dergelijk project. Aan de verhalen van Jeanne – de eigenares – te horen, was dat absoluut het geval. Iets zegt ons dat er een boek in die vrouw schuilt, getuige de volgende anekdote. Als de gemeente klaagt over de bouwsteiger die tijdens de restauratiewerkzaamheden tegen de gevel staat, belooft ze het gevaarte, als de werkzaamheden klaar zijn, oranje te verven en op te dragen aan de koningin. Als de werkzaamheden op last van de gemeente tijdelijk stilgelegd worden, stuurt ze alle aannemers die op dat moment ineens zonder werk zijn komen te zitten, door naar de gemeente om verhaal te halen. De ambtenaar die die mannen te woord heeft mogen staan, is daarna vast direct met pensioen gegaan. Of in een rusthuis getrokken. Niets is angstwekkender dan een aannemer die zonder werk zit.

Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!
We zijn dus nog niet bij het gelukkige einde.

Zelfs het door de gemeente tot monument (!) verklaren van het pand kan de bouw niet dwarsbomen. Het pand wordt gerestaureerd en in oude glorie hersteld. In een stoppenkast wordt een deel van de oude lambriseringen ontdekt, waarna de dochter van de eigenares de muren op dezelfde wijze beschildert. Volgens een restaurateur zijn de terazzo vloeren de mooiste van Apeldoorn. We weten overigens niet of hij die van Het Loo daarbij meerekende of niet.

Hotel Pegasus - Oh Marie!
Hotel Pegasus - Oh Marie!
Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!
Anno 2015 is het hotel nog steeds in bedrijf en heeft het zelfs diverse bezoekersprijzen gewonnen. Het interieur is nog steeds helemaal 1900, als je de gratis wifi niet meerekent. We naderen nu alsnog dat gelukkige einde. Maar, niet voordat we de tour door het hotel met haar bijzondere inrichting hebben afgerond.

Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!Hotel Pegasus - Oh Marie!
Van boven naar beneden: de slaapkamers van hotel Pegasus zijn van alle gemakken voorzien en zijn allemaal anders ingericht. Zowel het interieur en exterieur zijn in Victoriaanse eer hersteld, inclusief barokke gietijzeren buitentrap. Daaronder: de eetzaal en serre met prachtige glas-in-lood ramen.

Met dank aan hotel Pegasus voor het openstellen van hun hotel.

Wabi sabi – de perfectie van imperfectie

Wabi sabi - Oh Marie!
Tijdens mijn vele omzwervingen op het internet stuitte ik via Pinterest op het begrip ‘wabi sabi’. De bijbehorende beelden waren rustiek, verstild, vaak met een vrij donker of monochroom palet en de voorwerpen op de foto waren stuk voor stuk vrij scheef, verschoten of toonden in ieder geval tekenen van een lange gebruiksgeschiedenis.

Wie dit blog al een tijdje leest weet dat ik gek ben op zulke kleine mysteriën. Het wabi sabi mysterie (wat het dankzij internet niet lang bleef, het internet kent geen geheimen) bleek een Japans idee te omvatten dat zoveel betekent als ‘de perfectie van imperfectie’. Met andere woorden (en ik quote): “The Japanese art of appreciating the beauty in the naturally imperfect world”. ‘Wabi’ betekent (zeer vrij vertaald) eenvoud en ‘sabi’ de schoonheid van gebruikssporen, van de geschiedenis van het object.

Ik moet hier ook bij vermelden dat wabi sabi uit het boeddhisme is voortgekomen en dat je – volgens de principes van Zen – met woorden de doorgang naar ware verlichting belemmert. Deze verklarende woorden dekken de lading dus niet echt en ik blokkeer mijn potentieel verlichte zelf ook nog eens door te pogen dat wel te doen. Maar ja, zonder tekst denk je toch snel dat wabi sabi iets is wat je in een sushi restaurant bestellen kan. Dan maar onvolmaakt zijn om het eenvoudig te kunnen houden. (Dude you’re so deep, I can’t even see you anymore!)

Wabi sabi - Oh Marie!
Mijn liefde voor imperfecte, licht gebutste of scheve spullen én het integreren van die spullen in een interieur heeft dus een naam: wabi sabi. Voor ons thema en met de donkere dagen voor kerst voor de deur maakte ik een wabi sabi stilleven met oude vazen, een gemberpot en Helleborus. Die laatste stinkt vreselijk, maar is o zo prachtig. Zo’n imperfectie kan alleen de natuur verzinnen natuurlijk.

Wabi sabi - Oh Marie!
Als je een dergelijk stilleven wil maken thuis, dan zal de Helleborus het zonder potje niet lang uithouden. Wil je nu wel het losse aarde effect behouden, verwijder dan het plastic tuincentrumpotje en zet hem in een glazen vaas. Gebruik een oud, sleets dienblad als ondergrond, of bijvoorbeeld een oude broodplank (en hang het dienblad aan de muur, zoals hier). Als de elementen maar een ziel hebben.

Maak een mooi stilleven en leef, terwijl je het maakt, even helemaal in dat moment. Dat is wabi sabi. En denk, terwijl je bezig bent, aan die tekst uit Leonard Cohen’s liedje Anthem. (Of bekijk gewoon even dit prachtige filmpje dat ineens weer vreselijke actueel is geworden.)

Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack in everything
That’s how the light gets in. 

Wabi sabi - Oh Marie!

Panters in schaapskleren…of toch andersom? De leukste zwarte katten volgens Oh Marie!

Ze hebben lieflijke namen als Flipper of Pixel, maar zelfs de naam van een levens-reddende dolfijnenvriend kan niet maskeren dat zwarte katten stiekem maar één levensdoel hebben: world domination. Áls ze je leven – zoals Flipper – zouden redden, dan zal dat waarschijnlijk zijn zodat ze je – eenmaal aan de macht – schaamteloos als hun Minion kunnen inzetten. Eerlijk gezegd kunnen wij ons een slechter lot voorstellen, maar dat zeggen we natuurlijk niet hardop.

Lang geleden werden zwarte katten over de kling gejaagd om hun vermoedelijke vriendschappelijke connecties met het heksengilde. Wij wijten het feit dat zwarte katten in die tijd aan een slecht imago leidden door een gebrek aan YouTube en een te groot algemeen geaccepteerd geloof in broodjeaapverhalen. We vragen ons daarbij serieus af wie er in de Middeleeuwen gestrikt werden voor dat nare karwei van het voltrekken van het vonnis.

Anno 2015 haal je het als jezelf respecterende beul niet meer in je hoofd om een kat iets aan te doen. Je zou je dan immers de woede van 90% van de Facebookgebruikers op de hals halen. Ik denk zelfs dat diezelfde beul tegenwoordig ook gewoon Game of Thrones zit te kijken met de kat op schoot. En dat hij misschien zelfs zijn oortjes afdekt als het er allemaal iets te heftig aan toe gaat op de tv.

Om die reden zullen katten de wereld op een dag overnemen. Omdat wij als een baksteen voor ze vallen en hun grillen en nukken slikken als zoete koek. Of plaatsen onder het kopje (sorry voor de woordgrap) schattig of grappig. Zelfs als ze ons uit onze slaap miauwen, hun nagels scherpen aan de nieuwe bank of je in een onmogelijke houding achter je laptop laten werken omdat ze óók op schoot willen liggen.

We vroegen onze lezers een foto op te sturen van hun zwarte panters gehuld in schaapskleren en eens te vertellen wat hun aller-grappigste of meest opmerkelijke eigenschap is.

Hou je vast, want hier komen Flipper, Herman, Sjaak, Dexter & Jimi, Wally, Nalu en Pixel!

Zwarte katten - Oh Marie!
Naam: Herman
Familie: Simonia, Gerard en Bob de hond

Toen Simonia haar man leerde kennen, woonde Herman al bij hem. Simonia had het niet zo op katten, maar haar kersverse lief verzekerde haar dat Herman de liefste kat op aarde is en dat het tussen hem en Simonia zeker ging klikken. Wij zijn blij om te kunnen rapporteren dat er niets gelogen bleek aan deze woorden. Inmiddels zijn Simonia, haar man Gerard en Herman verhuisd naar Friesland en heeft Herman een baan gevonden als lokale muizenvanger. Hij doet dit zo goed dat het hem de bijnaam ‘the black hunter’ heeft opgeleverd.

In zijn vrije tijd vermaakt Herman zich onder andere met het andere harige gezinslid Bob, een Golden Retriever. Waar Bob gaat, gaat Herman. Dit geldt trouwens ook letterlijk voor Simonia en Gerard: zelfs op de wc zijn zij niet veilig voor Herman’s affectie. Want hallo, als iemand zit, kan je op schoot. Maakt echt niet uit waar dat is. Tegen zoveel kattenlogica kunnen wij niet op!

 

Zwarte katten - Oh Marie!

Naam: Sjaak
Familie: Simone

Sommige zwarte katten doen niet eens de moeite om te verhullen dat ze snode plannen hebben. Tenminste, die indruk wekt Sjaak wel een beetje als je hem zo ziet. Maar toch. Misschien hebben we hier wel te maken met een typisch geval van schaap in panterkleren.

Sjaak is volgens zijn baasje Simone de liefste en de knapste. (Mocht je het je afvragen, Sjaak is een Oosterse Korthaar.) Als Simone ’s avonds nog wat wil werken gaat hij tussen haar en haar beeldscherm zitten, zodat zij niet meer kan werken en hij geaaid kan worden. Klinkt als een goede deal, of niet? Sjaak’s hobby is in plastic tasjes bijten (daar heeft Sjaak een punt, wij zijn ook tegen plastic tasjes) en als je bukt springt hij op je rug. Ja, waarom moeilijk doen met tafeltjes en kastjes als er zich een mobiel opstapje in huis bevindt?

Als Simone naar bed gaat (moe van al dat knuffelen en met een to do lijst waar helemaal niets vanaf is gestreept door een Zeker Iemand), geeft Sjaak kopjes en knuffels tot ze in bed stapt. Dan gaat hij zelf ook slapen. In zijn eigen kartonnen doos. Typisch geval van liefde die van twee kanten komt.

Aaaaw.

Zwarte katten - Oh Marie!
Naam: Wally (of Walleed, wat laatstgeborene betekent in het Arabisch)
Familie: Judith, Robert, katten Otta en Dwjareb

Naast vriendschap tussen kat en hond heb je ook katten die denken dat ze zelf een hond zijn. Of misschien zelfs wel een koe. Wally volgt Judith en Robert het hele huis door, miauwt niet, maar ‘ekkert’ of loeit zelfs als hij zijn baasjes even kwijt is. Wally is een grote mensenvriend, maar heeft helaas de handleiding ‘Hoe om te gaan met mede-katten’ niet gelezen. Dit is trouwens geheel te wijten aan zijn vorige leven in een vervuild huis te midden van 25 andere katten, dus dat zal niemand hem kwalijk nemen. Alhoewel zijn twee harige huisgenoten Otta en Dwjareb daar – door schade en schande wijs geworden – inmiddels anders over denken. Ze hebben inmiddels schoon genoeg van Wally’s pesterijen. Wat best een beetje zielig is, want zij die om negatieve aandacht vragen, vragen in feite om liefde. Die zetten we op een tegeltje.

Als Wally een kussen ziet, moet hij erin prakken zoals kittens doen als ze bij hun moeder melk drinken. Wally is een kat die het kitten in hem niet heeft verloren. Prijzenswaardig en zeer aandoenlijk, wat ons betreft!

Zwarte katten - Oh Marie!
Naam: Pixel
Familie: Danique, Bart en Sonic de kat

Al lijkt het niet zo, toch is dit een bijzonder moment, lieve lezer. De foto hierboven is namelijk één van de twee foto’s die ooit van Pixel gemaakt zijn.

Het zit namelijk zo, Pixel heeft het niet zo op de wereld. Of op camera’s. Of muziek, mensen die hard praten, haar over haar buik aaien of dichte deuren. Pixel heeft vast het laatste deel van het gezegde “Als God een deur sluit…” gemist en alleen het eerste deel onthouden. Tja, dan krijg je dat.

Het ene moment ligt Pixel spinnend op schoot, om het volgende moment haar nagels in je hand te zetten omdat ze van iets onzichtbaars schrikt. Soms gaat ze zomaar ineens rechtop zitten om te grommen. Niets is zo veranderlijk als een Pixel.

Zijn er dan helemaal geen geneugten in het leven van Pixel? Zeker wel! Ze drinkt het liefst uit bad en haar lievelingsmoment van de dag is als Danique en Bart naar bed gaan. Niet omdat ze dan net zoals Sjaak met haar baasjes kan kroelen, maar omdat ze ze dan zo lekker kan laten schrikken bovenaan de trap.

Zwarte katten - Oh Marie!
Naam: Nalu
Familie: Anne en Stefan

Nalu is niet gemaakt om orders op te volgen. Echt een kat die gemaakt is om baas over de wereld spelen dus. Alhoewel ze nog wel iets aan angstreductie moet doen als ze die baan echt ambieert. Als Nalu wil slapen met ‘vloerverwarming’ (met andere woorden: op schoot), dan dwingt ze haar baasjes om recht te gaan zitten. Anders ligt dat natuurlijk niet lekker. Dit heeft een groot voordeel, want dit voorkomt een hoop rugklachten bij haar baasjes. Win-win situatie!

Als Nalu’s kleedje op de bank niet goed ligt miauwt ze net zo lang tot iemand hem recht legt. Ja, Nalu is best een beetje een diva. Wel een diva met een klein hartje, trouwens. Nalu is onwijs bang aangelegd en schrikt van zo’n beetje alles. Het enige wat dan helpt zijn knuffels. Heel veel knuffels. Wel alleen knuffels van Anne. Want ze blijft een diva natuurlijk.

Nalu is, kortom, een mama’s kindje met een gebruiksaanwijzing die zo dik is als een boek van J.J. Voskuil. Die wel een stuk leuker leest, maar dat kan een kwestie van smaak zijn.

Zwarte katten - Oh Marie!
Naam: Flipper
Familie: Annelies, Lucas en Olivier

Je hebt katten die overal dwars doorheen lopen en hele voorzichtige katten. Dat laatste soort kan je het beste houden als je een handel in glazen beeldjes hebt. Niet dat Annelies dat heeft, maar mocht ze een dergelijk handeltje willen beginnen, dan kan ze dat met een gerust hart doen. Flipper hoort namelijk in die laatste categorie. Ze ligt weleens ergens waar ze niet mag liggen (maar hé, ook de meest law abiding kat wil weleens uit de band springen!), maar ze eet niet van planten, hangt niet in de gordijnen en heeft nog nooit een kledingstuk aan stukken gescheurd.

Toch heeft Flipper één guilty pleasure. Als het hoogzomer is, rolt ze graag buiten in het losse zand. Om daarna, als de buitendeur toevallig open staat, casual naar binnen te wandelen en op Annelies’ hoofdkussen in slaap te vallen.

Dat zien wij die dolfijn dan weer niet doen. 1-0 voor Flipper. De kat hè. Niet de dolfijn.

Zwarte katten - Oh Marie!
Naam: Dexter en Jimi
Familie: Amy en Sammie het konijn

Dexter en Jimi zijn twee zwarte partners in crime. Weet je nog wat we schreven over katten die overal dwars doorheen lopen en hele nette katten? Nou, deze twee behoren tot de eerste categorie. Geen plant of meubelstuk is veilig. Sammie het huiskonijn is dat gelukkig wel, ondanks het feit dat ze volgens de wilde natuur toch echt prooi/jager van elkaar zijn. Wie wat is, laten wij in het midden. (Wist je dat konijnen bijzonder scherpe snijtandjes hebben?) Dexter, Jimi en Sammie zijn, kortom, homies for life. Boks!

Jimi is een kroelkat. Dexter ook wel, maar na een minuut of vijf is hij daar wel weer klaar mee en moet hij iets gaan slopen. Of gewoon heen en weer rennen. Als het maar iets actie-gerelateerds is. Zoals dat hoort bij partners in crime hebben Dexter en Jimi één gezamenlijke guilty pleasure (al zou Amy het kwalificeren als ‘bad cat habit‘): als ze ’s avonds op schoot klimmen en hun draai niet kunnen vinden, hebben ze de gewoonte hun achterste in hun arme baasje haar gezicht te duwen. Om die reden adviseren wij Amy om nog even te wachten voor ze met Dexter en Jimi bij de koningin op de thee gaat.

Met dank aan alle baasjes voor de prachtige foto’s en geweldige verhalen!

De kracht van eigenzinnig zijn – interview met Sven Signe den Hartogh

Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Wij vonden Sven Signe a.k.a. Howl Grey op Instagram, waar hij een foto van hem en zijn liefde Nina ondertekende met ‘The Addams Family’. Kijk, dan wek je natuurlijk direct onze nieuwsgierigheid. Sven heeft de uitstraling van een door de wol geverfde rocker, maar zonder die cynische been-there-done-that mentaliteit die sommige oude helden kenmerkt. Sven’s enthousiasme is aanstekelijk. Het zou te gemakkelijk zijn om zijn 22 lentes daar de schuld van te geven. Eerder denken wij dat hij van het kaliber hard van buiten, zacht van binnen is. In de goede zin van het woord natuurlijk! Voeg daar een flinke scheut eigenzinnigheid en originaliteit aan toe en je staat hoog op ons verlanglijstje om geïnterviewd te worden.

Foto’s – Sven Signe den Hartogh

Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Met eigenwijs en eigenzinnig zijn kom je een heel eind, bewijst Sven. Met een rotsvast vertrouwen in zijn eigen potentieel verliet hij op zijn 17e school en zwierf via kassawerk en een baan bij de oudste jeanswinkel van Nederland langs een grote liefde voor denim naar zijn uiteindelijke hogere doel: leven van kunst en fotografie. Onder de naam Wayfaring Strangers en met een grote hang naar zelfontplooiing en –expressie opereren hij en zijn liefde Nina nu op het snijvlak van kunst, fotografie, magie en realiteit.

Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Sven’s analoge foto’s zijn poëtisch en intiem. Hij schiet ze met het duurdere broertje van de Canon Tlb, de Canon Ftb. Met zijn foto met de titel ‘The agony of society’ (zie foto onder), waarmee hij in Londen het omstandereffect vastlegde, won hij de publieksprijs van de NRC fotowedstrijd. Via zijn analoge foto’s geeft Sven je een blik op een wereld die vervlogen lijkt te zijn, maar die tegelijkertijd verrassend hedendaags is. Eigenlijk precies zoals Sven op ons overkomt. Daar houden we van.

We gaven Sven (geheel volgens Addams traditie) 13 trefwoorden waar hij volgens ons wel raad mee wist. Een soort Oog in Oog maar dan zonder Sven Kockelmann en zonder die ongezellige sfeer. Het leverde de leukste antwoorden op. Kijk maar:

Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Sven Signe?

Mijn 2e naam, zelf gegeven om eerlijk te zijn! Ik heb gekeken of het mogelijk was om het definitief te laten veranderen maar dat werd nogal een juridisch ding. Maar wie weet dat ik het ooit nog eens wijzig als ik nog eens teveel geld heb.

Self made man?

Ja, eigenlijk wel! Ik stopte met school toen ik 17 was en ben vanaf daar (heel cliché, maar het is wel zo) mijn eigen pad gegaan. Ik ben ontzettend eigenwijs, wil dingen altijd op mijn manier doen en heb nooit echt geduld gehad voor educatie. Ook deels omdat ik niet in het huidige educatie systeem geloof.

Begin van dit jaar besloot ik me om echt te focussen op fotografie zonder enige opleiding of cursus. Door heel hard te werken heb ik binnen een jaar voor veel grote merken, festivals, bands en magazines mogen werken. Dus self made man? Ik denk het wel!

Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Denim?

Toen ik stopte met school heb ik een jaar bij de Albert Heijn achter de kassa gezeten, wat nog verrassend leuk was ook. Vervolgens ontwikkelde ik mijn liefde voor kleding en zo kwam ik terecht bij de oudste jeansstore van Nederland: De Rode Winkel in Utrecht. Daar leerde ze me alles over denim/jeans en de geschiedenis en specificaties van dit geweldige product, wat zoveel verder gaat dan enkel een broek. Ik werd meteen verliefd en wilde er alles over weten! Ondanks dat ik er nu niks meer mee doe zal ik die liefde altijd bij me dragen.

Captain Jack?

Samen met mijn broertje heb ik twee katten: Jack en James. Voor mij is Captain Jack vernoemd naar Jack Sparrow a.k.a Johnny Depp. En James als in James Dean of James Douglas Morrison. Dus voor mij staan die namen voor inspirerende legendes. That’s why!

Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Johnny Cash?

Geweldige muzikant! Ik ben pas dit jaar naar zijn muziek gaan luisteren maar wat een heerlijke muziek heeft hij gemaakt.

Oude ziel?

Dat zeggen meer mensen! Al sinds ik klein ben zeggen veel mensen tegen mij dat ik al meerdere malen de aarde heb bewandeld. De waarheid moet ik in het midden laten. Ik heb wel altijd het gevoel gehad dat ik me veel ouder voelde dan ik was.

Favoriet tijdperk?

I don’t know! Ik ben geboren in de jaren ‘90 en groeide op met geweldige games en tekenfilms. Dat is mijn tijdperk want daar begon mijn leven. Vroeger was niet alles beter, daar heb ik niet zoveel mee. Natuurlijk zijn andere tijdperken interessant geweest op bepaalde vlakken, maar er gaat niks boven onze huidige vrijheid en de mogelijkheden om te doen wat we willen. (Mede door de technische revolutie!)

Mijn tijdperk is dus nu…

Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Favoriete tatoeage?

Naah, heb ik niet!

Scheren?

So it happened, maar niet nog een keer! Hahaha!

Een paar weken geleden besloot ik om mijn lange manen en baard af te knippen omdat het tijd was voor verandering. Van een kort getrimde baard leek het een kleine stap naar a clean shave maar dat was niet helemaal waar…

Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Zwart?

Ja, mijn rechterarm zijn we aan het coveren met solid zwart. Er zitten oudere tattoos onder waar ik niet meer zo blij mee was (maar waar ik geen spijt van had). Ik heb een zwarte arm altijd al geweldig mooi gevonden.

Analoog?

Ik kocht ooit voor 2 euro een oude analoge camera bij de kringloop, puur vanwege de leren tas die eromheen zat. Ik heb het ding jaren niet aangeraakt, hij diende enkel als decoratie. Toen ik me begon te interesseren in fotografie besloot ik die camera eens af te stoffen om te kijken hoe dat werkt. Die camera’s werken nog prima, want ze zijn puur mechanisch! Intussen heb ik een groot gedeelte van mijn opdrachten geschoten met die oude camera van 2 euro. Ik hou van de oneffenheden, kleuren en imperfecties van analoog, het geeft een foto zoveel karakter.
Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!
Liefde?

Ik ben nu al anderhalf jaar heel erg gelukkig met Nina, een geweldig lief en mooi mens. Het is heel fijn om op een relatief jonge leeftijd al je “cosmic soul mate” te hebben gevonden. Ik ben zo ontzettend verliefd op haar!

The Addams Family?

Geweldig! Misschien een blik in de toekomst voor Nina en mij?

Sven Signe den Hartogh - Oh Marie!

DIY – in een oogwenk

DIY - in een oogwenk - Oh Marie!
Oh nee, schrijf je dit echt, Marlous? Een zelfmaker met ogen met als titel ‘in een oogwenk’? Dat is net zo erg als die buschauffeur die me ooit eens met mijn vrienden naar Spanje reed en door de intercom riep: “Goeiesmorgens dametjes en heertjes, mijn naam is Van de Heuvel, maar in Oostenrijk Van de Berg!” Ja, soms is de inspiratie al op na de zelfmaker en dan moet de tekst nog geschreven worden.

Een hele gemakkelijke zelfmaker vandaag en dan ook nog eens eentje die ik schaamteloos heb gerecycled. Dan doel ik niet op het stoeltje dat je hier op de foto ziet, omdat die in feite ook gerecycled is. Ik vond hem bij de kringloop. Zulke vondsten hebben een hoog instinkgehalte omdat je altijd denkt: “Aaach, een stoeltje voor mijn kindje. Dat is leuk zeg.” En je tegelijkertijd voor het gemak even vergeet dat je er al tien op zolder had staan. Ach, dan kan ik altijd nog een privéschool beginnen. Aan ambities geen gebrek hier in huize Marie! Aan opslagruimte inmiddels wel, maar dat komt goed als ik die school ga aanschaffen.

Waar was ik? O ja, ik had het over een zelfmaker met ogen. Ik gebruikte het idee al een keer voor het blockprinten van een tafelkleed en besloot de ogen nu toe te voegen aan mijn gekringloopte stoeltje. Dit overigens volledig naar dit idee van deze foto van Lucky Boy Sunday (ere wie ere toekomt!).

Hoe ga je te werk?

Ontvet eerst goed de ondergrond waarop je verven wil. Ik heb de oude roze verflaag niet geschuurd, maar wel afgenomen met ammonia. Daarna knipte ik de patroondelen uit en trok met potlood eerst het ‘oogwit’ over op het hout. Ik gebruikte daar witte verf voor die geschikt is voor hout. Trek als je gaat schilderen eerst het potloodlijntje over met een klein kwastje en kleur daarna de rest in met witte verf. Ik heb vier dunne lagen aangebracht voor het goed dekte. Als de witte laag droog is, kan je de pupil op dezelfde wijze overtrekken met potlood en inkleuren met verf. Ook deze laag verfde ik vier keer over voor een mooi dekkend resultaat.

Je moet trouwens wél tegen het gevoel van steeds bekeken worden kunnen. Maar ach, vreemde ogen dwingen. Wie weet hoe goed dit systeem werkt op school!