Zoete verleiding

Werkkamer Oh Marie! ism Flexa
De muur op onze computerkamer was me eigenlijk al een doorn in het oog koud nadat we er dit behang tegenaan hadden geplakt (*klik*). Of…nou…dát is misschien wat overdreven. Maar met de tijd begon het me wel te irriteren. Het behang van Priem uit Gent was super vintage, maar ook super druk. In your face. Daar is verandering in gekomen. Ik zal vertellen waarom.

Werkkamer Oh Marie! ism Flexa
Werkkamer Oh Marie! ism Flexa
In bijna ieder interview over ons huis komt de muur in mijn werkkamer wel aan bod. Dat we na onze verbouwing geen zin meer hadden om de behangresten van die muur af te krabben (we hadden toen al zo’n miljoen vierkante kilometer aan behang afgekrabd). Dat we vervolgens over die behangresten heen hebben geprobeerd te behangen, maar dat de behangresten door het nieuwe behang heen schenen. (Laat je het ook eens een keer waaien, krijg je alsnog de deksel op je neus.) Dat we de muur toen maar donkergroen hebben geverfd, waardoor de kamer een soort grot werd. Dat we dat behang eraf hebben gehaald, alsnog de behangresten hebben verwijderd, hem wit hebben geverfd en daar weer overheen hebben behangen… Echt, een gemiddelde aflevering van Goede Tijden, Slechte Tijden is niks vergeleken bij alle besognes die we met die muur gehad hebben. Sterker nog, deze hele alinea kan je, net als een aflevering van GTST, in zijn geheel overslaan. Het valt allemaal in de categorie champagne problems, maar het hield mijn gemoed bij tijd en wijle toch bezig.

Diep in mijn hart wist ik vrij snel al vrij zeker dat dat vintage behang het ook niet was. Maar het uitspreken van die twijfel had waarschijnlijk betekend dat ik mijn eigen woondoos onder de brug kon gaan behangen: mijn Lief was wel klaar met mijn interieurplannen én met die muur. (En laten we eerlijk zijn, hij had er ook het meeste werk aan, dus hij had er het volste recht toe). Het heeft er dus wel een jaar of drie op gezeten.

Werkkamer Oh Marie! ism Flexa
Het klusseizoen in ons huis werd sinds tijden weer geopend toen mijn Lief een kamer op zolder wilde maken. En daar we toch bezig waren met het plaatsen van muren en knieschotten, het uitzoeken van bureaus en het witten van deuren en kozijnen, konden we best die muur in het proces meenemen. Zeker toen we van Flexa het aanbod kregen om hun nieuwe testers – heel verrassend – te testen en een muur te verven in een kleur uit hun Creations collectie.

Werkkamer Oh Marie! ism Flexa
Werkkamer Oh Marie! ism Flexa
Ik besloot deze keer eens grondig te werk te gaan. Ik koos drie kleuren (Sweet Desire, Early Dew en Stylish Pink), verfde (zoals dat altijd wordt geadviseerd en wat ik nooit doe – vandaar al die schade en schande) drie vlakken op de muur en keek hoe de kleuren uitpakten. (Dikke tip voor als je dit ook wil doen: ik testte de kleuren eerst op wit papier, maar op die ondergrond pakte de kleuren alsnog heel anders uit dan op de muur. Zo leek Stylish Pink (de kleur roze rechts) veel geler op papier dan hij daadwerkelijk is. Direct op de muur aanbrengen vond ik het meest betrouwbare resultaat geven.) Ik koos er uiteindelijk voor de muur te verven in de kleur Sweet Desire.

Onnodig te noemen dat we vóór het testen het behang al hadden verwijderd, in 100.000 stukjes. Yay voor vintage krantenpapierbehang!

Werkkamer Oh Marie! ism Flexa
Werkkamer Oh Marie! ism Flexa
Je ziet op de foto hieronder niet alleen hoe die nieuwe testers van Flexa eruit zien, je ziet ook meteen wie er in ons huis de verfvaardigheden heeft van een 4-jarige en wie van een 30-jarige (de linker tester werd gehanteerd door mijn Lief, de rechter door mij. Nee, niet onze dochter van 1,5, ik zei de gek. Sweet Desire doet het ook heel goed op je kleren – gelukkig kun je het uitwassen).

Werkkamer Oh Marie! ism Flexa
Ik wil hier geen schuttingtaal gebruiken, maar damn, wat is die muur mooi geworden. Ik geloof dat mijn zoektocht ten einde is. Voor nu, althans. Niets zo veranderlijk als een (interieur)blogger. Daarbij heb ik al mijn credits voorlopig wel weer opgebruikt bij mijn Lief, dus hou ik me gedeisd voordat ik écht in een woondoos beland. Die ik wel, áls het zo ver zou komen, in Sweet Desire zal verven trouwens.

Werkkamer Oh Marie! ism Flexa
Kasten – Ivar, Ikea / Okergele stoel – Eames EA 107 voor Vitra via Marktplaats / Zwarte kast en keukenhangkast – kringloop / bureau – Marktplaats / Flowerpot lamp – Verner Panton / perspex rek – tweedehands / accessoires – kringloop

“Analoge fotografie voelt echter.” – Raisa Zwart’s mooiste foto

Favoriet
Het duurde even voor deze blogpost online stond. De oorzaak van deze vertraging zie je hieronder. Een ezeltje met een krans op zijn bolletje. De foto is zo zacht dat ik hem bijna zou aaien. Bijna hè, want ik ben me al pijnlijk bewust van mijn reactie op alles met een vacht. Het aaien van mijn beeldscherm zou mij een acuut enkeltje sanatorium opleveren en daar heb ik toch wat minder trek in. Tenzij ik daar ezeltjes moet aaien op therapeutische basis, natuurlijk.

Wat is dat toch met analoge foto’s? Wat maakt ze zo aaibaar? Bijna letterlijk zacht? Het lijkt wel alsof de wereld, bekeken door de lens van een analoge camera, er vriendelijker op wordt. Een soort droomplek. En waarom voel ik dat minder als ik naar de foto’s in mijn plakboeken kijk, die toch ook echt voor een groot deel nog analoog zijn? Komt dat dan toch door het feit dat we anders analoog fotograferen in dit digitale tijdperk? Anders kijken, anders vastleggen? Zou dat het zijn? En hoe belangrijk is dat allemaal eigenlijk, zolang we maar onze eigen droomwereld kunnen blijven scheppen?

Raisa Zwart, ook een vastlegger van analoge aaibaarheid, nam ooit het grote risico een grote reis volledig analoog vast te leggen. Ze kwam verliefd terug. We vroegen haar naar haar favoriete analoge foto van dit moment. Dat is verrassend genoeg niet het ezeltje, maar we zijn wel erg blij dat hij meekwam voor deze blogpost! ;-)

Tekst en foto’s – Raisa Zwart

Raisa Zwart - Oh Marie!
De foto van de hut tussen de palmbomen, mijn favoriete foto van dit moment, maakte ik in december 2014, in Bocas del Toro, Panama. Het was de tweede reis die ik analoog fotografeerde en ik was op slag verliefd. Enkele maanden ervoor had ik mijn eerste fotorolletje volgeschoten op Mallorca en ik besloot voor onze reis door Costa Rica, Panama en New York alleen mijn Pentax k1000 en een zak vol rolletjes mee te nemen. Als ik er zo op terugkijk was dat best een spannend slash ambitieus plan, maar ik was vastbesloten om onze reis helemaal analoog vast te leggen.

Eenmaal thuis heb ik direct de rolletjes naar het Carmencita Film Lab gestuurd en na anderhalve week ontving ik het resultaat. Ik had nergens spijt van, de foto’s waren alles waar ik op gehoopt had. Sindsdien heb ik een Nikon F90x gekocht en een Pentax 645N. Ik ben professioneel meer en meer analoog gaan fotograferen, ik vind het heerlijk…en het resultaat zo mooi!

Deze foto is een van mijn favoriete analoge foto’s omdat de foto me echt terug neemt naar het moment (en omdat ik stiekem weleens hoop dat ik er ooit terugkom en dan mag verblijven in zo’n mooi huisje aan het strand). Dat is trouwens wat me het meeste aanspreekt aan analoge foto’s: ik weet niet hoe en waarom, maar het voelt ‘echter’. Analoge foto’s raken me meer en houden mijn herinneringen aan het moment levendig. Daarnaast zijn de kleuren, scherpte en sfeer van analoge foto’s perfect. Of juist niet, maar dat is nu ook het leuke: dat is ook helemaal niet erg.

Raisa Zwart - Oh Marie!
Raisa Zwart - Oh Marie!
Raisa Zwart - Oh Marie!
Raisa Zwart - Oh Marie!
Raisa Zwart - Oh Marie!
Raisa Zwart - Oh Marie!
www.zwartfotografie.nl
Instagram: @raisazwart

Styled shoot – stuck inside of Mobile with the Memphis blues again

Memphis Group - styled shoot - Oh Marie!
Het nummer ‘Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again’ van Bob Dylan lag op de draaitafel toen Ettore Sottsass in 1981 de Memphis Group in het leven riep. Dit was vast een samenloop van omstandigheden, maar het bruggetje tussen de onbegrijpelijke titel van Dylan’s nummer en de eclectische (en voor velen ook onbegrijpelijke) stijl van de Memphis Group is snel gemaakt. Grappig genoeg verwijst het nummer ook nog eens naar de ‘Memphis Blues’, waarmee we ook nog eens een bruggetje kunnen maken naar ons vorige thema Blue Monday. Allemaal toevalligheden. Als je daarin gelooft, natuurlijk. Wij wel hoor.

Onze styled shoot hangt ook van toevalligheden aan elkaar. Toevalligheden die bij elkaar zowaar een mooi Memphis geheel vormen. Zo vonden we, letterlijk een dag voor de shoot, een theepotje in de kringloop dat zowel afzichtelijk was als veel parallellen met de Memphis Group vertoonde. We kunnen hier nog veel meer van dit soort toevalligheden opsommen, maar dat zou verder niet echt bijdragen aan de mate van interessantheid van deze tekst. Daar gaan we je dus niet mee vermoeien.

Zie hier in deze eerste styled shoot van het thema onze interpretatie van die typische Memphis stijl. Waar geen enkel voorwerp nog de functie vervuld waar hij oorspronkelijk voor gemaakt is en waar felle kleuren, geometrische vormen en asymmetrie worden afgetopt met een vleug jaren ’80 kitsch.

Memphis Group - styled shoot - Oh Marie!
Memphis Group - styled shoot - Oh Marie!
Memphis Group - styled shoot - Oh Marie!
Memphis Group - styled shoot - Oh Marie!
Memphis Group - styled shoot - Oh Marie!
Memphis Group - styled shoot - Oh Marie!
Memphis Group - styled shoot - Oh Marie!
Memphis Group - styled shoot - Oh Marie!
Fotografie/styling: Marlous Snijder

Een moetje tussen Bauhaus en Fisher Price

Editorial Memphis Group - Oh Marie!
Als ik in mijn hoofd de vele honderden blogposts die ik hier al schreef de revue laat passeren, dan concludeer ik dat veel ervan in grote lijnen gaan over dingen die ik lelijk vond en na een tijdje toch mooi. Of over zaken die op het eerste gezicht lelijk lijken en toch mooi zijn. Wat in feite niet helemaal klopt, want over smaak valt niet te twisten. Of, zoals ze nog mooier in het Engels zeggen: “Beauty is in the eye of the beholder”.

Iets ís niet mooi, je vindt het mooi. Of niet. Zodra het door de katalysator in het hoofd van de aanschouwer is gegaan, wordt er een oordeel geveld. Een tafel in een bepaalde vorm of kleur kan in zijn eentje een complete herinnering oproepen. Van “Ach, zo’n tafel had tante Rosa ook in de woonkamer staan, daar zat ze altijd aan te breien” tot “O bah, zo’n tafel had tante Rosa ook in de woonkamer staan. Daar zat ze al-tijd aan te breien.”

Zelf ken ik, door al die (te) levendige herinneringen, een grote groep mensen die het design uit de jaren ’80 vreselijk vinden. Mijzelf (deels) incluis. Want waar ‘te’ in feite nooit een goede zaak is (behalve in het geval van tevredenheid), was ‘te’ hét woord van de jaren ’80. Teveel haar, teveel glitter, te woeste patronen, te kitsch, te grote schoudervullingen…iedere uiting van stijl leek simpelweg te hysterisch. Over t(h)e top.

Er lijken ook geen grenzen aan Memphis Group design te zitten, behalve dat het woest, wild, bizar en eclectisch mocht zijn. Memphis vervreemde, mixte&matchte en schopte tegen de gevestigde orde. Memphis was, kortom, een beetje vreemd, maar (in retrospectief) wél lekker. (Je kan vinden van Rivella wat je wil, maar die tagline blijft wel hangen.)

Alhoewel dat misschien allemaal maar gemakkelijk praten is vanaf deze kant van de eeuw.

Tijdens mijn research naar de Memphis Group kwam ik een stuk minder complimenteuze uitspraken over de designstroming tegen. Zoals de zeer beledigende, maar ook zeer tegelwaardige quote “Memphis is een moetje tussen Bauhaus en Fisher Price”.

Wat ik ook wel weer begrijp. Als ik naar deze Memphis bank kijk, ziet hij er niet zo heel comfortabel uit. Van het vooruitzicht daar een avond op te moeten bingewatchen, zou ik ook knorrig worden. Zeker als ik net weer bijna mijn nek gebroken had over een Fisher Price poppetje. Wisten die critici veel, voor hetzelfde geldt ging die Memphis stijl echt beklijven en moesten ze thuis ook ineens zo’n bank. Of rare kast. Zo’n stroming kan je maar beter meteen in de kiem proberen te smoren. Sommige mensen zullen immers nooit klaar zijn om van het gebaande pad af te wijken. Zelfs niet als het gebaande pad al bedekt is met ge-airbrushte jaren ’80 glitterrommel.

Je kan kletsen wat je wil, maar met dat schoppen tegen de gevestigde orde zat het hoe dan ook dus wel snor. Het zou een tikje megalomaan zijn om mijzelf ook maar in de schaduw van de oprichters van Memphis Group te plaatsen, maar als je tegendraads in je eigen tagline hebt staan, voel je toch een beetje een band met kunststroming. Ik geef ruiterlijk toe dat ik ook een paar decennia voor nodig heb gehad om tot dat inzicht te komen, maar hé: beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald, toch?

Ondertussen blijft het angstvallig stil rond de jaren ’90. Nog zo’n periode die niet bekend staat om zijn hoogdravende ontwerpen. Tenminste, zo denken we er nu over. Gaan die nog een revival voortbrengen denken jullie, of werden er toen pas écht lelijke dingen gemaakt?

Memphis Group wallpaper ontworpen door Martyna Wójcik-Śmierska

810
Martyna Wójcik-Śmierska…dat klinkt een beetje als een liedje. Of een gedicht. Haar naam klinkt in ieder geval net zo eclectisch en bijzonder zoals de interieurontwerpen van Memphis Group. En alhoewel ons rijtje illustratoren inmiddels een hele rits met bijzondere namen bevat (kijk ze er maar eens op na, je zou bijna denken dat we het erom doen!) is dat natuurlijk niet de reden waarom wij Martyna vroegen om een Memphis geïnspireerde wallpaper voor ons te ontwerpen.

We zijn ontzettend trots op de frisse, kleurige en grafische illustratie met een vleug Memphis die Martyna voor ons maakte. Traditiegetrouw vroegen we haar ook naar werk en, omdat al onze illustratoren ook een huisdier blijken te hebben, natuurlijk ook naar haar harige huisgenootje Gagarin. Een mini-hondje. Als dat niet als een match made in heaven klinkt, dan weten wij het ook niet meer!

Ha Martyna! Vertel eens, hoe zou jij jezelf in een zin beschrijven?
Als een beeldmakende workaholic.

Hoe heb je jouw geweldige speelse, grafische en kleurrijke stijl ontwikkeld?
Ik pak mijn werk graag op een systematische manier aan en al het speelse, grafische en kleurige om me heen inspireert me altijd!

Ligt het aan ons, of heeft jouw werk veel invloeden van de Memphis Group stijl? Wat trekt je aan in die stijl, als dat zo is, natuurlijk?
Nou en of ik de Memphis Group-stijl ken! Ik hou heel erg van de vreemde kleurencombinaties, de veelheid aan patronen en onverwachte composities van Memphis.

Hoe ziet een normale werkdag er voor jou uit?
Ik begin mijn dag altijd met een kop koffie en een wandeling met onze hond Gagarin. Daarna handel ik mijn e-mail af. En dan kan ga ik tekenen! Ik werk meestal tot een uur of 5 in de middag om daarna tijd door te brengen met mijn geliefde. We wandelen door de stad, kijken een film, of gaan lekker een stuk fietsen.

Als we naar Warschau zouden reizen, wat mogen we dan echt niet missen?
Mijn flat, haha! Als je in Warschau bent, moet je een typisch Pools, klein (en gezellige!) cafeetje (bijvoorbeeld ‘Resort’) bezoeken waar echte regionale lekkernijen op de kaart staan. En natuurlijk koffie drinken. In het Ujazdowski kasteel is een boekwinkel met kunstgalerie gevestigd die je ook niet wil missen. De boeken komen van over de hele wereld, dus ze zijn ook voor niet-Polen leesbaar ;-)

Vertel ons eens over Gagarin?
Mijn harige vriend Gagarin is een echte globetrotter! Hij is twee jaar oud, piepklein, super grappig en een grote mensenvriend.

Als je alle tijd van de wereld had, wat zou je dan doen? Of zou je doen wat je nu ook doet?
Yep, ik zou exact hetzelfde doen. Ik kan me geen leven zonder illustratie voorstellen.

Welke illustratie van jouw eigen hand is jouw favoriet en waarom?
Mijn illustraties voor Fathers Magazine zijn favoriet. Ik maakte twee verschillende illustraties bij een interessante tekst over slim reizen. Het resultaat is erg dynamisch en energiek. Ik ben erg tevreden over het resultaat.

Wat is het beste levensadvies dat je tot nu toe kreeg?
Als je doet wat je leuk vindt, hoef je nooit meer te werken!

Bekijk Martyna’s werk hier en volg haar op Instagram!

Download hieronder de wallpapers met Martyna’s collage. Wil je alle downloads van de afgelopen thema’s zien of downloaden? Klik dan hier!
PC
Tablet
Smartphone