De tijd heelt alle wonden – een klokje om zelf te maken

/2 Reacties/in , , /door

Zelfmaker klok - Oh Marie!
Een tijdje geleden was ik in een kringloop met een gigantische afdeling wekkers. (Wat echt een stuk minder bijzonder is als je rekening houdt met de plank met plastic kreeften die ernaast stond.) Tussen die rijen en rijen klokjes viel mijn oog op een mintgroen, extreem hysterisch, plastic klokje in de vorm van een moskee met gouden koepels. Waarschijnlijk kostte het ding oorspronkelijk minder dan waarvoor hij daar in die kringloop stond, maar ik vond hem goed.

Toch nam ik hem niet mee. Ik kwam namelijk een tijd om in de vintage wekkertjes. Wekkertjes die vooral stof stonden te verzamelen en stilstonden omdat ik 1. niet tegen hun nerveuze getik kan en ik 2. potjandorie toch niet iedere dag zo’n ding ga lopen opwinden.

Hier maakte mijn brein echter een denkfout. Dat doet mijn brein wel vaker sinds mijn zwangerschap.

Ze sloeg namelijk een vrij essentieel stukje informatie over en bleef steken bij: “Ah, leuk klokje. Maar ik heb al zoveel klokjes. Laten staan dus, Snijder.”

De wekkertjes hadden om voornoemde redenen allang het veld geruimd. Het moskee-klokje was zelfs meer dan welkom geweest in onze herberg omdat het Ikea klokje dat al een tijd op ons dressoir staat ernstige vormen van desintegratie begint te vertonen. De plastic behuizing heeft rare slijtplekken (?!) en na een valpartij is de grote wijzer geknakt. Wat het nogal moeilijk maakt om de exacte tijd af te lezen.
Helaas realiseerde ik me dit allemaal pas toen ik al lang en breed thuis was. Eigenlijk zelfs pas toen ik een zelfmaker aan het bedenken was voor ons thema. Nog zo’n erfenis van mijn zwangerschap: ik vergeet niet alleen essentiële stukjes informatie, ik vergeet ook de negatieve gevolgen van het vergeten ervan. (Ik wind me nergens meer over op, simpelweg omdat ik vergeet waarover ik me druk maakte. Maar dat terzijde.)

Ik maakte dus een nieuw klokje om ‘mijn’ moskee-klokje te vergeten. En wat was het gezegde ook alweer? O ja: tijd heelt alle wonden.

Hieronder volgt de werkbeschrijving.

Zelfmaker klok - Oh Marie!
Benodigdheden:

MDF plaat (max. 10 mm dik), met een diameter van 13 centimeter. (Ik zelf gebruikte het deksel van een voorraadpot van HEMA, maar dit bleek minder goed te werken omdat hij iets te dik is voor het uurwerkje.)
Een roerhoutje (zo’n plat stokje dat je gratis bij de bouwmarkt krijgt om verf mee te roeren)
Potlood
Zaag
Boor
Verf (ik gebruikte 4 kleuren: kobaltblauw, grijs, roze en okergeel)
Een fijn kwastje (bijvoorbeeld een ronde Rembrandt penseel 110/3) en een iets grotere ronde kwast voor de grotere vlakken (ik gebruikte een Talens 150/4 – ik blijk in het bezit te zijn van een zeer eclectische verzameling kwasten).
Houtlijm
Uurwerkje (bijvoorbeeld te koop bij Pipoos, of het uurwerkje van een klokje van de kringloop, wat veel goedkoper is. Let er wel op dat de wijzers binnen de randen van je klok vallen.)

Eventueel:
Vierkant of driehoekig blokje (bijvoorbeeld uit een oude de blokkendoos) voor als de klok moet kunnen staan. (Om hem dat zelf te leren gaat waarschijnlijk decennia duren. Ghè!)

Zelfmaker klok - Oh Marie!
Hoe ga je te werk?

Klok
Zaag een cirkel uit het hout, bepaal waar het midden zit en boor het gat voor het uurwerk. Ontvet de wijzerplaat goed voordat je gaat verven. Natuurlijk kan je hier ook een lokale Minion voor inzetten (lees: geliefde/kind/leerling/buurvrouw/echte Minion).

Trek de tekening voor de wijzerplaat over met potlood. (Download hier het patroon dat op de klok op de foto zit. Printen op een grootte van 12 cm.) Trek de potloodlijntjes met je kleine penseel over en kleur daarna de rest van de vorm in. Gebruik 2 tot 3 verflagen, tot de kleur mooi dekt.

Verf met het fijne kwastje een stip op de plek waar de 12 zit.

Losse onderdelen
Zaag het roerstokje op 10 cm schuin af, schuur de randjes zodat ze mooi rond en glad worden. Zaag hierna nog een klein driehoekje af, schuur deze ook.

Verf de losse onderdelen en eventueel ook het blokje dat je achter de klok lijmt zodat hij blijft staan.

Lijm, als alle verf droog is, de losse onderdelen vast aan de klok en bevestig als laatste het uurwerk.

Tijdens het maken realiseerde ik me hoeveel zin ik ook heb in het Memphis Group thema. Geen idee waarom ;-D Veel maakplezier!

“Blauw kan mij zowel inspireren als vervelen” – interview met illustrator Loes van Oosten

/2 Reacties/in , , /door

Loes van Oosten - Oh Marie!
Loes van Oosten bewandelde een lang en moeilijk pad voordat ze haar grote creatieve droom kon najagen. Een lang revalidatieproces en het werken aan gedetailleerde stempels en paper cuts hielpen haar er bovenop te komen en gaven haar de kracht om het roer om te gooien. En dat terwijl haar liefde voor het papiersnijden geboren werd uit frustratie. Kan iemands verhaal beter bij ons thema passen? Wat ons betreft niet. Daarbij houden wij van Loes’ frisse en gestileerde werk. Hoog tijd voor een interview!

Tekst – Marlous Snijder
Foto’s – Loes van Oosten

Loes van Oosten - Oh Marie!
Loes in het superkort?
Ik ben Loes van Oosten, 42 jaar. Samen met mijn lief Koen en onze jongens Teun (8) en Klaas (4) woon ik in Den Haag vlak bij het strand.

Wat doe je precies?
Sinds april 2015 ben ik zelfstandig illustrator en vormgever. Ik heb een liefde voor papier en inkt en laat me inspireren door het alledaagse en de natuur. Mijn onderwerpen bestudeer ik als een bioloog en ik vind het avontuurlijk om nieuwe beelden te creëren. Voor het maken van mijn illustraties maak ik gebruik van verschillende ambachtelijke technieken, zoals het snijden van papier, zeefdruk, handgemaakte stempels, linoleumsneden en lijntekeningen met een kroontjespen. Naast het maken van illustraties in opdracht voor zowel bedrijven als particulieren maak ik surface patterns en verkoop ik mijn vrije werk en kaarten in winkels en ateliers. In de weekenden geef ik creatieve workshops waarbij ik mijn kennis en enthousiasme voor ambachtelijke technieken deel.

Loes van Oosten - Oh Marie!
Wat is je creatieve achtergrond?
MTS voor Mode en Kleding (kleermaker) en de Design Academy (concept en product vormgever).

Ben je altijd bezig geweest met het maken en creëren van dingen?
Ik ben eigenlijk mijn hele leven al creatief. Tijdens de les handwerken op de basisschool kon ik echt mijn ei kwijt en kwam ik tot bloei. Thuis vond ik het heerlijk om alleen in mijn kamertje met de radio aan te knutselen. Van een bol wol maakte ik een plattegrond van een huis op de vloerbedekking voor mijn poppen, van doosjes meubels en van oude kleding dekentjes en kleertjes.

Je werk is prachtig: figuratief maar strak. Zijn er bepaalde kunststromen of perioden die je inspireren?
Dank je! Voor mijn illustraties streef ik naar een helder, eenvoudig en gestileerd beeld in mooie kleuren. Ik heb een liefde voor de vormentaal en het kleurgebruik uit de jaren ’50, voor de gestileerde natuurvormen uit de art nouveau en voor Scandinavisch design uit de jaren ’50 en ’60.

Loes van Oosten - Oh Marie!
2014 was een cruciaal jaar voor je. Zou je daar meer over willen vertellen?
In 2013 en 2014 ben ik heel erg ziek geweest. Ik was psychisch en lichamelijk uitgeput en was tot niets meer in staat. Negen jaar geleden kreeg ik tijdens mijn eerste zwangerschap hevige bekkeninstabiliteit. Vanaf dat moment ben ik in de overlevingsstand gegaan. De zorg voor de kinderen, gebrek aan slaap, werk en een zwaar revalidatie traject zorgden ervoor dat ik vastliep.

Vanaf dat moment heb ik een reis gemaakt van mijn hoofd naar mijn hart en ben ik op zoek gegaan naar mijn drijfveren en talenten. Ik kwam er achter dat ik hooggevoelig ben (ik dacht dat iedereen zo was) en wat dat voor mij betekent. In mijn geval betekent het dat ik rust en stilte nodig om goed te kunnen functioneren. Daarnaast werd tijdens deze periode voor mij bevestigd dat ik een hoge esthetische drijfveer heb en geïnteresseerd ben in andere mensen. Om weer bij mijn gevoel te komen, ben ik begonnen met het maken van handgemaakte stempels en gedetailleerde paper cuts. Op 1 januari 2014 ben ik mijn werk gaan delen met de mensen om mij heen en op social media. Ik kreeg veel positieve reacties, mijn zelfvertrouwen groeide en heel langzaam ontstond het idee om voor mezelf te beginnen. In april 2015 ben ik gestart als zelfstandig illustrator en vormgever. Ik voelde dat ik er klaar voor was om creatief te gaan ondernemen.

Heeft het scheppen je geholpen om door deze periode heen te komen?
Het geconcentreerd werken aan een paper cut, stempel of gedetailleerde pentekening ervaar ik als creatief mediteren. Het helpt mij om heel dicht bij mijn gevoel te komen en niet te denken, maar te doen.

Loes van Oosten - Oh Marie!
Wat is de beste tip die je ooit van iemand kreeg?
Stop met denken en begin vandaag, het hoeft niet perfect te zijn. Sindsdien heb ik zelfs een mantra die ik herhaal als ik vastloop: ‘geloof in je talent, blijf in je kracht, deel je enthousiasme voor het maken en geniet van dit creatieve avontuur.’

Wanneer kwam je op het idee om paper cuts te maken van je illustraties?
Mijn eerste paper cut is geboren uit frustratie. Negen jaar geleden was ik zwanger van mijn oudste zoon, ik had een knuffel voor hem gemaakt en wilde er een kaartje bij maken. Adobe Illustrator beheerste ik toen nog niet, dus heb ik een tekening gemaakt, die uitgesneden, de volle vorm ingescand en omgezet in een digitaal bestand. Het snijden van papier begon dus functioneel en al doende kwam ik erachter dat ik steeds kleiner kon snijden en het fijn vond om zo geconcentreerd te werken.

Loes van Oosten - Oh Marie!
Wat betekent de kleur blauw voor je?
Blauw kan mij zowel inspireren als vervelen. Blauwen die mij inspireren zijn vergrijsd blauw, groen blauw, indigo en paars blauw. De volle blauwen vind ik saai! Mijn afstudeerproject op de Design Academy was een winkelconcept gebaseerd op de fysische en psychologische werking van kleur op de mens. Dit vind ik nog steeds heel interessant!  Het kiezen van de juiste kleur is daarom ook heel belangrijk in mijn werk.

Wat kan jou altijd opvrolijken?
Zonnestralen en een goede latte macchiato.

Loes van Oosten - Oh Marie!
Waar kunnen we meer over je lezen en je werk zien?
Ik deel mijn creatieve avonturen dagelijks op Instagram en Facebook.
Op mijn website vind je meer informatie over mijn workshops en verkooppunten!

50 tinten blauw – Polaroidfoto’s van Hollandse luchten

/4 Reacties/in , , /door

Fotoinspiratie Polaroid camera - Oh Marie!
Ik heb geen idee of er zoiets bestaat als Hollands licht. Er bestaat wel een theorie dat het licht zoals dat te zien is op schilderijen van oude Hollandse meesters (‘Hollands licht’) verloren is gegaan bij de inpoldering van het IJsselmeer. Of dit nu waar is of niet (en zouden schilders in Noord-Brabant daar dan ook last van hebben gehad?), ik hou ontzettend van onze Hollandse luchten. 

Op Pinterest kwam ik dit prachtige Polaroid foto inspiratie project tegen waar Tim Schmitt ‘blanco’ Polaroids maakte: hij fotografeerde de lucht in al zijn wisselende blauwschakeringen. Het leverde een prachtig geschakeerde kleurserie op.

Ik besloot dit ook eens te proberen met mijn Fuji Instax. Het leerde mij weer veel over fotograferen met de Polaroid camera (ik word graag door schade en schande wijs) én over de oneindige kleuren blauw die de lucht gedurende de dag heeft. Indigo-, ultramarijn-, kobaltblauw en een hele reeks grijs- en wittinten. De foto’s lijken wel Pantone kleurstalen. De foto linksboven maakte ik op een bewolkte dag rond een uur of 10 ’s ochtends. Een uur eerder was de lucht met het blote oog de kleur van de Polaroid, maar werd de foto nog zwart. De camera heeft behoorlijk wat licht nodig om überhaupt wat op de foto te kunnen tonen. Grappig genoeg worden de Polaroids bij hoge bewolking (een witte lucht) lichtblauw. Je kan ook nog een beetje spelen met de instelling ‘donker/normaal/licht’ op de camera, om zo meer kleurschakeringen toe te voegen aan je verzameling.

Je kan eenzelfde serie ook maken met de zee, bijvoorbeeld als tijddocument van de keren dat je aan het strand bent. Kijk hier maar eens. Ik vind deze met elektriciteitsdraden en bomen ook erg mooi.

Heb je geen Polaroidcamera? (Ik geef je geen ongelijk, de films zijn schreeuwend duur – ik teer al jaren op een partij die ik met korting op Marktplaats kocht!) Met je telefoon werkt dit natuurlijk net zo goed!

Sfeerbeeld II verkl

Blauwe feestjes op grijze januari dagen

/6 Reacties/in , , /door

blue monday - satellite june for oh marie
We zijn, nadat we ons nieuwe thema bekend maakten, iets vaker dan normaal voor gek verklaard. “Blue Monday? Als in de meest depressieve dag van het jaar?” Euhm, ja. Maar wij zijn Oh Marie. Dus doen we lekker eigenwijs gewoon niet mee. In plaats daarvan gooien we er 6 weken lang positieve, luchtige artikelen en foto’s tegenaan. Probeer dan maar eens neerslachtig te blijven! Precies dit was het uitgangspunt voor de styled shoot. Want hoe grijs, donker en nat het ook is, er is niets waar wij geen feestje van kunnen maken. En er is zeker niets wat een flinke bos gekleurde ballonnen niet kan oplossen! 

Het eerste Oh Marie feestje van 2016 werd georganiseerd op een Utrechts dakterras. Naomi trotseerde de kou als model (hoewel blauwe vingers wel weer leuk hadden gepast binnen het thema), Nikki schoot prachtige analoge foto’s en ik had de nobele taak de bos ballonnen te temmen. Wind + dakterras + ballonnen = een aanrader.

blue monday - satellite june for oh marieblue monday - satellite june for oh marieblue monday - satellite june for oh marieblue monday - satellite june for oh marieblue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marieblue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marieblue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marieblue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marie
blue monday - satellite june for oh marie
Fotografie: Nikki van de Poel / Satellite June
Model: Naomi van Kuijk
Styling: Anne van Midden

Een lijmpistool en kilometers plakband: mijn allereerste blauwe maandag ervaring

/2 Reacties/in , , /door

Editorial - Oh Marie!
Lang geleden, toen liquide middelen vooral nog drank en geen geld betekende, wilde ik met een groepje vriendinnen op vakantie. Alhoewel het leven toen nog écht goedkoop was (ik heb de langzaam vervagende supermarktbonnetjes er nog eens op nageslagen), hoog was het inkomen van een 16-jarige nog niet. Áls er al sprake van enige inkomen was. Er zat dus niks anders op dan die vakantie te bekostigen met een vakantiebaantje.

Enter mijn eerste ervaring met het begrip blauwe maandag.

In de buurt van mijn woonplaats (maar desalniettemin op de fiets toch zeker een kwart-Tour) bevond zich een grote loods waarin een schoolboekenleverancier gevestigd zat. Deze leverancier had ieder jaar één belangrijke taak te vervullen en dat was het fatsoeneren en opnieuw verspreiden van boekenpakketten aan de leerlingen van het voortgezet onderwijs in de regio. Dat was nog in de tijd dat je je als brugpieper een liesbreuk sjouwde aan kilo’s en kilo’s schoolboeken. Mijn generatie had dan wel geen last van vroegtijdig overgewicht, het percentage liesbreuken en rugklachten moet hoger zijn geweest in de jaren ’90. Dat kan niet anders.

Maar, ik dwaal af.

De boekleverancier huurde iedere zomer goedkope arbeidskrachten (lees: zestienjarigen) in om alle aan het eind van het schooljaar ingeleverde boeken te repareren en nieuwe boekenpakketten samen te stellen. Mocht je een romantisch beeld hebben bij deze reparatiewerkzaamheden: repareren betekende hier slechts de rug van het boek vastlijmen met een lijmpistool en losgeraakte bladzijden weer vastplakken met plakband.

Gelukkig kreeg mijn beste vriendin de baan ook en werden we samen in een U-vormig groepje tafels ingedeeld om dit werk te verrichten. Aan het hoofd van de tafels zat een man ons de hele dag in de gaten te houden. Ik denk om te voorkomen dat we obscene tekeningen in de boeken zouden maken met ons lijmpistool. Of een argeloze nieuwe lichting 16-jarigen in plakbandletters te waarschuwen voor dit zomerwerk. (DOE.HET.NIET!)

Onze opzichter was zeker geen 16, maar eerder 50. Ik herinner me nog dat ik me afvroeg hoe deze man zijn dagen doorkwam. Voor mij was dit werk een tussenstation (gesteld dat ik alle op de planning staande diploma’s ging halen), voor hem toch meer iets eindstation-achtigs. Ik vroeg me af hoe een mens het volhoudt om dag in dag uit een stelletje melige pubers te moeten waarnemen. Pubers gewapend met een lijmpistool, kilometers plakband en een aanleg voor flauwe grappen.

Nu ik er wat langer over nadenk is dat natuurlijk wat duizenden ouders (en leraren) dagelijks doen, maar dat realiseerde mijn puberbrein zich destijds nog niet.

Ook hadden we een prikklok. We klokten bij binnenkomst om 8.15u in en om 10.00u weer uit voor een korte koffiepauze van 15 minuten. Om 12.30u klokten we uit voor een half uur lunch en om 15.00u ’s middags herhaalde het koffiekwartiertje van de ochtend zich nog een keer.

Ik huldig het principe dat ook leren wat je níet wil goed en vormend voor je is. Ik heb tijdens mijn allereerste vakantiebaan geleerd dat prikklokken en ik niet bij elkaar passen. Dat wij water en vuur zijn. Papier en shredder. Donald Duck en Buurman Bolderbast. Smurfen en Gargamel. Het Songfestival en winnen. Tienduizend lepels als je een vork nodig hebt.

Om het begrip ‘tijd’ nog wat verder te benadrukken tijdens het toch al vrij geestdodende werk, hing er in de hal waar alle feestelijkheden plaatsvonden een gigantische klok. Die – eerlijk waar, ik heb het met mijn eigen ogen gezien – terug ging in de tijd. Voor tijdreizen heb je geen DeLorean nodig, slechts eentonig werk en een grote klok. Serieus.

Je voelt hem al aankomen: ik heb het werk een week volgehouden. Toch voelde het als weken, nee járen, toen ik besloot mijn lijmpistool in de wilgen te hangen. Of eigenlijk: te plakken. Zeker nadat de opzichter mij en mijn vriendin ieder in een andere hoek van de loods installeerde omdat hij (en ik quote) “onze smoeltjes niet uit elkaar kon houden.” Mijn vriendin en ik mogen dan dezelfde voornaam hebben, we lijken (helaas voor mij) zeker niet op elkaar. Meer waarschijnlijk hadden we net onze 40e we-kijken-elkaar-aan-en-krijgen-de-slappe-lach-moment van die dag gehad. Ook pubertoezichthouders hebben hun grenzen.

In die week verdiende ik precies genoeg om op vakantie te kunnen.

Het leven was immers nog goedkoop in de jaren ‘90.

(Heb jij ook een blauwe maandag iets gedaan? Een verzameling gehad, een bijzondere (bij)baan of hobby? Of iets anders natuurlijk! Wij willen jouw verhaal graag horen, de leukste verhalen verzamelen we in een blogbericht. Deel jouw blauwe maandag ervaring op info[at]ohmarie.nl. We zijn benieuwd!)