Pop! Een DIY in Yayoi Kusama stijl

Polkadot DIY - Oh Marie!
Ken je de Japanse kunstenares Yayoj Kusama? Haar naam misschien niet, maar haar werk ken je waarschijnlijk wel. Ze bedekt ruimtes met polkadots. To the maxx. Ze heeft zelfs George Clooney een keer bedekt met stippen. Dat willen we allemaal wel, of niet dan?

Of misschien toch niet als je in ogenschouw neemt dat Yayoj’s kunst voortkomt uit hallucinaties waarin zij polkadots ziet. En dat al sinds haar jeugd. Ik wil George Clooney best opofferen in ruil voor een leven vrij van hallucinaties, al dan niet met polkadots.

Zo ver als het bedekken van een ruimte met stippen wilde ik niet gaan voor deze zelfmaker, maar het idee van het gebruik van polkadots spreekt me wel aan. Ik haalde er twee oude bekenden voor uit de kast: masking tape en een stolp. Karl Lagerfeld kan dan wel beweren dat ‘Trendy the last stage before tacky’ is, maar ik vind ze nog steeds leuk (en masking tape is ook gewoon heel erg handig: het houdt negen van tien keer mijn fotosets bij elkaar en je trekt niet meteen het stucwerk van de muur als je iets wil ophangen. Zo’n eigenschap wordt nooit tacky).

Polkadot DIY - Oh Marie!
De grote stolp kocht ik ooit bij Sostrene Grene, maar stolpen kan je tegenwoordig zelfs al bij het tuincentrum krijgen, dus dat moet geen probleem zijn! De ronde stickers van masking tape kocht ik bij Paperstories. De Konica Pop vond ik bij de kringloop en mocht mee omdat ik zijn kleur en naam zo goed vond. Het toestel werd in 1982 in verschillende kleuren (waaronder roze!) uitgebracht door Konica, heeft een vast brandpunt (je kan er niet mee zoomen), maar wel een instelbare ISO en ingebouwde flitser. Mocht je het je afvragen, haha.

Omdat ik de intelligentie van onze lezers zwaar zou beledigen als ik nu ging uitweiden over hoe ik de stickers op stolp en muur heb geplakt, laat ik dat achterwege. Ik wil alleen zeggen: je kan zo losgaan als je maar wil, met die polkadots. Zolang je er maar geen vreemde hallucinaties van krijgt. Wist je trouwens dat Yayoj Kusama een permanente stippenkamer heeft ingericht in het Boijmans van Beuningen?

Zo, dat was hem alweer. Onze zelfmakers worden er alleen maar gemakkelijker op. Ons volgende zelfmaakidee is er waarschijnlijk een waarin een Minion laat zien hoe je een banaan pelt en opeet.

Polkadot DIY - Oh Marie!
We kozen ook nog een winnaar van het krijtbordschrift. Dank voor al jullie leuke, grappige en mooie quotes! Laila Veerman postte een quote van haar vader: ‘Gedraag je. En als je je niet gedragen kan, geniet er van!’ Gefeliciteerd Laila, stuur je ons even een berichtje met je gegevens?

“De volgende keer huren we een gecertificeerde winterschilder in.”

Blue Monday diorama - Omstebeurt voor Oh Marie!
Menig kind bouwde tafereeltjes. Met Transformers, Barbies, Play Mobil, Lego of My Little Ponies. Hoe heerlijk was het gevoel heer en meester te zijn van je zelfgebouwde mini-maatschappij. Om Barbie met een Teenage Ninja Turtle te laten trouwen. Om Lego poppetjes te laten werken in een manege met My Little Pony-paardjes. Gewoon omdat het kón.

Nu je opgegroeid bent, is de kerststal waarschijnlijk het enige tafereel dat je nog bouwt. Ben je in het echt met een Ninja Turtle getrouwd. En blijken er niet eens Transformers in The Sims te zitten.

Voor ieder thema van Oh Marie! bouwt Martine van Omstebeurt een waarachtig prachtig diorama voor ons. Om je aan te vergapen. Of om je weer even dat kind van toen te voelen, die zo graag taferelen bouwde. Weet je nog hoe het voelde, dat álles mogelijk leek? Dat de wereld nog een magische plek was? Misschien wel een goede gedachte, zo op de maandagmorgen. Want waarom zou je dat gevoel moeten kwijtraken als je volwassen wordt?

Je zíet dat konijn gewoon denken:
“De volgende keer huren we een gecertificeerde winterschilder in.”

Bekijk hier de vorige edities van Martine’s diorama’s:
Tribe
De Kleine Prins
Club Tropicana
Natural History

En van toen we nog een bladerbaar magazine waren:
Circus
Winter Harvest
Alice in Wonderland

Give-away! Leer thuis handletteren met het krijtbordschrift

Krijtbordschrift - Oh Marie!
Handlettering is helemaal hip en happening, net als het in het interieur toepassen van quotes en spreuken (en dan zijn stiekem degene die een beetje grof zijn het leukst – guilty pleasure!). De laatste keer dat ikzelf aan handlettering deed was in groep 3, toen ik leerde schrijven. Mijn handschrift is daarna nog talloze malen veranderd (de hartjes op de i zijn er inmiddels uit geëvolueerd), maar bordwaardig werd het nooit.

Ik persoonlijk ben bijzonder blij met de uitvinding van het toetsenbord. Dat komt waarschijnlijk doordat ik in mijn leven iets teveel verjaardagskaarten heb verpest met schrijffouten en/of de onvermijdelijke inktvlekken die ik als linkshandige maak. Door dit gebrek aan oefening lijkt mijn handschrift tegenwoordig meer op dat van een gorilla onder narcose, of op het handschrift van de gemiddelde dokter: onleesbaar.

Om al deze redenen heb ik grote bewondering voor hen die niet alleen mooi kunnen schrijven, maar wiens letters zelfs mooi genoeg zijn om cafémuren en winkelruiten te versieren.

Krijtbordschrift - Oh Marie!
Deel jij die bewondering en wil je ook graag op mooie wijze je naam (of spreuk) op muren en glazen leren schrijven? Dan is het krijtbordschrift wat voor jou. Met het krijtbordschrift leer je stapsgewijs hoe je zelf mooie letters kunt schrijven. Net zoals vroeger in groep 3: met steunlijntjes en oefenpagina’s. Maar dan zonder juf die je rondcommandeert. (En ook zonder de stickers, oké dan.) Het gaat zelfs verder dan dat: je leert ook hoe je je letters goed overbrengt op leisteen, krijtbord of glas. En hoe je mooie randen en kaders tekenen kan.

Het jaar is nog jong: misschien is dit wel het moment om aan een nieuwe hobby te beginnen. Een hobby die net zo stressreducerend is als het aaien van een kat of hond. Trouwens, wie zegt dat dat niet allebei kan?

Krijtbordschrift - Oh Marie!
Wij mogen één krijtbordschrift inclusief een wit en grijs potlood, een chalk marker en fineliner weggeven. Wil je meedoen? Laat dan in de comment sectie hieronder jouw favoriete quote of spreuk en je naam achter. We kiezen 24 februari aanstaande een winnaar, die we onderaan dit bericht bekend zullen maken. Succes!

Update 24 februari 2016: Dank voor al jullie leuke, grappige en mooie quotes! Laila Veerman postte een quote van haar vader: ‘Gedraag je. En als je je niet gedragen kan, geniet er van!’ Gefeliciteerd Laila, stuur je ons even een berichtje met je gegevens?

Winterblues – analoog Kopenhagen

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
In de week voor kerst maakte ik een heleboel foto’s met mijn oude analoge Canon Tlb. Ik maakte zelfs een lijstje van de foto’s die ik nam, zodat ik me alvast kon verheugen op het resultaat.

Helaas bleek de Canon hier anders over te denken. De film bleek niet goed doorgespoeld te zijn, waardoor 24 foto’s op 3 beeldjes terecht kwamen. 8 dubbele exposures. Dat klinkt beter dan het is.

Ik was er echt een beetje kapot van.

Helemaal toen ik dat lijstje met gemaakte foto’s weer terugvond op mijn telefoon. Vooral de gedachte aan de foto die ik maakte tijdens het gouden uur van mijn Lief, met onze dochter en een wit paardje met een rood hoofdstelletje doet me een beetje pijn. Ik weet het: het is het risico van het vak. Analoge foto’s kunnen altijd mislukken. Maar als zelfs een afgebroken film nog gered kan worden, vergeet je dat soms even.

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
Samen met mijn vader keek ik de oude Canon Tlb na. Hij is namelijk van mijn vader, daarom is die camera zo belangrijk voor me. De rol waar de film op opgerold wordt, draait echter niet altijd meer mee. Waardoor je een grotere kans hebt op double exposures, of twee halve foto’s op één beeldje (zoals hier). Dat is heel gaaf, maar dat maakt het toestel ook heel erg onbetrouwbaar. De camera moet dus naar de poppendokter. Want wegdoen is voor mij geen optie. Maar zie maar eens een expert op het gebied van oude camera’s te vinden.

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
Mijn vader kwam, praktisch als hij is, met een alternatief. Terwijl hij mij een oude Curverbox overhandigde zei hij: “Ik heb hier iets wat veel leuker is!”. Ik opende de doos. Erin zat een Minolta. Een Minolta Dynax 500si Super om precies te zijn. Van kunststof. Uit de jaren ’90. Ik moest even slikken. Die Minolta haalt het qua uitstraling natuurlijk in de verste verte niet bij die Canon. Maar hij is analoog. En er kan bij het laden van de film niet veel verkeerd gaan, want hij geeft het netjes aan als de film goed geladen is. Om het geheel af te toppen, blijkt er ook nog een double-exposure functie op te zitten. Deze Minolta is, kortom, een soort Molly (onze kat): wat er aan de buitenkant aan schoonheid ontbreekt, compenseert hij ruimschoots met zijn binnenkant. Molly mag dan plat zijn, opdringerig en alles onderniezen, we houden vreselijk veel van haar. Ik besloot dat dat voor de Minolta ook maar moest gaan gelden en nam hem mee tijdens een weekend Kopenhagen.

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
Minolta Dynax 500si Super. Die naam is wel een beetje aanstellerig. Streberig misschien eerder. Ik bedoel, het ligt er met zo’n naam wel een beetje dik bovenop dat je fantastisch wil zijn. Alsof je date zichzelf bij een eerste ontmoeting voorstelt met ‘Mr. Loverman’ in plaats van ‘Henk’. Maar zo’n kunststof camera is wél lekker licht. Ik noemde het grote voordeel van het laden van de film al. En als mijn Minolta zin heeft, stelt hij ook nog automatisch voor me scherp. Maar alleen als hij zin heeft. Hallo. Daarbij is het resultaat alsnog analoog.

Het voelt alleen alsof ik er minder moeite voor hoef te doen. Het voelt minder ambachtelijk.

Maar toch hè, maar toch…

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
De foto’s in deze blogpost maakte ik allemaal in (mistig en besneeuwd) Kopenhagen. Eerlijk? Ik vind ze schitterend. Ik durf dat zowaar over mijn analoge foto’s te zeggen. Mijn Minolta heeft me niet teleurgesteld. Hij is minder cool, maar gaat het uiteindelijk niet om het resultaat? Om het huilend-van-het-lab-vandaan-komen tot een minimum te beperken?

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
Mocht je het je afvragen: ik heb het lijstje van de foto’s van het mislukte rolletje niet weggegooid. Ze zijn nu een geheugensteuntje bij herinneringen die wel opgeslagen liggen, maar dan in mijn hoofd. Het is jammer dat ik het paardje niet kan laten zien, aan de andere kant: die herinnering is vooral voor mij persoonlijk belangrijk. In mijn hoofd is hij alleen maar mooier geworden. Hij was vast tegengevallen, als hij wél ontwikkeld had kunnen worden. Je begrijpt, het heeft wel even geduurd voor ik er zo over kon denken. Maar het is gelukt.

Wat nu nog rest is één prangende vraag: met hoeveel alternatieven zou mijn vader nog kunnen komen als deze camera ook overlijdt? Ik hoop dat het antwoord daarop nog heel lang uitblijft.

Winterblues - analoog Kopenhagen - Oh Marie!
Meer analoge foto’s zien? Ik zette mijn favorieten op een rijtje:
Het allereerst rolletje dat ik met de Canon maakte
Amerika vastgelegd met mijn Holga
Zomerfoto’s van Denemarken en Zweden
Spookpretpark
Een beetje pathetisch

Melancholie op z’n mooist: de blues geduid door bluesmuzikant Mitchell Rivers

The Blues - Mitchell Rivers - Oh Marie!
Mensen die iets met een bepaalde bezieling doen, hebben mijn hart. Zo liep ik een tijdje geleden een jongen tegen het lijf die bij een broodjeszaak werkte (oké, het was de Subway) en de broodjes verkocht alsof ze een Michelinster hadden. Ik hield meteen een beetje van hem. Of beter nog: van zijn enthousiasme. Ik wilde tegen hem zeggen: “Jongen, hou dat enthousiasme vast en laat het je nooit afpakken. Het gaat je ver brengen.“ Maar ja, dat klinkt dan weer zo belegen. Dat soort dingen ga ik wel zeggen als ik 80 ben en iedereen me een schattig omaatje vindt (en daarom meer genegen zijn het van me aan te nemen).

Ik wil maar zeggen: mensen die iets doen waar iedere vezel van hun lichaam blij van wordt, die wil ik omhelzen. Op een sokkel zetten. Die mensen maken namelijk het verschil. Kunnen een beter mens zijn door wat ze doen. En maken de wereld een stukje mooier.

The Blues - Mitchell Rivers - Oh Marie!
Tijdens het brainstormen over Blue Monday kwam een interview met een blueszanger aan de orde. Misschien een beetje een flauw bruggetje, alhoewel hij niet bepaald vergezocht is. De blues vindt zijn oorsprong in wat voor haar uitvinders een vreselijke tijd was. En nog: als je de blues zingt, dan voel je je op dat moment in ieder geval eerder zwaarmoedig dan huppelig. Blue monday all over the place. Ja toch?

Mitchell Rivers zingt de blues. En vertelt erover. En dat doet hij niet zomaar, hij doet dat met een bezieling waar wij kippenvel van krijgen. Zoals hij kippenvel krijgt van de blues gezongen door oude meesters die de blues nog zingen zoals hij bedoelt is: alsof hun leven er vanaf hangt. Gemaakt in een tijd waarin muziek nog een noodzaak had, mensen op de been bracht, een protest was tegen wat voor onderdrukker dan ook.

Wil je een nieuw muziekgenre aan je Spotify playlist toevoegen? Mitch duidt de blues en suggereert meteen welke bluesnummers je niet wil missen.

Interview – Marlous Snijder
Foto’s – Nikki van de Poel/Satellite June

The Blues - Mitchell Rivers - Oh Marie!
Vertel eens iets over jezelf, wat is precies je achtergrond?
De ontdekking van muziek kwam niet via mijn ouders, maar wel door mijn ouders. Toen ik een jaar of 13 was, noemde mijn vader me een Beatle als ik mijn haren waste. Ik vroeg me af wat hij bedoelde en ontdekte The Beatles. Er ging een wereld voor me open. Ik kocht mijn eerste platenspeler en vanaf dat moment liet ik me volledig meeslepen door de muziek uit de jaren ’60 en ’70: The Beatles, The Stones, Led Zeppelin en Jimi Hendrix.

Toen ik 15 was, leende ik een gitaar van mijn oom en ging op muziekles, om daar na twee maanden alweer mee te stoppen. In plaats daarvan kocht ik een elektrische gitaar en draaide platen van Nirvana, ACDC en Metallica grijs totdat ik eindelijk had uitgevogeld hoe ze in godsnaam die licks en riffs speelden. Hoe dieper ik ging, hoe verder ik naar de roots ging, de oorsprong van de blues. Waar alles is begonnen, zogezegd. Ik sloot me regelmatig op op mijn zolderkamer met gitaar, een stapel platen en een zak wiet, met als motto ‘niet stoppen tot je vingers bloeden’.

Later startte ik een punkrockbandje ‘The Brown Paperbags’ waarmee we covers speelden. Ik nam daar al snel de rol van zanger op me, omdat de toenmalige zanger meestal te wasted was of de meeste teksten niet mee wist te zingen.

Na korte tijd stapte ik uit de band en begon een nieuwe band met de drummer van de Paperbags. Deze band heette ‘The Sidewalkers’, wat veranderde in ‘Joe Wigwam & The Sidewalkers’ en uiteindelijk in ‘Joe Madman & The Sidewalkers’. Op mijn 20e vloog ik naar Ierland met mijn gitaar en zworf daar een half jaar rond als straatmuzikant. Ik speelde in pubs om mijn peuken, bier en hostels te kunnen betalen.

Na Ierland trad ik op met Joe Madman, bracht twee EP’s uit en vorig jaar verscheen onze debuutplaat.

The Blues - Mitchell Rivers - Oh Marie!
Wil je wat meer vertellen over Belle of Louisville?
Begin 2015 begon ik met een vriendin (Tess van der Zwet) het countryblues duo ‘Belle of Louisville’. Stefan Wolfs haakte al snel aan als pedalsteel/leadgitarist. Binnen een half jaar speelden we in zo’n beetje iedere popzaal van Nederland, tourden we mee met onder andere Pokey La Farge en Luke Winslow King en brachten we onze debuut EP uit.

Na dit half jaar besloot Tess door het verre oosten te gaan reizen, waardoor de band een half jaar stil kwam te liggen. Joe Madman kwam wegens omstandigheden ook aan zijn eind. Ik besloot daarop mijn bescheiden verzameling solo liedjes maar eens van de (stoffige) plank te trekken. Mijn solo band ‘Mitch Rivers’ werd geboren, iets wat ik altijd al had willen doen!

Is er een groot verschil tussen Mitchell op het podium en Mitchell thuis?
Ik denk niet dat er echt een verschil is tussen Mitch op het podium en Mitch thuis. Natuurlijk is de setting heel anders, maar ik ben overal gewoon mezelf. Op het podium komt er wel een oergevoel naar boven. Daar geef ik alles.

Er zit meer verschil in hoe ik vroeger leefde en hoe ik nu leef. Ik heb jarenlang bijna alles gedaan wat God verboden heeft, maar na een paar jaar kwam er meer rust in me. Het liefst woon ik gewoon in een huisje in het bos, maar muziek wil ik altijd blijven maken. Ik denk dat die balans er voor mij wel moet zijn.

The Blues - Mitchell Rivers - Oh Marie!
Wanneer kwam je voor het eerst in aanraking met de blues en wat gebeurde er toen? Werd je meteen geraakt, of had dat tijd nodig?
Omdat blues in veel muziek verwerkt zit, kan ik me het allereerste moment niet echt herinneren. Ik kan me wel herinneren dat, tijdens het ontdekken van bepaalde Roots Delta blues zangers/muzikanten (de deltablues is een van de allereerste bluesstijlen – red.), de haren op mijn rug recht overeind stonden. Bijvoorbeeld de eerste keer dat ik Otis Rush in een oude live opname een kreet van bijna 10 seconden spatzuiver zag aanhouden. Of Magic Sam die gierend snel aan zijn snaren plukt in uptempo boogie. Tegenwoordig speelt bijna niemand meer zulke snelle muziek met de blote vingers.

Dat waren de momenten waarop ik merkte hoe puur blues kan zijn. Er werd zoveel ziel en zaligheid in de muziek gestopt. Het zijn niet gewoon liedjes, maar levensverhalen die verteld worden. Soms alleen met zang of met slechts een krakkemikkige gitaar. Zo naakt, alsof ze hun ziel op je bord gooien. Dat is wel iets anders dan die hapklare brokken die je tegenwoordig voorgeschoteld krijgt.

The Blues - Mitchell Rivers - Oh Marie!
Hoe zou je de blues uitleggen aan iemand die de muziek niet kent en wat is het verschil met bluesrock?
Blues is een gevoel, voornamelijk een sombere of een verdrietige. Ik zie blues meer als een state of mind, een momentopname van hoe degene die het zingt zich op dat moment voelt. Zo is er ook woedende blues, zoals John Lee Hooker’s ”Madman blues”:
“I’m gonna take you down by the riverside
Hang you up baby by your neck!
I got the madman blues!”

The Blues - Mitchell Rivers - Oh Marie!
Country en blues hebben vaak iets melancholisch, een zweem van vervlogen tijden. Spreekt dat jou erin aan?
Jazeker, ook door het tijdsbeeld dat erin doorklinkt.

Oude opnamen zijn van een behoorlijk zwakke kwaliteit en daarbij waren de opnameskills in die tijd ook niet te best. Dit geeft de oude blues en country een zweem van romantiek, de muziek lijkt uit een compleet andere wereld te komen. Hoe verder en dieper je graaft hoe puurder de muziek soms ook wordt. Voor de blues hoef je niet te kunnen zingen om wel je verhaal te kunnen vertellen. Soms is het intrigerender om te luisteren naar iemand die met veel gevoel in zijn stem zijn pijn deelt (bijvoorbeeld Townes van Zandt), dan naar iemand die dat op een swingende, zingende Gospel manier doet.

The Blues - Mitchell Rivers - Oh Marie!
Wat typeert bluesmuziek precies?

Het niks hebben, het kapotgaan. De onderdrukking tijdens en na de slavernij. Het enige waar mensen zich in die tijd aan vast konden klampen en waar ze kracht uit konden halen was religie. Daar vindt de blues zijn oorsprong.

Een prachtig voorbeeld daarvan is het lied van Son House “Don’t you mind”. Klappend uit de maat, zonder echte zangstem, maar zo zielseerlijk en gemeend gezongen: “Don’t you mind people grinnin’ in your face!”

Of bijvoorbeeld het lied ‘Lining track’, waarin geketende slaven tijdens het keiharde werk massaal zongen:
”Oh boys, is you right?
Done got right!
All I hate ‘bout linin’ track
These ol’ bars ‘bout to break my back”

Kippenvel.

Aan de andere kant is het typerende van blues dat het eigenlijk van en voor iedereen is. Iedereen voelt de blues, blues zit overal in.

The Blues - Mitchell Rivers - Oh Marie!
Wat is het beste bluesnummer ooit gemaakt?
Dat is er niet, daar geloof ik niet echt in. Elk liedje heeft zijn eigen kracht en puurheid. Al moet ik wel zeggen dat Blind Willie McTell’s “Dyin’ Crap Shooter’s blues” een van mijn favorieten is. In dat nummer vertelt hij heel mooi vertelt hoe zijn gokmaatje in een hele waslijst heeft nagelaten hoe hij begraven wilde worden (alles gerelateerd aan gokken en kaarten):
”Send poker players to the graveyard
Dig my grave with the ace of spades
I want twelve polices in my funeral march
High sheriff playin’ blackjack, lead the parade”

Stel, ik wil me verdiepen in de blues, met welke artiest of album moet ik beginnen?
Ik denk dat het wel mooi is om van nieuw naar oud te gaan en steeds meer te graven (zoals ik zelf heb gedaan). Want hoe verder je teruggaat hoe mooier de parels en hoe puurder het goud. Maar dat is mijn mening. Ik denk dat er in elk tijdperk mooie dingen zijn gemaakt die hun charmes hebben.

(Dikke tip van de redactie: op muziekplatforms zoals Spotify staan playlists samengesteld op genre.)

The Blues - Mitchell Rivers - Oh Marie!
Waar kunnen we jouw muziek beluisteren en meer over je lezen?
Ik heb nu net mijn solo EP opgenomen in Electrosaurus Southern Sound Studio, de studio van Pablo van de Poel, die hopelijk voor de zomer nog uitkomt. Ook gaat Belle Of Louisville rond die tijd weer aan de slag. Op Facebook kun je alles volgen! (Mitch Rivers en Belle of Louisville) Op Spotify zijn ook de EP van Belle of Louisville en de debuutplaat van Joe Madman & The Sidewalkers te vinden.