Love is love and doesn’t change in a century or two

Ik schrijf niet vaak over onze dochter. Eigenlijk nooit. Het internet is zo groot en zij zo klein. Alles wat ik over haar en mij zou schrijven is al honderden malen door andere moeders opgeschreven. Beter waarschijnlijk ook. Sommige zaken moeten vooral gevoeld worden en hebben niet almaar omschrijvingen nodig.

Zoals ieder kindje waarvan gehouden wordt, is Jet voor ons de allerliefste, leukste, grappigste. Vrolijk, open, gemakkelijk. Ze loopt altijd te zingen. En te scharrelen.

Sinds we een kind hebben, zit geluk in nog kleinere dingen. Jet die achterop de fiets haar hele repertoire liedjes zingt, of ineens zegt “goed gedaan, pappa!” als hij een boterham voor haar heeft gesmeerd. Het is misschien alledaags en volledig uitwisselbaar, maar toch voelt het allemaal bijzonder. En vervult het ons met grote liefde en vertedering. Mijn hart lijkt bijna te klein voor zoveel liefde.

We gingen met haar naar het bos, wat we eigenlijk vaker zouden moeten doen. Ze wilde haar handschoentjes niet aan en we vergaten zakdoeken mee te nemen, maar vies worden is iets waar Jet gek op is. Net als op takjes, eikels, steentjes, stiften, de maan, Lego, boekjes en dieren in alle soorten en maten. (Momenteel lijken alleen geiten niet onder de indruk te zijn van haar onstuimige tweejarigen liefde.)

Een boswandeling uit een dozijn, maar het kan me niets schelen. Kinderen maken de toppen hoger en de dalen dieper. Deze liefde maakt ons kwetsbaar, machteloos. Maar zonder die kwetsbaarheid zou het leven maar een doodse plek zijn.

I don’t post a lot about our daughter. The internet is just so big and she’s so little. Besides, everything I’d write about her has already been written down by other parents. Probably better. Some feelings just need to be felt, not constantly described. But that’s just my humble opinion.

Like every other kid that’s loved, our little girl is the funniest and sweetest girl on the planet. She’s happy, bright, easygoing. Always singing, pottering around. She loves the woods, fiddling with mud, leaves, branches and stones. She loves it as much as she loves the moon, Lego, books and animals in all shapes and sizes. (Goats are currently the only animals that aren’t impressed by her boisterous gestures of love.)

Since she came into our lives, the little things in life became even more important. Her singing her songs on a bike ride, or saying ‘well done, daddy!’ when my Love made her a sandwich. It’s all so very ordinary and exchangeable, but it feels special nonetheless. It fills us with a love so big it almost doesn’t fit our hearts. This love makes us vulnerable, powerless. But without it, life would be a barren place.